Ik ben vrij vlot door deze eerste module gegaan, het is dan ook al anderhalf jaar geleden dat mijn ex en ik vertelden aan de kinderen dat we gingen scheiden. Het voelt een opluchting dat we beiden de meeste tips spontaan al uitgevoerd hebben, startend met een gezamenlijk gesprek met de kinderen en aangepast aan de leeftijd van hen beiden. Ik ben me er plots wel van bewust dat mijn af en toe ‘lastig’ doen over spullen van mij die niet terugkomen van bij papa, dat dat vooral gaat over een nog steeds innerlijke boosheid van mij naar mijn ex en ga er dus ook op letten dit niet meer zo te doen. Het filmpje ‘de kleine jongen en het beest’ kwam erg binnen bij mij. Want het raakt me dat ik nog steeds anderhalf jaar na datum met boosheid en veel verdriet zit, waardoor ik vooral heel moe ben, regelmatig ‘met hoofdpijn’ met terugtrek op mijn kamer. ik wil zo graag vermijden dat mijn kids voor mij dienen te zorgen, al laat ik dat soms beperkt toe zonder hen teveel te belasten. ze mogen me af en toe knuffelen en troosten. maar ik wil vooral dat ze voelen dat ze kunnen blijven beroep doen op mij als mama. en door mijn vele vermoeide buien, zit ik zelf met het schuldgevoel tekort te schieten, er niet genoeg voor hen te zijn. Ik vraag me af of ik het filmpje nog zou laten zien aan mijn kids. ergens wil ik de rust die zij zelf reeds gevonden hebben sinds de scheiding niet doorbreken. er zijn al wat open gesprekken gebeurd, ook over het schuldgevoel van mijn jongste dat een paar maand geleden naar boven kwam en ik met hem heel open en ontschuldigend besproken heb.
Debbie,
Wat fijn om te zien dat je al actief aan de slag bent gegaan, ook al hadden wij ons gevoelsgesprek nog niet.
Ik kijk er dan ook naar uit om jou te leren kennen zaterdag.
Deze 1ste module is de kleinste maar daarom niet minder belangrijk, dus goed om te lezen dat jullie vanzelf eigenlijk al jullie ‘best’ hebben gedaan om het goed aan te pakken.
Wat een mooi inzicht kreeg je hier nog ivm jouw emotie die je voelt wanneer spullen niet terugkomen. Begrijpelijk dat je denkt dat je dit beter niet meer doet, maar helaas hebben we geen aan/uit knopje he voor onze emoties. Het is goed dat je nu dit inzicht hebt, neem het met je mee in de module rouw, want daar zal je hier verder kunnen op werken. Je mag het doorvoelen, dan zal je het vanzelf ‘niet meer doen’.
Het filmpje is voor heel wat mensen hier confronterend, dat is ook de reden waarom ik het heb opgenomen in de training. Soms hebben we echt confrontatie nodig om tot verandering te komen.
Het is normaal dat je in een rouwproces moe bent, want rouwen vraagt veel energie. Het is goed dat je jouw emoties gedoseerd laat zien. Het is niet zo dat we voor onze kids alles moeten wegstoppen, maar anderzijds mogen we ook niet op hen leunen. Maar zo te lezen, doe jij je best om daar een gulden middenweg in te vinden.
Ivm het filmpje laten zien. Kan je benoemen wat jouw grootste beweegreden is om dat te doen?
Ik lees dat ze nu 14 en 11 zijn dus best wel al een mooie leeftijd om op hun niveau waardevolle gesprekken te hebben. Misschien kan je aangeven dat je met een training bezig bent om je beter te voelen en dat er daar een filmpje was dat jou aangreep. Of ze het interessant zouden vinden om daar samen naar te kijken? Denk dat je dan snel zal merken hoe ze erin staan.
Hoe dan ook, je mag trots zijn op jezelf dat je er zo bewust mee bezig bent.
Succes met de volgende stappen hier en tot snel.
Van hart tot hart,
Veerle
Hallo Veerle,
Net de module kinderen gelezen.
Zoals je weet in mijn verhaal zei men man dat ik het de kids al kon vertellen omdat hij in het buitenland zat. Mr ik ben blij dat ik het niet gedaan heb. Niet alles is verlopen zoals jij het beschrijft mr we zaten toch allemaal samen in de zetel. Voor mij was het heel moeilijk omdat ik niet meer de kans kreeg om eerst met men man te praten. Hij kwam thuis en riep de kinderen om het te vertellen. Ik heb er zeker ook bij verteld van het bedrog dat hij 4 jaar geleden had gedaan. Ik vond dat de kids dit ook moesten weten dat er al problemen geweest waren. Heel wat tranen 😢 gevloeid , ook was er begrip naar hun papa toe.
Als het op is is het op…. Als er geen gevoelens meer zijn van hun papa…
Voorlopig zijn we nog niet bezig met de regeling.
We doen wel aan birthnesting en elk een paar dagen in huis. Heel moeilijk voor mij om alles te moeten achterlaten.
Ook heel moeilijk als ik dan thuis kom van men werk of zo, dat ik weet dat hij er niet meer is. Geen kus meer geven aan elkaar of een knuffel… niemand om samen mee in de keuken te staan.
Mijn zoon zit op zijn kamer achter zijn computer, dochter met haar gsm bezig. Moeilijk om zo alleen te voelen.
We hebben wel de afspraak dat we aan tafel tijdens het eten, Over onze dag vertellen. Zodat er toch gepraat wordt.
Het filmpje was heel confronterend. Soms ben ik ook zo een monster. Zaag dan over de dingen die papa nu wel kan doen in huis, waarom vroeger niet?? Ik weet dat ik dit niet op hen mag uitwerken en ook niet nr men man toe, stuur dan berichten met de vraag waarom hij dit niet vroeger deed in huis… snap het echt niet, zo triestig en kwaad…
Mr ik moet het los laten en wil ook weer de mooie gelukkige mama worden zoals in het filmpje.
Dus nog wat werk aan de winkel. 😁
Sylvie,
Echt onbegrijpelijk dat hij aangaf dat hij het maar eventjes alleen al kon vertellen … Goed dat je het hebt kunnen opbrengen om te wachten en dat jullie het alsnog samen hebben gedaan.
Wat heftig dat jullie niet eerst nog onder 4 ogen hebben gesproken, die emotionele ruimte heeft jij jou niet gegeven? Dat wist ik nog niet.
De kinderen zijn inderdaad oud genoeg om hen dan ook het hele plaatje te vertellen, zeker als het allemaal op zo’n manier gebeurt.
Hoe dan ook, wat het verhaal ook is.
Kinderen zijn bijna altijd loyaal. En dat mogen ze ook zijn, ze hoeven geen partij te kiezen want dan plaatsen ze hun ouders in de dramadriehoek. Ze wijzen dan onbewust een dader en een slachtoffer aan en dat is voor niemand een goede energie.
Theoretisch gezien lijkt birdnesting een makkelijke en meest ideale oplossing voor de kids, maar in de praktijk zien we dat dit vaak anders is.
Voor hen is het mss goed dat ze altijd op dezelfde plek kunnen blijven, maar wanneer 1 van beide ouders hierdoor stress ervaart is dat eigenlijk toch niet zo de ideale oplossing.
Kids voelen zich goed als zowel mama én papa zich goed voelen, dus ik hoop voor jullie allemaal dat jullie stap voor stap tot een oplossing kunnen komen die voor iedereen goed voelt.
Goed dat je echt dat punt maakt dat er wel nog communicatie moet zijn in huis, want met pubers die hun eigen leven leiden kan het idd wel plots heel eenzaam zijn als je gescheiden bent.
Neem hun gedrag vooral niet persoonlijk ze gaan ook door een rouwproces heen en het klinkt mss cru maar zij dienen jouw leegte niet op te vullen.
Die leegte mag jij doorvoelen, dat hoort bij jouw proces.
Stap voor stap Sylvie, dit is voor iedereen een moeilijk onderdeel van het rouwen, zeker als je het moeilijk hebt met alleen zijn.
Het filmpje is bijna voor iedereen hier confronterend, je bent dus zeker niet alleen. Dat is ook de reden waarom ik het in deze training stak. We zien dat confrontatie onderdeel is van healing.
Begrijpelijk dat je jouw frustraties wilt uiten en niet snapt waarom hij nu wel dingen doet die hij vroeger niet deed. Maar zoals je zegt, de kids kunnen daar niks aan doen.
Probeer jouw frustraties van je af te schrijven op papier of deel het met ons in de groep, zodat je kinderen gespaard blijven.
Vertrouw er maar op dat op een dag ook jij weer die gelukkige mama wordt, zodat je de mama kunt zijn die je wilt zijn. Het is een proces waar je mee aan de slag bent. Rome is ook niet in 1 dag gebouwd.
Je kunt het!
Stap voor stap.
Hallo Veerle, hoewel mijn kinderen nu volwassen zijn, zijn er in deze module toch nog steeds dingen die interessant waren om te lezen. Dus ik heb er wel degelijk iets aan gehad! Mijn dochter Bo ( nu 23j) keek mee naar het bijhorende filmpje wat ook bij haar echt wel binnen kwam. Wij spreken nog af en toe over 7 jaar geleden, de scheiding en alles daarrond. Gelukkig heb ik een goeie band met mijn kinderen waardoor dit ook toelaatbaar is erover te spreken. Mijn dochter zei gisteren nog dat ik de beste beslissing gemaakt had toen en dat er niets was dat ik anders had kunnen doen. Nog meer, ze zei dat zij in die situatie waarschijnlijk hetzelfde zou gedaan hebben. Ik werd er helemaal stil van toen ze dit zei want ik was naar haar gegaan om haar te troosten omdat ze die dag niet goed in haar vel zat…
Valérie,
Goed dat je dan toch de ruimte nam om te starten met deze module.
Want sommige mensen denken idd “Ah dat is niet meer op mij van toepassing want bij mij zijn ze al volwassen”. Toch wil ik iedereen motiveren om de tijd te nemen om deze module te lezen, want zoals je zegt je haalt er altijd nog wel iets uit.
Wat goed dat je het filmpje samen met Bo keek, dat gaf ook weer ruimte wellicht tot waardevolle woorden naar elkaar toe. Fijn dat je haar daarin hebt meegenomen.
Hoe ontroerend dat ze spontaan nog aan jou vertelde dat je de beste beslissing hebt genomen, dat zal jou toch ook wel deugd gedaan hebben?
Dikke knuffel voor jullie beiden!
Van hart tot hart,
Veerle
Hi Veerle,
Vandaag heb ik even rustig de tijd genomen om de module kinderen te lezen.
Wij zijn nu 9 maanden uit elkaar, om het de kinderen te vertellen was de zwaarste dag uit mijn leven!
Ik ben wel heel blij om te lezen dat we het echt wel op de goede manier hebben verteld, alleen de timing was niet zo goed, we wilden het nadat onze zoon 15 was geworden vertellen om zo zijn verjaardagsfeestje niet te verpesten.
Alleen beseften we niet dat de dag dat we het vertelden, daadwerkelijk de datum was dat hij jarig is 🙁
Na het kijken van het filmpje werd ik best wel emotioneel, ik merk dat ik zoveel mogelijk goed probeer te doen voor iedereen, maar dat dat me soms zoveel energie kost dat ik ook af en toe een beest ben.
Ik merk wel dat ik met kleine stapjes op de goede weg ben, ik probeer het allemaal positief in te zien, maar ik merk ook dat mijn energielevel zo laag is dat ik er ook gewoon af en toe geen zin in heb, wat ik best wel erg vind.
Ik heb een dochter van 12 en een zoon van bijna 16 inmiddels.
Er is best wel wat verschil tussen hun moeder en mij, zij probeert nog zoveel mogelijk invloed uit te oefenen om alles volgens haar regels te laten verlopen, en ik ben me elke week weer aan het verantwoorden naar mijn ex, dat nu wel mag stoppen zonder dat we daar ruzie over gaan krijgen.
Ze heeft nu sindskort haar eigen woning nadat ze 9 maanden op een camping heeft gewoond, waardoor ze eigenlijk weinig tot geen rust had, daarnaast voel ik de wrok van haar kant dat ik in het huis kan blijven wonen en dat zij helemaal opnieuw moest beginnen, ook iets dat ik begrijp, maar wel heel lastig vindt dat ik daar nog steeds me wordt geconfronteerd.
Nogmaal, ik hoop dat de rust snel is wedergekeerd voor haar, over het algemeen hebben we een goede verstandhouding, alleen de meningsverschillen blijven en ik merk dat de kids daar ook eea van meekrijgen.
Mijn eerste stap naar een nieuw leven om alles te verwerken heb ik gezet, ik merkte dat ik er even over deed om dit te gaan aanpakken, maar elke keer als ik hier weer induik merk ik verschil in mijn gevoel.
Mocht je tips of iets kwijt willen stel ik dat zeker op prijs.
Hey Patrick, ik zie dat dit hetzelfde berichtje is als in de groep. Graag wil ik je voor mijn feedback doorverwijzen naar daar, want ik heb net daar geantwoord.
Nog even over het verschil tussen hier en daar.
Hier in de ledenomgeving kunnen de andere mensen ook zien wat jij schreef, maar alleen ik kan reageren.
In de groep kan je ook reacties krijgen van de andere leden.
Dus afhankelijk van wat je deelt, kan je voor jezelf invoelen wat je wilt en dan beslissen waar je jouw reactie plaatst.
Veel succes verder!
Van hart tot hart,
Veerle
Ik heb met veel belangstelling deze module gelezen. Ook omdat veel van de belangrijke momenten al geweest zijn en ik ook wel nieuwsgierig was hoe die idealiter aangepakt zouden moeten worden. Ik kom tot de conclusie dat we dit nog niet zo slecht hebben gedaan op ons gevoel en daar ben ik heel blij mee. Ik ben ervan overtuigd dat een scheiding altijd heftig is voor kinderen en zij hier dus ook altijd last van hebben, maar het is goed te lezen dat dit tot een minimum beperkt kan worden.
Waar ik wel enorm tegenaan loop is dat het mijn (bijna ex-)man en mij wel goed lukt om respectvol met elkaar om te gaan, juist ook voor de kinderen, en daarin wel redelijk goed de oudermodus hebben gevonden. De problemen die tussen ons als partners spelen, werken gelukkig maar beperkt door in onze relatie als ouders van de kinderen. Wel hoor ik van de kinderen vaak dat zij het lastig vinden om mij straks te moeten missen als ze bij papa zijn. Ondanks mijn meer dan fulltime baan ben ik er veel voor ze en ook emotioneel ben ik goed toegankelijk. Ze maken zich andersom wat minder zorgen over het missen van hun vader omdat er feitelijk niet zoveel verandert. Zoals onze oudste dochter zegt: papa is er nu ook vaak niet. Hij is of op het werk of hij gaat motor rijden. En als hij thuis is, zit hij vaak achter de PlayStation en onderneemt nooit iets met ons. En we durven niet goed te praten over wat ons bezig houdt omdat papa snel boos wordt of verdrietig. Ik kan ze helaas geen ongelijk geven, maar zal dat natuurlijk niet uitspreken op een negatieve manier. Maar ik vind het wel lastig dat ik ze hier niet in kan beschermen en ik dit los moet laten. Het is bijna een reden om getrouwd te blijven, zodat ik er dan wel altijd ben voor ze. Alleen ga ik hier zelf kapot aan en daarom zet ik door en laat ik het los. Ik blijf de meiden stimuleren om ook met hun vader te praten en aan te geven waar ze mee rondlopen en hoop dat er straks wat meer ruimte is bij hun papa als er wat meer rust is. Hoe kan ik hen hierin ondersteunen zonder hun gevoel en ervaring te bagatelliseren, maar ook zonder dat ik mij negatief uitlaat over hun vader?
Wat hierbij ook niet helpt is dat de ouders en zusjes van mijn (bijna ex-)man mij sinds de breuk niet meer willen zien. Of eigenlijk zeggen ze dat niet, maar is dat wel de praktijk. Ik word niet meer uitgenodigd en er zijn nieuwe app-groepen om mij heen gemaakt waar ik geen onderdeel meer van ben. Er wordt niet meer gereageerd op mijn social media posts en ik ben verwijderd uit familiegroepjes. Het argument was dat als ik mijn achternaam (nu al) verander, ik er kennelijk niet meer bij wil horen en ik dus ook geen recht meer heb om in de familiegroep te zitten of op een reactie van hun kant. Voor de kinderen is dit heel erg lastig omdat ze de spanning voelen en ook het gat dat ik achter laat op de familiemomenten. Zeker zijn ouders stellen zich enorm op als het slachtoffer, je zou bijna denken dat zij gaan scheiden. Ik heb mijn schoonmoeder al een brief geschreven en hierin aangegeven dat ik in het belang van de kinderen graag een betere verstandhouding wil met elkaar. Geen beste vrienden, maar we moeten wel samen aanwezig kunnen zijn op voor de kinderen belangrijke momenten zonder dat de kinderen zich zorgen moeten maken over eventuele ruzie of wie er wel uitgenodigd kan worden en wie niet. Goed voorbeeld is de afsluitende dag van voetbalkamp aanstaande vrijdag van mijn oudste dochter. Ik ga daar elk jaar heen, mijn man niet (want vrijdagmiddagborrel) en mijn moeder gaat dit jaar ook heen op uitnodiging van mijn oudste dochter. Ze heeft andere opa en oma ook uitgenodigd maar hen hierbij wel gewaarschuwd dat ik en mijn moeder er ook zullen zijn. Het begint dus nu al…ze is bang dat als ze het niet vertelt, we elkaar daar treffen en ruzie gaan maken. Mijn schoonmoeder heeft tegen mijn oudste dochter gezegd dat ze het lastig vindt om mij te zien, maar dat ze zeker geen hekel aan mij heeft. Ik heb aan mijn dochter uitgelegd hoe ik erin sta en wat ik belangrijk vind en dat ik (helaas) niet voor opa en oma kan spreken. Simpelweg omdat ik niet weet wat zij voelen en denken. Dat ze haar vragen aan hen moet en mag stellen. En dat ze zich nooit verantwoordelijk moet voelen om als blauwhelm tussen de grote mensen in te staan, dat is niet haar taak. Maar ik merk dat de negatieve houding van mijn schoonfamilie echt op de kinderen drukt en ik vind het lastig dat zij zo weinig rekening houden met de kinderen. Zo heeft mijn schoonvader zijn 70ste verjaardag vorige week niet gevierd zoals vooraf gepland, omdat hij daar geen zin in had vanwege al het gedoe. Maar ze zijn wel met z’n allen bij elkaar gekomen en de enige afwezige was ik omdat ik niet uitgenodigd was. Voor de kinderen was het heel zichtbaar dat ik niet gewenst was en de jongste had het hier heel moeilijk mee. Ik ben daar eigenlijk best wel boos over. Het is ook eigenlijk niet anders als tijdens ons huwelijk, waarbij ik steeds actief de banden heb aangehouden en contact over en weer heb gestimuleerd. Ook toen hebben ze meer dan eens de kinderen loze beloftes gedaan en teleurgesteld en steeds moest ik ze troosten en opvegen. Als het aan mijn man had gelegen, was het contact al lang geleden verbroken. En dan voelt dit toch als een trap na, over de hoofd van mijn kinderen, zeker omdat mijn man nu natuurlijk wel naar zijn ouders kruipt (nu heeft hij ze nodig, want hij heeft een zeer beperkt tot geen sociaal netwerk/vangnet en financieel heeft hij het ook niet makkelijk in vergelijking wat hij gewend was). Ik snap goed dat het lastig is en ook dat hij hun zoon is, maar waar twee vechten hebben twee schuld en dan is het niet fair om alleen mij af te straffen. Hoe kan ik dit op een gezonde manier loslaten en mijn meiden hier toch in begeleiden? Er gaat namelijk weer een moment komen dat er gedoe zal zijn tussen mijn schoonouders/schoonzusjes en mijn man en dat de kinderen hier weer de dupe van zullen worden. Kan ik dan heel makkelijk zeggen dat het mijn probleem niet (meer) is en er simpelweg zijn om ze op te vangen?
Marlies,
Fijn om te mogen lezen dat je ziet dat jullie het tov de kids goed hebben aangepakt.
Kinderen gaan idd ook door een rouwproces heen, maar hoe de ouder(s) ermee omgaan heeft veel invloed op hun proces.
Het is geruststellend om te weten dat kinderen zeer veerkrachtig zijn, vooral als ze de nodige emotionele ruimte krijgen.
Goed dat jullie de omschakeling van partners als ouders ergens wel gevonden hebben, belangrijk ook om in de toekomst vooral vanop de ouderlijn de communiceren (zie module communicatie)
Begrijpelijk dat kids meer bezig zijn met het missen van jou als van hem. We zien dat dit in de meeste situaties zo is, omdat de mama voorheen ook meer aanwezig was in het gezin dan de papa.
Je kunt ze idd niet beschermen over hoe het aan de andere kant zal gaan, maar weet dat het al heel wat is als kids bij 1 ouder de nodige emotionele ruimte krijgen. Jij bent niet verantwoordelijk over hoe het bij papa gaat en probeer vooral ook niet te gaan overcompenseren, wat ik nogal vaak bij mama’s zie gebeuren.
Je doet het goed!
Zolang jouw kids weten dat ze bij jou met alles terecht kunnen ook al denken ze dat het jou pijn of verdriet zal doen, dat ze dit toch mogen zeggen. Misschien kan je dit nogmaals en met regelmaat communiceren.
Misschien is het een goed idee om ook aan de slag te gaan met de ’emotiepot’. Je kan ermee beginnen bij jou en mss kunnen ze dat dan doortrekken naar hun papa.
Het is heel eenvoudig.
Het is belangrijk dat kinderen leren dat emoties er mogen zijn en dat ze mogen geuit worden. Wij als volwassenen weten dat dit op het moment zelf niet altijd de beste oplossing is. Op het moment zelf mag je het voor jezelf toelaten en er laten zijn, om het dan later op een afgekoeld moment toch nog te kunnen bespreken.
Deze weg kan je perfect leren aan kids met de emotiepot.
Wanneer ze met iets bezig zijn of zich niet goed voelen dan kunnen ze dat op een briefje schrijven (of tekenen als ze nog niet kunnen schrijven) en ze stoppen het in de emotiepot. Op dat moment zijn ze er dus voor zichzelf vanaf.
1x per week wordt er een vast ’emotie moment’ ingelast waarbij jullie gezellig met elkaar 1 voor 1 de briefjes uit de pot halen en voorlezen. Alle emoties van iedereen worden besproken en krijgen daardoor op een rustig moment de nodige ruimte.
TIP: Laat ze die pot zelf maken en versieren.
Dit is een heel waardevol instrument in huis die ervoor zorgt dat er écht emotionele ruimte is voor iedereen in het ‘gezin’.
Wanneer ze dat bij jou goed onder de knie hebben kunnen ze dat bij papa mss ook introduceren. Hij kan er zelf ook nog wat uit leren.
Wat je ex-schoonfamilie betreft … dat is een pittig onderdeel van het secundaire rouwproces Marlies, mijn nieuwsbrief van vandaag gaat daarover.
Goed dat je aangeeft aan jouw dochter dat jij niet in plaats van oma en opa kan spreken, want dat kan je ook niet.
Echt heel waardevol hoor wat je haar hebt gezegd ivm ‘geen blauwhelm te moeten zijn’.
Dit gedeelte van de secundaire rouw is zowel voor jou als voor de kinderen echt rouw. Er is geen quick fix om dit los te laten, jullie mogen stap voor stap zo goed als het kan omgaan met deze veranderingen.
Er blijven over praten (emotiepot) is echt ontzettend waardevol ook voor dit onderwerp.
Je kunt vooral aangeven dat dit nu eenmaal zo gaat bij gescheiden mama’s en papa’s en dat het normaal is dat opa en oma aansluiten bij hun zoon omdat dat hun kindje is. Dat dit niet wil zeggen dat mama slecht is of dat oma en opa mama niet meer fijn vinden, maar dat er dus in alle families zo’n breuk ontstaat. Dat iedereen beetje moet zoeken om daar zijn weg in te vinden.
Dat zij vooral niet hun best moeten doen om die gaten te lijmen, dat dit aan de volwassen mensen is.
Veel sterke verder Marlies, zowel voor jou als je kids!
Doorheen de module rouw met alle bijhorende webinars zal je stap voor stap leren om hier concreet in te groeien en je neemt je kinderen daarin mee, daar ben ik van overtuigd dat je dit goed zal doen.
Wij hadden vrij snel de week om week regeling beslist en de kinderen ook alles meegedeeld. Terwijl we zelf nog veel twijfels hebben gehad en deze hebben we ook afgespiegeld op de kinderen. Gelukkig is alles goed gekomen. De scholen waren ook direct op de hoogte en zij hebben nadien ook meegedeeld dat ze het de eerste 2-3maanden wel gemerkt hebben aan de kinderen.
Het lezen deed wel weer tranen op komen. De waarom, wat als vragen… Langs de andere kant dat we het ook enigszins goed hebben aangepakt met de kinderen. De wissel doen we tijdens een lunch bij elkaar en blijven we meestal nog wat napraten. Gelukkig dat we kort bij elkaar wonen, want er worden af en toe wel eens zaken vergeten.
Het moeilijkste blijf ik vinden om erover te praten en zo neutraal mogelijk te blijven. Ik vraag wel eens achter het reisje dat ze met de mama hebben gedaan. Maar hoe erover praten, welke vragen ik kan stellen. Het tekenen zelf, wil ik wel eens als uitdaging doen. Deze week is geprobeerd met de kinderen over te praten, maar meer dan het is jammer/droevig heb ik er niet uit gekregen.
Heb het wel eens moeilijk gehad als de dochter veel tekeningen maakte voor de mama en zelf moest ik tevreden nemen met een knuffel.
Bert, goed om te zien dat je meteen van start bent gegaan met de 1ste module.
Goed dat jullie open kaart hebben gespeeld naar de scholen toe, zodat zij dan toch een extra oogje in het zeil konden houden.
Begrijpelijk dat er tranen kwamen… dat zal wel meer gebeuren als je met de methode bezig bent.
Maar … wees daar niet bang voor.
Elke traan, elke emotie die je voelt tijdens deze training is een stap vooruit.
Goed dat je ruimte geeft aan wat er nog gevoeld mag worden.
De vragen “waarom” “wat als” zijn ook heel typisch in een rouwproces, om die reden maakte ik er ook een apart webinar over.
Dat is nr. 13. Misschien vind je het fijn om dat webinar als eerste te volgen wanneer je met /ROUW verder gaat.
Echt heel waardevol voor de kids dat jullie als ouders nog met elkaar aan tafel kunnen zitten, dat doen jullie goed en mogen jullie trots op zijn.
Het praten met de kids over ‘de ander kant’ voelt al gauw als uitvragen … je leert wel om daar een goede weg in te vinden. Zolang de kids maar voelen dat het mag om erover te praten is er al een gouden stap gezet. Alleen al luisteren hoe het is geweest en vragen of ze iets willen vertellen is al meer dan genoeg uiteindelijk.
Je kids gaan ook door een rouwproces heen, net zoals bij de grote mensen praat de één er al makkelijker over dan de ander.
Probeer dan te zoeken naar andere kanalen die verbinding kunnen scheppen, zoals het creatieve.
Begrijpelijk dat je een soort van jaloezie voelt wanneer je dochter tekeningen maakt voor mama. Misschien is het voor haar meer logisch om dat voor een mama te doen. Wat als jij nu eens zelf het initiatief neemt en een tekening maakt voor haar? Welke ruimte zou er dan ontstaan naar jou toe? Zeker het proberen waard…
Succes en sterkte verder.
Van hart tot hart,
Veerle
Hey Veerle, ik heb net de module kinderen afgemaakt. Het filmpje doet me vooral terugdenken aan onze laatste periode als we nog samen waren. Nu we 10 maanden verder zijn heb ik het gevoel dat mijn dochter mij de schuld geeft van de scheiding. Als ik er wil over praten met haar blokt ze het altijd af. Ik heb haar ook gevraagd of ze week/week zou zien zitten en kreeg als antwoord. Ik ben 14 jaar en je kan mij niet verplichten wat ik moet doen! Ik kom als ik het zelf wil of zin heb.
Turgay, Wat goed dat je van start bent gegaan!
