“Had jij ook zoveel pijn na je scheiding?”

Ik merk op dat deze vraag mij meermaals gesteld wordt,
soms zelfs met enige argwaan.
Dat snap ik, veel mensen volgen naast mijn zakelijke pagina
ook mijn persoonlijk profiel op Facebook.
En ja! Ik ben nu inderdaad bijna 7 jaar super gelukkig met
mijn vriend Huibert.
Maar mijn leven is écht ooit anders geweest.

Twee scheidingen.
Dat tekent een mens.
Dat zet je wereld op zijn kop.
Dat breekt je hart.
Dat vraagt heel veel van je lichaam.
Ik heb jarenlang verschrikkelijk veel verdriet gehad.
Heel veel emoties onderdrukt om te kunnen blijven functioneren …
wat zijn tol heeft geëist.
Met mijn 48 kg in 2013, was ik nog een schim van mezelf.

Hoe de emotionele pijn mijn lichaam blokkeerde.
Denk dat ik een ‘mooi voorbeeld’ geweest ben van,
hoe jarenlange onderdrukte emoties en chronische stress,
dé oorzaak kunnen zijn van fysieke pijn.
Wanneer de dagelijkse medicatie mijn pijn niet meer kon verzachten,
werd ik vaste patiënte in het ziekenhuis.
Bijna 4 jaar lang zat ik maandelijks in de wachtzaal bij de
fysische geneeskunde en revalidatie.
Op diezelfde gang zat ook de reumatologie.
Daar zat ik dan élke maand,
als vrouw van 35 tussen mensen van gemiddeld 80 jaar.
Je kunt je wel voorstellen dat mij dit ook niet echt een
goed gevoel gaf en heel wat deed met mijn zelfbeeld.
Welkom vicieuze cirkel!

Is dit mijn leven?
Maar, toen dacht ik gewoonweg dat het niet anders kon.
Dat dit de énige mogelijkheid was om te leven zonder pijn.
De inspuitingen met cortisone gaven me inderdaad wel
verlichting, maar de oorzaak was niet weg.
Ik werd volledig binnenstebuiten gekeerd, ontelbare scanners en
onderzoeken later kreeg ik te horen dat ze ‘niets’ zagen!
Wat was dat een teleurstelling.
Ik was toch niet gek?

De pijn was er écht wel!!!
Na nog een laatste onderzoek kreeg ik de diagnose fibromyalgie.
Ik werd naar huis gestuurd met de zin
“dat ik er moest mee leren leven”.
Welkom leven met chronische pijn!

Mijn zwaarste beslissing ooit.
Toen ik in 2013 dan toch besloot om een tweede keer te scheiden,
wat de zwaarste beslissing in mijn leven is geweest,
werd de pijn eerst nog erger.
De angst voor mijn toekomst en de eenzaamheid verlamden me letterlijk.
Doodmoe en ik was mezelf helemaal kwijt!

Je moet eens proberen om een ballon onder water te duwen.
Weet je hoeveel moeite dat kost?
Dit kan je vergelijken met de energie dat het ons lichaam kost
als we onze emoties blijven onderdrukken.

Zo verminderde mijn fysieke pijn.
Wanneer ik ervoor gekozen had,
om mijn innerlijke pijn te onderzoeken,
om met mezelf aan de slag te gaan,
om te stoppen met verdoven,
om niet meer te vluchten,
dan pas is de fysieke pijn stap voor stap verminderd.
Ik heb een lange weg afgelegd.
Patronen doorbroken en vooral geleerd wat mijn
onderbewustzijn me wilde vertellen.
Heel lang medicatie afgebouwd en heel veel gewerkt aan mezelf.
Waardoor ik persoonlijke ontwikkeling als een basisbehoefte begon te zien.
In mijn opleiding tot rouwtherapeut en daarna tot codependentie coach,
heb ik de laatste stukjes bij mezelf geheeld.
Amai wat ben ik mezelf daar tegengekomen!
Maar vooral, doordat de juiste partner op mijn pad kwam,
doordat ik terug liefde mocht voelen én ook kon geven, is het me gelukt!
Ik ben trots om te kunnen zeggen dat ik die wachtzaal in het ziekenhuis
voorgoed vaarwel heb kunnen zeggen!
Ik ben super blij dat ik nu exact drie jaar géén medicatie meer neem!

Sterker nog!
Ik ben verslaafd geraakt aan wandelen en fietsen, en leg mijn doelen
steeds wat hoger.  Nu kan ik 25 km wandelen en 70 km fietsen,
terwijl ik ervan geniet.
Dat was in het begin van mijn relatie met Huibert helemaal anders.
De meest absurde smoesjes heb ik de eerste jaren bedacht,
wanneer hij voorstelde om een ‘tochtje’ rond het Veerse meer te doen.
Uiteraard wou ik als jongere vrouw niet toegeven dat ik bang
was voor de pijn of dat ik het misschien wel helemaal niet zou kunnen.

Maar …
stap voor stap leerde ik om te vertrouwen op mijn lichaam.
Terwijl vroeger élk putje en élk hobbeltje voelden als een mes in mijn nek,
wat mijn trapeziumspier volledig verkrampte.
Kan ik er nu van genieten.

