“Jouw verhaal lezen geeft me hoop.
Ik ben net als jij ook 2 keer gescheiden.
Jij hebt het geluk weer gevonden,
dat geeft me vertrouwen in de toekomst.
Maar vooral …. ik ben dus geen “mislukt”
persoon omdat ik 2 keer gescheiden ben.”
Dat gevoel van mislukt zijn toen ik deze mail binnenkreeg.
Herken en voel ik ook meteen.
Ik dacht dat ook.
Het oordeel en de schaamte die erop zat.
Die is 2 keer gescheiden,
daar zal wel iets mis mee zijn.
En ja, er was iets mis.
Geen afwijking waar niets meer aan te doen was.
Gelukkig.
Maar IKZELF had wel iets te doen.
Ik moest stoppen met vluchten.
Stoppen met ontsnappen aan wat ik niet wilde voelen.
Stoppen met die agenda volplannen.
Stoppen met verstrooiing opzoeken.
Stoppen met steeds die PLEISTER op de WONDE.
Ik moest er dwars doorheen.
Wilde ik ooit écht gelukkig kunnen zijn.
Ik mocht het donkere in mijn leven toelaten.
Just like the moon.
You sometimes need to go
trough phases of darkness
to return to your light.
Het was in die tijd dat ik voor het eerst over
het innerlijke kind hoorde.
Bullshit vond ik het.
Het was in die tijd dat ik voor het eerst het
woord codependentie op mijn bord kreeg.
Ik hoorde het donderen in Keulen.
En dan nog wou ik niet “luisteren”.
Maar wie niet luisteren wilt moet voelen.
Dus mijn pleister werd wéér keihard van mijn wonde
getrokken, toen ik ontdekte dat ik er weer in geslaagd
was om een “foute partner” aan te trekken.
Zou ik er dan toch iets mee moeten?
Met dat innerlijke kind?
Met dat woord waar ik geen snars van begreep?
Dr. Google zou mij misschien wel kunnen helpen.
Dus ik zocht het op.
✔️Laag gevoel van eigenwaarde.
✔️Voelt en respecteert eigen grenzen niet.
✔️Heeft vaak goedkeuring van anderen nodig.
✔️De lat ligt hoog.
✔️Kan moeilijk nee zeggen.
✔️Vertoont pleasegedrag.
✔️Vindt het gevoel van de ander belangrijker dan eigen gevoel.
✔️Overdreven gevoel van verantwoordelijkheid.
Fuck.
Dit gaat over mij ofzo?
En toen.
Zocht ik hulp.
Om het donkere in mijn leven toe te laten.
Om het te voelen.
Om het te onderzoeken, accepteren en te helen.
Zoals Tina Turner het deze week ook in haar biografie zei:
Als je de wonden uit jouw
verleden niet verzorgt,
blijf je bloeden.
Dus geen pleister op de wonde meer.
Maar naar binnen gaan.
Dus ja, dat innerlijke kind.
Dus ja, aan de slag met die codependentie.
Dus ja, mijn hechting onder de loep nemen.
Dus ja, oude patronen doorbreken.
Ik heb het geluk dus niet “gevonden”.
De gezonde relatie die ik nu al 7 jaar heb,
is niet komen aanwaaien.
Daar is heel wat werk aan voorafgegaan.
En tranen.
En pijn.
Dus lieve jij,
je bent niet mislukt.
Maar je hebt wel iets te doen.
Durf die innerlijke reis aan te gaan.
Je hoeft het niet alleen te doen.
Ik heb dat pad met K.R.A.C.H.T. voor jou uitgestippeld.
Als rouwtherapeut en codependentiecoach,
en uiteraard ook als “ervaringsdeskundige”,
wil ik je uitnodigen om het donkere in je leven toe te laten.
Er is geen licht zonder donker.
K.R.A.C.H.T.-groet,
Veerle
PS: Wil je terug gelukkig(er) zijn na je scheiding?
Wil je weten of mijn K.R.A.C.H.T.-methode ook voor jou
de transformatie kan betekenen?
Zet dan vandaag nog die 1ste stap.
Vraag hier jouw gratis gevoelsgesprek aan.
Graag tot snel.