Confronterend dat het filmpje jou doet terugdenken aan toen, maar wel goed dat je merkt dat je nu toch wel al verder staat op dat vlak. Zoals je me vertelde in het gevoelsgesprek heb je het idee dat jouw dochter toch wel wat beïnvloed wordt door de woorden van de mama. Blijf dicht bij jezelf Tuur, doorheen de training zal je leren om steeds meer vanuit je ware zelf te handelen, waardoor je sterker in je schoenen staat. Jouw dochter zal dan ook wel de groei van haar papa kunnen zien. Jammer dat ze gesprekken afblokt, toch zou ik blijven herhalen dat ze steeds met alles bij jou terecht kan.
Begrijpelijk dat je graag week/week zou willen, maar wellicht gaat zij nu ook door een rouwproces heen en wordt haar mening beïnvloed. Helaas kan je daar niet veel aan doen, als je zaken forceert duw je ze vaak nog verder weg.
Hou de moed erin en hou de focus op jezelf en blijf liefdevol ruimte geven ook al zal dat soms wel lastig zijn.
Courage!
Veerle
Hi Veerle,
net voor de tweede keer de module “Kind” gelezen. Omdat mijn formele scheidingsproces nog niet gestart is, heb ik alvast genoteerd dat ik de module zeker nog eens moet lezen op een later moment als er meer duidelijkheid is over onder meer het ouderschapsplan.
Momenteel staat alles ‘on hold’. Niet omdat we niet gaan scheiden (daarvoor is er te veel kapot gemaakt door de vader van mijn kinderen), maar omdat hij niet beslist en omdat ik eerst rust in mijn hoofd wil voor de volgende stap te zetten. Wat wel duidelijk is, is dat het “gesprek” om het de kinderen te melden een bominslag was voor hen. Ook zij hadden niets zien aankomen.
De manier waarop hun vader de boodschap bracht was verschrikkelijk. De boodschap was duidelijk ja, maar ik had hem nooit zo aan het woord moeten laten.
Mijn zoon (18 jaar) heeft na het gesprek zijn vader gezegd dat hij niet meer welkom was thuis en dat hij moest vertrekken, wat zijn vader ook gedaan heeft. Mijn dochter (13 jaar) was en is nog altijd in shock (we zijn bijna een maand verder) en weigert er over te praten. Geen van beide kinderen wil momenteel contact met hun vader. Ik geef regelmatig aan dat ze mij, of met iemand anders, kunnen praten over de situatie. En dat het okay is om contact te hebben met hun vader.
Hun vader heeft tot nu toe drie e-mails gestuurd naar hen om toch nog iets te proberen herstellen. Alleen, het werkt het niet. De kinderen vinden het zelfs vervelend en hypocriet (mijn zoon), en vragen zich af waarom hij nu wel contact zoekt met hen (mijn dochter).
Het afgelopen jaar was hun vader vooral met zichzelf bezig (en, zoals nu blijkt, met zijn vriendin) en ook daarvoor lag het meeste opvoedwerk bij mij. Hij was niet echt betrokken bij wat er gebeurde met zijn kinderen.
Ik heb het gevoel dat ik me in een vreemde spreidstand bevindt. Ik moet een man verdedigen die ik zelf liever nooit meer zou zien maar die – omdat hij vader is – toch beter in het leven van mijn kinderen blijft. Mijn therapeut denkt dat het allemaal te snel gaat, dat ik me er best zo min mogelijk mee bemoei en dat ik het bij hun vader moet laten om het contact te herstellen.
Uiteindelijk heb ik een to do lijstje gemaakt voor mezelf. Met als eerste puntje kijken of we een vervolg op het afscheidsgesprek kunnen hebben. Maar dan beter voorbereid, en met een neutraal persoon erbij. Ik heb het nu al suggestie aan de kinderen doorgegeven. Voorlopig is voor mij dat meer dan genoeg. De andere puntjes kan ik wel opnemen (o.m. wat opzoekwerk doen over een ouderschapsplan of over parallel solo-ouderschap).
Ik ben een regelaar en het geeft me rust als ik weet wat er op me afkomt. En rust is wat ik nu nodig heb om niet het monster van in het filmpje te zijn.
Groetjes, Nanda
Nanda, goed dat je het zo grondig aanpakt en ook deze korte module toch een 2de keer doorneemt.
Van zodra er meer duidelijkheid is rond het ouderschapsplan kan je idd ruimte scheppen om hier nog even te doorvoelen wat er nog gevoeld en/of gezegd mag worden.
Nu je dit zo schrijft denk ik eraan dat stap 6 van de VIDEOSERIE ook nog wel interessant kan zijn voor jou op dit moment. De videoserie is een korte training met 11 video’s waar je als K.R.A.C.H.T.-lid gratis toegang tot hebt.
Je vindt deze video’s terug hier in de ledenomgeving onder het kopje “videoserie”.
Dat het nu ‘on hold’ staat voelt mss ook wel dubbel voor je? Enerzijds heel sterk van jou dat je je grenzen aangeeft dat je eerst wat rust wilt in je hoofd alvorens jullie verder gaan met regelen. Het is nooit aan te raden om in volle emoties dit soort zaken te doen, maar meestal lukt het niet anders. Daarom is het altijd goed als jullie niet met een mediator werken dat je alsnog jullie papieren laat nalezen door een neutrale persoon om te zien of jullie niks vergeten zijn. (Stap 6 kan je daar ook al deels bij helpen)
Jammer om te lezen dat het gesprek ook voor de kids een bominslag was. Is heftig voor voor pubers ook… ze beseffen al heel veel maar toch zijn ze nog kind. Ze gaan ook door een rouwproces heen, elk op zijn manier.
Heb vooral geen schuldgevoel over hoe hij dat gesprek gedaan heeft … Snap dat je het liever anders had gezien maar je kunt de klok niet terugdraaien. Belangrijk is dat je ze de nodige emotionele ruimte geeft en dat je duidelijk zegt dat ze altijd bij jou terecht kunnen met hun gevoelens hierover. Ook als ze denken dat hun woorden jou verdriet gaan doen. Emotionele ruimte is echt een must voor kids in deze situatie. Wanneer je merkt dat ze er moeilijk over praten kan je hen ook uitnodigen om hun woorden op papier te zetten. Dat lukt goed wanneer je het ‘speels’ aanpakt, zoals met de emotiepot.
De emotiepot is een bokaal die je ergens in huis stelt. Dat is een bokaal waar jullie alle 3 met jullie emoties terecht kunnen. Op het moment waar ze ergens mee zitten, lukt het vaak niet om erover te praten of er is mss wel niemand thuis waardoor het niet kan. Door de pot weten ze dat ze het altijd van zich af kunnen schrijven. Ze schrijven op een briefje wat er speelt en gooien het in de pot. Jullie spreken onderling met elkaar af wanneer jullie een vast moment in de week of om de 2 weken even gaan zitten met jullie 3 om de briefjes te lezen.
Het lukt vaak beter om er achteraf over te praten dan op het moment zelf, deze manier van werken zorgt ervoor dat emoties niet geparkeerd worden maar wel altijd de nodige aandacht krijgen. Je zal zien dat dit ook een waardevol moment is van verbinding. Maak het niet te zwaar, het is ook fijn om dat moment gezellig te maken, met een lekker drankje en potje chips erbij. Er mag gelachen en gehuild worden, dit is jullie moment van verbinding.
Begrijpelijk dat ze boos zijn en hun eerste reactie is dat ze geen contact willen. Boos zijn is een fase in het rouwproces. Belangrijk is dat ze dus kunnen ventileren, ik hoop dat de ’emotiepot’ mss iets is waardoor je dochter los kan komen. Goed dat je aangeeft dat ze wel contact mogen hebben met hun vader. Vaak zijn kinderen zo loyaal aan ‘het slachtoffer’ dat ze daardoor geen contact met ‘de dader’ willen. Maar het is en blijft hun vader natuurlijk …
Feit dat hij vroeger al niet erg betrokken was en door wat er nu gebeurd is, is het natuurlijk niet makkelijk om dat contact te herstellen … Ze zullen wellicht met jou altijd een betere band blijven hebben. Heel zielig dat hij nu denkt dat een mail dit kan oplossen … Is echt wel triestig voor je kids.
Weet dat het niet jouw verantwoordelijkheid is hoe hij doet of net niet doet. Begrijpelijk dat je graag wilt dat dit hersteld wordt maar jij hebt dat niet onder controle. Je kunt niet meer doen dan je nu al doet.
Het is een goed idee van je om het gesprek een ‘herkansing’ te geven met een neutraal persoon erbij. Ik hoop dat dit kan helpen om terug wat rust te creëren tussen jullie allen.
Hou de moed erin Nanda.
Van hart tot hart,
Veerle
net mij module kinderen afgerond amai, wist niet dat kinderen op welke leeftijd ook met zoveel vragen zouden kunnen zitten.
ik weet dat onze regeling niet echt de gemakkelijkste is wegens ons ploegensysteem van ons werk maar ik leg dan meestal aan ons zoontje uit dat we spijtig genoeg niet anders kunnen.
en dan begint hij het wel te snappen.
merk nu wel dat we regelmatig over dingen zitten te praten ook om dat hij het niet weer wil zo alsmaar over en weer moet gaan van mama naar papa.
tranen komen me dan soms dichterbij dan dat ik kan lachen vooral om dat ik ook me zelf moet leren beheersen in hoe ik reageer naar hem toe.
maar door zelf al wat dag therapieën te volgen wegens een depressie en andere hun verhalen te horen ban ik daar wel al een stuk in geggroeid.
en merk nu zelf ook dat een kind van 6 al veel meer wil doen dan dat zijn leeftijd het toelaat.
en dat er dan wat botsingen zijn maar die worden dan wel op een rustige manier uitgelegd en verduidelijkt.
weet at er nog een lange weg voor me ligt zeker gezien ons kind zijn leeftijd.
maar merk wel dat ik en mijn ex er wel samen aan werken om het hem zo comfortabel mogelijk te maken.
Stefanie,
Fijn om te zien dat je deze 1ste module hebt afgerond.
Het is goed nu om je daarvan bewust te zijn hé, met hoeveel vragen kinderen soms kunnen zitten.
Goed dat je praat met je zoontje over het ploegensysteem zodat hij ook mee kan begrijpen waarom dit is en waarom dit in deze situatie ook even niet anders kan.
Begrijpelijk dat hij dat lastig vindt, maar wel goed dat hij voelt dat hij bij jou de emotionele ruimte heeft om te vertellen hoe hij zich hierbij voelt. Misschien kan je aangeven dat je in de toekomst wel zal kijken wat er eventueel mogelijk is om dat te veranderen (als dat zo is tenminste, want eerlijk zijn blijft belangrijk zodat je hem geen valse hoop geeft)
Jezelf leren beheersen hoe je reageert, komt ook aan bod in onze module aandacht.
Ik wil je uitnodigen om dat stuk in die module alvast te lezen dat is tem pg 9 en ook de 2 video’s die daaronder staan (klikken op de link onder de module) Het zal je helpen om binnen “je raampje” te blijven.
Top dat je merkt dat je hierin groeit … heb vertrouwen dat dit nog meer zal verbeteren. Wanneer we in een rouwproces zitten reageren we allemaal vaak vanuit onze emoties en dat zijn helaas niet altijd de beste reacties.
Heel waardevol dat jullie als ouders samen jullie best doen om het zo comfortabel mogelijk te laten verlopen allemaal. Daar mogen jullie trots op zijn.
Veel succes met de volgende stappen hier in de training Stefanie.
Veerle
Dag Veerle,
Van avond begon ik aan de eerste Module ‘Kinderen’.
Wij wonen nog samen tot dat ieders een eigen huisje heeft gevonden.
Echter na deze Module, realiseer ik dat het goed zou zijn voor de kinderen om de ‘scheiding’ nog eens bespreekbaarder te maken.
We merken nu de laatste tijd op dat onze kleinste kinderen, het toch enorm spannend vinden om in twee huizen te mogen wonen binnenkort. We kunnen er echter nog geen periode op plakken.. Dat maakt het voor hun nog extra spannend. Heb jij daar tips voor om dit beter te kunnen communiceren naar de kinderen? Een exacte periode is er helaas nog niet.
Het Filmpje kwam bij mij ook wel even binnen. Ik wil helemaal geen beest zijn voor onze kinderen, maar soms door de vermoeidheid, stress, spanning, regelen van dingen,… ben ik dit onbewust dus wel. Gelukkig ‘soms’ en niet altijd. Wat ik hier uit leer is dat ik echt meer moet bezig zijn met de kinderen als ze dichtbij mij zijn en niet altijd moet bezig zijn met ‘dingen regelen’ of piekeren zeg maar. Achja makkelijker gezegd dan gedaan als je nog samen onder één dak woont. Gewoon weg meer positieve aandacht geven aan de kindjes.
De koffer tekening is ook een leuke tip! Deze ga ik ook zeker meenemen en alvast binnenkort met hen samen intekenen.
Evelien, fijn dat je gestart bent!
Goed dat je je realiseert door deze module te volgen dat je aan de kids nog wat meer duidelijkheid mag geven.
Zodat er wat meer rust ontstaat in hun hoofdjes.
Kan me voorstellen dat het spannend is, want dat is het ook. Weten dat mama gaat verhuizen, ze weten nog niet waarheen en ook nog niet wanneer. Maar dat weet jij ook nog niet, dus duidelijke info in detail kan je niet geven.
Je kan ze wel gerust stellen dat dit nog niet voor meteen zal zijn en dat je het echt wel op voorhand gaat zeggen. Misschien denken ze “Oh morgen worden we wakker en dan moeten we verhuizen”. Je weet immers niet wat er in hun gedachten allemaal omgaat. Dus dat zou je al kunnen checken en zo duidelijk mogelijk antwoord geven.
Ook wil ik je aanraden om het boekje “Julia heeft 2 huizen” aan te kopen en daaruit voor te lezen. Het schept een moment van verbinding en door te luisteren naar het verhaal gaat dit hen helpen om woorden aan hun vragen te kunnen geven.
Je kan het boekje bestellen op bol.com
Het filmpje is idd confroterend, waardoor je er ook meteen een les uittrekt voor jezelf.
Goed dat jij daar ook een actiepunt kan aan koppelen hoe je sommige zaken in de toekomst anders kunt aanpakken.
Top dat je de koffer tekening ook met hen gaat uitwerken.
Goed bezig Evelien, nooit vergeten dat je een goede mama bent.
Succes met het boekje van Julia en ook met de module rouw.
Ik ben vandaag begonnen met de module kinderen. Sinds een maand ben ik officieel gescheiden. Afgelopen half jaar was een rollercoaster voor mij. Veel pijn / verdriet / was (ben) mezelf totaal kwijt. Voel me wel steeds sterker worden ( het gaat in vlagen denk ik) In oktober 2023 vertelde Robbert dat hij al 1,5 jaar een relatie had. Hij is weggegaan en na een maand woonde hij al samen met haar op de camping. Nu hebben ze sinds 2 weken samen een huis gekocht en zijn ze volop aan het verbouwen. Mijn wereld is ingestort. Hetgeen waar ik voor leefde viel in 1 klap helemaal uit elkaar. Ons prachtige gezin. Ik ervaar dat er nog veel verdriet, veel pijn en boosheid bij me zit. Lisa is 22 jaar en Rick 20 jaar. Lisa zit op kamers in Rotterdam (maar komt ieder weekend naar ons) en Rick is nog bij mij thuis. Ondertussen is onze woning verkocht en heb ik een ander huis gevonden. De sleuteloverdracht van dit huis is eind oktober en begin september krijg ik de sleutel van mijn nieuwe plekje. Ik heb dus een maandje de tijd om te verhuizen / te schilderen. Ik wil er een nieuwe thuishaven van maken voor ze. Vandaag gingen Lisa en Rick samen een bezoek brengen bij Opa en Oma (vader en moeder van Robbert) Ik ervaar bij mezelf dat ik daar best moeite mee heb. Omdat ik er niet bij ben. Waar hebben ze t over en hoe zal t gaan? Ik weet ook op dit moment niet of ik t contact weer wil met mn schoonvader en moeder. Het is er wel maar gaat heel stroef. We zitten allemaal in een rouwproces. Hun zoon die opeens een totaal andere kant opgaat en ik die al 37 jaar bij ze kom. Afgelopen mei zouden we 25 jaar getrouwd zijn. Rick gaat vanavond met Robbert uit eten omdat hij geslaagd is. Vorige week was de diploma uitreiking en hij wilde in eerste instantie niet dat zn vader kwam. Ik denk ook ter bescherming van mij. Toen hij dit aangaf heb ik tegen hem gezegd dat hij zelf de beslissing moest nemen. Maar ik heb ook gezegd dat zijn vader ook trots op hem is en dat er ook houden van is. We hadden afgesproken dat hij erover na zou denken. en hij wilde toch dat zijn vader ook kwam. Het was pittig afgelopen woensdag bij de diploma uitreiking. Maar ik had voor mezelf afgesproken dat ik daar zou zijn voor onze zoon. Wij kwamen met zn drieën en Robbert stond buiten op ons te wachten. We zijn samen naar binnen gegaan en dan zit je daar als gebroken gezin. Ik ben zo trots op Rick met zn behaalde resultaat ondanks deze moeilijk periode. Ik krijg t bij mezelf alleen niet voor elkaar om mezelf erbij neer te leggen dat de situatie is zoals hij is. Dat houd in: ik ben een gescheiden vrouw. Ik voel me alleen gelaten, bedrogen en aan de kant gezet. En kan er nog steeds niet bij dat hij dit mij heeft aangedaan. Maar ik moet (wil) door. Het filmpje bracht me in tranen en ik wil ook echt niet zo zijn. Ik hoop zo dat de vrolijke moeder weer terug komt (al is deze ver weg)
Dorine, fijn om te zien dat je meteen in de training bent gedoken.
Weet dat een rouwproces altijd in vlagen gaat, niemand rouwt in 1 rechte lijn, dus je mag zeker accepteren dat het zo gaat, heb er geen oordeel over en wees lief en mild voor jezelf tijdens dit proces.
Ik voel met je mee, het gaat wel allemaal heel snel, precies of een groot deel van je verleden wordt met uitgegumd.
Wat jouw verdriet, pijn en boosheid betreft … geef jezelf echt tijd en ruimte nu om stap voor stap door jouw rouwproces heen te gaan. Je zal zien dat ups op den duur langer gaan duren dan de downs.
Fijn dat je vooruitzichten hebt naar jouw eigen plekje, weet zoals ik zei tijdens ons gesprek dat de verhuis ook weer rouw met zich mee zal brengen, maar ik hoop dat je er een warme thuis van kan maken voor jullie 3tjes.
Het contact met je schoonouders … denk dat je goed mag voelen voor jezelf wat je in de toekomst wilt. Voor nu mag de focus op jezelf liggen, daar ‘mooi weer’ gaan spelen en een masker op zetten is ook niet oké voor jezelf. Dus goed dat je dan toch maar thuig gebleven bent.
Heel moedig van jou wat je hebt gezegd aan Rick. Je mag trots zijn op jezelf dat je het zo hebt aangepakt.
Je nu al neerleggen bij de situatie zoals ze is dat is voor nu nog een brug te ver. De breuk is nog heel recent en je begint nu pas aan actief rouwen met de oefeningen. Weet dat accepteren echt het laatste stukje van het rouwproces is.
Begrijpelijk dat de vrolijke moeder ver weg is , maar vertrouw er maar op dat die terug komt. Veel succes en sterkte Dorine.
Hoi Veerle, vanavond de tijd genomen voor de module Kinderen. Nadat we het samen hadden verteld zag je de wereld vergaan in hun ogen. De oudste ( 19) werd op zijn kamer erg boos en maakte een kast kort en klein. Geeft niks, zijn de emoties en die mag hij voelen. Jongste ( 14) krijg ik het minst contact mee hierover. Zit volop in de pubertijd dus al genoeg aan zichzelf. Zal echt nog wel met hem praten hierover zijn gevoel. Misschien maar gewoon eens een ronde wandelen met hem, meestal gaat dit beter om te praten. Mij middelste (17) is compleet open en zijn mooie gesprekken mogelijk. Zelf meer dan ervoor. We zijn op weg. Nu nog naar het andere huis en dat is een horde voor ze. Merk dat ze weerstand voelen om daar naar toe te gaan. De moeder welke het overspel pleegde en dus verliefd is op een ander die ze ook kennen, wil graag dat ze ernaar toe komen. Snap ik maar zal toch ook wel tijd nodig hebben en een open gesprek hierover. De verwachtingen zijn waarschijnlijk verschillend, zelfs die van de kinderen onderling.
Fijn om te zien Rens dat je meteen aan de slag bent gegaan. Het is een pittig gesprek om “het” te vertellen aan de kids. Ook al zijn ze bij jou reeds 14, 17 en bijna 20. Of mss wel nét dan, ze begrijpen heel goed wat er gaande is!
Het moet verschrikkelijk pijnlijk voor jou zijn geweest om dat te zien in hun ogen …
Ergens is het wel goed dat de jongste toch op zijn manier zijn emoties heeft geuit, weliswaar mss niet op de ‘juiste’ manier, maar ik vermoed dat jullie er daarna nog wel over gepraat hebben samen.
Goed dat je nog extra tijd en ruimte gaat maken om met de jongste te praten, mss kan je hem uitnodigen om het op te schrijven wat hij voelt als het voor hem moeilijk is om het mondeling onder woorden te brengen.
Al wandelend praten werkt idd voor veel mensen goed, omdat ze niet meteen oogcontact moeten maken. We zien dat mensen zich dan vrijer voelen om over emoties te praten, dus dat is een goed idee van je.
Mooi dat je met de middelste waardevolle gesprekken hebt! Je doet het goed als papa, daar mag je trots op zijn. Het is niet vanzelfsprekend dat kinderen de nodige emotionele ruimte krijgen bij hun ouders, dus fijn om te lezen dat jij daar zo bewust mee bezig bent.
Begrijpelijk dat ze weerstand voelen met ‘het andere huis’, zeker ook omdat ze ‘de ander’ kennen. Ik zou ze daarin niet forceren als het enigszins kan, zodat ze zelf kunnen voelen waar hun grens ligt en daar met hun mama in gesprek kunnen over gaan? Belangrijk zoals je zegt om elk voor zich de verwachtingen uit te spreken in een open communicatie. Ik wens jullie goede moed samen. Terwijl ik dit schrijf kan het mss al helpend zijn om de stappen van het geweldloos communiceren door te nemen, deze leg ik uit in webinar nr 27.
Succes en sterkte met de volgende stappen Rens.
Van hart tot hart,
Veerle
Vandaag tijd genomen voor de module kinderen. Marie was 14 maand als we uiteengegaan zijn en is nu 2 jaar en 8 maand. Ik heb dus het gevoel dat veel zaken op haar leeftijd moeilijk toe te passen zijn. Wel heb ik van in’t begin altijd benadrukt dat het niet haar schuld is en dat mama niet weende door haar, en wel omdat ze verdrietig was door dat papa weg was. Nu zegt ze zaken als: Tata (koosnaam van vriedin van mn ex) is niet lief. Tata is niet lief voor mama. Tata heeft papa afgepakt! Hoe ga ik daar best mee om? Deze module gaf me wel ergens het gevoel dat mijn ex en ik ergens wel goed bezig zijn 🙂 en anderzijds dat ik ook zaken moet kunnen loslaten en niet willen controleren wat er daar gebeurt. Daar is nog wat werk aan de winkel bij mezelf besef ik 😉 video van de kleine jongen en het beest kreeg ik niet open. Liefs
Wat heb je dat goed aangepakt Margaux om te benadrukken ook al was ze nog zo klein dat jouw tranen niet haar schuld waren. Het is goed om te benoemen waarom dat dan wel is, en ook dat heb je verteld. Kinderen hebben geen details nodig maar mogen wel duidelijkheid krijgen, zodat ze niet zelf gaan invullen waarom mama nu aan het wenen zou zijn.
Je had me idd verteld tijdens ons gesprek dat ze voor haar leeftijd heel slim is en zaken zegt zoals “Tata heeft papa afgepakt.”
Het is natuurlijk wel niet de bedoeling dat zij als klein meisje “Tata” als oorzaak ziet van de breuk, want dat is lastig om te dragen voor haar. Wat voelt goed voor jou, hoe je dat anders zou kunnen verwoorden zonder haar als dader te zien in het verhaal?
Heel fijn om de bevestiging te mogen voelen dat jullie als ouders echt jullie best doen en goed bezig zijn voor jullie dochter. Waardevol ook dat jullie nog samen als ouders naar een oudercontact kunnen gaan.
Het loslaten wat er ‘aan de andere kant’ gebeurt is een proces … Doorheen jouw rouwproces zal je hierin groeien en het steeds meer kunnen loslaten.
Ivm de video … klikte je op de link onder de module? Doordat de modules printklaar gemaakt zijn, werken de linken niet in de module zelf maar als ze staan eronder. Laat je even weten nog als dat lukt?
Veerle
Ik deed gisteren alles via mijn gsm en dat was de reden dat de link van de video niet werkte. Ik heb hem nu net wel kunnen bekijken op mijn pc en zag dan ook je reactie.
De video kwam enorm binnen, al denk ik dat ik vooral een verdrietig beest was en nooit echt een boos beest… en dat ik zoals ik hierboven het al zei altijd alles heb proberen uitleggen aan Marie’tje.
Ik probeer inderdaad ook om voor Marie de schuld niet bij “Tata” noch papa te leggen en dat meer voor mezelf te houden en ervoor te zorgen dat ze hen beide leuk vindt en er ook graag naar toe gaat.
Goed dat je nog de tijd nam om naar de video te kijken Margaux.
Weet dat je een top mama bent, je doet het goed met jouw kleine meisje.
Ondanks dat ze nog zo klein is doe jij heel hard je best om haar erin mee te nemen en de nodige uitleg te geven die ze al kan snappen.
Succes met de volgende webinars.
Van hart tot hart,
Veerle
Ik ben opnieuw gestart met de K.R.A.C.H.T. methode en ben ook eens opnieuw door deze module gegaan. En dit vooral omdat onze kleine poppremie het momenteel precies vrij moeilijk heeft. Als ze in haar bedje kruipt ‘s avonds zegt ze heel vaak dat ze in het grote bed wil slapen, dat ze niet alleen wil zijn. Ik heb haar dan gezegd dat mama altijd in haar hartje zit. Nu vraagt ze dan: “wie zit er nog in mijn hartje?”, waarop ik dan zeg “dat mag jij kiezen” en dan zegt ze “papa zit ook in mijn hartje, dan kunnen jullie daar samen trouwen” en dan zegt ze zelf direct “neeee, dat gaat niet éh trouwens in mijn hartje. Jullie moeten in een trouwhuis trouwen”, waarop ik dan zeg “schatje, dat gaat niet meer hé, papa is niet meer verliefd op mama en papa is verliefd op tata, misschien zullen zij nog wel samen trouwen”, waarop zij dan antwoordt: “papa mag niet met tata trouwen, papa moet met jou trouwen, want jij bent veeeeeel mooier dan tata”. SLIK
ook zegt ze als ik haar afzet bij haar papa “mama, ik ga je zoooooo hard missen, maar ik moet nu eventjes naar papa en tata, maar nadien kom ik terug bij jou hoor! want ik ga jou noooooit alleen laten. Ik ga altijd voor je zorgen” Ik zeg dan altijd dat kindjes niet voor mama’s moeten zorgen en dat mama’s voor kindjes zorgen en dat mama heel goed voor haar zelf kan zorgen en dat ik haar ook ga missen en dat ik wil dat ze een leuke tijd heeft bij papa en tata.
Nu deze week heeft ze maandagochtend tegen tata het volgende gezegd: “mama was heeeel hard aan het wenen, toen papa weggestapt is” Dit gaat dan over het moment dat Jay hier vertrokken is in januari 2023. Tata heeft toen gevraagd waarom ze dat zei en dan zei ze “mama heeft dat verteld”. Ik zelf heb het daar echt niet met haar over gehad. Uiteindelijk is tata direct over andere zaken begonnen…
Jay heeft me woedend gebeld en is beginnen roepen en tieren op mij en heeft dan telefoon dichtgesmeten.
Ik heb erop gereageerd dat dat niet van mij komt, maar van Marie’tje zelf en dat ze daar de laatste tijd enorm mee bezig is en dat ik denk dat we het scheidingsgesprek moeten hebben met haar en samen als mama en papa er met haar over praten.
Dit wordt volledig weggewimpeld door Jay en tata. Ik heb dan een gesprek met tata gehad en daar zei ze dat ze niet vindt dat Marie’tje daar mee lastig moet gevallen worden en dat ik mijn emoties moet wegstoppen voor Marie’tje of zeker niet zeggen wat er scheelt. Dat ze voelt dat ik nog altijd emotioneel ben over de echtscheiding en dat ik daar Marie’tje niet mag mee belasten. Dat Marie’tje bij hen nooit dergelijke zaken zegt en dat ze zelf zegt dat papa en tata moeten trouwen… Ook zei ze dus dat ze over andere zaken begint als er zo iets naar boven komt. Hierdoor heb ik het gevoel dat Marie’tje dan niet gehoord of gezien wordt..