Wat ben ik dankbaar,
voor de liefde in mijn leven.
Wat ben ik dankbaar,
dat ik de pijn en de emoties van mijn twee scheidingen
de nodige ruimte heb kunnen geven.
Wat ben ik dankbaar,
wanneer ik nu door een kasseistraat fiets, dat ik nu niets meer voel.
Het is te zeggen, geen pijn meer voel.
Ik voel veel, maar alleen maar zaken waar ik gelukkig van word!

Dat is de reden waarom ik dit artikel schrijf.
Ik wil dat jij weet dat de oorzaak van jouw fysieke pijn
diep vanbinnen kan zitten.
Dat alleen jij persoonlijk daar dan iets aan kan veranderen.
Als rouwtherapeut wil ik dat je weet dat je dit kunt leren.
Jouw lichaam geeft jou de signalen, het is aan jou
om ernaar te luisteren en te handelen.

Waarom doen we niets met emotionele pijn?
Het is toch vreemd dat wanneer we ziek zijn,
we wél naar de dokter gaan.
Maar wanneer we aanhoudend emotionele pijn voelen,
denken we dat we dit alleen moeten doen.
Dat het wel zal over gaan met de tijd.
Geloof me, tijd doet niets als jij niets doet.
We wachten zelfs zolang tot ons lichaam ook fysiek signalen geeft, en dan nog!
Dan nog, gaan we niet op zoek naar de oorzaak van onze pijn.
We leggen er als het ware veel liever een pleister op,
maar zolang je de oorzaak van de ‘wonde’ blijft negeren en deze niet wil
accepteren zal jouw leven niet veranderen.

Zo kan jij zelfs thuis jouw innerlijke pijn helen.
Met mijn online training Liefde & Geluk na je scheiding
met de K.R.A.C.H.T.-methode,
speciaal voor gescheiden mama’s en papa’s,
wil ik je leren hoe jij jouw blokkades kunt doorbreken.
Jij kan ervoor zorgen dat jouw energie weer gaat stromen.
Je mag jouw ballon gecontroleerd laten vliegen in plaats
van hem onder water te duwen.
We gaan samen door alle stappen van je rouwproces.
Waarna jij zal ontdekken wat jij nodig hebt om te herstellen.
De K.R.A.C.H.T.-methode gaat zelfs nog een stapje verder,
je leert hoe je van jouw rouwproces een helingsproces kunt maken.

Wanneer jij toelaat om te voelen,
wanneer jij omarmt wat jou verdrietig maakt,
wanneer jij accepteert dat het eerst weer wat minder met je zal gaan,
wanneer jij daar niet meer van weg loopt.
Dan komt het moment van de doorbraak.
Het is net op dat moment dat de meeste mensen vluchten of hun pijn verdoven.
Het is net op dat moment dat jij met hulp jouw innerlijke reis mag aangaan.
Hulp vragen is ook sterk zijn!
Jij moet het doen, maar je hoeft het niet alleen te doen.

De K.R.A.C.H.T.-methode is jouw GPS in dit proces.

K.R.A.C.H.T.-groet,

 

Lees hier de reactie van Cristina:

“Dit blog deelde ik ook in mijn privé groep het Online Scheidingscafé, waar ook K.R.A.C.H.T.-cliënten lid van zijn.
Er kwamen in de groep veel reacties op, maar ééntje raakte me toch enorm.
Dat was de reactie van Cristina, zij volgt mijn K.R.A.C.H.T.-methode en het is ongelofelijk om te zien welke transformatie zij reeds heeft doorgemaakt.
Met haar toestemming deel ik hier even wat zij schreef:

Dat klopt zeker!

Ik heb jarenlang gevoeld dat ik ontzettend moe was, moe bij het opstaan, moe bij het slapen gaan. Ik kon slapen wat ik wilde, vermoeidheid ging niet weg.
Er waren ook fases, momenten dat ik erg moe was en momenten dat het minder was, maar sowieso altijd moe.

Soms kwam naast vermoeidheid ook hoofdpijn en spierpijn, zo erg dat ik er niet van kon slapen. Dan ga je als een zombie door het leven…

Dokters konden er niets van maken, het ziet er allemaal goed uit.
Medisch gezien niets aan te zien of te doen. De medische term was: ME/CVS Chronische Vermoeidheid Syndroom. En ja, je moet ermee leren leven zeggen ze dan…

Dat was het lastigste.
Want mensen zien niet wat jij voelt, het is geen gebroken arm in het gips..

Het is een constante strijd tussen kiezen voor jezelf, het huis en de mensen om je heen.

De scheiding bracht na de turbulente periode van uit elkaar gaan, ook een stukje rust.

Tijdens de laatste modules van de K.R.A.C.H.T.-methode, merkte ik het verschil op in mijn fysieke toestand.
Het verschil is merkwaardig!

En ja! Zeker! Ik heb nog steeds momenten dat ik moe ben.
Maar ik weet nu het verschil tussen hoofd moe en lichaam moe. Ik weet nu waar het vandaan komt, waarom en het belangrijkste: wat ik er zélf aan kan doen.

Rust in jouw hoofd = Energie in jouw lichaam!”