Ik merk op dat deze vraag mij meermaals gesteld wordt,
soms zelfs met enige argwaan.
Dat snap ik, veel mensen volgen naast mijn zakelijke pagina
ook mijn persoonlijk profiel op facebook.
En ja! Ik ben nu inderdaad bijna 5 jaar super gelukkig met
mijn vriend Huibert.
Maar mijn leven is écht ooit anders geweest.
Twee scheidingen.
Dat tekent een mens.
Dat zet je wereld op zijn kop.
Dat breekt je hart.
Dat vraagt heel veel van je lichaam.
Ik heb jarenlang verschrikkelijk veel verdriet én ook pijn gehad.
Hoe de emotionele pijn mijn lichaam blokkeerde.
Denk dat ik een ‘mooi voorbeeld’ geweest ben van hoe jarenlange
onderdrukte emoties en chronische stress dé oorzaak zijn van
fysieke pijn.
Wanneer de dagelijkse medicatie mijn pijn niet meer kon verzachten,
werd ik vaste patiënte in het ziekenhuis.
Bijna 4 jaar lang zat ik maandelijks in de wachtzaal bij de fysische
geneeskunde en revalidatie.
Op diezelfde gang zat ook de reumatologie.
Daar zat ik dan elke maand, als vrouw van 35 tussen mensen van
gemiddeld 80 jaar.
Je kunt je wel voorstellen dat mij dit ook niet echt een
goed gevoel gaf en heel wat gedaan heeft met mijn eigenwaarde toen.
Welkom vicieuze cirkel!
Is dit mijn leven?
Maar, toen dacht ik gewoonweg dat het niet anders kon.
Dat dit de enige mogelijkheid was om te leven zonder pijn.
De inspuitingen met cortisone gaven me inderdaad wel
verlichting, maar de oorzaak was niet weg.
Ik werd volledig binnenstebuiten gekeerd, ontelbare scanners en onderzoeken
later kreeg ik te horen dat ze ‘niets’ zagen!
Ik was toch niet gek?
De pijn was er wel!!!
Ik kreeg de stempel fibromyalgie en moest er maar mee leren leven.
Welkom leven met chronische pijn.
Mijn zwaarste beslissing ooit.
Toen ik in 2013 dan toch besloot om een tweede keer te scheiden,
wat de zwaarste beslissing in mijn leven is geweest,
werd de pijn eerst nog erger.
De angst voor mijn toekomst en de eenzaamheid verlamden me letterlijk.
Doodmoe was ik.
Je moet eens proberen om een ballon onder water te duwen.
Weet je hoeveel moeite dat kost?
Dit kan je vergelijken met de energie die het ons lichaam kost
als we onze emoties blijven onderdrukken.
Zo verminderde mijn fysieke pijn.
Wanneer ik ervoor gekozen had om mijn innerlijke pijn te onderzoeken,
om met mezelf aan de slag te gaan,
om te stoppen met verdoven,
om niet meer te vluchten,
dan pas is de fysieke pijn stap voor stap verminderd.
Ik heb een lange weg afgelegd.
Heel lang medicatie afgebouwd en heel veel gewerkt aan mezelf.
Waarbij ik persoonlijke ontwikkeling als een basisbehoefte begon te zien.
In mijn opleiding tot rouwtherapeut heb ik de laatste stukjes bij mezelf
geheeld. Maar vooral, doordat de juiste partner op mijn pad kwam,
doordat ik terug liefde mocht voelen én ook kon geven, is het me gelukt!
Ik ben trots om te kunnen zeggen dat ik die wachtzaal in het ziekenhuis
voorgoed vaarwel heb kunnen zeggen!
Ik ben super blij dat ik nu exact een jaar géén medicatie meer neem!
Sterker nog!
De foto die je hierboven van mezelf ziet op mijn fiets,
is van vorige week woensdag,
tijdens onze fietstocht rond het Veerse meer.
De meest absurde smoesjes heb ik de voorbije jaren bedacht
wanneer Huibert voorstelde om dat ‘tochtje’ te doen.
Natuurlijk wou ik als jongere vrouw niet toegeven dat ik bang
was voor de pijn of dat ik het misschien wel niet zou aankunnen.
Maar …
vorige week, dacht ik, toen hij het weer voorstelde,
“Komaan Veerle als je vorige keer 40 km kon fietsen,
dan moet 60 km nu toch ook wel lukken.”
Ennn …
Yessss, I dit it!