Hoe kan ik met deze situatie het best omgaan? Ik wil geen ruzie met Jay, noch tata. En anderzijds wil ik gewoon het beste voor Marie’tje.
Is een scheidingsgesprek een goede optie? Marie’tje is net 3 geworden en praat al als een 4-5 jarige, stelt alles in vraag, zegt overal waarom bij, vraagt altijd door en legt enorm veel linken en verbanden.
Margaux,
Amai zo ontroerend wat jouw kleine meid vertelt over ‘haar hartje’.
Echt wel emotioneel voor je, maar wat goed dat je nu al zo open met haar over emoties praat en dat je haar ook op haar niveau de waarheid vertelt.
Goed dat je bij het afscheid ook nog eens duidelijk benoemt wat jouw rol is en die van haar. Zodat ze bij haar papa echt gewoon kind kan zijn en ze weet dat ze haar om jou geen zorgen hoeft te maken.
Het kan idd goed zijn voor de kleine om hier samen met haar nog eens over te praten, want je merkt dat ze met heel wat vragen zit. “Het” gesprek is er eigenlijk nooit geweest destijds?
Maar lastig dat de andere kant daar blijkbaar niet voor open staat, of het althans niet nodig acht.
Het is idd niet oké om over iets anders te beginnen, maar je hebt echt niet in de hand hoe de andere kant met emoties tov van Marie’tje omgaat.
Het is belangrijk dat jij haar die emotionele ruimte blijft geven en als je merkt dat het uit de hand loopt kan je nog altijd overleggen met Jay om eventueel toch eens met jullie 3 samen te zitten?
Uiteindelijk willen jullie allebei toch het beste voor haar?
Vandaag de module kinderen afgerond. Ik heb 3 kinderen waarvan nog één thuis woont. Ik heb in deze module inzicht gekregen in het feit dat ik mijn kinderen niet help door niet over mijn verdriet van de scheiding te spreken met hen. Ik wilde hen daarvoor beschermen, maar dat deed ik zo juist niet. Zij zagen ook wel dat ik verdriet had. Ik ben hierover met ze in gesprek gegaan en heb hen verteld dat ik hulp gezocht heb door met jouw programma te starten. Dit heeft tot fijne, maar ook emotionele gesprekken geleid. Een eerste kleine stapje op de goede weg .
Goed dat je meteen ook naar de module kinderen bent gegaan Esther.
Mooi en waardevol inzicht neem je hieruit mee! Je mag idd jouw verdriet delen met je kids.
Het is zo belangrijk om elkaar emotionele ruimte te geven. Als jij jouw ruimte neemt, leren zij ook dat zij op hun beurt ook die ruimte mogen pakken.
Top dat je hierover in gesprek bent gegaan, dat doe je goed. Heel fijn als je jouw kinderen hierin meeneemt.
Ontroerend om te lezen wat voor verbinding dit al teweeg heeft gebracht met je kids.
Bedankt om te delen Esther.
Veel succes verder met de module rouw en alle bijhorende masterclasses.
Hoi Veerle, vandaag de module kinderen gelezen, ik herken mijzelf erg in het filmpje van het boze beest. Als je zo bedrogen en voor de gek gehouden bent als partner en je hebt ook de kinderen hierin betrokken dan is het moeilijk om neutraal of zelfs positief te spreken over de vader. En ik vind het nog steeds respectloos en onacceptabel dat de vader van mijn kinderen gekozen heeft voor een woonruimte waar geen plaats is voor twee jong volwassen kinderen ( toen 18 en 21). Ik heb geprobeerd hem ervan te overtuigen dat het belangrijk was dat ze zich ook bij hem thuis zouden gaan voelen, maar helaas. Ze ervaren het nu na twee jaar nog niet als hun thuis, bij papa gaan ze meer op visite. Daarom wil ik er alles aandoen om ze een veilige en gezellige thuis te geven waar vriendjes en vriendinnen welkom zijn en waar we alles vieren. Gelukkig merk ik dat ze dat waarderen. Ook al zijn mijn meiden volwassen toch ervaar ik dat de zorg voor hun 100% op mijn schouders komt, bij papa eten ze gemiddeld 1x in de week en dat was het dan. Verder zijn ze altijd bij mij ook in het weekend. Heb geprobeerd hem te overtuigen meer tijd met hen door te brengen, en dat dat dan vooral vanuit hem moet komen, zonder resultaat. Dus dat heb ik maar los gelaten.
Fijn om te zien dat ook jij meteen hebt doorgepakt met deze module Conny.
En ja dat filmpje, je bent niet de enige die het confronterend vindt.
Dat vond ik namelijk ook tijdens mijn opleiding, om die reden heb ik dit hier ook gedeeld.
Het getuigt idd van weinig respect dat hij verhuisd is naar een woning waarin geen plek meer is voor zijn kids. Ontzettend pijnlijk moet dat ook zijn voor de kids. Wat zeggen ze er zelf over? Weet je hoe ze zich daarbij voelen?
Gelukkig voelen ze die warmte van het nest en van ‘thuis’ wel bij jou. Heel fijn ook dat ze dan ook uiten dat ze dit waarderen.
De leeftijd van je kids maakt uiteindelijk niet uit om het gevoel te hebben dat je er alleen voor staat.
Begrijpelijk dat je graag zou willen zien dat het anders gaat, maar je kunt dat niet forceren en je hebt geen invloed op de ‘andere kant’ … Sterk dat je dat wat hebt kunnen loslaten want je daarop blijven focussen kost veel te veel energie.
Succes verder met de volgende module rouw en alle bijhorende masterclasses.
voor mijn kinderen van 13 jaar en 18 jaar vraag ik me af of ze wil in de rouw zijn. Ik weet dat dat nietbanders kan dan dat het zo is maar als ik vragen stel lijkt het of alles oke is. Leon (13 jaar) vindt het bij ons allebei leuk en Roos (18 jaar) vindt het minder fijn omdat ze zeer gesteld is op haar eigen spullen en omgeving maar haar laten we zeer vrij in haar keuze. Ook Leon laten we mee beslissen in de dagen en momenten maar hij kiest voor de regeling 10 dagen bij mij, 4 bij Jan. Onze scheiding is heel vlot verlopen, we hebben er zelf vrij luchtig over gepraat en hen laten voelen dat er voor hen niet veel veranderd en we ze blijven steunen en volgen en dat is ook zo.
Ik vraag me af wat ik kan doen. Ik stel vragen of ze gelukkig zijn en dat zijn ze ook zeggen ze. Toch twijfel ik of de rouw nog moet of zal komen aangezien we nu enkel feitelijk gescheiden zijn en nog niet wettelijk. Ook de kinderen zijn hiervan op de hoogte. Zijn er nog ouders die eerst feitelijk en dan nadien misschien wettelijk gescheiden zijn? En komt er dan bij de kinderen het « echte » rouwproces in gang? Wat zijn jullie ervaringen? Alvast bedankt om dit te willen delen.
Karine, fijn om te zien dat je deze module hebt doorgenomen.
Goed dat je er nu dus bewust bij stil staat hoe ver jouw kinderen staan in het rouwproces.
Want het is niet omdat ze niks zeggen dat het wel ok is. We zien vaak dat kids ons willen sparen en niet willen belasten met hun verdriet. Dus misschien is het goed om dat nog eens te benoemen? Dat ze altijd alles aan jou mogen zeggen ook de zaken waarvan ze denken dat het jou verdriet en/of pijn zal doen. Dat geeft ze de emotionele ruimte die ze nodig hebben.
Mooi dat je de kinderen de ruimte kunt geven om te voelen wat ze zelf graag willen en dat jullie ze daar allebei kunnen in volgen.
Uiteraard wel nog altijd met de nodige grenzen als jullie als ouders voelen dat dit nodig zou zijn. Fijn dat er open communicatie is geweest en dat jullie benoemd hebben dat jullie ze gaan blijven steunen.
Denk dat het feitelijk gescheiden zijn voor de kids het meest ingrijpend is want dat is wat ze zien.
Denk niet dat het papiertje van de wet voor de kids nog heel veel invloed heeft.
Bij de meeste mensen gaat het in deze volgorde, dus eerst feitelijk gescheiden = ze gaan apart wonen en pas later komt het wettelijke aspect. Of begrijp ik jouw vraag verkeerd?
Aangezien je hier vraagt “Wat zijn jullie ervaringen” wil ik nog even herhalen dat hier op de website ik de enige ben die feedback kan geven, dus als je graag over iets de mening wilt weten van de andere mensen die de training volgen dan kan je jouw vraag in de K.R.A.C.H.T.-groep stellen. Daar kunnen jullie allemaal op elkaar feedback geven.
Succes met de module rouw en alle webinars die daarbij horen.
Van hart tot hart
Veerle
Hi Veerle, we hebben heel lang gewacht met het vertellen van de scheiding aan de kinderen. Omdat ik al een bonusdochter van vader had wist ik hoe ik het wilde doen. Je hoort vaak de meest verschrikkelijke verhalen van de kinderen als ze vertellen hoe ze het belangrijke moment hebben ervaren, zelfs jaren later. Dat wilde ik graag voorkomen dus hebben we een kinderpsycholoog ingeschakeld om te kijken of mijn plan een goed idee was. We hebben heel lang nagedacht over wanneer…. Ook omdat mijn bonusdochter om het weekend bij ons was en we het niet door de weeks wilde doen. We hebben het haar op een vrijdagavond verteld, ze is 16 jaar) en de jongens de volgende ochtend ( zij zijn 5 en 7 jaar). Toen het huis in de verkoop ging hadden we geen keus meer. We wisten wel dat we naar Breda gingen verhuizen, dicht bij open en oma en de tante met haar gezin. Dat was positief voor de kindjes. We gaven aan dat we elkaar nog lief vonden, maar dat we teveel ruzie maakten. De oudste barstte in tranen uit en stelde allerlei vragen waar ik soms ook het antwoord niet van wist. Het gesprek zouden we samen doen, maar mijn ex zei niets dus was het aan mij. We hebben de jongens geknuffeld en moesten samen huilen. Waar de oudste van 7 het heel goed snapte omdat hij een vriendje in de klas had van gescheiden ouders. Zei de jongste vrolijk en blij; ik pak even een doekje voor jullie traantjes. Hij vond het dan ook een goed idee dat als we dan toch gingen verhuizen we een echt zwembad namen en een voetbalveld….De oudste ging later bij een vriendje spelen. Ik had de ouders van de belangrijkste vriendjes ingelicht evenals de school en bso. Dat vond ik ook heel erg zwaar. Ook omdat ik het alleen moest doen. Ik ben vaak op dat gesprek terug gekomen, om te vertellen dat we nog geen nieuws hadden en ik het ook erg spannend en verdrietig vond net zoals de jongens, maar ook als we wel nieuws hadden. We hebben nog een tijdje in het oude huis gewoond. Op den duur zijn we de weekenden gaan wisselen. De ene keer was ik het weekend weg, de andere week had ik het weekend met de kinderen. In het begin vond ik dat verschrikkelijk zwaar, maar merkt al snel dat het rust gaf voor de kinderen en ook voor ons aangezien er veel spanningen thuis waren. Nu krijg ik bijna de sleutel van m’n eigen huis. De kinderen zijn bijna altijd bij hun vader en ik ben daar heel veel om bij ze te zijn. Dat kost mega veel energie. Maar alles om het zo rustig mogelijkheid voor de kinderen te houden. Ik heb gezien hoe het bij mijn bonusdochter ging. Dat wil ik absoluut niet, maar de tijd zal het leren. De jongen zijn straks het merendeel van de tijd bij mij en de wisselingen zullen op school zijn. Ik vond dat dus moeilijk om te lezen dat dat meisje dat niet als positief heeft ervaren. Ik heb het aan de deur afgeven bij mijn bonusdochter altijd heel erg moeilijk gevonden en merkte dat dat voor haar ook heel erg moeilijk was. We hebben in het ouderschapsplan gekeken naar zoveel mogelijk rust voor de kinderen. Dat zal voor mij als moeder best pittig zijn. We hopen maar dat alles straks positief uit pakt voor ons allemaal.
Whaw Marlies je mag trots zijn op jezelf als mama dat je hier zo bewust bij hebt stil gestaan!
En wat goed dat je hierbij hulp hebt gevraagd om dit moment zo goed mogelijk te doen.
Sterk om te lezen dat jullie hebben benoemd dat jullie elkaar nog lief vinden, dat is zo belangrijk om te horen als kids.
En ook dat het niet hun schuld is en dat ze uit liefde zijn ontstaan.
Want soms gaan kids in hun eigen hoofdje verhalen creëren die dan vaak gaan over schuld of gaan ze ook twijfelen dat je hen nog wel lief vindt.
Fijn dat de verhuis ook een positief punt met zich meedraagt, dichter bij oma en opa en hun tante. Ook voor jou fijn dat je dichterbij bent in deze heftige periode van je leven.
Pittig om vast te stellen dat hij niks zei en je dit uiteindelijk alleen hebt moeten dragen. Maar ik lees heel veel warmte en liefde, dus wat heb je dat goed gedaan Marlies.
Begrijpelijk dat de situatie zoals ze nu is heel veel energie van je vraagt, gelukkig krijg je bijna de sleutel van je eigen stekje en hopelijk kunnen jullie er snel en in alle rust jullie thuis van maken.
Wat de wissel betreft, tijd brengt raad. Het is niet omdat jullie nu op school gaan wisselen dat dit altijd zo moet zijn. Hopelijk kunnen jullie ruimte scheppen voor verandering wanneer je aanvoelt dat dat nodig zou zijn.
Ik hoop samen met jou op rust en een vlotte omgang.
Van hart tot hart,
Veerle
De module kinderen afgerond, het filmpje een 2 de keer bekeken. Ik heb een zoon Jelte die in juli 17 wordt, er zal geen co-ouderschap zijn, hij zal gewoon af en toe eens bij de papa binnenspringen/ leuke dingen doen. Jelte kiest zelf om bij mij te blijven. Niet altijd gemakkelijk vind ik want ik zit met de dagdagelijkse dingen..koken..boterhammen maken..huiswerk..stiptheid…wassen en strijken.. en bij de papa is het altijd leuk..escape rooms/ bowling/ .. ik heb soms een gevoel dat het een strijd wordt en daar wil ik niet in meegaan..
Hij heeft dit tegen zijn papa gezegd van bij mij te blijven maar misschien moet ik zelf met hem toch ook eens een gesprek hebben daarover. Jelte wordt bijna 17 jaar, is geen prater, nooit geweest, heel zelfstandig ( zo gemaakt door drukke job alle twee) en dus heel op zichzelf, waardoor de eenzaamheid des te zwaarder valt voor mij..want nu net heb ik hem iets meer nodig..maar dan denk ik hij moet je eenzaamheid niet opvangen, dat is niet zijn taak, jij moet er zijn voor hem, zoals ik altijd ben geweest.
Het filmpje , herkenbaar, het immens verdrietig zijn, het niet echt aanwezig aan, meer toegeven ter compensatie van dat beest zijn, willen mee bij hem in bed kruipen maar dit dan toch niet doen, samen naar de cinema, vele hulplijnen omdat je het anders niet redt…wat hoop ik dat ik hem geen schade aandoe met te zijn wie ik nu dikwijls ben 🙁
Groetjes Nathalie.
Nathalie, goed dat je van start bent gegaan!
Enerzijds fijn dat jouw zoon ervoor kiest om bij jou te blijven, anderzijds snap ik ook wel jouw zorg.
De dagdagelijkse dingen zijn nu allemaal voor jou en ‘het feest’ gaat door bij papa.
In zulke omstandigheden is het belangrijk om je kind daar bewust van te maken, hij is 17 dus zou dit moeten snappen.
Geef het tijd en ruimte om te zien hoe het gaat, het is niet omdat deze regeling voor nu afgesproken is dat dit voor altijd zo moet zijn.
Het is idd niet de bedoeling dat je voelt dat je in een strijd verwikkelt geraakt, dus duidelijk afspraken en jouw emoties hierin benoemen zijn aan de orde.
Ben blij om te lezen dat hij jouw eenzaamheid niet moet opvullen, want ik dacht al toen ik las “Net nu heb ik hem nodig” : oei …
Maar goed dat je jouw zin nog aanvult met dat het zijn taak niet is.
Net om deze reden heb ik dit filmpje ook als onderdeel van de training meegegeven. We zitten soms zo in onze pijn dat we onbewust in een situatie zouden verzeild geraken waarin parentificatie ruimte krijgt (dat de rollen omgekeerd worden) en dat is uiteraard niet de bedoeling.
Je moet niet bang zijn om hem schade aan te doen, hij is al 17 en geen kleuter meer. Zijn hechting is gevormd, dat is nog wel beïnvloedbaar maar hij kan er ook zelf aan sleutelen.
Je doet K.R.A.C.H.T. nu in de 1ste plaats voor jezelf maar je doet het ook voor je zoon.
Alles wat je leert zal je nog bewust of onbewust aan hem doorgeven.
Hou de moed erin Nathalie, je kunt het!
Van hart tot hart,
Veerle
Ik naam de kind-module door en ben toch wat gerustgesteld. Het gaat bij mij om een 16-jarige (binnenkort) en een kwetsbare 20-jarige. Ze zijn er momenteel nog rustig in maar er is nog niet veel veranderd voor hen. Er zijn nog geen wissels. Dat zal nog even zo zijn omwille van mijn operatie. Ik ben er nu wel niet (omdat ik ergens anders logeer) maar ik kan er wel met hen over praten en zij kunnen hun gevoelens ook naar mij toe benoemen. Maar ik hou wel mijn hart wat vast voor als er meer veranderingen zullen komen. Ik vroeg me af hoe je de oefeningen samen met de tieners/oudere kinderen doet? Want ik merk ook wel dat ze nog niet alles zeggen.
Ik herken in het filmpje vooral de ‘afwezige’ moeder, in gedachten ergens anders zijn en het ’emotionele’ beest (dat ze mij zien huilen). Maar ook daar kan ik met mijn zonen over praten. Op dat vlak heb ik met hen een goede band.
Ik herkende ook wel de moeder die voor zichzelf zorgt en vriendinnen belt en andere hulplijnen inschakelt. Ik ben blij dat ik dat voor mezelf al doe ondanks alle pijn.
Het deed me ook wel terugdenken aan de vechtscheiding tussen mijn ouders en dan kon ik me identificeren met het jongetje die overal voor moet zorgen zowel voor het praktische als voor het emotionele.
Wat wel nog moet gebeuren zijn de afspraken met de ex, de bemiddeling en ik heb geen idee hoe dit zal verlopen en/of dat zal lukken op een goede manier. Ik wil dat wel maar ik merk nu al dat zodra ik grenzen trek, hij naar mij toe harder en passief agressief uithaalt. Hij draait het verhaal dan om. Bijvoorbeeld hij wil scheiden, laat merken dat hij mij niet meer wil maar als ik dan ergens anders ga logeren dan ‘laat ik hem in de steek’. Dus ja, dat is nog een groot vraagteken; kan ik me daar op voorbereiden? Groetjes
Goed om te zien dat je van start bent gegaan met deze module Veerle, ook al zijn je kids reeds 16 en 20.
Begrijpelijk dat ze er momenteel nog vrij rustig onder zijn omdat er praktisch ook nog niet veel veranderd is.
Dat geeft ze ondertussen ook wat extra tijd om aan het idee te wennen, want ook zij gaan door een rouwproces heen.
Fijn om te lezen dat je ze wel de nodige emotionele ruimte kunt bieden die ze nodig hebben, ook al is het voor jou nu een moeilijke tijd door de scheiding en daarbij nog eens de komende operatie.
Sommige mensen met volwassen kinderen nemen er gewoon de module bij, het is een aanknooppunt om erover te praten en het toch samen te doorlopen. Het schept ruimte om zaken te zeggen waar ze andes mss niet toe komen.
Ik adviseer ook vaak om met de emotiepot te werken. Dat is bvb een glazen bokaal waar iederen emotie briefjes in kan stoppen. Ze schrijven van zich af wat er op dat moment op hun lever ligt en ze weten dat er dan een gezamenlijk moment komt waarbij jullie de briefjes eruit halen en een gesprek hebben met elkaar. Dat brengt rust en vooral ruimte voor waardevolle gesprekken NA de emotie. Want in een emotie iets bespreken is voor niemand goed, door de emotiepot zien we dat het dan op een later moment toch besproken wordt ipv ‘het is voorbij, we gaan het nu niet meer aanhalen.’
Geef vooral ook aan dat ze echt alles mogen zeggen, ook als ze denken dat het jou pijn en/of verdriet doet. Het is belangrijk dat ze weten dat ze jou niet moeten sparen.
Fijn dat je zo’n goede band hebt met je kids en dat dit allemaal bespreekbaar is.
Je mag idd trots zijn op jezelf dat je de nodige hulp voor jezelf inschakelt, want zelfzorg is nu wel heel belangrijk.
Confronterend dat het filmpje jou ook terug bracht naar vroeger en je jezelf erin herkende, het kind dat de zorgrol op moet nemen … Je weet wat het is dus je wilt nu voorkomen dat jouw kids hier ook in terecht komen, mede daardoor ben je ook zo emotioneel bereikbaar en dat is echt een heel waardevol iets wat ze nodig hebben.
Ik hoop dat je een goede bemiddelaar hebt die jullie hierin goed zal begeleiden. Want het kan niet zijn dat jij jou om zijn agressief gedrag te voorkomen zou gaan pleasen. Belangrijk om hier echt voor jezelf op te komen.
Je daarop voorbereiden is een lastige, omdat je niet weet wat er van zijn kant op je af zal komen.
Denk eraan dat je altijd bedenktijd mag vragen en nooit op het moment zelf beslissingen moet nemen waar je achteraf mss spijt van krijgt. Om dicht bij jezelf te blijven is het belangrijk dat je uit de emotie blijft in zulk soort gesprekken. Mss is het handig om als eerste de 3-delige masterclass over boosheid loslaten te bekijken. Dat zijn de nrs 10,11 en 12.
Succes hiermee.
Van hart tot hart,
Veerle
Ik heb de module kinderen doorgenomen. Het filmpje was erg confronterend en mooi uitgebeeld. Ik hoop niet in dat beest te veranderen. Momenteel lukt dat nog goed aangezien de kinderen hoofdzakelijk bij mij zijn zoals het anders ook was/zou zijn, aangezien de papa nog geen vaste verblijfplaats heeft gevonden.
Maar ik hou mijn hart vast voor de momenten dat ze bij hem gaan logeren. Niet dat ik het hun niet gun, maar het zo jammer vind dat het zo moet zijn, 2 huizen ipv 1 met een compleet gezin.
Ik dacht eerst: “Huh een reactie van Kris op de website, hoe kan dat nu?” en toen zag ik pas dat je je aangemeld hebt na ons gesprek. Wat ontzettend moedig van je om meteen de knoop door te hakken en dan ook direct aan de slag te gaan.
Dat zegt wel iets over jouw drive om vooruit te komen en daar mag je trots op zijn Kris.
Bij deze dus proficiat met deze moedige stap vandaag! Heel veel succes met de training.
Het filmpje is idd heel confronterend, om die reden heb ik destijds aan de docent gevraagd om dit hier te mogen delen.
Het blijft hangen en zorgt ervoor dat wanneer je dan toch naar de neiging van ‘dat beest’ zou gaan dat je op tijd zult ingrijpen.
Denk dat we bij jou mogen zeggen dat jij zelfs al preventief ingrijpt, want het is allemaal nog heel recent en toch ga je al met jezelf aan de slag.
Begrijpelijk dat je er tegenop ziet, dat moment wanneer ze de 1ste keer ‘naar de ander’ zullen gaan. Weet dat dit ook normaal is en dat dit echt een heftig iets is in het rouwproces na een scheiding.
Weet ook dat we er voor je zijn als je op die momenten verbinding nodig hebt, de groep is 24/7 beschikbaar.
De breuk van het gezin is echt ook een bij de meeste mensen het zwaarste stuk van het secundaire rouwproces. Probeer niet te veel rouw op elkaar te leggen, stap voor stap … Je bent nu op een veilige plek waar je stap voor stap de nodige handvaten aangereikt krijgt.
Je kunt het Kris. We zijn er voor je.
Heel veel draagkracht gewenst.
Van hart tot hart,
Veerle
Net de module kinderen gelezen en het filmpje bekeken. Ik denk dat we het redelijk goed gedaan hebben qua kinderen. Toch merk ik dat de kinderen anders terugkomen van hun vader vandaan. Ze gaan er om de week een weekend naartoe. Daar mag alles, daar hebben ze geen computer waardoor ze meer samen zijn. Bij mij thuis heeft mijn oudste van 17 een computer op de kamer en net als bij andere gezinnen met pubers van deze leeftijd…ze zitten gewoon de hele dag op hun kamer. Ik heb nauwelijks contact met hem.
Als ze thuis komen, merk ik dat ze weer even moeten omschakelen. Ik zie het aan hun kopjes en hoe ze doen. Ik krijg ook weinig reactie op de vraag of ze het leuk hebben gehad en wat ze hebben gedaan. Daarom durf ik er niet eens meer naar te vragen. Maar goed.
Na het zien van het filmpje werd ik erg emotioneel…dat die moeder zo’n beest is…ik voel hem echt binnenkomen…ik ben zelf ook niet de gezelligste op dit moment…ik ben zo emotioneel vanwege de scheiding en het beëindigen van mijn tweede relatie…ik heb er zo’n moeite mee dat ik niet de gezellige opgewekte moeder kan zijn…het lukt me gewoon even niet. En wat doe ik daardoor mijn kinderen toch tekort…echt schuldgevoel…
Top dat je meteen in de training bent gedoken Laura!
Fijn ook voor jezelf om te mogen lezen dat je het goed hebt gedaan voor de kids.
Jammer wel om het grote verschil te ervaren wanneer de kids bij hun vader zijn en dan terug naar jou komen.
Dit is iets wat we heel vaak zien en helaas iets waar we geen invloed op hebben.
Althans niet wat er aan de andere kant gebeurt.
Zoals ik in ons gesprek ook zei, ik zou het gedrag van jouw puber proberen neutraliseren … Het is echt een typisch iets dat ze nogal op zichzelf zijn … De kans is groot dat hij ook zo zou doen als jullie nog samen waren, dat het dus niet echt iets met de scheiding te maken heeft.
Toch moet je het niet nalaten om te blijven communiceren. Je kids de nodige emotionele ruimte geven is belangrijk.
Misschien helpt het om er ook nog eens aan toe te voegen, dat ze jou echt alles mogen zeggen, ook wanneer ze denken dat het jou verdriet doet. Dat ze met jouw gevoelens geen rekening hoeven te houden wanneer ze zelf met iets zitten.
We zien vaak dat kinderen ons willen sparen en daar schuilt dan het gevaar dat ze eerder gaan zwijgen ipv praten.
Het filmpje is idd raak hé, ik huilde ook toen ik het de 1ste keer zag.
Want ook ik ben ‘zo’n moeder’ geweest. Weet dat het normaal is Laura dat we onszelf kunnen kwijt zijn in een rouwproces, dat komt echt wel weer goed.
Dikke knuffel en heel veel sterkte en alle draagkracht toegewenst.
Deed je ook reeds de codependentietest? Wanneer je jouw score weet mag je die met mij delen onder de masterclass.
Ondertussen heb ik de module kinderen nog eens doorgenomen.
De afgelopen weken was ik wel wat beginnen twijfelen aan mijzelf dat ik het allemaal niet goed had aangepakt. Geef ik onze kinderen wel voldoende ruimte om te groeien? Wil ik er teveel zijn voor hen? Maar nu weet ik dat wij het goed doen en dat onze kinderen wel de nodige ruimte krijgen om te groeien en zichzelf te mogen en kunnen zijn.
Het was fijn om een paar weken geleden te horen van onze kinderen dat ze het heel fijn vonden dat hun papa hen gewoon binnen komen halen en ook binnen kon komen als hij hen terugbracht. Dat er gewoon kon gepraat worden over de dingen die belangrijk waren voor de kinderen.
Ondanks de scheiding zijn wij er blijven zijn voor onze kinderen en dat geeft wel een fijn gevoel.
Nu op naar de module ROUW.
Nadia, fijn om te lezen dat jij de training weer aan het oppakken bent en dan ook bij het begin weer begonnen bent!
Dat doe je goed en mag je trots op zijn.
Het is idd merkbaar aan alles wat je schrijft dat je enorm aan het twijfelen bent aan jezelf.
Een reactie die wel begrijpelijk is.
Ook al waren jullie gescheiden, jullie deden de opvoeding van de kinderen wel nog samen!
Er was een vader waar je op kon terugvallen en waar je vragen kon aan stellen als je over iets twijfelde, terwijl je er nu door het overlijden van de papa er alleen voor staat.
Dat gevoel heb je althans … maar weet dat er altijd mensen in je inner circle zullen zijn waar je raad kunt aan vragen.
Ik weet dat dat niet hetzelfde is, maar toch mag je proberen om dat gevoel in je hoofd om te buigen.
Goed dat je je bewust was van je twijfels en dat je nu weet dat die eigenlijk niet nodig zijn!
Je schrijft hier zelf “Wij doen het goed!”
Hou daar aan vast wanneer je weer eens in de twijfel modus terecht komt.
Let er vooral ook op wat dan op dat moment jouw triggers zijn.
Heel waardevol en warm dat je zonen dit hebben benoemd naar jou toe, dat ze het fijn vonden hoe jullie met elkaar omgingen als ouders.
Succes met de module rouw Nadia, neem er uitgebreid je tijd voor en neem alle rouw mee uit je leven die nog de nodige ruimte mag krijgen. Stap voor stap.
Hoi Veerle,
Ik ben vandaag direct aan de slag gegaan met de module kinderen. Ik heb nog 3 kleine kinderen (5, 8 en 9) en het filmpje over het monster was wel even confronterend. Dit is, besef ik me nu, ook hoe ik me tot een aantal weken geleden ook veelvuldig heb gedragen richting zowel mijn ex als zelfs richting mijn kinderen…. 🙁
Ik wil graag de stabiele vader zijn die ze keihard nodig hebben. Dat besef is er, alleen nu nog daarnaar handelen. Wij zorgen voor een overdracht van de kinderen op een neutraal terrein omdat ik niet geconfronteerd wil worden met de nieuwe partner van mijn ex. Bij de overdracht proberen we zo normaal mogelijk tegen elkaar te doen en dat gaat goed, zolang het niet over de nieuwe partner gaat. Daar zit bij mij nog heel veel pijn en woede. Mijn contact met hem is al tot 2x toe (bijna) geëscaleerd in bijzijn van de kinderen. Die zeggen zelf tegen me dat ze heel goed begrijpen dat ik zo boos en verdrietig ben. Ik wil dit alleen niet op hen projecteren.
Alle overige afspraken staan netjes op papier en kunnen we ons beiden goed aan houden. Dit is ook fijn voor de kinderen merken we. De komende tijd ga ik aan de slag met de opdrachtjes voor/met de kinderen. Het zijn (zeker de oudste 2) niet zulke praters over hun gevoelens, ik hoop door je tips over tekeningen te laten maken dichter bij hun werkelijke gevoel te laten komen.
Whaw meteen erin gedoken Bertwin!
Daar hou ik van.
Je mag trots zijn op jezelf.
Bij deze nogmaals WELKOM.
Fijn dat jij er bent.
Begrijpelijk dat het filmpje over ‘het monster’ best wel confronterend was …
Dat vond ik ook, toen ik het de 1ste keer zag.
Het zorgt ergens voor een shift in je mind, die je nooit meer vergeet.
Om die reden heb ik het ook in deze training gedeeld.
Weet dat het normaal is dat je je gedurende een bepaalde periode zo kan gedragen.
Je bent niet alleen die hier herkenning in zag.
Belangrijk is dat je je bewust bent dat er verandering moest komen.
Nu je hier bent, betekent dat, dat je dat had!
Ik zeg altijd: “Je doet de K.R.A.C.H.T. in de 1ste plaats voor jezelf, maar ook voor je kinderen.”
Wees er maar zeker van dat je hen alle 3 meeneemt in jouw innerlijke reis.
Weet ook dat jouw emoties in dit proces normaal zijn.
Stap voor stap zal je leren om ze ruimte te geven.
Leg vooral de lat niet te hoog voor jezelf!
Mag ik je uitnodigen om als eerste de 3-delige masterclass over ‘boosheid loslaten’ te volgen?
Dat zijn de nummers 10, 11 en 12.
Super dat je de opdrachtjes in deze module ook met je kinderen gaat uitwerken.
Dat lees ik met een glimlach Bertwin.
Wat emoties en erover praten betreft kan de ‘gevoelspot’ misschien wel helpend zijn.
Je zet een potje in de keuken waar ze zelf briefjes in kunnen stoppen.
De meeste kinderen vinden dit echt wel leuk en spannend en doen er daardoor graag aan mee.
Je vertelt hen dat ze op elk moment wanneer ze met iets zitten dit kunnen opschrijven of tekenen en dan in het potje kunnen stoppen.
1x per week nemen jullie samen een vast moment om in het potje te kijken.
Maak er een gezellig moment van, met een potje chips of een ijsje erbij.
Zo leren ze dan praten over emoties best ook fijn kan zijn.
Eén voor één halen jullie er een briefje uit en jij kan het voorlezen of de kinderen kunnen dat zelf doen.
Het gaat erom dat er emotionele ruimte is.
Praten en luisteren naar elkaar op een fijne manier.
Ze weten dat er consequent naar hun emoties geluisterd wordt en dat hoeft dus niet altijd op het moment zelf te zijn.
Ook jij mag als papa briefjes in het potje stoppen.
Het is een moment om zaken met elkaar bespreekbaar te maken.
Al spelenderwijs geef je hier een enorm waardevolle bagage mee!
Succes met de verdere stappen in de training Bertwin.
Je maakte een mooie start.
Hoi Veerle, ik ontvang je reacties inderdaad goed via de website. Dank voor je feedback, gisteren ben ik ermee aan de gang gegaan en vandaag wederom vol energie gaan werken eraan en wat oefeningen met de kinderen aan t doen.
Je tip over modules over boosheid heb ik ter harte genomen. Gisteren les 1 van de 3 al bekeken, vanavond staat deel 2 op de planning, ik ben reuze benieuwd! #werkenaanverandering
Top!
Bedankt om te laten weten Bertwin.
Fijn dat je zo enthousiast aan de slag bent!
Ook onder de webinars kan je jouw inzichten en/of vragen met me delen.
Succes!
Oh gisteren vergeten vragen.
Geef je even aan dat je mijn reacties ontvangt hier op de website?
Ik check dat graag even de 1ste keer, dan weet ik dat het goed gaat.
Ik heb de module over kinderen gelezen. Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet. We hebben nu reeds een jaar co-ouderschap. Het gaat alleen nog om de jongste van 14. En die komt alleen. En heel soms gaat een van ons mee omdat er iets mee moet wat niet op de fiets kan. Contact tussen ons wordt vermeden en is voornamelijk via mail en app. Oudergespreken proberen we wel samen te doen. Na een jaar is er een gesprek tussen ons geweest, in een mengelmoes van kinderen en aankomende belasting. Als dit er niet is, houdt mijn ex zich bewust stil. Zal haar modus zijn. Ik heb nog teveel verdriet en gemis. De twee oudste trekken hun eigen plan. En als ik deze niet een appje stuur hoor ik niets. Als dat hun wens, of de loop van alle dag is, dan respecteer ik dat. Ik ga niet achter hun aan lopen. En voor hulp weten ze dat ze altijd kunnen aankloppen. Maar uit het oog uit het hart zeggen ze wel eens, hé. Zoals je weet hebben de kinderen bij ons wel een lading over het huwelijk gegooid, dus maakt het het voor mij extra moeilijk. De toekomst zal uitwijzen hoe dit gaat uitpakken voor ons allen.
Top dat je meteen aan de slag bent gegaan Laurent.
Deze korte module is er vooral om te kijken wat je eventueel nog anders kan doen naar de kinderen toe.
Belangrijk is dat ze weten dat ze de nodige emotionele ruimte bij jou hebben.
Dat je dat benoemt, dan weten ze dat, meer kan je niet doen.
De oudste 2 zijn volwassen en leiden hun eigen leven, toch gaan zij ook wel door een rouwproces heen.
Als de gelegenheid zich voordoet zou je dat eens kunnen benoemen, de module kinderen kan daar dan een mooie opening voor zijn.
Hoi Veerle, Ik heb deze module gelezen al was het niet echt van toepassing. Ik ben 5 jaar met mn ex geweest, waarvan 3 jaar samengewoond. Zijn kinderen (18 en 20 in het begin) woonden om de 2 weken bij ons. Dat was niet zon succes. Mijn zoon (toen 21) is op zichzelf gaan wonen. De kinderen doen hun ding. Met zijn kinderen had/kreeg ik emotioneel niet echt contact. Nu achteraf ook niet. Wat het met zijn kinderen doet of gedaan heeft weet ik niet. Dat raakt me nu ook niet, meer. Mijn zoon vind het vooral voor mij naar zoals het is gegaan. Hij probeert zo nu en dan voor mij te “zorgen”. Maar gelukkig doet hij goed zn eigen leven. Dat vind ik soms lastig voor mezelf maar wel goed van/voor hem
Heel fijn om te mogen ervaren dat jouw zoon het op zijn levenspad wel goed doet. Begrijpelijk dat hij het voor zijn mama liever anders zou zien en dat hij ergens dan zou willen zorgen.
Heb je het gevoel dat hij nog rouw met zich meedraagt omtrent het verlies van zijn papa? Hij was toen 16 hé als ik het goed voor heb?
Na even terug bij mijn ex te zijn geweest(Ieders nog in eigen huis,enkel bij de wisselweekends ging ik mee naar daar of hij naar ons)Ik wilde het rustig opbouwen.de knoop doorgehakt om terug alleen verder te gaan.
Integenstelling tot de vorige keer heb ik het hen alleen verteld dat ze de dag erna alleen naar papa gingen.
Heb hen eerlijk gezegd dat ik geen rust meer vond in mijn eigen lichaam en ik papa niet meer miste als hij niet bij ons was.
Iklegde hen ook uit dat als je van iemand houd je die persoon mist als hij/zij er niet is.Dat ik hen mis als ze er niet zijn en heel blij ben als ze dan weer terug zijn.Endat ik hun papa graag zie op een andere manier,de papa van onze 2prachtige kinderen
Met de dochter 18jaar goed kunnen praten ze begreep het en voelde ook dat ik sneller prikkelbaar was
Ze heeft ook wel aangegeven dat ze het jammer vind omdat het wel leuk was als we met 4 samen waren.
Onze zoon is dicht geklapt en wilde alleen zijn ,ik ben dan nog naar hem toegegaan een knuffel gegeven en of hij iets wilde vragen of vertellen.hij praat niet makkelijk over zijn gevoelens
Ze hebben dit ook voelen aankomen ,aangezien ik dit al een maand eerder aan mijn ex had aangegeven maar hij me niet wilde lossen.
De wissels zijn voorlopig niet zo aangenaam.Ik begrijp zijn verdriet boosheid maar vind het niet fijn dat onze kinderen dit moeten zien aanhoren.Dus nu is het iedereen staat klaar met de koffers inladen knuffel en weg.
Voor de zoon een grotere koffer gekocht zodat alles er in past,hij was er heel blij mee.Nu hoeven er geen extra zakken mee
Onze dochter baalt bij de wissels(dat zijn meiden zeker;-) )ze vind het vervelend haar koffer te maken omdat ze moeilijk kan beslissen wat ze mee wil.Kleding daar en kleding hier is ze ook geen voorstander voor.
Ik hoop dat de rust snel gekeerd is zodanig dat de wissels terug aangenamer verlopen voor iedereen.
Tinne,
Moedig van jou om hier dan toch echt voor jezelf te kiezen, het zal lastig geweest zijn om opnieuw die knoop te moeten doorhakken. Begrijpelijk dat “het gesprek” dan ook anders gaat dan de 1ste keer.
Het is vooral goed dat je hier wel de tijd hebt voor genomen om dit 1/1 aan je kinderen te vertellen.
Jouw kinderen mogen weten hoe jij je voelt.
Dat geeft hen dan ook de kans om het beter te kunnen begrijpen.
Laat je zoon met regelmaat voelen dat hij bij jou terecht kan met zijn emoties en zijn gedachten, ook als hij denkt dat hij er jou verdriet mee doet. Kinderen mogen weten dat ze ons niet moeten sparen.
Dat de wissel nu even helemaal anders gaat dan voorheen hoort ook bij jullie rouwproces waar het gezin nu weer doorgaat.
Geef elkaar de ruimte maar trek ook je grenzen Tinne.
Fijn dat je ook aan het praktische denkt bij de “verhuis” , het is een gedoe he met al die zakken. Het doet mij ook soms nog pijn om te zien als mijn zoon tegen zijn zin zijn valies maakt om naar papa te gaan. Lastig blijft het die secundaire rouw. Ik help hem vaak mee met inpakken en zorg dan voor een moment om even te praten, zodat het inpakken ook gekoppeld wordt aan 1/1 tijd tussen ons, wat verzachtend werkt.
En ja meisjes, mijn dochter sleepte ook steeds heel haar kleerkast heen en weer. Ik herken wat je zegt “Ik kan nu toch nog niet weten wat ik volgende week aan ga doen …”
Ik hoop voor jou dat iedereen snel zijn draai weer vindt.
Wens jou veel draagkracht toe om hier weer door te gaan.
Blijf dicht bij jezelf, je mag trots zijn dat je deze stap hebt gezet om voor jezelf te kiezen, zodat je stap voor stap weer helemaal jezelf kunt zijn.
Hey Veerle,
Ondanks de twijfel of ik wel of niet de module ‘kinderen’ zou doorlopen, heb ik het toch gedaan. De twijfel kwam vanuit het idee dat hun pa een NPS heeft en ik een no-contact relatie verkies. Mijn kinderen zijn 22 en 19 jaar en mogen van mij volledig zelf uitmaken welke relatie ze met hun pa willen. Echter “Der kleine und das biest” zorgde er wel voor dat bij mij de tranen aan het rollen waren. Mijn 22-jarige zoon kwam op dat ogenblik binnen en eigenlijk stuurde ik hem wat (blaffend) weg. Ik maakte mijn oefening en had het enorm moeilijk met het feit dat mijn zoon (heeft ass en add) me vaak al huilend in bed stopte. Hij stak letterlijk de medicatie in mijn mond en gaf me een glas water om door te spoelen. De psychiatrisch verpleegkundige werd zelf patiënt. Een half uurtje later sprak ik hem aan over het filmpje. We hebben samen het filmpje bekeken en hij heeft mijn antwoorden gelezen. We hebben er samen over gebabbeld waardoor ik het veel beter kan plaatsen.
Ik probeer voor mezelf in gedachten te houden dat de relatie die ik met mijn kinderen heb, de mijne is. En deze staat los van de relatie die ze hebben met hun pa. De schuldgevoelens die ik heb omdat we voorbeeld naar Center Parcs op reis gingen maar nooit naar het zwembad mochten, mag ik loslaten. De kinderen rakelen dit nu zelf sporadisch op. Ze geven ook aan dat ze de echtscheiding eigenlijk niet zo erg vonden. De spanning is weggevallen, ze zijn 200% bij mij. En nu hebben ze een thuis. Mijn 19-jarige dochter zei toen haar pa 14d weg was. ‘Go your own way,ma!’ Misschien nog wat moeilijk, maar na 16maand zie ik wel dat ze gelijk heeft.
Fijn om te lezen Vanessa dat je ondanks de twijfel toch deze module hebt gedaan.
Dat is ook mijn advies om telkens door de twijfels en de eventuele weerstand heen te gaan… Want vaak zien we dat daar toch nog iets “op te ruimen” valt.
Zoals jij hier ook mocht ervaren met jouw tranen bij het filmpje.
Wat mooi om te lezen dat je erna de moed had om samen met hem opnieuw te kijken naar het filmpje … het schept dan ruimte om samen over die emoties te praten.
Goed dat je denkbeeldig een muurtje plaatst tussen jouw relatie met je kids en de relatie tss de papa en de kids. (Hierover ook nog meer in de module communicatie)
Ik voel heel veel open communicatie tussen jou en je kids, top dat er emotionele ruimte is!
Begrijpelijk dat je de woorden van jouw dochter niet meteen kon voelen, maar stap voor stap kom jij wel bij dat gevoel wat ze wil zeggen.
Bedankt om deze ervaring hier te delen.
Heel veel succes met de volgende stappen Vanessa.
zelf heb ik 2 kinderen in de leeftijd van 35 en 33 jaar. Met hen heb ik het gesprek goed kunnen voeren, maar ondanks dit is er ook op die leeftijd wel verdriet ten aanzien van onze scheiding. Zij kunnen dat gelukkig wel heel goed in het juiste perspectief plaatsen en maken dit bespreekbaar hoe zij zich hierin voelen.
De kleinkinderen van 5 en 7 jaar hebben we het met zowel de ouders als mijn ex bij elkaar verteld wat er ging gebeuren.
Op dit moment lijkt het voor de kleinkinderen heel gewoon te zijn dat Opa niet meer bij Oma woont.
in het begin voelde ik mij heel schuldig, ik was degene die de scheiding had aangevraagd….maar de oorzaak lag bij mijn ex.
op dit moment lijkt het nu allemaal in rustig vaarwater…..
Christa, super om te zien dat je ook meteen van start bent gegaan.
Heel fijn dat je met jouw 2 kinderen het gesprek goed hebt kunnen voeren.
En ja, het maakt niet uit hoe oud ze zijn hé, ook zij gaan door een rouwproces heen.
Fijn dat ze daar zo open met jou kunnen over praten en het ook bespreekbaar maken.
Dat is echt zo ontzettend waardevol.
Hoe jullie het met de kleinkinderen hebben aangepakt, allen samen, daar mogen jullie trots op zijn.
Begrijpelijk dat je schuldgevoel had omdat jij “de stap” hebt gezet, maar uiteindelijk ben je altijd met 2 en hoeft er bij een scheiding geen “dader” of “slachtoffer” aangesteld te worden.
Mag het rustige vaarwater zich verder zetten!
Voor nu, de focus op jezelf en K.R.A.C.H.T.
Stap voor stap laagjes van je ui afpellen.
Heel veel succes met de module rouw en de bijhorende webinars.
Liefs
Veerle
Fijn om te zien dat je aan de slag bent gegaan Diana. Ook al zijn ze nu al “volwassen” toch weet ik dat sommige woorden, jou toch bij onverwerkte stukjes rouw kunnen brengen.
Zaken die hier weer wat ruimte krijgen wat je voorheen door omstandigheden mss nog niet gedaan had.
Super dat jullie destijds het gesprek samen zijn aangegaan, goed dat het kon, want ook dit is niet altijd mogelijk.
Wat jammer om te lezen dat de afspraken die jullie gemaakt hadden al op korte tijd niet meer nageleefd werden.
Heftig was dat ook voor jou, maar ook voor de kinderen.
Hoe hebben zij zich daarbij gevoeld vraag ik me meteen af.
Goed dat die persoon jou duidelijkheid aangaf dat je onmogelijke bergen aan het verzetten was en dat je daardoor zaken hebt kunnen “loslaten”.
En ja, kinderen je kan ze niet verplichten om hulp te aanvaarden, ze moeten het zelf willen, anders werkt het toch niet.
Jouw “1 ding wat je geleerd hebt” klopt als een bus.
Je hebt er geen invloed op, daar moeten we die controle loslaten en dat is voor veel ouders heel zwaar en een pittig stukje van de secundaire rouw.
Je kunt ze idd steunen en alle emotionele ruimte geven die ze nodig hebben, maar ze moeten het zelf wel willen aannemen.
Voor kinderen geeft het zeker rust als ze voelen dat er geen loyaliteitsconflict heerst … en dat kan idd als beide ouders “de andere kant van de muur” loslaten. Maar zeker niet makkelijk.
Heel sterk van jou dat je je kinderen vrij laat om nu nog contact te hebben met de partner waar je mee samen was, want uiteindelijk is 10 jaar wel een behoorlijke hap uit hun leven.
Omgekeerd is het dus anders gegaan, maar blijkbaar had je dat dus wel voelen aankomen.
Heel warm van jou dat je zo waardevol afscheid hebt genomen, dat toont wie je bent!
Jouw manier van afscheid nemen heeft er voor jou voor gezorgd dat het idd goed is.
Je weet dat je alles hebt gedaan wat je kon.
Een kleine module die toch best wel wat gedaan heeft voor jouw proces.
Je mag trots zijn op jezelf dat je dit de ruimte hebt gegeven.
Heel veel succes met de module rouw en de webinars die daarbij horen.
Je maakte een mooie start Diana.
Vandaag deze module afgesloten. Deze module roept zoveel op van mijn eerste scheiding. Mijn kinderen (inmiddels 25 en 21) waren destijds 11 en 7 jaar. We hebben destijds de kinderen gezamenlijk verteld dat we gingen scheiden. We maakten goede afspraken in een ouderschapsplan en voor ons was het destijds vanzelfsprekend dat de kinderen bij mij woonden. Eens in de 14 dagen een weekend bij de vader waren en de helft van de schoolvakanties. Ook zou hij tussen de middag lunchen met de kinderen aangezien zijn kantoor naast de school lag. Binnen drie maanden na de scheiding moesten de kinderen al overblijven op school. Binnen een half jaar waren de vakanties teveel voor hem en dus moest ik de kinderen maar de volledige vakanties houden. Na 1,5 jaar lukte het hem ook niet meer om de kinderen in de weekenden te hebben. Wat heb ik geworsteld met alles op elkaar afstemmen, op één lijn zien te krijgen. Uiteindelijk zei iemand tegen mij: wat jij wil is onmogelijk. Jij kunt geen invloed (meer) uitoefenen op de vader. Ga er maar zijn voor jouw kinderen. Ga je kinderen handvatten bieden en leer ze ook om te gaan met de situatie. Dat kan je wel. En dat heb ik gedaan. Wat een rust gaf dat. Mijn jongste heeft uiteindelijk professionele hulp gehad en geleerd dat zijn vader is zoals tie is. Mijn oudste wilde geen hulp. Rationeel weet hij dat zijn vader is zoals hij is. Emotioneel heeft hij soms nog wel een moeilijk moment. Gelukkig maakt hij dat wel altijd bespreekbaar.
Als ik één ding geleerd heb uit zowel deze relatie als de relatie die ik daarna nog gehad heb, dan is het wel dat je als ouder nóóit invloed kunt hebben op hoe een andere ouder met de kinderen omgaat. Je kunt er alleen maar voor jouw kinderen zijn. Je kunt ze steunen, je kunt ze handvatten geven om met bepaalde situaties om te gaan. Je kunt er ten alle tijden voor ze zijn. Ik ben dan ook heel erg voorstander van paralel solo ouderschap. De band die de kinderen met elke ouder apart hebben is het belangrijkste. Niet het perse op 1 lijn moeten zitten van beide ouders. Het is mooi als dat kan. Maar meestal is dat niet zo. En dan roept het spanning op. Kinderen voelen die spanning haarfijn aan. Dan dus liever ontspannen paralel solo-ouderschap. Ook kinderen groeien daarvan. Kijk eens wat ze kunnen leren van twee verschillende werelden. Ik zie daar ook de goede dingen van. Zo worden ze o.a. Bijvoorbeeld zelfstandiger en dat is niet verkeerd.
Als het om het verbreken van mijn tweede relatie gaat, gaf dat weer een nieuwe uitdaging als het om de kinderen gaat. We hebben het niet gezamenlijk verteld. Maar ieder heeft het de eigen kinderen verteld. Geen bewuste keuze, wel een logisch gevolg.
Het was niet de vader van mijn kinderen en wij hebben ook nooit samengewoond. Toch is hij 10 jaar in het leven van mijn kinderen geweest en ben ik 10 jaar in het leven van zijn kinderen geweest. Ik laat mijn kinderen vrij in het contact dat zij nog met hem willen hebben. Daar kunnen wij gelukkig ook gewoon over praten met elkaar. Mijn kinderen hebben dan ook al iets met hem ondernomen. In het leven van zijn kinderen, kom ik niet meer voor. Dat had ik ook verwacht eerlijk gezegd. Ik heb ze bij het afscheid bedankt dat ik 10 jaar in hun leven mocht zijn en dat ze een speciaal plekje in mijn hart hebben. Ik heb ze een kleine tastbare herinnering gegeven. Mijn band met zijn kinderen is verder altijd afstandelijk geweest. Zij hadden co-ouderschap. De moeder van de kinderen heeft er van begin af aan op aangedrongen dat de kinderen geen contact met mij mochten hebben ( zij waren toen 4, 7, 10 en 10 jaar). Ik proefde al snel het loyaliteitsconflict waarin zijn kinderen zaten en heb ze daarom bewust met rust gelaten. Initiatieven liet ik vanuit de kinderen komen en dat is altijd zo gebleven. Inmiddels zijn ze 15, 18, 21 en 21. Mijn deur staat voor ze open. Toch weet ik dat ze daar nooit gebruik van zullen maken. Maar het is goed zo.
Ik heb de module kinderen vandaag afgesloten. Ook al heb ik volwassen dochters (26 en 27), daarom niet minder interessant om te lezen. Onze meiden zijn erg begripvol, lief en zijn er voor mij. Na een incident ben ik erachter gekomen dat het niet goed is wat ik doe(Ik was het monster zoals in het filmpje)
Verdriet, afwijzing en teleurstelling bij de kinderen neerleggen. Niet correct. Ik moet weer leren om een moeder te zijn en te blijven en niet hun mee te nemen in mijn verdriet., Dus daar ga ik hard aan werken. Ik moet de moeder zijn en niet dat ik een kind van hun ben waar ze zich zorgen over moeten maken of voor moeten zorgen.
Dus toch nodig om hier bij stil te staan en aandacht aan te geven.
Hoop dat dit een eerste stap voorwaarts is en ik er niet meer zo’n drama van maak (in een monster verander).
Fijn om te zien dat je aan de slag bent gegaan Desirée!
Bedankt ook om even te reageren.
En ja, ik weet dat deze module meer gericht is naar mensen met kleine kids, toch ben ik ook van mening dat het eigenlijk niet uitmaakt. Ook als ze al volwassen zijn, kan je “ernaast” lezen en er voor jezelf uithalen wat interessant is om mee te nemen voor je volwassen kinderen. Want hun leeftijd maakt op zich niet uit, het blijven je kinderen en ze maken een scheiding door van hun ouders.
Kan me voorstellen dat het filmpje heftig was om te zien als je jezelf daarin herkende, dat is ook dé reden waarom ik dit heb opgenomen in deze module. Het raakte mij destijds ook enorm … wat ervoor gezorgd heeft dat ik meer bij mijn eigen gedrag ben gaan stilstaan.
De training zal jou helpen om terug jouw plek als moeder in te nemen, neem jezelf niks kwalijk, het is zo herkenbaar dat we onze plek verliezen als we in volle rouw zitten.
Heb vertrouwen Desirée ook jij zal hier -net zoals de andere K.R.A.C.H.T.-mensen hier- hierin groeien.
Veel succes met de volgende stappen in de training.
Veerle
Ik moest huilen toen ik het filmpje zag. Niet eens zozeer omdat ik zelf in een monster ben veranderd maar meer omdat ik het herkende van mijn eigen jeugd. Na de scheiding met mijn vader werd ik door de rechter aan mijn moeder toegewezen en heb ik van mijn 5e tot mijn 14e bij haar gewoond. Helaas veranderde mijn moeder in de loop der jaren in een alcoholist en werd elke avond verbaal steeds agressiever. Waar de woede zich aanvankelijk richtte op anderen en/of meestal mijn vader, begon ze ook naarmate ik ouder werd, mij te belagen. Toen ik 14 jaar oud was escaleerde de situatie weer een keer en kwam ze dronken mijn kamer in terwijl ik sliep. Ze shockeerde graag en riep dus hard ” donder maar op naar je vader en laat hem je maar neuken want hij heeft immers het geld” Ik ben in mijn pyjama huilend en hyperventilerend op de trap gaan zitten en kreeg vervolgens de opmerking: ” ja stik er maar lekker in”. Uiteindelijk ben ik naar een telefooncel gelopen en met collect call mijn vader gebeld die mij op kwam halen.