Ik voelde mijn benen niet meer toen we thuis kwamen,
maar ik was oh zo gelukkig.
We namen twee keer pauze, om te lunchen en voor de koffie.
Van élke dag pijn naar dagelijks genieten.
Je gelooft niet hoezeer ik die dag genoten heb!
Tijdens het fietsen dacht ik aan onze eerste fietstocht samen naar Middelburg.
We reden door mooie Zeeuwse dorpjes terwijl ik de pijn in mijn spieren
en in mijn hoofd aan het verbijten was.
Wat wist Huibert veel, hij koos de mooiste paadjes langs landelijke wegen.
Maar élk putje en élk hobbeltje voelden als een mes in mijn nek,
wat mijn trapeziumspier volledig verkrampte.
Uiteraard wou ik onze roze wolk niet verstoren met mijn pijn,
dus ik durfde dat niet te zeggen.
Wanneer ik nu door die bewuste straat fiets, die toen de hel was,
denk ik daar nog vaak aan terug.
Wat ben ik dankbaar, voor de liefde in mijn leven.
Wat ben ik dankbaar dat ik de pijn en de emoties van mijn twee scheidingen
allemaal heb kunnen loslaten.
Wat ben ik dankbaar wanneer ik nu door die straat fiets, dat ik nu niets meer voel.
Het is te zeggen, geen pijn meer voel.
Ik voel veel, maar alleen maar zaken waar ik gelukkig van word!
Dat is de reden waarom ik dit artikel schrijf.
Ik wil dat jij weet dat de oorzaak van jouw fysieke pijn diep vanbinnen zit.
Dat alleen jij persoonlijk daar iets kan aan veranderen.
Als rouwtherapeut wil ik dat je weet dat je dit kunt leren.
Jouw lichaam geeft jou de signalen, luister er dan ook naar.
Waarom doen we niets met emotionele pijn?
Het is toch vreemd dat wanneer we ziek zijn,
we wel naar de dokter gaan.
Maar wanneer we aanhoudend emotionele pijn voelen,
denken we dat we dit alleen moeten doen.
Dat het wel zal over gaan met de tijd.
Geloof me, tijd doet niets als jij niets doet.
We wachten zelfs zolang tot ons lichaam ook fysiek signalen geeft, en dan nog!
Dan nog, gaan we niet op zoek naar de oorzaak van onze pijn.
We leggen er als het ware veel liever een pleister op,
maar zolang je de oorzaak van de ‘wonde’ blijft negeren en deze niet wil
accepteren zal jouw leven niet veranderen.
Zo kan jij zelfs thuis jouw toekomst bepalen.
Met mijn online programma Liefde & Geluk na je scheiding
met de K.R.A.C.H.T.-methode,
speciaal voor gescheiden mama’s en papa’s,
wil ik je leren hoe jij jouw blokkades kunt oplossen.
Jij kan ervoor zorgen dat jouw energie weer gaat stromen.
Je mag jouw ballon gecontroleerd laten vliegen in plaats
van hem onder water te duwen.
We gaan samen door alle stappen van je rouwproces.
Jij zal ontdekken wat jij nodig hebt om te herstellen.
De K.R.A.C.H.T.-methode gaat nog een stapje verder,
je leert hoe je van jouw rouwproces een helingsproces kunt maken.
Wanneer jij toelaat om te voelen,
wanneer jij omarmt wat jouw verdriet zo lastig maakt,
wanneer jij accepteert dat het eerst weer wat minder met je zal gaan,
wanneer jij daar niet meer van weg loopt.
Dan komt het moment dat je door moet gaan.
Het is net op dat moment dat de meeste mensen vluchten of hun pijn verdoven.
Het is net op dat moment dat jij hulp mag vragen.
Hulp vragen is ook sterk zijn!
Jij moet het doen, maar je hoeft het niet alleen te doen.
Wil je vandaag nog starten met loslaten?
Begin dan bij het begin.
Je ex loslaten is écht het eerste wat jou te doen staat.
Je kan geen nieuw hoofdstuk in je leven starten als je
steeds het oude blijft herlezen.
Denk je nu; “Dat heb ik al gedaan.”,
check dan toch nog maar even de 7 tips in mijn gratis E-book.
Veel succes ermee!
Liefs,
PS: Als je mijn E-book hebt gelezen, laat je me dan even weten
wat jij nog niet deed? Ik ben benieuwd wat jij nog moeilijk vindt.
Recente reacties