Mijn vader was (inmiddels overleden) een lieve man, maar had in relaties weinig doorzettingsvermogen. Destijds was hij getrouwd met zijn 2e vrouw. Het was voor ons allemaal erg wennen om ineens een dochter in huis te hebben die je in 10 jaar tijd misschien 3 x had gezien en ik moest ook erg wennen. Ook zijn 2e huwelijk liep op de klippen en tussen mijn 15e en 21e had ik een hele fijne tijd met mijn vader samen. Mijn moeder ligt nu met Korsakoff in een verpleeghuis. Inmiddels ben ik niet meer bang voor haar en vergeef ik haar ook alles. De alcohol en scheiding hebben er voor gezorgd dat ze niet meer uit haar dal kwam na de scheiding en zichzelf uiteindelijk kapot heeft gedronken. Zo wil ik niet eindigen. Mijn vader heeft nooit geleerd echt van zichzelf te houden en werd continue maar weer verliefd op de eerste de beste die voorbij kwam en hem op een voetstuk plaatste.
Zelf ben ik afgelopen 10 jaar bonus moeder geweest van twee kinderen (18 en 16) en heb zelf geen kinderen.
Mijn partner is met een andere vrouw verder gegaan zonder veel ophef, geen gesprekken, gewoon ineens weg. We hadden allebei een eigen huis. Dit was aanvankelijk bewust omdat ik niet als ” stiefmoeder” meteen het leven van de kinderen met hun vader overhoop wilde halen (zoals bij mij vroeger wel was). Later omdat het vanwege zijn werk (helft week buitenland) en mijn werk gewoonweg praktischer was twee huizen aan te houden.
Hij kwam dus ook even langs om te vertellen dat hij met een ander verder ging en stond na 10 minuten weer buiten. Als bonus moeder had ik geen inbreng, geen rechten en hij zou het wel even aan de kinderen doorgeven.. dat heeft hij ook gedaan met 2 zinnen.
Ik weet zeker dat hij niet naar hun gevoel vraagt en /of hoe het met hun gaat nu.
Gelukkig heb ik wel goed contact met beide kinderen en de daadwerkelijke moeder van de kinderen. Omdat we pas 2 maanden uit elkaar zijn voelt het nog heel kwetsbaar, maar ik merk dat ze graag afspreken met mij. Met de jongste ga ik volgend weekend bijvoorbeeld naar Londen en de oudste zie ik ook heel regelmatig. Omdat het beiden geen praters zijn en ik please gedrag vertoon, merk ik dat ik niet goed durf te vragen hoe ze het ervaren en hoe ze zich nu 2 maanden later voelen. Ik ben vooral bang het goede contact met hun kwijt te raken of dat ze het zielig vinden voor mij en sociaal wenselijke antwoorden geven.
Mijn grootste angst is dat de kinderen straks geen interesse meer hebben in mij omdat ik nou eenmaal niet hun moeder ben.
Met de KRACHT methode hoop ik van mezelf te leren houden en het vertrouwen te ontwikkelen dat mensen ( en de kinderen) contact met mij zoeken om mij als persoon
Lieve Liesbeth,
Goed dat je deze module hebt doorgenomen, zo zie je maar, als je open staat om te helen, dat je geheel onverwachts geraakt kunt worden.
Duidelijk dat daar nog tranen zaten die ruimte mochten krijgen, een stukje rouw over hoe jij het vroeger zelf als kind hebt ervaren.
Het moet dan ook verschrikkelijk zijn geweest voor je, om als kind op te groeien met je moeder alleen onder “deze omstandigheden”. Helaas weet ik ook wat het is om met een alcoholverslaafde ouder op te groeien, de mijne waren dan nog wel samen, maar doordat mijn moeder chronisch depressief was, hadden wij aan haar ook geen steun of hulp.
Wat ze toen je 14 was tegen je uitsprak … kippenvel.
Goed dat je dit gebeuren ook nog eens van je afschreef, schrijven is helen, en werkt heel goed.
Begrijpelijk dat toen je verhuisde naar je vader, dit voor iedereen een serieuze aanpassing was. Fijn om te lezen dat je in de laatste jaren van je jeugd wel een warme tijd met hem mocht beleven.
Heel sterk van jou dat je je moeder hebt kunnen vergeven, en er voor haar bent nu ze in het verpleeghuis ligt.
Jouw zin “zo wil ik niet eindigen” voel ik ook heel erg aan.
Ik zei ook altijd “zo ga ik het niet doen”. De drive was er dus wel om het anders aan te pakken, en de teleurstelling nog veel groter na 2 scheidingen … Ik wist wel dat ik het anders wou, maar toch was er “iets” (lees : codependentie) wat ervoor zorgde dat ik maar niet uit het sukkelstraatje kwam.
Dus goed dat je hier nu bent Liesbeth, jij zal ook zo niet eindigen, het is super krachtig van jou wat je de afgelopen maanden al hebt gepresteerd en dat je nu nog verder gaat met jouw innerlijke reis.
10 jaar bonusmoeder zijn met hart en ziel, en dan zo op die manier langs de kant geschoven worden, dat doet wat met een mens. Ook het missen van de kinderen en daar dan vooral geen zeggenschap meer in hebben, is een pittig onderdeel van je rouwproces.
Gelukkig heb je nog contact met hen en kan jij ze wel de emotionele ruimte bieden?
Je kunt het laten weten dat ze steeds bij jou terecht kunnen, maar ook hier zit de valkuil dat je niet in overdrive gaat vanuit de codependentie.
Begrijpelijk dat die angst daar zit … maar probeer erop te vertrouwen dat jij gewoon jezelf mag zijn, en dat jij wellicht wel een plekje in hun leven mag behouden als je ze de ruimte heeft ipv vanuit angst te proberen vasthouden.
Snap wel dat hier een behoorlijkde uitdaging voor je ligt …
Je maakte een mooie start met K.R.A.C.H.T. Liesbeth, ik wens je veel sterkte met de module rouw en de bijhorende webinars.
Zoals in een aantal reacties hierboven is voor mij ook de situatie van toepassing dat de kinderen al ouder zijn (22, 20 en 14). Desondanks heeft het doornemen van de module Kinderen een aantal waardevolle inzichten aangereikt. Enerzijds bevestiging over onze ‘aanpak’ tot nu toe en waar nog ‘actiepunten’ voor mij liggen om de relatie met mijn kinderen te verdiepen.
Het gesprek, waarin we de kinderen hebben verteld over de beslissing om uit elkaar te gaan, was praktisch niet mogelijk omdat de oudste in Australie woont. Wel hebben we het gesprek gezamenlijk met de twee nog thuis wonende kinderen kunnen houden. Aansluitend hebben we samen de oudste via FaceTime kunnen spreken.
Ondanks dat de kinderen zeker wel het besef hadden dat er spanningen waren in ons huwelijk, kwam het bericht voor hun toch ‘hard binnen’. Na het doornemen van deze module ben ik me er bewust van dat regelmatig actief te vragen naar hun beleving van de situatie en begrip toon voor hun verdriet.
Gelukkig heb ik met alle drie een goede verstandhouding en is er ook ruimte hier over te praten. Ik heb het altijd belangrijk gevonden om te werken aan een goede relatie met mijn kinderen, juist ook door samen met de 1 op 1 leuke dingen te doen, wat zich nu ‘dubbel uitbetaald’. (1 x per jaar een uitje per kind, wat ik alle vaders (ook buiten deze groep, hoewel die dat niet kunnen lezen) aanmoedigen om dat ook te doen!).
Mooi inzicht om naar je kinderen toe ook uit te spreken dat ze uit liefde zijn ontstaan. Goede aanvulling daarop is ze ook te laten weten dat ze ook geliefd zijn.
Inmiddels zijn we 3 maanden verder na de beslissing en woont de jongste (dochter) al een aantal weken bij haar moeder (het vinden van een andere woning voor haar is bijzonder snel gegaan) en zijn we nog bezig om een ‘modus’ te vinden wanneer en hoe vaak mijn dochter bij komt eten / slapen. Dat is voor mij als vader van een tienerdochter nog wel even zoeken. De inzichten uit deze module gaan me zeker helpen om die modus te vinden die voor allebei goed voelt.
Dag Arjan, fijn dat je toch de moeite nam, ondanks je kinderen idd al ouder zijn, om deze korte module te lezen. Want het is zoals je zegt, ook dan kan je er waardevolle inzichten uit halen.
Echt super dat je voor jezelf ook actiepuntjes hebt kunnen zien en daarmee aan de slag zal gaan.
Goed dat jullie toch het gesprek samen hebben gedaan en ook wat best lastig zal zijn geweest via Facetime jullie andere zoon samen op de hoogte hebben gebracht.
Het is belangrijk om idd met regelmaat te polsen en hen de emotionele ruimte te bieden die ze nodig hebben.
Alleen al weten dat die ruimte er is, geeft openheid om die dan toch te pakken als dat moment er is.
Regelmatig herhalen is de boodschap want kinderen zijn er een krak in om ons te sparen.
Die 1/1 tijd met je kind dat is echt een hele waardevolle tip die je geeft. Dat hebben ze zo nodig.
Doe ik ook soms maar je doet er me nu aan denken dat ik daar weer eens werk moet van maken om dat in te plannen.
Ik hoop dat jullie een mooie regeling vinden die zowel voor jou als voor je dochter goed aanvoelt. Als kinderen ouder zijn vinden ze het ook fijn als ze weten dat ze uiteraard buiten die afgesproken tijden ook bij je welkom zijn. Alhoewel je daar met pubers soms moet mee opletten, ik zeg niet dat dit bij jullie dochter zo kan zijn, maar wil het wel uit ervaring meegeven.
Wanneer ze bv. bij de ene ouder iets niet mogen zeggen ze al gauw ik ga naar mama of papa.
Wat niet de bedoeling kan zijn dat ze weglopen van feiten.
Wanneer je dat toestaat leer je ze eigenlijk dat ze mogen vluchten van de problemen ipv ze aan te kijken.
Je snapt wel wat ik bedoel.
Ik wens je veel sterkte en succes verder met de training.
Bedankt om jouw ervaring hier met ons te delen
Vandaag het filmpje met dochterlief (bijna 9j) bekeken en de vragen uit de oefeningen besproken. De scheiding dateert al van toen ze 1j9m was, dus veel herinneringen heeft ze niet van die prille periode of van toen we nog een gezin samen vormden. Ze vindt zo een ‘gesprek over gevoelens’ niet zo fijn, maar gaf wel aan dat ze er (de scheiding) eigenlijk geen problemen mee heeft. Voor haar is de huidige situatie ‘de norm’ en ze weet ook dat ze zowel bij mij als bij haar papa terecht kan. Wij (papa en ik) komen ook goed overeen en ook met plusmama en hun kindjes. Dus t voelt zowel voor haar als voor mij als familie met banden waar geen woord voor bestaat, maar wel gewoon OK is.
k heb wel nog even stilgestaan bij de moeilijke periode toen ze 3j was en toen ik in een nieuwe, ongezonde, relatie was verzeild. Daarvan hebben we (dochterlief en ik) veel meer afgezien.
Gwen, fijn om te zien dat je dit samen met je dochter hebt opgenomen.
Echt moedig van jou om dit te doen.
Wat sterk dat ze aangeeft dat ze “gesprek over gevoelens” niet zo fijn vindt.
Enerzijds trekt ze daarin haar grenzen en anderzijds voelt ze dus ook de ruimte om dat aan jou te vertellen.
2 x win/win dus, knap van je dochter én van de mama.
Gelukkig mag zij voelen dat de situatie nu in harmonie mag verlopen.
Goed dat je voor jezelf er ook nog een moment van zelfreflectie aan hebt gekoppeld …
Een ongezonde relatie die impact heeft gehad.
Weet dat het moedig is van je Gwen wat je nu doet, jouw weg uitstippelen om te helen.
Jouw innerlijke reis en hoe mooi dat je jouw dochter daar nu al een stukje in meenam.
Bedankt om dit te delen.
Dag Veerle, Deze Kinder module is vooral gericht naar mensen met kleine kinderen. Mijn kinderen zijn jong volwassen 18 – 20 en 21. Bij ons is er geen co-ouderschap. Mijn man voedt ze solo op. Wat ik verschrikkelijk vind. Ik ben om die reden woest en vaak radeloos dat ik als mama geen kans heb om de kinderen nog onder mijn dak te hebben. Zolang de echtscheiding niet achter de rug is heb ik geen ruimte om ze op te vangen. Ik woon nu in een 1 slaapkamer appartement. De kinderen willen op hun kamer zijn in het huis waar ze altijd gewoond hebben. Ik kan daar niet tegen op. Voel me hier machteloos over. Je schrijft aanvaarden wat je niet kan veranderen. Dit is voor mij het moeilijkste in de echtscheiding. Een heel gevoelig punt dus. Het filmpje raakte me diep omdat ik in het begin in een hysterisch monster veranderd bent. Het heeft mijn ogen geopend dat het des te belangrijk is dat terug een lieve aanwezige mama wordt. Des te meer ben ik overtuigd dat ik de KRACHT methode WIL volgen om hier door te komen.
Dag Lies,
Fijn om te zien dat je meteen van start gegaan bent.
Het klopt dat deze module idd geschreven is naar mensen met jongere kinderen. Toch is het belangrijk om erdoor te kijken en zaken mee te nemen die je ook op pubers en volwassen kinderen kunt toepassen. Zoals bvb de emotionele ruimte geven om erover te praten, opening geven tot …
Ik voel jouw pijn om de situatie met de kinderen tot hier.
Dit moet verschrikkelijk voor je zijn als moeder.
Begrijpelijk dat dit voor veel emoties bij je zorgt. Probeer ze vooral niet vast te houden en de nodige ruimte te geven, zoals bvb met de meditatie “emotie toelaten”.
Als het over je kinderen gaat Lies, dat is echt het moeilijkste stuk om dan ook te kunnen “aanvaarden”.
Soms zijn er ook zaken die je niet kunt aanvaarden, maar waar je mag proberen om er comfortabel mee om te gaan.
Hoop echt voor jou dat er in de toekomst hier een oplossing voor komt, zodat ook jij de kinderen slaapruimte kunt geven.
Bijna iedereen hier werd geraakt door het filmpje, dus je bent zeker niet alleen die zo gereageerd heeft.
Ik heb het erin gestoken om er idd blijvend aan te denken om je best te doen om weer aanwezig te zijn, in het hier en nu.
Denk dat dit opzet bij iedereen gelukt is.
Ik wens jou ontzettend veel sterkte en succes toe verder met de methode.
Laat af en toe van je horen Lies hier of in de groep.
Tijdens het gevoelsgesprek was er afgesproken te starten met de module rouw
Heb de module kinderen doorgenomen.
Ik heb 4 kinderen oudste is 32 en zelf mama, de jongste is 25
Vanaf het begin heb ik veel met mijn kinderen gepraat over mijn en hun gevoelens
Ik heb met allen een goede band we lopen elkaars deur niet plat maar zijn er voor elkaar
Ook voor hen is de keuze van hun vader moeilijk
De jongste 2 zijn kunstenaars filmmaker en muzikant
Op het laatste optreden van de muzikant was heel ons gezin aanwezig Peter was ook zonder zijn nieuwe vriendin
We hebben er allemaal van genoten en de kinderen informeren dan steeds nadien hoe het voor mij was en we praten er dan over. Het is een drie tal keer voor gevallen dat we samen waren op een evenement van onze kinderen. Ook het doctoraat van onze oudste zoon in Hasselt. Het lukt me dan steeds een gewone conversatie te hebben met Peter.
Ik voel veel steun van de kinderen als we samen zijn ze zijn dan bezorgd over mijn gevoelens en dat helpt natuurlijk om het aan te kunnen!
Fijn om te lezen dat je toch ook de module Kinderen hebt doorgenomen Reinhilde, ook al zijn de jouwe al volwassen.
Heel sterk dat jij je kids en jezelf de nodige emotionele ruimte hebt gegeven die jullie samen nodig hadden.
Uiteraard is het voor volwassen kinderen ook een rouwproces waar ze doorheen gaan.
Ieder op zijn of haar manier.
Heel mooi en waardevol dat jullie nog samen als gezin daar aanwezig kunnen zijn op zo’n optreden.
Sterk dat het kan!
Ik vind het echt chapeau dat de kids zelf ook achteraf informeren hoe het voor jou was!
Hartverwarmend om te lezen dat je zoveel steun krijgt van hen.
Dat helpt zeker om het aan te kunnen.
Het geeft jou meer draagkracht doorheen je proces.
Bedankt om dit met ons te delen, ik wens je veel sterkte toe verder met de training.
Na 2 jaar eindelijk begonnen met de kracht methode. Afgelopen week in module 1 gedoken; Kinderen.
Ik heb zelf geen kinderen. Desondanks vond ik het interessant en leerzaam om te lezen. Ik ben al 25 jaar lerares en heb dus veel te maken met kinderen van gescheiden ouders. Ik heb 13 jr (waarvan 9 getrouwd) een man gehad met 2 kinderen uit een vorig huwelijk en ik ben zelf een kind van gescheiden ouders. Dus het is voor mij 1 feest van herkenning deze module. In alle drie de situaties zoals hiervoor genoemd zijn de verschillen groot. Waar mijn ex alles deed voor zijn kinderen en ook best nog veel voor hun moeder (wrs uit schuldgevoel) liet mijn vader het behoorlijk afweten en stond mijn moeder er op alle fronten alleen voor. Qua opvoeding, financieel, moreel emotioneel enz. enz. Maar mijn moeder was bv ook weer heel verdrietig en boos (het was haar keuze niet) en heeft ons ook een tijd weggehouden bij onze vader. Hierdoor is de scheiding extra verdrietig en vervelend verlopen. Ik weet niet wat en hoe ik het zou doen als ik zelf kinderen zou hebben. Ik zou rationeel het beste met mijn kinderen voor hebben en voor hun belang daarom de goede keuzes willen maken. Maar ik heb gezien hoe ik geknakt ben toen mijn exman mij verliet 4 jaar geleden en hoe boos teleurgesteld en verdrietig ik was (en soms nog ben). Ik durf dus niet met zekerheid te zeggen of ik vanuit emotie de goede keuze dan ook altijd zou kunnen maken. Ik begrijp mijn moeder bv heel goed. Ook het gevoel dat ik had als kind dat mijn vader zijn vriendinnen altijd belangrijker vond dan mij en mijn broer is iets wat er enorm heeft ingehakt. Mijn ex daarentegen zette mij meer op de tweede plek. Bijzonder en interessant en soms ook pijnlijk en confronterend om die verschillen te zien.
Barbara,
Ik vind het echt heel sterk van je dat je nu écht aan de slag bent met K.R.A.C.H.T. en dat je deze module ook hebt gelezen!
Mooi dat je het zo op 3 vlakken vanuit je leven hebt bekeken.
Feit dat je er uit naar kijkt, waarom je moeder zo heeft gedaan is bijzonder krachtig.
Wat je benoemt over je vader, dat hij zijn vriendinnen altijd belangrijker vond dat jou en je broer … Heel begrijpelijk dat dit sporen heeft achter gelaten… Welk gevoel zou dit jou gegeven hebben denk je toen?
Kan je dat benoemen? Ook bij je ex, wanneer je steeds op de 2de plek kwam … voel je hier hetzelfde gevoel.
Je maakte een moedige start met K.R.A.C.H.T., waarbij je spontaan al naar de onderlaag gaat.
Ik wens je veel succes toe met de training Barbara.
Ik herken wel het gevoel van dat de slechte kant overheerst van mezelf om eerlijk te zijn. Ik vind het vooral pijnlijk om te zien en te voelen dat de vader(ex-partner) in mijn geval verder lijkt te zijn (verliefd is en een relatie heeft met een ander), het gevoel van aan de kant te zijn gezet zonder daarbij betrokken te zijn geweest of ervoor hebben kunnen vechten/werken. Maar gelukkig weet ik me te gedragen zoals de moeder aan het eind van het filmpje. Wat mij enorm geholpen heeft is om alleen te praten met mensen die mij steunen en goed voor mezelf te zorgen. (gezond eten, op tijd naar bed en uit bed gaan, schrift bijhouden en daarin mijn gevoelens en vragen op te schrijven en ik probeer om te wandelen). Gelukkig kan ik wel enorm genieten van mijn kinderen en daar krijg ik dan weer wat energie van. Maar het is ontzettend moeilijk om er voor de kinderen te moeten zijn gedurende de scheiding (pijn en verdriet, het onzekere, het alleen zijn)
Sofie,
Eerst en vooral, heel sterk van jou dat je er meteen bent ingevlogen.
Was dan ook blij om te zien dat er al een reactie van jou was.
Je kunt dus idd hier reageren of in gids 2 in de facebookgroep onder de bepaalde module.
Jij kiest wat je het fijnst vindt.
De pijn die je voelt bij het zien dat je ex verder staat herken ik helemaal en hier ook nog vele andere in de groep.
Hij gaat ook wel door een proces dat er duidelijk helemaal anders uitziet, waardoor het voor jou lastig volgen is allemaal.
De vraag is gaat hij er hoegenaamd door, in hoeverre vlucht hij niet waardoor hij zijn eigen proces eigenlijk blokkeert.
Maar dat is zijn stuk en daar ben jij niet verantwoordelijk voor en je kan er ook niks mee.
De focus ligt hier op jezelf, op jou en je kids, op jouw toekomst.
Verbinden met gelijkgestemden en mensen die jou begrijpen zonder oordeel is heel belangrijk in jouw verwerking.
Dus hier ben je daarvoor aan het goede adres.
Heb vertrouwen dat je doorheen de methode stap voor stap weer in je K.R.A.C.H.T. zult komen.
Houd je niet in om te verbinden en te ventileren in de groep, we zijn er voor je, je hoeft dit niet alleen te doen.
Nogmaals WELKOM Sofie en je mag echt trots op jezelf zijn hoe je hier een sterke start hebt gemaakt.
Hoi Veerle,
Even een vraag, ik heb de module gelezen over kinderen. Ik denk alleen dat wij het echt heel goed geregeld hebben met de kids. Ik vraag me af of zij of ik hier iets in te leren hebben nog.
Het is twee jaar geleden met de kids hebben we wel een modus gevonden.
Groetjes petra
Ik ben vrij vlot door deze eerste module gegaan, het is dan ook al anderhalf jaar geleden dat mijn ex en ik vertelden aan de kinderen dat we gingen scheiden. Het voelt een opluchting dat we beiden de meeste tips spontaan al uitgevoerd hebben, startend met een gezamenlijk gesprek met de kinderen en aangepast aan de leeftijd van hen beiden. Ik ben me er plots wel van bewust dat mijn af en toe ‘lastig’ doen over spullen van mij die niet terugkomen van bij papa, dat dat vooral gaat over een nog steeds innerlijke boosheid van mij naar mijn ex en ga er dus ook op letten dit niet meer zo te doen. Het filmpje ‘de kleine jongen en het beest’ kwam erg binnen bij mij. Want het raakt me dat ik nog steeds anderhalf jaar na datum met boosheid en veel verdriet zit, waardoor ik vooral heel moe ben, regelmatig ‘met hoofdpijn’ met terugtrek op mijn kamer. ik wil zo graag vermijden dat mijn kids voor mij dienen te zorgen, al laat ik dat soms beperkt toe zonder hen teveel te belasten. ze mogen me af en toe knuffelen en troosten. maar ik wil vooral dat ze voelen dat ze kunnen blijven beroep doen op mij als mama. en door mijn vele vermoeide buien, zit ik zelf met het schuldgevoel tekort te schieten, er niet genoeg voor hen te zijn. Ik vraag me af of ik het filmpje nog zou laten zien aan mijn kids. ergens wil ik de rust die zij zelf reeds gevonden hebben sinds de scheiding niet doorbreken. er zijn al wat open gesprekken gebeurd, ook over het schuldgevoel van mijn jongste dat een paar maand geleden naar boven kwam en ik met hem heel open en ontschuldigend besproken heb.
Debbie,
Wat fijn om te zien dat je al actief aan de slag bent gegaan, ook al hadden wij ons gevoelsgesprek nog niet.
Ik kijk er dan ook naar uit om jou te leren kennen zaterdag.
Deze 1ste module is de kleinste maar daarom niet minder belangrijk, dus goed om te lezen dat jullie vanzelf eigenlijk al jullie ‘best’ hebben gedaan om het goed aan te pakken.
Wat een mooi inzicht kreeg je hier nog ivm jouw emotie die je voelt wanneer spullen niet terugkomen. Begrijpelijk dat je denkt dat je dit beter niet meer doet, maar helaas hebben we geen aan/uit knopje he voor onze emoties. Het is goed dat je nu dit inzicht hebt, neem het met je mee in de module rouw, want daar zal je hier verder kunnen op werken. Je mag het doorvoelen, dan zal je het vanzelf ‘niet meer doen’.
Het filmpje is voor heel wat mensen hier confronterend, dat is ook de reden waarom ik het heb opgenomen in de training. Soms hebben we echt confrontatie nodig om tot verandering te komen.
Het is normaal dat je in een rouwproces moe bent, want rouwen vraagt veel energie. Het is goed dat je jouw emoties gedoseerd laat zien. Het is niet zo dat we voor onze kids alles moeten wegstoppen, maar anderzijds mogen we ook niet op hen leunen. Maar zo te lezen, doe jij je best om daar een gulden middenweg in te vinden.
Ivm het filmpje laten zien. Kan je benoemen wat jouw grootste beweegreden is om dat te doen?
Ik lees dat ze nu 14 en 11 zijn dus best wel al een mooie leeftijd om op hun niveau waardevolle gesprekken te hebben. Misschien kan je aangeven dat je met een training bezig bent om je beter te voelen en dat er daar een filmpje was dat jou aangreep. Of ze het interessant zouden vinden om daar samen naar te kijken? Denk dat je dan snel zal merken hoe ze erin staan.
Hoe dan ook, je mag trots zijn op jezelf dat je er zo bewust mee bezig bent.
Succes met de volgende stappen hier en tot snel.
Van hart tot hart,
Veerle
Hallo Veerle,
Net de module kinderen gelezen.
Zoals je weet in mijn verhaal zei men man dat ik het de kids al kon vertellen omdat hij in het buitenland zat. Mr ik ben blij dat ik het niet gedaan heb. Niet alles is verlopen zoals jij het beschrijft mr we zaten toch allemaal samen in de zetel. Voor mij was het heel moeilijk omdat ik niet meer de kans kreeg om eerst met men man te praten. Hij kwam thuis en riep de kinderen om het te vertellen. Ik heb er zeker ook bij verteld van het bedrog dat hij 4 jaar geleden had gedaan. Ik vond dat de kids dit ook moesten weten dat er al problemen geweest waren. Heel wat tranen 😢 gevloeid , ook was er begrip naar hun papa toe.
Als het op is is het op…. Als er geen gevoelens meer zijn van hun papa…
Voorlopig zijn we nog niet bezig met de regeling.
We doen wel aan birthnesting en elk een paar dagen in huis. Heel moeilijk voor mij om alles te moeten achterlaten.
Ook heel moeilijk als ik dan thuis kom van men werk of zo, dat ik weet dat hij er niet meer is. Geen kus meer geven aan elkaar of een knuffel… niemand om samen mee in de keuken te staan.
Mijn zoon zit op zijn kamer achter zijn computer, dochter met haar gsm bezig. Moeilijk om zo alleen te voelen.
We hebben wel de afspraak dat we aan tafel tijdens het eten, Over onze dag vertellen. Zodat er toch gepraat wordt.
Het filmpje was heel confronterend. Soms ben ik ook zo een monster. Zaag dan over de dingen die papa nu wel kan doen in huis, waarom vroeger niet?? Ik weet dat ik dit niet op hen mag uitwerken en ook niet nr men man toe, stuur dan berichten met de vraag waarom hij dit niet vroeger deed in huis… snap het echt niet, zo triestig en kwaad…
Mr ik moet het los laten en wil ook weer de mooie gelukkige mama worden zoals in het filmpje.
Dus nog wat werk aan de winkel. 😁
Sylvie,
Echt onbegrijpelijk dat hij aangaf dat hij het maar eventjes alleen al kon vertellen … Goed dat je het hebt kunnen opbrengen om te wachten en dat jullie het alsnog samen hebben gedaan.
Wat heftig dat jullie niet eerst nog onder 4 ogen hebben gesproken, die emotionele ruimte heeft jij jou niet gegeven? Dat wist ik nog niet.
De kinderen zijn inderdaad oud genoeg om hen dan ook het hele plaatje te vertellen, zeker als het allemaal op zo’n manier gebeurt.
Hoe dan ook, wat het verhaal ook is.
Kinderen zijn bijna altijd loyaal. En dat mogen ze ook zijn, ze hoeven geen partij te kiezen want dan plaatsen ze hun ouders in de dramadriehoek. Ze wijzen dan onbewust een dader en een slachtoffer aan en dat is voor niemand een goede energie.
Theoretisch gezien lijkt birdnesting een makkelijke en meest ideale oplossing voor de kids, maar in de praktijk zien we dat dit vaak anders is.
Voor hen is het mss goed dat ze altijd op dezelfde plek kunnen blijven, maar wanneer 1 van beide ouders hierdoor stress ervaart is dat eigenlijk toch niet zo de ideale oplossing.
Kids voelen zich goed als zowel mama én papa zich goed voelen, dus ik hoop voor jullie allemaal dat jullie stap voor stap tot een oplossing kunnen komen die voor iedereen goed voelt.
Goed dat je echt dat punt maakt dat er wel nog communicatie moet zijn in huis, want met pubers die hun eigen leven leiden kan het idd wel plots heel eenzaam zijn als je gescheiden bent.
Neem hun gedrag vooral niet persoonlijk ze gaan ook door een rouwproces heen en het klinkt mss cru maar zij dienen jouw leegte niet op te vullen.
Die leegte mag jij doorvoelen, dat hoort bij jouw proces.
Stap voor stap Sylvie, dit is voor iedereen een moeilijk onderdeel van het rouwen, zeker als je het moeilijk hebt met alleen zijn.
Het filmpje is bijna voor iedereen hier confronterend, je bent dus zeker niet alleen. Dat is ook de reden waarom ik het in deze training stak. We zien dat confrontatie onderdeel is van healing.
Begrijpelijk dat je jouw frustraties wilt uiten en niet snapt waarom hij nu wel dingen doet die hij vroeger niet deed. Maar zoals je zegt, de kids kunnen daar niks aan doen.
Probeer jouw frustraties van je af te schrijven op papier of deel het met ons in de groep, zodat je kinderen gespaard blijven.
Vertrouw er maar op dat op een dag ook jij weer die gelukkige mama wordt, zodat je de mama kunt zijn die je wilt zijn. Het is een proces waar je mee aan de slag bent. Rome is ook niet in 1 dag gebouwd.
Je kunt het!
Stap voor stap.
Van hart tot hart,
Veerle
Hallo Veerle, hoewel mijn kinderen nu volwassen zijn, zijn er in deze module toch nog steeds dingen die interessant waren om te lezen. Dus ik heb er wel degelijk iets aan gehad! Mijn dochter Bo ( nu 23j) keek mee naar het bijhorende filmpje wat ook bij haar echt wel binnen kwam. Wij spreken nog af en toe over 7 jaar geleden, de scheiding en alles daarrond. Gelukkig heb ik een goeie band met mijn kinderen waardoor dit ook toelaatbaar is erover te spreken. Mijn dochter zei gisteren nog dat ik de beste beslissing gemaakt had toen en dat er niets was dat ik anders had kunnen doen. Nog meer, ze zei dat zij in die situatie waarschijnlijk hetzelfde zou gedaan hebben. Ik werd er helemaal stil van toen ze dit zei want ik was naar haar gegaan om haar te troosten omdat ze die dag niet goed in haar vel zat…
Valérie,
Goed dat je dan toch de ruimte nam om te starten met deze module.
Want sommige mensen denken idd “Ah dat is niet meer op mij van toepassing want bij mij zijn ze al volwassen”. Toch wil ik iedereen motiveren om de tijd te nemen om deze module te lezen, want zoals je zegt je haalt er altijd nog wel iets uit.
Wat goed dat je het filmpje samen met Bo keek, dat gaf ook weer ruimte wellicht tot waardevolle woorden naar elkaar toe. Fijn dat je haar daarin hebt meegenomen.
Hoe ontroerend dat ze spontaan nog aan jou vertelde dat je de beste beslissing hebt genomen, dat zal jou toch ook wel deugd gedaan hebben?
Dikke knuffel voor jullie beiden!
Van hart tot hart,
Veerle
Hi Veerle,
Vandaag heb ik even rustig de tijd genomen om de module kinderen te lezen.
Wij zijn nu 9 maanden uit elkaar, om het de kinderen te vertellen was de zwaarste dag uit mijn leven!
Ik ben wel heel blij om te lezen dat we het echt wel op de goede manier hebben verteld, alleen de timing was niet zo goed, we wilden het nadat onze zoon 15 was geworden vertellen om zo zijn verjaardagsfeestje niet te verpesten.
Alleen beseften we niet dat de dag dat we het vertelden, daadwerkelijk de datum was dat hij jarig is 🙁
Na het kijken van het filmpje werd ik best wel emotioneel, ik merk dat ik zoveel mogelijk goed probeer te doen voor iedereen, maar dat dat me soms zoveel energie kost dat ik ook af en toe een beest ben.
Ik merk wel dat ik met kleine stapjes op de goede weg ben, ik probeer het allemaal positief in te zien, maar ik merk ook dat mijn energielevel zo laag is dat ik er ook gewoon af en toe geen zin in heb, wat ik best wel erg vind.
Ik heb een dochter van 12 en een zoon van bijna 16 inmiddels.
Er is best wel wat verschil tussen hun moeder en mij, zij probeert nog zoveel mogelijk invloed uit te oefenen om alles volgens haar regels te laten verlopen, en ik ben me elke week weer aan het verantwoorden naar mijn ex, dat nu wel mag stoppen zonder dat we daar ruzie over gaan krijgen.
Ze heeft nu sindskort haar eigen woning nadat ze 9 maanden op een camping heeft gewoond, waardoor ze eigenlijk weinig tot geen rust had, daarnaast voel ik de wrok van haar kant dat ik in het huis kan blijven wonen en dat zij helemaal opnieuw moest beginnen, ook iets dat ik begrijp, maar wel heel lastig vindt dat ik daar nog steeds me wordt geconfronteerd.
Nogmaal, ik hoop dat de rust snel is wedergekeerd voor haar, over het algemeen hebben we een goede verstandhouding, alleen de meningsverschillen blijven en ik merk dat de kids daar ook eea van meekrijgen.
Mijn eerste stap naar een nieuw leven om alles te verwerken heb ik gezet, ik merkte dat ik er even over deed om dit te gaan aanpakken, maar elke keer als ik hier weer induik merk ik verschil in mijn gevoel.
Mocht je tips of iets kwijt willen stel ik dat zeker op prijs.
Fijne zondag.
Groeten, Patrick
Hey Patrick, ik zie dat dit hetzelfde berichtje is als in de groep. Graag wil ik je voor mijn feedback doorverwijzen naar daar, want ik heb net daar geantwoord.
Nog even over het verschil tussen hier en daar.
Hier in de ledenomgeving kunnen de andere mensen ook zien wat jij schreef, maar alleen ik kan reageren.
In de groep kan je ook reacties krijgen van de andere leden.
Dus afhankelijk van wat je deelt, kan je voor jezelf invoelen wat je wilt en dan beslissen waar je jouw reactie plaatst.
Veel succes verder!
Van hart tot hart,
Veerle
Ha Veerle,
Ik heb met veel belangstelling deze module gelezen. Ook omdat veel van de belangrijke momenten al geweest zijn en ik ook wel nieuwsgierig was hoe die idealiter aangepakt zouden moeten worden. Ik kom tot de conclusie dat we dit nog niet zo slecht hebben gedaan op ons gevoel en daar ben ik heel blij mee. Ik ben ervan overtuigd dat een scheiding altijd heftig is voor kinderen en zij hier dus ook altijd last van hebben, maar het is goed te lezen dat dit tot een minimum beperkt kan worden.
Waar ik wel enorm tegenaan loop is dat het mijn (bijna ex-)man en mij wel goed lukt om respectvol met elkaar om te gaan, juist ook voor de kinderen, en daarin wel redelijk goed de oudermodus hebben gevonden. De problemen die tussen ons als partners spelen, werken gelukkig maar beperkt door in onze relatie als ouders van de kinderen. Wel hoor ik van de kinderen vaak dat zij het lastig vinden om mij straks te moeten missen als ze bij papa zijn. Ondanks mijn meer dan fulltime baan ben ik er veel voor ze en ook emotioneel ben ik goed toegankelijk. Ze maken zich andersom wat minder zorgen over het missen van hun vader omdat er feitelijk niet zoveel verandert. Zoals onze oudste dochter zegt: papa is er nu ook vaak niet. Hij is of op het werk of hij gaat motor rijden. En als hij thuis is, zit hij vaak achter de PlayStation en onderneemt nooit iets met ons. En we durven niet goed te praten over wat ons bezig houdt omdat papa snel boos wordt of verdrietig. Ik kan ze helaas geen ongelijk geven, maar zal dat natuurlijk niet uitspreken op een negatieve manier. Maar ik vind het wel lastig dat ik ze hier niet in kan beschermen en ik dit los moet laten. Het is bijna een reden om getrouwd te blijven, zodat ik er dan wel altijd ben voor ze. Alleen ga ik hier zelf kapot aan en daarom zet ik door en laat ik het los. Ik blijf de meiden stimuleren om ook met hun vader te praten en aan te geven waar ze mee rondlopen en hoop dat er straks wat meer ruimte is bij hun papa als er wat meer rust is. Hoe kan ik hen hierin ondersteunen zonder hun gevoel en ervaring te bagatelliseren, maar ook zonder dat ik mij negatief uitlaat over hun vader?
Wat hierbij ook niet helpt is dat de ouders en zusjes van mijn (bijna ex-)man mij sinds de breuk niet meer willen zien. Of eigenlijk zeggen ze dat niet, maar is dat wel de praktijk. Ik word niet meer uitgenodigd en er zijn nieuwe app-groepen om mij heen gemaakt waar ik geen onderdeel meer van ben. Er wordt niet meer gereageerd op mijn social media posts en ik ben verwijderd uit familiegroepjes. Het argument was dat als ik mijn achternaam (nu al) verander, ik er kennelijk niet meer bij wil horen en ik dus ook geen recht meer heb om in de familiegroep te zitten of op een reactie van hun kant. Voor de kinderen is dit heel erg lastig omdat ze de spanning voelen en ook het gat dat ik achter laat op de familiemomenten. Zeker zijn ouders stellen zich enorm op als het slachtoffer, je zou bijna denken dat zij gaan scheiden. Ik heb mijn schoonmoeder al een brief geschreven en hierin aangegeven dat ik in het belang van de kinderen graag een betere verstandhouding wil met elkaar. Geen beste vrienden, maar we moeten wel samen aanwezig kunnen zijn op voor de kinderen belangrijke momenten zonder dat de kinderen zich zorgen moeten maken over eventuele ruzie of wie er wel uitgenodigd kan worden en wie niet. Goed voorbeeld is de afsluitende dag van voetbalkamp aanstaande vrijdag van mijn oudste dochter. Ik ga daar elk jaar heen, mijn man niet (want vrijdagmiddagborrel) en mijn moeder gaat dit jaar ook heen op uitnodiging van mijn oudste dochter. Ze heeft andere opa en oma ook uitgenodigd maar hen hierbij wel gewaarschuwd dat ik en mijn moeder er ook zullen zijn. Het begint dus nu al…ze is bang dat als ze het niet vertelt, we elkaar daar treffen en ruzie gaan maken. Mijn schoonmoeder heeft tegen mijn oudste dochter gezegd dat ze het lastig vindt om mij te zien, maar dat ze zeker geen hekel aan mij heeft. Ik heb aan mijn dochter uitgelegd hoe ik erin sta en wat ik belangrijk vind en dat ik (helaas) niet voor opa en oma kan spreken. Simpelweg omdat ik niet weet wat zij voelen en denken. Dat ze haar vragen aan hen moet en mag stellen. En dat ze zich nooit verantwoordelijk moet voelen om als blauwhelm tussen de grote mensen in te staan, dat is niet haar taak. Maar ik merk dat de negatieve houding van mijn schoonfamilie echt op de kinderen drukt en ik vind het lastig dat zij zo weinig rekening houden met de kinderen. Zo heeft mijn schoonvader zijn 70ste verjaardag vorige week niet gevierd zoals vooraf gepland, omdat hij daar geen zin in had vanwege al het gedoe. Maar ze zijn wel met z’n allen bij elkaar gekomen en de enige afwezige was ik omdat ik niet uitgenodigd was. Voor de kinderen was het heel zichtbaar dat ik niet gewenst was en de jongste had het hier heel moeilijk mee. Ik ben daar eigenlijk best wel boos over. Het is ook eigenlijk niet anders als tijdens ons huwelijk, waarbij ik steeds actief de banden heb aangehouden en contact over en weer heb gestimuleerd. Ook toen hebben ze meer dan eens de kinderen loze beloftes gedaan en teleurgesteld en steeds moest ik ze troosten en opvegen. Als het aan mijn man had gelegen, was het contact al lang geleden verbroken. En dan voelt dit toch als een trap na, over de hoofd van mijn kinderen, zeker omdat mijn man nu natuurlijk wel naar zijn ouders kruipt (nu heeft hij ze nodig, want hij heeft een zeer beperkt tot geen sociaal netwerk/vangnet en financieel heeft hij het ook niet makkelijk in vergelijking wat hij gewend was). Ik snap goed dat het lastig is en ook dat hij hun zoon is, maar waar twee vechten hebben twee schuld en dan is het niet fair om alleen mij af te straffen. Hoe kan ik dit op een gezonde manier loslaten en mijn meiden hier toch in begeleiden? Er gaat namelijk weer een moment komen dat er gedoe zal zijn tussen mijn schoonouders/schoonzusjes en mijn man en dat de kinderen hier weer de dupe van zullen worden. Kan ik dan heel makkelijk zeggen dat het mijn probleem niet (meer) is en er simpelweg zijn om ze op te vangen?
Groetjes Marlies
Marlies,
Fijn om te mogen lezen dat je ziet dat jullie het tov de kids goed hebben aangepakt.
Kinderen gaan idd ook door een rouwproces heen, maar hoe de ouder(s) ermee omgaan heeft veel invloed op hun proces.
Het is geruststellend om te weten dat kinderen zeer veerkrachtig zijn, vooral als ze de nodige emotionele ruimte krijgen.
Goed dat jullie de omschakeling van partners als ouders ergens wel gevonden hebben, belangrijk ook om in de toekomst vooral vanop de ouderlijn de communiceren (zie module communicatie)
Begrijpelijk dat kids meer bezig zijn met het missen van jou als van hem. We zien dat dit in de meeste situaties zo is, omdat de mama voorheen ook meer aanwezig was in het gezin dan de papa.
Je kunt ze idd niet beschermen over hoe het aan de andere kant zal gaan, maar weet dat het al heel wat is als kids bij 1 ouder de nodige emotionele ruimte krijgen. Jij bent niet verantwoordelijk over hoe het bij papa gaat en probeer vooral ook niet te gaan overcompenseren, wat ik nogal vaak bij mama’s zie gebeuren.
Je doet het goed!
Zolang jouw kids weten dat ze bij jou met alles terecht kunnen ook al denken ze dat het jou pijn of verdriet zal doen, dat ze dit toch mogen zeggen. Misschien kan je dit nogmaals en met regelmaat communiceren.
Misschien is het een goed idee om ook aan de slag te gaan met de ’emotiepot’. Je kan ermee beginnen bij jou en mss kunnen ze dat dan doortrekken naar hun papa.
Het is heel eenvoudig.
Het is belangrijk dat kinderen leren dat emoties er mogen zijn en dat ze mogen geuit worden. Wij als volwassenen weten dat dit op het moment zelf niet altijd de beste oplossing is. Op het moment zelf mag je het voor jezelf toelaten en er laten zijn, om het dan later op een afgekoeld moment toch nog te kunnen bespreken.
Deze weg kan je perfect leren aan kids met de emotiepot.
Wanneer ze met iets bezig zijn of zich niet goed voelen dan kunnen ze dat op een briefje schrijven (of tekenen als ze nog niet kunnen schrijven) en ze stoppen het in de emotiepot. Op dat moment zijn ze er dus voor zichzelf vanaf.
1x per week wordt er een vast ’emotie moment’ ingelast waarbij jullie gezellig met elkaar 1 voor 1 de briefjes uit de pot halen en voorlezen. Alle emoties van iedereen worden besproken en krijgen daardoor op een rustig moment de nodige ruimte.
TIP: Laat ze die pot zelf maken en versieren.
Dit is een heel waardevol instrument in huis die ervoor zorgt dat er écht emotionele ruimte is voor iedereen in het ‘gezin’.
Wanneer ze dat bij jou goed onder de knie hebben kunnen ze dat bij papa mss ook introduceren. Hij kan er zelf ook nog wat uit leren.
Wat je ex-schoonfamilie betreft … dat is een pittig onderdeel van het secundaire rouwproces Marlies, mijn nieuwsbrief van vandaag gaat daarover.
Goed dat je aangeeft aan jouw dochter dat jij niet in plaats van oma en opa kan spreken, want dat kan je ook niet.
Echt heel waardevol hoor wat je haar hebt gezegd ivm ‘geen blauwhelm te moeten zijn’.
Dit gedeelte van de secundaire rouw is zowel voor jou als voor de kinderen echt rouw. Er is geen quick fix om dit los te laten, jullie mogen stap voor stap zo goed als het kan omgaan met deze veranderingen.
Er blijven over praten (emotiepot) is echt ontzettend waardevol ook voor dit onderwerp.
Je kunt vooral aangeven dat dit nu eenmaal zo gaat bij gescheiden mama’s en papa’s en dat het normaal is dat opa en oma aansluiten bij hun zoon omdat dat hun kindje is. Dat dit niet wil zeggen dat mama slecht is of dat oma en opa mama niet meer fijn vinden, maar dat er dus in alle families zo’n breuk ontstaat. Dat iedereen beetje moet zoeken om daar zijn weg in te vinden.
Dat zij vooral niet hun best moeten doen om die gaten te lijmen, dat dit aan de volwassen mensen is.
Veel sterke verder Marlies, zowel voor jou als je kids!
Doorheen de module rouw met alle bijhorende webinars zal je stap voor stap leren om hier concreet in te groeien en je neemt je kinderen daarin mee, daar ben ik van overtuigd dat je dit goed zal doen.
Van hart tot hart,
Veerle
Wij hadden vrij snel de week om week regeling beslist en de kinderen ook alles meegedeeld. Terwijl we zelf nog veel twijfels hebben gehad en deze hebben we ook afgespiegeld op de kinderen. Gelukkig is alles goed gekomen. De scholen waren ook direct op de hoogte en zij hebben nadien ook meegedeeld dat ze het de eerste 2-3maanden wel gemerkt hebben aan de kinderen.
Het lezen deed wel weer tranen op komen. De waarom, wat als vragen… Langs de andere kant dat we het ook enigszins goed hebben aangepakt met de kinderen. De wissel doen we tijdens een lunch bij elkaar en blijven we meestal nog wat napraten. Gelukkig dat we kort bij elkaar wonen, want er worden af en toe wel eens zaken vergeten.
Het moeilijkste blijf ik vinden om erover te praten en zo neutraal mogelijk te blijven. Ik vraag wel eens achter het reisje dat ze met de mama hebben gedaan. Maar hoe erover praten, welke vragen ik kan stellen. Het tekenen zelf, wil ik wel eens als uitdaging doen. Deze week is geprobeerd met de kinderen over te praten, maar meer dan het is jammer/droevig heb ik er niet uit gekregen.
Heb het wel eens moeilijk gehad als de dochter veel tekeningen maakte voor de mama en zelf moest ik tevreden nemen met een knuffel.
Bert, goed om te zien dat je meteen van start bent gegaan met de 1ste module.
Goed dat jullie open kaart hebben gespeeld naar de scholen toe, zodat zij dan toch een extra oogje in het zeil konden houden.
Begrijpelijk dat er tranen kwamen… dat zal wel meer gebeuren als je met de methode bezig bent.
Maar … wees daar niet bang voor.
Elke traan, elke emotie die je voelt tijdens deze training is een stap vooruit.
Goed dat je ruimte geeft aan wat er nog gevoeld mag worden.
De vragen “waarom” “wat als” zijn ook heel typisch in een rouwproces, om die reden maakte ik er ook een apart webinar over.
Dat is nr. 13. Misschien vind je het fijn om dat webinar als eerste te volgen wanneer je met /ROUW verder gaat.
Echt heel waardevol voor de kids dat jullie als ouders nog met elkaar aan tafel kunnen zitten, dat doen jullie goed en mogen jullie trots op zijn.
Het praten met de kids over ‘de ander kant’ voelt al gauw als uitvragen … je leert wel om daar een goede weg in te vinden. Zolang de kids maar voelen dat het mag om erover te praten is er al een gouden stap gezet. Alleen al luisteren hoe het is geweest en vragen of ze iets willen vertellen is al meer dan genoeg uiteindelijk.
Je kids gaan ook door een rouwproces heen, net zoals bij de grote mensen praat de één er al makkelijker over dan de ander.
Probeer dan te zoeken naar andere kanalen die verbinding kunnen scheppen, zoals het creatieve.
Begrijpelijk dat je een soort van jaloezie voelt wanneer je dochter tekeningen maakt voor mama. Misschien is het voor haar meer logisch om dat voor een mama te doen. Wat als jij nu eens zelf het initiatief neemt en een tekening maakt voor haar? Welke ruimte zou er dan ontstaan naar jou toe? Zeker het proberen waard…
Succes en sterkte verder.
Van hart tot hart,
Veerle
Hey Veerle, ik heb net de module kinderen afgemaakt. Het filmpje doet me vooral terugdenken aan onze laatste periode als we nog samen waren. Nu we 10 maanden verder zijn heb ik het gevoel dat mijn dochter mij de schuld geeft van de scheiding. Als ik er wil over praten met haar blokt ze het altijd af. Ik heb haar ook gevraagd of ze week/week zou zien zitten en kreeg als antwoord. Ik ben 14 jaar en je kan mij niet verplichten wat ik moet doen! Ik kom als ik het zelf wil of zin heb.
Turgay, Wat goed dat je van start bent gegaan!
Confronterend dat het filmpje jou doet terugdenken aan toen, maar wel goed dat je merkt dat je nu toch wel al verder staat op dat vlak. Zoals je me vertelde in het gevoelsgesprek heb je het idee dat jouw dochter toch wel wat beïnvloed wordt door de woorden van de mama. Blijf dicht bij jezelf Tuur, doorheen de training zal je leren om steeds meer vanuit je ware zelf te handelen, waardoor je sterker in je schoenen staat. Jouw dochter zal dan ook wel de groei van haar papa kunnen zien. Jammer dat ze gesprekken afblokt, toch zou ik blijven herhalen dat ze steeds met alles bij jou terecht kan.
Begrijpelijk dat je graag week/week zou willen, maar wellicht gaat zij nu ook door een rouwproces heen en wordt haar mening beïnvloed. Helaas kan je daar niet veel aan doen, als je zaken forceert duw je ze vaak nog verder weg.
Hou de moed erin en hou de focus op jezelf en blijf liefdevol ruimte geven ook al zal dat soms wel lastig zijn.
Courage!
Veerle
Hi Veerle,
net voor de tweede keer de module “Kind” gelezen. Omdat mijn formele scheidingsproces nog niet gestart is, heb ik alvast genoteerd dat ik de module zeker nog eens moet lezen op een later moment als er meer duidelijkheid is over onder meer het ouderschapsplan.
Momenteel staat alles ‘on hold’. Niet omdat we niet gaan scheiden (daarvoor is er te veel kapot gemaakt door de vader van mijn kinderen), maar omdat hij niet beslist en omdat ik eerst rust in mijn hoofd wil voor de volgende stap te zetten. Wat wel duidelijk is, is dat het “gesprek” om het de kinderen te melden een bominslag was voor hen. Ook zij hadden niets zien aankomen.
De manier waarop hun vader de boodschap bracht was verschrikkelijk. De boodschap was duidelijk ja, maar ik had hem nooit zo aan het woord moeten laten.
Mijn zoon (18 jaar) heeft na het gesprek zijn vader gezegd dat hij niet meer welkom was thuis en dat hij moest vertrekken, wat zijn vader ook gedaan heeft. Mijn dochter (13 jaar) was en is nog altijd in shock (we zijn bijna een maand verder) en weigert er over te praten. Geen van beide kinderen wil momenteel contact met hun vader. Ik geef regelmatig aan dat ze mij, of met iemand anders, kunnen praten over de situatie. En dat het okay is om contact te hebben met hun vader.
Hun vader heeft tot nu toe drie e-mails gestuurd naar hen om toch nog iets te proberen herstellen. Alleen, het werkt het niet. De kinderen vinden het zelfs vervelend en hypocriet (mijn zoon), en vragen zich af waarom hij nu wel contact zoekt met hen (mijn dochter).
Het afgelopen jaar was hun vader vooral met zichzelf bezig (en, zoals nu blijkt, met zijn vriendin) en ook daarvoor lag het meeste opvoedwerk bij mij. Hij was niet echt betrokken bij wat er gebeurde met zijn kinderen.
Ik heb het gevoel dat ik me in een vreemde spreidstand bevindt. Ik moet een man verdedigen die ik zelf liever nooit meer zou zien maar die – omdat hij vader is – toch beter in het leven van mijn kinderen blijft. Mijn therapeut denkt dat het allemaal te snel gaat, dat ik me er best zo min mogelijk mee bemoei en dat ik het bij hun vader moet laten om het contact te herstellen.
Uiteindelijk heb ik een to do lijstje gemaakt voor mezelf. Met als eerste puntje kijken of we een vervolg op het afscheidsgesprek kunnen hebben. Maar dan beter voorbereid, en met een neutraal persoon erbij. Ik heb het nu al suggestie aan de kinderen doorgegeven. Voorlopig is voor mij dat meer dan genoeg. De andere puntjes kan ik wel opnemen (o.m. wat opzoekwerk doen over een ouderschapsplan of over parallel solo-ouderschap).
Ik ben een regelaar en het geeft me rust als ik weet wat er op me afkomt. En rust is wat ik nu nodig heb om niet het monster van in het filmpje te zijn.
Groetjes, Nanda
Nanda, goed dat je het zo grondig aanpakt en ook deze korte module toch een 2de keer doorneemt.
Van zodra er meer duidelijkheid is rond het ouderschapsplan kan je idd ruimte scheppen om hier nog even te doorvoelen wat er nog gevoeld en/of gezegd mag worden.
Nu je dit zo schrijft denk ik eraan dat stap 6 van de VIDEOSERIE ook nog wel interessant kan zijn voor jou op dit moment. De videoserie is een korte training met 11 video’s waar je als K.R.A.C.H.T.-lid gratis toegang tot hebt.
Je vindt deze video’s terug hier in de ledenomgeving onder het kopje “videoserie”.
Dat het nu ‘on hold’ staat voelt mss ook wel dubbel voor je? Enerzijds heel sterk van jou dat je je grenzen aangeeft dat je eerst wat rust wilt in je hoofd alvorens jullie verder gaan met regelen. Het is nooit aan te raden om in volle emoties dit soort zaken te doen, maar meestal lukt het niet anders. Daarom is het altijd goed als jullie niet met een mediator werken dat je alsnog jullie papieren laat nalezen door een neutrale persoon om te zien of jullie niks vergeten zijn. (Stap 6 kan je daar ook al deels bij helpen)
Jammer om te lezen dat het gesprek ook voor de kids een bominslag was. Is heftig voor voor pubers ook… ze beseffen al heel veel maar toch zijn ze nog kind. Ze gaan ook door een rouwproces heen, elk op zijn manier.
Heb vooral geen schuldgevoel over hoe hij dat gesprek gedaan heeft … Snap dat je het liever anders had gezien maar je kunt de klok niet terugdraaien. Belangrijk is dat je ze de nodige emotionele ruimte geeft en dat je duidelijk zegt dat ze altijd bij jou terecht kunnen met hun gevoelens hierover. Ook als ze denken dat hun woorden jou verdriet gaan doen. Emotionele ruimte is echt een must voor kids in deze situatie. Wanneer je merkt dat ze er moeilijk over praten kan je hen ook uitnodigen om hun woorden op papier te zetten. Dat lukt goed wanneer je het ‘speels’ aanpakt, zoals met de emotiepot.
De emotiepot is een bokaal die je ergens in huis stelt. Dat is een bokaal waar jullie alle 3 met jullie emoties terecht kunnen. Op het moment waar ze ergens mee zitten, lukt het vaak niet om erover te praten of er is mss wel niemand thuis waardoor het niet kan. Door de pot weten ze dat ze het altijd van zich af kunnen schrijven. Ze schrijven op een briefje wat er speelt en gooien het in de pot. Jullie spreken onderling met elkaar af wanneer jullie een vast moment in de week of om de 2 weken even gaan zitten met jullie 3 om de briefjes te lezen.
Het lukt vaak beter om er achteraf over te praten dan op het moment zelf, deze manier van werken zorgt ervoor dat emoties niet geparkeerd worden maar wel altijd de nodige aandacht krijgen. Je zal zien dat dit ook een waardevol moment is van verbinding. Maak het niet te zwaar, het is ook fijn om dat moment gezellig te maken, met een lekker drankje en potje chips erbij. Er mag gelachen en gehuild worden, dit is jullie moment van verbinding.
Begrijpelijk dat ze boos zijn en hun eerste reactie is dat ze geen contact willen. Boos zijn is een fase in het rouwproces. Belangrijk is dat ze dus kunnen ventileren, ik hoop dat de ’emotiepot’ mss iets is waardoor je dochter los kan komen. Goed dat je aangeeft dat ze wel contact mogen hebben met hun vader. Vaak zijn kinderen zo loyaal aan ‘het slachtoffer’ dat ze daardoor geen contact met ‘de dader’ willen. Maar het is en blijft hun vader natuurlijk …
Feit dat hij vroeger al niet erg betrokken was en door wat er nu gebeurd is, is het natuurlijk niet makkelijk om dat contact te herstellen … Ze zullen wellicht met jou altijd een betere band blijven hebben. Heel zielig dat hij nu denkt dat een mail dit kan oplossen … Is echt wel triestig voor je kids.
Weet dat het niet jouw verantwoordelijkheid is hoe hij doet of net niet doet. Begrijpelijk dat je graag wilt dat dit hersteld wordt maar jij hebt dat niet onder controle. Je kunt niet meer doen dan je nu al doet.
Het is een goed idee van je om het gesprek een ‘herkansing’ te geven met een neutraal persoon erbij. Ik hoop dat dit kan helpen om terug wat rust te creëren tussen jullie allen.
Hou de moed erin Nanda.
Van hart tot hart,
Veerle
net mij module kinderen afgerond amai, wist niet dat kinderen op welke leeftijd ook met zoveel vragen zouden kunnen zitten.
ik weet dat onze regeling niet echt de gemakkelijkste is wegens ons ploegensysteem van ons werk maar ik leg dan meestal aan ons zoontje uit dat we spijtig genoeg niet anders kunnen.
en dan begint hij het wel te snappen.
merk nu wel dat we regelmatig over dingen zitten te praten ook om dat hij het niet weer wil zo alsmaar over en weer moet gaan van mama naar papa.
tranen komen me dan soms dichterbij dan dat ik kan lachen vooral om dat ik ook me zelf moet leren beheersen in hoe ik reageer naar hem toe.
maar door zelf al wat dag therapieën te volgen wegens een depressie en andere hun verhalen te horen ban ik daar wel al een stuk in geggroeid.
en merk nu zelf ook dat een kind van 6 al veel meer wil doen dan dat zijn leeftijd het toelaat.
en dat er dan wat botsingen zijn maar die worden dan wel op een rustige manier uitgelegd en verduidelijkt.
weet at er nog een lange weg voor me ligt zeker gezien ons kind zijn leeftijd.
maar merk wel dat ik en mijn ex er wel samen aan werken om het hem zo comfortabel mogelijk te maken.
Stefanie,
Fijn om te zien dat je deze 1ste module hebt afgerond.
Het is goed nu om je daarvan bewust te zijn hé, met hoeveel vragen kinderen soms kunnen zitten.
Goed dat je praat met je zoontje over het ploegensysteem zodat hij ook mee kan begrijpen waarom dit is en waarom dit in deze situatie ook even niet anders kan.
Begrijpelijk dat hij dat lastig vindt, maar wel goed dat hij voelt dat hij bij jou de emotionele ruimte heeft om te vertellen hoe hij zich hierbij voelt. Misschien kan je aangeven dat je in de toekomst wel zal kijken wat er eventueel mogelijk is om dat te veranderen (als dat zo is tenminste, want eerlijk zijn blijft belangrijk zodat je hem geen valse hoop geeft)
Jezelf leren beheersen hoe je reageert, komt ook aan bod in onze module aandacht.
Ik wil je uitnodigen om dat stuk in die module alvast te lezen dat is tem pg 9 en ook de 2 video’s die daaronder staan (klikken op de link onder de module) Het zal je helpen om binnen “je raampje” te blijven.
Top dat je merkt dat je hierin groeit … heb vertrouwen dat dit nog meer zal verbeteren. Wanneer we in een rouwproces zitten reageren we allemaal vaak vanuit onze emoties en dat zijn helaas niet altijd de beste reacties.
Heel waardevol dat jullie als ouders samen jullie best doen om het zo comfortabel mogelijk te laten verlopen allemaal. Daar mogen jullie trots op zijn.
Veel succes met de volgende stappen hier in de training Stefanie.
Veerle
Dag Veerle,
Van avond begon ik aan de eerste Module ‘Kinderen’.
Wij wonen nog samen tot dat ieders een eigen huisje heeft gevonden.
Echter na deze Module, realiseer ik dat het goed zou zijn voor de kinderen om de ‘scheiding’ nog eens bespreekbaarder te maken.
We merken nu de laatste tijd op dat onze kleinste kinderen, het toch enorm spannend vinden om in twee huizen te mogen wonen binnenkort. We kunnen er echter nog geen periode op plakken.. Dat maakt het voor hun nog extra spannend. Heb jij daar tips voor om dit beter te kunnen communiceren naar de kinderen? Een exacte periode is er helaas nog niet.
Het Filmpje kwam bij mij ook wel even binnen. Ik wil helemaal geen beest zijn voor onze kinderen, maar soms door de vermoeidheid, stress, spanning, regelen van dingen,… ben ik dit onbewust dus wel. Gelukkig ‘soms’ en niet altijd. Wat ik hier uit leer is dat ik echt meer moet bezig zijn met de kinderen als ze dichtbij mij zijn en niet altijd moet bezig zijn met ‘dingen regelen’ of piekeren zeg maar. Achja makkelijker gezegd dan gedaan als je nog samen onder één dak woont. Gewoon weg meer positieve aandacht geven aan de kindjes.
De koffer tekening is ook een leuke tip! Deze ga ik ook zeker meenemen en alvast binnenkort met hen samen intekenen.
Dankjewel voor de tips in deze Module
Liefs Evelien
Evelien, fijn dat je gestart bent!
Goed dat je je realiseert door deze module te volgen dat je aan de kids nog wat meer duidelijkheid mag geven.
Zodat er wat meer rust ontstaat in hun hoofdjes.
Kan me voorstellen dat het spannend is, want dat is het ook. Weten dat mama gaat verhuizen, ze weten nog niet waarheen en ook nog niet wanneer. Maar dat weet jij ook nog niet, dus duidelijke info in detail kan je niet geven.
Je kan ze wel gerust stellen dat dit nog niet voor meteen zal zijn en dat je het echt wel op voorhand gaat zeggen. Misschien denken ze “Oh morgen worden we wakker en dan moeten we verhuizen”. Je weet immers niet wat er in hun gedachten allemaal omgaat. Dus dat zou je al kunnen checken en zo duidelijk mogelijk antwoord geven.
Ook wil ik je aanraden om het boekje “Julia heeft 2 huizen” aan te kopen en daaruit voor te lezen. Het schept een moment van verbinding en door te luisteren naar het verhaal gaat dit hen helpen om woorden aan hun vragen te kunnen geven.
Je kan het boekje bestellen op bol.com
Het filmpje is idd confroterend, waardoor je er ook meteen een les uittrekt voor jezelf.
Goed dat jij daar ook een actiepunt kan aan koppelen hoe je sommige zaken in de toekomst anders kunt aanpakken.
Top dat je de koffer tekening ook met hen gaat uitwerken.
Goed bezig Evelien, nooit vergeten dat je een goede mama bent.
Succes met het boekje van Julia en ook met de module rouw.
Van hart tot hart,
Veerle
Hay Veerle,
Ik ben vandaag begonnen met de module kinderen. Sinds een maand ben ik officieel gescheiden. Afgelopen half jaar was een rollercoaster voor mij. Veel pijn / verdriet / was (ben) mezelf totaal kwijt. Voel me wel steeds sterker worden ( het gaat in vlagen denk ik) In oktober 2023 vertelde Robbert dat hij al 1,5 jaar een relatie had. Hij is weggegaan en na een maand woonde hij al samen met haar op de camping. Nu hebben ze sinds 2 weken samen een huis gekocht en zijn ze volop aan het verbouwen. Mijn wereld is ingestort. Hetgeen waar ik voor leefde viel in 1 klap helemaal uit elkaar. Ons prachtige gezin. Ik ervaar dat er nog veel verdriet, veel pijn en boosheid bij me zit. Lisa is 22 jaar en Rick 20 jaar. Lisa zit op kamers in Rotterdam (maar komt ieder weekend naar ons) en Rick is nog bij mij thuis. Ondertussen is onze woning verkocht en heb ik een ander huis gevonden. De sleuteloverdracht van dit huis is eind oktober en begin september krijg ik de sleutel van mijn nieuwe plekje. Ik heb dus een maandje de tijd om te verhuizen / te schilderen. Ik wil er een nieuwe thuishaven van maken voor ze. Vandaag gingen Lisa en Rick samen een bezoek brengen bij Opa en Oma (vader en moeder van Robbert) Ik ervaar bij mezelf dat ik daar best moeite mee heb. Omdat ik er niet bij ben. Waar hebben ze t over en hoe zal t gaan? Ik weet ook op dit moment niet of ik t contact weer wil met mn schoonvader en moeder. Het is er wel maar gaat heel stroef. We zitten allemaal in een rouwproces. Hun zoon die opeens een totaal andere kant opgaat en ik die al 37 jaar bij ze kom. Afgelopen mei zouden we 25 jaar getrouwd zijn. Rick gaat vanavond met Robbert uit eten omdat hij geslaagd is. Vorige week was de diploma uitreiking en hij wilde in eerste instantie niet dat zn vader kwam. Ik denk ook ter bescherming van mij. Toen hij dit aangaf heb ik tegen hem gezegd dat hij zelf de beslissing moest nemen. Maar ik heb ook gezegd dat zijn vader ook trots op hem is en dat er ook houden van is. We hadden afgesproken dat hij erover na zou denken. en hij wilde toch dat zijn vader ook kwam. Het was pittig afgelopen woensdag bij de diploma uitreiking. Maar ik had voor mezelf afgesproken dat ik daar zou zijn voor onze zoon. Wij kwamen met zn drieën en Robbert stond buiten op ons te wachten. We zijn samen naar binnen gegaan en dan zit je daar als gebroken gezin. Ik ben zo trots op Rick met zn behaalde resultaat ondanks deze moeilijk periode. Ik krijg t bij mezelf alleen niet voor elkaar om mezelf erbij neer te leggen dat de situatie is zoals hij is. Dat houd in: ik ben een gescheiden vrouw. Ik voel me alleen gelaten, bedrogen en aan de kant gezet. En kan er nog steeds niet bij dat hij dit mij heeft aangedaan. Maar ik moet (wil) door. Het filmpje bracht me in tranen en ik wil ook echt niet zo zijn. Ik hoop zo dat de vrolijke moeder weer terug komt (al is deze ver weg)
Dorine, fijn om te zien dat je meteen in de training bent gedoken.
Weet dat een rouwproces altijd in vlagen gaat, niemand rouwt in 1 rechte lijn, dus je mag zeker accepteren dat het zo gaat, heb er geen oordeel over en wees lief en mild voor jezelf tijdens dit proces.
Ik voel met je mee, het gaat wel allemaal heel snel, precies of een groot deel van je verleden wordt met uitgegumd.
Wat jouw verdriet, pijn en boosheid betreft … geef jezelf echt tijd en ruimte nu om stap voor stap door jouw rouwproces heen te gaan. Je zal zien dat ups op den duur langer gaan duren dan de downs.
Fijn dat je vooruitzichten hebt naar jouw eigen plekje, weet zoals ik zei tijdens ons gesprek dat de verhuis ook weer rouw met zich mee zal brengen, maar ik hoop dat je er een warme thuis van kan maken voor jullie 3tjes.
Het contact met je schoonouders … denk dat je goed mag voelen voor jezelf wat je in de toekomst wilt. Voor nu mag de focus op jezelf liggen, daar ‘mooi weer’ gaan spelen en een masker op zetten is ook niet oké voor jezelf. Dus goed dat je dan toch maar thuig gebleven bent.
Heel moedig van jou wat je hebt gezegd aan Rick. Je mag trots zijn op jezelf dat je het zo hebt aangepakt.
Je nu al neerleggen bij de situatie zoals ze is dat is voor nu nog een brug te ver. De breuk is nog heel recent en je begint nu pas aan actief rouwen met de oefeningen. Weet dat accepteren echt het laatste stukje van het rouwproces is.
Begrijpelijk dat de vrolijke moeder ver weg is , maar vertrouw er maar op dat die terug komt. Veel succes en sterkte Dorine.
Hoi Veerle, vanavond de tijd genomen voor de module Kinderen. Nadat we het samen hadden verteld zag je de wereld vergaan in hun ogen. De oudste ( 19) werd op zijn kamer erg boos en maakte een kast kort en klein. Geeft niks, zijn de emoties en die mag hij voelen. Jongste ( 14) krijg ik het minst contact mee hierover. Zit volop in de pubertijd dus al genoeg aan zichzelf. Zal echt nog wel met hem praten hierover zijn gevoel. Misschien maar gewoon eens een ronde wandelen met hem, meestal gaat dit beter om te praten. Mij middelste (17) is compleet open en zijn mooie gesprekken mogelijk. Zelf meer dan ervoor. We zijn op weg. Nu nog naar het andere huis en dat is een horde voor ze. Merk dat ze weerstand voelen om daar naar toe te gaan. De moeder welke het overspel pleegde en dus verliefd is op een ander die ze ook kennen, wil graag dat ze ernaar toe komen. Snap ik maar zal toch ook wel tijd nodig hebben en een open gesprek hierover. De verwachtingen zijn waarschijnlijk verschillend, zelfs die van de kinderen onderling.
Fijn om te zien Rens dat je meteen aan de slag bent gegaan. Het is een pittig gesprek om “het” te vertellen aan de kids. Ook al zijn ze bij jou reeds 14, 17 en bijna 20. Of mss wel nét dan, ze begrijpen heel goed wat er gaande is!
Het moet verschrikkelijk pijnlijk voor jou zijn geweest om dat te zien in hun ogen …
Ergens is het wel goed dat de jongste toch op zijn manier zijn emoties heeft geuit, weliswaar mss niet op de ‘juiste’ manier, maar ik vermoed dat jullie er daarna nog wel over gepraat hebben samen.
Goed dat je nog extra tijd en ruimte gaat maken om met de jongste te praten, mss kan je hem uitnodigen om het op te schrijven wat hij voelt als het voor hem moeilijk is om het mondeling onder woorden te brengen.
Al wandelend praten werkt idd voor veel mensen goed, omdat ze niet meteen oogcontact moeten maken. We zien dat mensen zich dan vrijer voelen om over emoties te praten, dus dat is een goed idee van je.
Mooi dat je met de middelste waardevolle gesprekken hebt! Je doet het goed als papa, daar mag je trots op zijn. Het is niet vanzelfsprekend dat kinderen de nodige emotionele ruimte krijgen bij hun ouders, dus fijn om te lezen dat jij daar zo bewust mee bezig bent.
Begrijpelijk dat ze weerstand voelen met ‘het andere huis’, zeker ook omdat ze ‘de ander’ kennen. Ik zou ze daarin niet forceren als het enigszins kan, zodat ze zelf kunnen voelen waar hun grens ligt en daar met hun mama in gesprek kunnen over gaan? Belangrijk zoals je zegt om elk voor zich de verwachtingen uit te spreken in een open communicatie. Ik wens jullie goede moed samen. Terwijl ik dit schrijf kan het mss al helpend zijn om de stappen van het geweldloos communiceren door te nemen, deze leg ik uit in webinar nr 27.
Succes en sterkte met de volgende stappen Rens.
Van hart tot hart,
Veerle
Vandaag tijd genomen voor de module kinderen. Marie was 14 maand als we uiteengegaan zijn en is nu 2 jaar en 8 maand. Ik heb dus het gevoel dat veel zaken op haar leeftijd moeilijk toe te passen zijn. Wel heb ik van in’t begin altijd benadrukt dat het niet haar schuld is en dat mama niet weende door haar, en wel omdat ze verdrietig was door dat papa weg was. Nu zegt ze zaken als: Tata (koosnaam van vriedin van mn ex) is niet lief. Tata is niet lief voor mama. Tata heeft papa afgepakt! Hoe ga ik daar best mee om? Deze module gaf me wel ergens het gevoel dat mijn ex en ik ergens wel goed bezig zijn 🙂 en anderzijds dat ik ook zaken moet kunnen loslaten en niet willen controleren wat er daar gebeurt. Daar is nog wat werk aan de winkel bij mezelf besef ik 😉 video van de kleine jongen en het beest kreeg ik niet open. Liefs
Wat heb je dat goed aangepakt Margaux om te benadrukken ook al was ze nog zo klein dat jouw tranen niet haar schuld waren. Het is goed om te benoemen waarom dat dan wel is, en ook dat heb je verteld. Kinderen hebben geen details nodig maar mogen wel duidelijkheid krijgen, zodat ze niet zelf gaan invullen waarom mama nu aan het wenen zou zijn.
Je had me idd verteld tijdens ons gesprek dat ze voor haar leeftijd heel slim is en zaken zegt zoals “Tata heeft papa afgepakt.”
Het is natuurlijk wel niet de bedoeling dat zij als klein meisje “Tata” als oorzaak ziet van de breuk, want dat is lastig om te dragen voor haar. Wat voelt goed voor jou, hoe je dat anders zou kunnen verwoorden zonder haar als dader te zien in het verhaal?
Heel fijn om de bevestiging te mogen voelen dat jullie als ouders echt jullie best doen en goed bezig zijn voor jullie dochter. Waardevol ook dat jullie nog samen als ouders naar een oudercontact kunnen gaan.
Het loslaten wat er ‘aan de andere kant’ gebeurt is een proces … Doorheen jouw rouwproces zal je hierin groeien en het steeds meer kunnen loslaten.
Ivm de video … klikte je op de link onder de module? Doordat de modules printklaar gemaakt zijn, werken de linken niet in de module zelf maar als ze staan eronder. Laat je even weten nog als dat lukt?
Veerle
Dag Veerle,
bedankt voor je snelle antwoord 🙂
Ik deed gisteren alles via mijn gsm en dat was de reden dat de link van de video niet werkte. Ik heb hem nu net wel kunnen bekijken op mijn pc en zag dan ook je reactie.
De video kwam enorm binnen, al denk ik dat ik vooral een verdrietig beest was en nooit echt een boos beest… en dat ik zoals ik hierboven het al zei altijd alles heb proberen uitleggen aan Marie’tje.
Ik probeer inderdaad ook om voor Marie de schuld niet bij “Tata” noch papa te leggen en dat meer voor mezelf te houden en ervoor te zorgen dat ze hen beide leuk vindt en er ook graag naar toe gaat.
Goed dat je nog de tijd nam om naar de video te kijken Margaux.
Weet dat je een top mama bent, je doet het goed met jouw kleine meisje.
Ondanks dat ze nog zo klein is doe jij heel hard je best om haar erin mee te nemen en de nodige uitleg te geven die ze al kan snappen.
Succes met de volgende webinars.
Van hart tot hart,
Veerle
Dag Veerle,
Ik ben opnieuw gestart met de K.R.A.C.H.T. methode en ben ook eens opnieuw door deze module gegaan. En dit vooral omdat onze kleine poppremie het momenteel precies vrij moeilijk heeft. Als ze in haar bedje kruipt ‘s avonds zegt ze heel vaak dat ze in het grote bed wil slapen, dat ze niet alleen wil zijn. Ik heb haar dan gezegd dat mama altijd in haar hartje zit. Nu vraagt ze dan: “wie zit er nog in mijn hartje?”, waarop ik dan zeg “dat mag jij kiezen” en dan zegt ze “papa zit ook in mijn hartje, dan kunnen jullie daar samen trouwen” en dan zegt ze zelf direct “neeee, dat gaat niet éh trouwens in mijn hartje. Jullie moeten in een trouwhuis trouwen”, waarop ik dan zeg “schatje, dat gaat niet meer hé, papa is niet meer verliefd op mama en papa is verliefd op tata, misschien zullen zij nog wel samen trouwen”, waarop zij dan antwoordt: “papa mag niet met tata trouwen, papa moet met jou trouwen, want jij bent veeeeeel mooier dan tata”. SLIK
ook zegt ze als ik haar afzet bij haar papa “mama, ik ga je zoooooo hard missen, maar ik moet nu eventjes naar papa en tata, maar nadien kom ik terug bij jou hoor! want ik ga jou noooooit alleen laten. Ik ga altijd voor je zorgen” Ik zeg dan altijd dat kindjes niet voor mama’s moeten zorgen en dat mama’s voor kindjes zorgen en dat mama heel goed voor haar zelf kan zorgen en dat ik haar ook ga missen en dat ik wil dat ze een leuke tijd heeft bij papa en tata.
Nu deze week heeft ze maandagochtend tegen tata het volgende gezegd: “mama was heeeel hard aan het wenen, toen papa weggestapt is” Dit gaat dan over het moment dat Jay hier vertrokken is in januari 2023. Tata heeft toen gevraagd waarom ze dat zei en dan zei ze “mama heeft dat verteld”. Ik zelf heb het daar echt niet met haar over gehad. Uiteindelijk is tata direct over andere zaken begonnen…
Jay heeft me woedend gebeld en is beginnen roepen en tieren op mij en heeft dan telefoon dichtgesmeten.
Ik heb erop gereageerd dat dat niet van mij komt, maar van Marie’tje zelf en dat ze daar de laatste tijd enorm mee bezig is en dat ik denk dat we het scheidingsgesprek moeten hebben met haar en samen als mama en papa er met haar over praten.
Dit wordt volledig weggewimpeld door Jay en tata. Ik heb dan een gesprek met tata gehad en daar zei ze dat ze niet vindt dat Marie’tje daar mee lastig moet gevallen worden en dat ik mijn emoties moet wegstoppen voor Marie’tje of zeker niet zeggen wat er scheelt. Dat ze voelt dat ik nog altijd emotioneel ben over de echtscheiding en dat ik daar Marie’tje niet mag mee belasten. Dat Marie’tje bij hen nooit dergelijke zaken zegt en dat ze zelf zegt dat papa en tata moeten trouwen… Ook zei ze dus dat ze over andere zaken begint als er zo iets naar boven komt. Hierdoor heb ik het gevoel dat Marie’tje dan niet gehoord of gezien wordt..
Hoe kan ik met deze situatie het best omgaan? Ik wil geen ruzie met Jay, noch tata. En anderzijds wil ik gewoon het beste voor Marie’tje.
Is een scheidingsgesprek een goede optie? Marie’tje is net 3 geworden en praat al als een 4-5 jarige, stelt alles in vraag, zegt overal waarom bij, vraagt altijd door en legt enorm veel linken en verbanden.
Dank je wel!
Liefs
Margaux
Margaux,
Amai zo ontroerend wat jouw kleine meid vertelt over ‘haar hartje’.
Echt wel emotioneel voor je, maar wat goed dat je nu al zo open met haar over emoties praat en dat je haar ook op haar niveau de waarheid vertelt.
Goed dat je bij het afscheid ook nog eens duidelijk benoemt wat jouw rol is en die van haar. Zodat ze bij haar papa echt gewoon kind kan zijn en ze weet dat ze haar om jou geen zorgen hoeft te maken.
Het kan idd goed zijn voor de kleine om hier samen met haar nog eens over te praten, want je merkt dat ze met heel wat vragen zit. “Het” gesprek is er eigenlijk nooit geweest destijds?
Maar lastig dat de andere kant daar blijkbaar niet voor open staat, of het althans niet nodig acht.
Het is idd niet oké om over iets anders te beginnen, maar je hebt echt niet in de hand hoe de andere kant met emoties tov van Marie’tje omgaat.
Het is belangrijk dat jij haar die emotionele ruimte blijft geven en als je merkt dat het uit de hand loopt kan je nog altijd overleggen met Jay om eventueel toch eens met jullie 3 samen te zitten?
Uiteindelijk willen jullie allebei toch het beste voor haar?
Vandaag de module kinderen afgerond. Ik heb 3 kinderen waarvan nog één thuis woont. Ik heb in deze module inzicht gekregen in het feit dat ik mijn kinderen niet help door niet over mijn verdriet van de scheiding te spreken met hen. Ik wilde hen daarvoor beschermen, maar dat deed ik zo juist niet. Zij zagen ook wel dat ik verdriet had. Ik ben hierover met ze in gesprek gegaan en heb hen verteld dat ik hulp gezocht heb door met jouw programma te starten. Dit heeft tot fijne, maar ook emotionele gesprekken geleid. Een eerste kleine stapje op de goede weg .
Goed dat je meteen ook naar de module kinderen bent gegaan Esther.
Mooi en waardevol inzicht neem je hieruit mee! Je mag idd jouw verdriet delen met je kids.
Het is zo belangrijk om elkaar emotionele ruimte te geven. Als jij jouw ruimte neemt, leren zij ook dat zij op hun beurt ook die ruimte mogen pakken.
Top dat je hierover in gesprek bent gegaan, dat doe je goed. Heel fijn als je jouw kinderen hierin meeneemt.
Ontroerend om te lezen wat voor verbinding dit al teweeg heeft gebracht met je kids.
Bedankt om te delen Esther.
Veel succes verder met de module rouw en alle bijhorende masterclasses.
Hoi Veerle, vandaag de module kinderen gelezen, ik herken mijzelf erg in het filmpje van het boze beest. Als je zo bedrogen en voor de gek gehouden bent als partner en je hebt ook de kinderen hierin betrokken dan is het moeilijk om neutraal of zelfs positief te spreken over de vader. En ik vind het nog steeds respectloos en onacceptabel dat de vader van mijn kinderen gekozen heeft voor een woonruimte waar geen plaats is voor twee jong volwassen kinderen ( toen 18 en 21). Ik heb geprobeerd hem ervan te overtuigen dat het belangrijk was dat ze zich ook bij hem thuis zouden gaan voelen, maar helaas. Ze ervaren het nu na twee jaar nog niet als hun thuis, bij papa gaan ze meer op visite. Daarom wil ik er alles aandoen om ze een veilige en gezellige thuis te geven waar vriendjes en vriendinnen welkom zijn en waar we alles vieren. Gelukkig merk ik dat ze dat waarderen. Ook al zijn mijn meiden volwassen toch ervaar ik dat de zorg voor hun 100% op mijn schouders komt, bij papa eten ze gemiddeld 1x in de week en dat was het dan. Verder zijn ze altijd bij mij ook in het weekend. Heb geprobeerd hem te overtuigen meer tijd met hen door te brengen, en dat dat dan vooral vanuit hem moet komen, zonder resultaat. Dus dat heb ik maar los gelaten.
Fijn om te zien dat ook jij meteen hebt doorgepakt met deze module Conny.
En ja dat filmpje, je bent niet de enige die het confronterend vindt.
Dat vond ik namelijk ook tijdens mijn opleiding, om die reden heb ik dit hier ook gedeeld.
Het getuigt idd van weinig respect dat hij verhuisd is naar een woning waarin geen plek meer is voor zijn kids. Ontzettend pijnlijk moet dat ook zijn voor de kids. Wat zeggen ze er zelf over? Weet je hoe ze zich daarbij voelen?
Gelukkig voelen ze die warmte van het nest en van ‘thuis’ wel bij jou. Heel fijn ook dat ze dan ook uiten dat ze dit waarderen.
De leeftijd van je kids maakt uiteindelijk niet uit om het gevoel te hebben dat je er alleen voor staat.
Begrijpelijk dat je graag zou willen zien dat het anders gaat, maar je kunt dat niet forceren en je hebt geen invloed op de ‘andere kant’ … Sterk dat je dat wat hebt kunnen loslaten want je daarop blijven focussen kost veel te veel energie.
Succes verder met de volgende module rouw en alle bijhorende masterclasses.
Hallo,
voor mijn kinderen van 13 jaar en 18 jaar vraag ik me af of ze wil in de rouw zijn. Ik weet dat dat nietbanders kan dan dat het zo is maar als ik vragen stel lijkt het of alles oke is. Leon (13 jaar) vindt het bij ons allebei leuk en Roos (18 jaar) vindt het minder fijn omdat ze zeer gesteld is op haar eigen spullen en omgeving maar haar laten we zeer vrij in haar keuze. Ook Leon laten we mee beslissen in de dagen en momenten maar hij kiest voor de regeling 10 dagen bij mij, 4 bij Jan. Onze scheiding is heel vlot verlopen, we hebben er zelf vrij luchtig over gepraat en hen laten voelen dat er voor hen niet veel veranderd en we ze blijven steunen en volgen en dat is ook zo.
Ik vraag me af wat ik kan doen. Ik stel vragen of ze gelukkig zijn en dat zijn ze ook zeggen ze. Toch twijfel ik of de rouw nog moet of zal komen aangezien we nu enkel feitelijk gescheiden zijn en nog niet wettelijk. Ook de kinderen zijn hiervan op de hoogte. Zijn er nog ouders die eerst feitelijk en dan nadien misschien wettelijk gescheiden zijn? En komt er dan bij de kinderen het « echte » rouwproces in gang? Wat zijn jullie ervaringen? Alvast bedankt om dit te willen delen.
Karine, fijn om te zien dat je deze module hebt doorgenomen.
Goed dat je er nu dus bewust bij stil staat hoe ver jouw kinderen staan in het rouwproces.
Want het is niet omdat ze niks zeggen dat het wel ok is. We zien vaak dat kids ons willen sparen en niet willen belasten met hun verdriet. Dus misschien is het goed om dat nog eens te benoemen? Dat ze altijd alles aan jou mogen zeggen ook de zaken waarvan ze denken dat het jou verdriet en/of pijn zal doen. Dat geeft ze de emotionele ruimte die ze nodig hebben.
Mooi dat je de kinderen de ruimte kunt geven om te voelen wat ze zelf graag willen en dat jullie ze daar allebei kunnen in volgen.
Uiteraard wel nog altijd met de nodige grenzen als jullie als ouders voelen dat dit nodig zou zijn. Fijn dat er open communicatie is geweest en dat jullie benoemd hebben dat jullie ze gaan blijven steunen.
Denk dat het feitelijk gescheiden zijn voor de kids het meest ingrijpend is want dat is wat ze zien.
Denk niet dat het papiertje van de wet voor de kids nog heel veel invloed heeft.
Bij de meeste mensen gaat het in deze volgorde, dus eerst feitelijk gescheiden = ze gaan apart wonen en pas later komt het wettelijke aspect. Of begrijp ik jouw vraag verkeerd?
Aangezien je hier vraagt “Wat zijn jullie ervaringen” wil ik nog even herhalen dat hier op de website ik de enige ben die feedback kan geven, dus als je graag over iets de mening wilt weten van de andere mensen die de training volgen dan kan je jouw vraag in de K.R.A.C.H.T.-groep stellen. Daar kunnen jullie allemaal op elkaar feedback geven.
Succes met de module rouw en alle webinars die daarbij horen.
Van hart tot hart
Veerle
Hi Veerle, we hebben heel lang gewacht met het vertellen van de scheiding aan de kinderen. Omdat ik al een bonusdochter van vader had wist ik hoe ik het wilde doen. Je hoort vaak de meest verschrikkelijke verhalen van de kinderen als ze vertellen hoe ze het belangrijke moment hebben ervaren, zelfs jaren later. Dat wilde ik graag voorkomen dus hebben we een kinderpsycholoog ingeschakeld om te kijken of mijn plan een goed idee was. We hebben heel lang nagedacht over wanneer…. Ook omdat mijn bonusdochter om het weekend bij ons was en we het niet door de weeks wilde doen. We hebben het haar op een vrijdagavond verteld, ze is 16 jaar) en de jongens de volgende ochtend ( zij zijn 5 en 7 jaar). Toen het huis in de verkoop ging hadden we geen keus meer. We wisten wel dat we naar Breda gingen verhuizen, dicht bij open en oma en de tante met haar gezin. Dat was positief voor de kindjes. We gaven aan dat we elkaar nog lief vonden, maar dat we teveel ruzie maakten. De oudste barstte in tranen uit en stelde allerlei vragen waar ik soms ook het antwoord niet van wist. Het gesprek zouden we samen doen, maar mijn ex zei niets dus was het aan mij. We hebben de jongens geknuffeld en moesten samen huilen. Waar de oudste van 7 het heel goed snapte omdat hij een vriendje in de klas had van gescheiden ouders. Zei de jongste vrolijk en blij; ik pak even een doekje voor jullie traantjes. Hij vond het dan ook een goed idee dat als we dan toch gingen verhuizen we een echt zwembad namen en een voetbalveld….De oudste ging later bij een vriendje spelen. Ik had de ouders van de belangrijkste vriendjes ingelicht evenals de school en bso. Dat vond ik ook heel erg zwaar. Ook omdat ik het alleen moest doen. Ik ben vaak op dat gesprek terug gekomen, om te vertellen dat we nog geen nieuws hadden en ik het ook erg spannend en verdrietig vond net zoals de jongens, maar ook als we wel nieuws hadden. We hebben nog een tijdje in het oude huis gewoond. Op den duur zijn we de weekenden gaan wisselen. De ene keer was ik het weekend weg, de andere week had ik het weekend met de kinderen. In het begin vond ik dat verschrikkelijk zwaar, maar merkt al snel dat het rust gaf voor de kinderen en ook voor ons aangezien er veel spanningen thuis waren. Nu krijg ik bijna de sleutel van m’n eigen huis. De kinderen zijn bijna altijd bij hun vader en ik ben daar heel veel om bij ze te zijn. Dat kost mega veel energie. Maar alles om het zo rustig mogelijkheid voor de kinderen te houden. Ik heb gezien hoe het bij mijn bonusdochter ging. Dat wil ik absoluut niet, maar de tijd zal het leren. De jongen zijn straks het merendeel van de tijd bij mij en de wisselingen zullen op school zijn. Ik vond dat dus moeilijk om te lezen dat dat meisje dat niet als positief heeft ervaren. Ik heb het aan de deur afgeven bij mijn bonusdochter altijd heel erg moeilijk gevonden en merkte dat dat voor haar ook heel erg moeilijk was. We hebben in het ouderschapsplan gekeken naar zoveel mogelijk rust voor de kinderen. Dat zal voor mij als moeder best pittig zijn. We hopen maar dat alles straks positief uit pakt voor ons allemaal.
Whaw Marlies je mag trots zijn op jezelf als mama dat je hier zo bewust bij hebt stil gestaan!
En wat goed dat je hierbij hulp hebt gevraagd om dit moment zo goed mogelijk te doen.
Sterk om te lezen dat jullie hebben benoemd dat jullie elkaar nog lief vinden, dat is zo belangrijk om te horen als kids.
En ook dat het niet hun schuld is en dat ze uit liefde zijn ontstaan.
Want soms gaan kids in hun eigen hoofdje verhalen creëren die dan vaak gaan over schuld of gaan ze ook twijfelen dat je hen nog wel lief vindt.
Fijn dat de verhuis ook een positief punt met zich meedraagt, dichter bij oma en opa en hun tante. Ook voor jou fijn dat je dichterbij bent in deze heftige periode van je leven.
Pittig om vast te stellen dat hij niks zei en je dit uiteindelijk alleen hebt moeten dragen. Maar ik lees heel veel warmte en liefde, dus wat heb je dat goed gedaan Marlies.
Begrijpelijk dat de situatie zoals ze nu is heel veel energie van je vraagt, gelukkig krijg je bijna de sleutel van je eigen stekje en hopelijk kunnen jullie er snel en in alle rust jullie thuis van maken.
Wat de wissel betreft, tijd brengt raad. Het is niet omdat jullie nu op school gaan wisselen dat dit altijd zo moet zijn. Hopelijk kunnen jullie ruimte scheppen voor verandering wanneer je aanvoelt dat dat nodig zou zijn.
Ik hoop samen met jou op rust en een vlotte omgang.
Van hart tot hart,
Veerle
Dag Veerle,
De module kinderen afgerond, het filmpje een 2 de keer bekeken. Ik heb een zoon Jelte die in juli 17 wordt, er zal geen co-ouderschap zijn, hij zal gewoon af en toe eens bij de papa binnenspringen/ leuke dingen doen. Jelte kiest zelf om bij mij te blijven. Niet altijd gemakkelijk vind ik want ik zit met de dagdagelijkse dingen..koken..boterhammen maken..huiswerk..stiptheid…wassen en strijken.. en bij de papa is het altijd leuk..escape rooms/ bowling/ .. ik heb soms een gevoel dat het een strijd wordt en daar wil ik niet in meegaan..
Hij heeft dit tegen zijn papa gezegd van bij mij te blijven maar misschien moet ik zelf met hem toch ook eens een gesprek hebben daarover. Jelte wordt bijna 17 jaar, is geen prater, nooit geweest, heel zelfstandig ( zo gemaakt door drukke job alle twee) en dus heel op zichzelf, waardoor de eenzaamheid des te zwaarder valt voor mij..want nu net heb ik hem iets meer nodig..maar dan denk ik hij moet je eenzaamheid niet opvangen, dat is niet zijn taak, jij moet er zijn voor hem, zoals ik altijd ben geweest.
Het filmpje , herkenbaar, het immens verdrietig zijn, het niet echt aanwezig aan, meer toegeven ter compensatie van dat beest zijn, willen mee bij hem in bed kruipen maar dit dan toch niet doen, samen naar de cinema, vele hulplijnen omdat je het anders niet redt…wat hoop ik dat ik hem geen schade aandoe met te zijn wie ik nu dikwijls ben 🙁
Groetjes Nathalie.
Nathalie, goed dat je van start bent gegaan!
Enerzijds fijn dat jouw zoon ervoor kiest om bij jou te blijven, anderzijds snap ik ook wel jouw zorg.
De dagdagelijkse dingen zijn nu allemaal voor jou en ‘het feest’ gaat door bij papa.
In zulke omstandigheden is het belangrijk om je kind daar bewust van te maken, hij is 17 dus zou dit moeten snappen.
Geef het tijd en ruimte om te zien hoe het gaat, het is niet omdat deze regeling voor nu afgesproken is dat dit voor altijd zo moet zijn.
Het is idd niet de bedoeling dat je voelt dat je in een strijd verwikkelt geraakt, dus duidelijk afspraken en jouw emoties hierin benoemen zijn aan de orde.
Ben blij om te lezen dat hij jouw eenzaamheid niet moet opvullen, want ik dacht al toen ik las “Net nu heb ik hem nodig” : oei …
Maar goed dat je jouw zin nog aanvult met dat het zijn taak niet is.
Net om deze reden heb ik dit filmpje ook als onderdeel van de training meegegeven. We zitten soms zo in onze pijn dat we onbewust in een situatie zouden verzeild geraken waarin parentificatie ruimte krijgt (dat de rollen omgekeerd worden) en dat is uiteraard niet de bedoeling.
Je moet niet bang zijn om hem schade aan te doen, hij is al 17 en geen kleuter meer. Zijn hechting is gevormd, dat is nog wel beïnvloedbaar maar hij kan er ook zelf aan sleutelen.
Je doet K.R.A.C.H.T. nu in de 1ste plaats voor jezelf maar je doet het ook voor je zoon.
Alles wat je leert zal je nog bewust of onbewust aan hem doorgeven.
Hou de moed erin Nathalie, je kunt het!
Van hart tot hart,
Veerle
Dag Veerle
Ik naam de kind-module door en ben toch wat gerustgesteld. Het gaat bij mij om een 16-jarige (binnenkort) en een kwetsbare 20-jarige. Ze zijn er momenteel nog rustig in maar er is nog niet veel veranderd voor hen. Er zijn nog geen wissels. Dat zal nog even zo zijn omwille van mijn operatie. Ik ben er nu wel niet (omdat ik ergens anders logeer) maar ik kan er wel met hen over praten en zij kunnen hun gevoelens ook naar mij toe benoemen. Maar ik hou wel mijn hart wat vast voor als er meer veranderingen zullen komen. Ik vroeg me af hoe je de oefeningen samen met de tieners/oudere kinderen doet? Want ik merk ook wel dat ze nog niet alles zeggen.
Ik herken in het filmpje vooral de ‘afwezige’ moeder, in gedachten ergens anders zijn en het ’emotionele’ beest (dat ze mij zien huilen). Maar ook daar kan ik met mijn zonen over praten. Op dat vlak heb ik met hen een goede band.
Ik herkende ook wel de moeder die voor zichzelf zorgt en vriendinnen belt en andere hulplijnen inschakelt. Ik ben blij dat ik dat voor mezelf al doe ondanks alle pijn.
Het deed me ook wel terugdenken aan de vechtscheiding tussen mijn ouders en dan kon ik me identificeren met het jongetje die overal voor moet zorgen zowel voor het praktische als voor het emotionele.
Wat wel nog moet gebeuren zijn de afspraken met de ex, de bemiddeling en ik heb geen idee hoe dit zal verlopen en/of dat zal lukken op een goede manier. Ik wil dat wel maar ik merk nu al dat zodra ik grenzen trek, hij naar mij toe harder en passief agressief uithaalt. Hij draait het verhaal dan om. Bijvoorbeeld hij wil scheiden, laat merken dat hij mij niet meer wil maar als ik dan ergens anders ga logeren dan ‘laat ik hem in de steek’. Dus ja, dat is nog een groot vraagteken; kan ik me daar op voorbereiden? Groetjes
Goed om te zien dat je van start bent gegaan met deze module Veerle, ook al zijn je kids reeds 16 en 20.
Begrijpelijk dat ze er momenteel nog vrij rustig onder zijn omdat er praktisch ook nog niet veel veranderd is.
Dat geeft ze ondertussen ook wat extra tijd om aan het idee te wennen, want ook zij gaan door een rouwproces heen.
Fijn om te lezen dat je ze wel de nodige emotionele ruimte kunt bieden die ze nodig hebben, ook al is het voor jou nu een moeilijke tijd door de scheiding en daarbij nog eens de komende operatie.
Sommige mensen met volwassen kinderen nemen er gewoon de module bij, het is een aanknooppunt om erover te praten en het toch samen te doorlopen. Het schept ruimte om zaken te zeggen waar ze andes mss niet toe komen.
Ik adviseer ook vaak om met de emotiepot te werken. Dat is bvb een glazen bokaal waar iederen emotie briefjes in kan stoppen. Ze schrijven van zich af wat er op dat moment op hun lever ligt en ze weten dat er dan een gezamenlijk moment komt waarbij jullie de briefjes eruit halen en een gesprek hebben met elkaar. Dat brengt rust en vooral ruimte voor waardevolle gesprekken NA de emotie. Want in een emotie iets bespreken is voor niemand goed, door de emotiepot zien we dat het dan op een later moment toch besproken wordt ipv ‘het is voorbij, we gaan het nu niet meer aanhalen.’
Geef vooral ook aan dat ze echt alles mogen zeggen, ook als ze denken dat het jou pijn en/of verdriet doet. Het is belangrijk dat ze weten dat ze jou niet moeten sparen.
Fijn dat je zo’n goede band hebt met je kids en dat dit allemaal bespreekbaar is.
Je mag idd trots zijn op jezelf dat je de nodige hulp voor jezelf inschakelt, want zelfzorg is nu wel heel belangrijk.
Confronterend dat het filmpje jou ook terug bracht naar vroeger en je jezelf erin herkende, het kind dat de zorgrol op moet nemen … Je weet wat het is dus je wilt nu voorkomen dat jouw kids hier ook in terecht komen, mede daardoor ben je ook zo emotioneel bereikbaar en dat is echt een heel waardevol iets wat ze nodig hebben.
Ik hoop dat je een goede bemiddelaar hebt die jullie hierin goed zal begeleiden. Want het kan niet zijn dat jij jou om zijn agressief gedrag te voorkomen zou gaan pleasen. Belangrijk om hier echt voor jezelf op te komen.
Je daarop voorbereiden is een lastige, omdat je niet weet wat er van zijn kant op je af zal komen.
Denk eraan dat je altijd bedenktijd mag vragen en nooit op het moment zelf beslissingen moet nemen waar je achteraf mss spijt van krijgt. Om dicht bij jezelf te blijven is het belangrijk dat je uit de emotie blijft in zulk soort gesprekken. Mss is het handig om als eerste de 3-delige masterclass over boosheid loslaten te bekijken. Dat zijn de nrs 10,11 en 12.
Succes hiermee.
Van hart tot hart,
Veerle
Dag Veerle,
Dit zijn echt waardevolle tips waarmee ik verder kan.
Bedankt
Veerle
Graag gedaan, fijn dat je ermee verder kan! Succes en sterkte. X
Dag Veerle,
Ik heb de module kinderen doorgenomen. Het filmpje was erg confronterend en mooi uitgebeeld. Ik hoop niet in dat beest te veranderen. Momenteel lukt dat nog goed aangezien de kinderen hoofdzakelijk bij mij zijn zoals het anders ook was/zou zijn, aangezien de papa nog geen vaste verblijfplaats heeft gevonden.
Maar ik hou mijn hart vast voor de momenten dat ze bij hem gaan logeren. Niet dat ik het hun niet gun, maar het zo jammer vind dat het zo moet zijn, 2 huizen ipv 1 met een compleet gezin.
Groetjes
Kris
Ik dacht eerst: “Huh een reactie van Kris op de website, hoe kan dat nu?” en toen zag ik pas dat je je aangemeld hebt na ons gesprek. Wat ontzettend moedig van je om meteen de knoop door te hakken en dan ook direct aan de slag te gaan.
Dat zegt wel iets over jouw drive om vooruit te komen en daar mag je trots op zijn Kris.
Bij deze dus proficiat met deze moedige stap vandaag! Heel veel succes met de training.
Het filmpje is idd heel confronterend, om die reden heb ik destijds aan de docent gevraagd om dit hier te mogen delen.
Het blijft hangen en zorgt ervoor dat wanneer je dan toch naar de neiging van ‘dat beest’ zou gaan dat je op tijd zult ingrijpen.
Denk dat we bij jou mogen zeggen dat jij zelfs al preventief ingrijpt, want het is allemaal nog heel recent en toch ga je al met jezelf aan de slag.
Begrijpelijk dat je er tegenop ziet, dat moment wanneer ze de 1ste keer ‘naar de ander’ zullen gaan. Weet dat dit ook normaal is en dat dit echt een heftig iets is in het rouwproces na een scheiding.
Weet ook dat we er voor je zijn als je op die momenten verbinding nodig hebt, de groep is 24/7 beschikbaar.
De breuk van het gezin is echt ook een bij de meeste mensen het zwaarste stuk van het secundaire rouwproces. Probeer niet te veel rouw op elkaar te leggen, stap voor stap … Je bent nu op een veilige plek waar je stap voor stap de nodige handvaten aangereikt krijgt.
Je kunt het Kris. We zijn er voor je.
Heel veel draagkracht gewenst.
Van hart tot hart,
Veerle
Net de module kinderen gelezen en het filmpje bekeken. Ik denk dat we het redelijk goed gedaan hebben qua kinderen. Toch merk ik dat de kinderen anders terugkomen van hun vader vandaan. Ze gaan er om de week een weekend naartoe. Daar mag alles, daar hebben ze geen computer waardoor ze meer samen zijn. Bij mij thuis heeft mijn oudste van 17 een computer op de kamer en net als bij andere gezinnen met pubers van deze leeftijd…ze zitten gewoon de hele dag op hun kamer. Ik heb nauwelijks contact met hem.
Als ze thuis komen, merk ik dat ze weer even moeten omschakelen. Ik zie het aan hun kopjes en hoe ze doen. Ik krijg ook weinig reactie op de vraag of ze het leuk hebben gehad en wat ze hebben gedaan. Daarom durf ik er niet eens meer naar te vragen. Maar goed.
Na het zien van het filmpje werd ik erg emotioneel…dat die moeder zo’n beest is…ik voel hem echt binnenkomen…ik ben zelf ook niet de gezelligste op dit moment…ik ben zo emotioneel vanwege de scheiding en het beëindigen van mijn tweede relatie…ik heb er zo’n moeite mee dat ik niet de gezellige opgewekte moeder kan zijn…het lukt me gewoon even niet. En wat doe ik daardoor mijn kinderen toch tekort…echt schuldgevoel…
Groetjes Laura
Top dat je meteen in de training bent gedoken Laura!
Fijn ook voor jezelf om te mogen lezen dat je het goed hebt gedaan voor de kids.
Jammer wel om het grote verschil te ervaren wanneer de kids bij hun vader zijn en dan terug naar jou komen.
Dit is iets wat we heel vaak zien en helaas iets waar we geen invloed op hebben.
Althans niet wat er aan de andere kant gebeurt.
Zoals ik in ons gesprek ook zei, ik zou het gedrag van jouw puber proberen neutraliseren … Het is echt een typisch iets dat ze nogal op zichzelf zijn … De kans is groot dat hij ook zo zou doen als jullie nog samen waren, dat het dus niet echt iets met de scheiding te maken heeft.
Toch moet je het niet nalaten om te blijven communiceren. Je kids de nodige emotionele ruimte geven is belangrijk.
Misschien helpt het om er ook nog eens aan toe te voegen, dat ze jou echt alles mogen zeggen, ook wanneer ze denken dat het jou verdriet doet. Dat ze met jouw gevoelens geen rekening hoeven te houden wanneer ze zelf met iets zitten.
We zien vaak dat kinderen ons willen sparen en daar schuilt dan het gevaar dat ze eerder gaan zwijgen ipv praten.
Het filmpje is idd raak hé, ik huilde ook toen ik het de 1ste keer zag.
Want ook ik ben ‘zo’n moeder’ geweest. Weet dat het normaal is Laura dat we onszelf kunnen kwijt zijn in een rouwproces, dat komt echt wel weer goed.
Dikke knuffel en heel veel sterkte en alle draagkracht toegewenst.
Deed je ook reeds de codependentietest? Wanneer je jouw score weet mag je die met mij delen onder de masterclass.
Veerle
Waar staat ook alweer de codependentietest?
Gr. Laura
Hey Laura, de codependentietest geef ik in de masterclass nr 29. Daar kan je dan onder de masterclass delen wat jouw score is.
Dag Veerle,
Ondertussen heb ik de module kinderen nog eens doorgenomen.
De afgelopen weken was ik wel wat beginnen twijfelen aan mijzelf dat ik het allemaal niet goed had aangepakt. Geef ik onze kinderen wel voldoende ruimte om te groeien? Wil ik er teveel zijn voor hen? Maar nu weet ik dat wij het goed doen en dat onze kinderen wel de nodige ruimte krijgen om te groeien en zichzelf te mogen en kunnen zijn.
Het was fijn om een paar weken geleden te horen van onze kinderen dat ze het heel fijn vonden dat hun papa hen gewoon binnen komen halen en ook binnen kon komen als hij hen terugbracht. Dat er gewoon kon gepraat worden over de dingen die belangrijk waren voor de kinderen.
Ondanks de scheiding zijn wij er blijven zijn voor onze kinderen en dat geeft wel een fijn gevoel.
Nu op naar de module ROUW.
Liefs Nadia.
Nadia, fijn om te lezen dat jij de training weer aan het oppakken bent en dan ook bij het begin weer begonnen bent!
Dat doe je goed en mag je trots op zijn.
Het is idd merkbaar aan alles wat je schrijft dat je enorm aan het twijfelen bent aan jezelf.
Een reactie die wel begrijpelijk is.
Ook al waren jullie gescheiden, jullie deden de opvoeding van de kinderen wel nog samen!
Er was een vader waar je op kon terugvallen en waar je vragen kon aan stellen als je over iets twijfelde, terwijl je er nu door het overlijden van de papa er alleen voor staat.
Dat gevoel heb je althans … maar weet dat er altijd mensen in je inner circle zullen zijn waar je raad kunt aan vragen.
Ik weet dat dat niet hetzelfde is, maar toch mag je proberen om dat gevoel in je hoofd om te buigen.
Goed dat je je bewust was van je twijfels en dat je nu weet dat die eigenlijk niet nodig zijn!
Je schrijft hier zelf “Wij doen het goed!”
Hou daar aan vast wanneer je weer eens in de twijfel modus terecht komt.
Let er vooral ook op wat dan op dat moment jouw triggers zijn.
Heel waardevol en warm dat je zonen dit hebben benoemd naar jou toe, dat ze het fijn vonden hoe jullie met elkaar omgingen als ouders.
Succes met de module rouw Nadia, neem er uitgebreid je tijd voor en neem alle rouw mee uit je leven die nog de nodige ruimte mag krijgen. Stap voor stap.
Hoi Veerle,
Ik ben vandaag direct aan de slag gegaan met de module kinderen. Ik heb nog 3 kleine kinderen (5, 8 en 9) en het filmpje over het monster was wel even confronterend. Dit is, besef ik me nu, ook hoe ik me tot een aantal weken geleden ook veelvuldig heb gedragen richting zowel mijn ex als zelfs richting mijn kinderen…. 🙁
Ik wil graag de stabiele vader zijn die ze keihard nodig hebben. Dat besef is er, alleen nu nog daarnaar handelen. Wij zorgen voor een overdracht van de kinderen op een neutraal terrein omdat ik niet geconfronteerd wil worden met de nieuwe partner van mijn ex. Bij de overdracht proberen we zo normaal mogelijk tegen elkaar te doen en dat gaat goed, zolang het niet over de nieuwe partner gaat. Daar zit bij mij nog heel veel pijn en woede. Mijn contact met hem is al tot 2x toe (bijna) geëscaleerd in bijzijn van de kinderen. Die zeggen zelf tegen me dat ze heel goed begrijpen dat ik zo boos en verdrietig ben. Ik wil dit alleen niet op hen projecteren.
Alle overige afspraken staan netjes op papier en kunnen we ons beiden goed aan houden. Dit is ook fijn voor de kinderen merken we. De komende tijd ga ik aan de slag met de opdrachtjes voor/met de kinderen. Het zijn (zeker de oudste 2) niet zulke praters over hun gevoelens, ik hoop door je tips over tekeningen te laten maken dichter bij hun werkelijke gevoel te laten komen.
Whaw meteen erin gedoken Bertwin!
Daar hou ik van.
Je mag trots zijn op jezelf.
Bij deze nogmaals WELKOM.
Fijn dat jij er bent.
Begrijpelijk dat het filmpje over ‘het monster’ best wel confronterend was …
Dat vond ik ook, toen ik het de 1ste keer zag.
Het zorgt ergens voor een shift in je mind, die je nooit meer vergeet.
Om die reden heb ik het ook in deze training gedeeld.
Weet dat het normaal is dat je je gedurende een bepaalde periode zo kan gedragen.
Je bent niet alleen die hier herkenning in zag.
Belangrijk is dat je je bewust bent dat er verandering moest komen.
Nu je hier bent, betekent dat, dat je dat had!
Ik zeg altijd: “Je doet de K.R.A.C.H.T. in de 1ste plaats voor jezelf, maar ook voor je kinderen.”
Wees er maar zeker van dat je hen alle 3 meeneemt in jouw innerlijke reis.
Weet ook dat jouw emoties in dit proces normaal zijn.
Stap voor stap zal je leren om ze ruimte te geven.
Leg vooral de lat niet te hoog voor jezelf!
Mag ik je uitnodigen om als eerste de 3-delige masterclass over ‘boosheid loslaten’ te volgen?
Dat zijn de nummers 10, 11 en 12.
Super dat je de opdrachtjes in deze module ook met je kinderen gaat uitwerken.
Dat lees ik met een glimlach Bertwin.
Wat emoties en erover praten betreft kan de ‘gevoelspot’ misschien wel helpend zijn.
Je zet een potje in de keuken waar ze zelf briefjes in kunnen stoppen.
De meeste kinderen vinden dit echt wel leuk en spannend en doen er daardoor graag aan mee.
Je vertelt hen dat ze op elk moment wanneer ze met iets zitten dit kunnen opschrijven of tekenen en dan in het potje kunnen stoppen.
1x per week nemen jullie samen een vast moment om in het potje te kijken.
Maak er een gezellig moment van, met een potje chips of een ijsje erbij.
Zo leren ze dan praten over emoties best ook fijn kan zijn.
Eén voor één halen jullie er een briefje uit en jij kan het voorlezen of de kinderen kunnen dat zelf doen.
Het gaat erom dat er emotionele ruimte is.
Praten en luisteren naar elkaar op een fijne manier.
Ze weten dat er consequent naar hun emoties geluisterd wordt en dat hoeft dus niet altijd op het moment zelf te zijn.
Ook jij mag als papa briefjes in het potje stoppen.
Het is een moment om zaken met elkaar bespreekbaar te maken.
Al spelenderwijs geef je hier een enorm waardevolle bagage mee!
Succes met de verdere stappen in de training Bertwin.
Je maakte een mooie start.
Hoi Veerle, ik ontvang je reacties inderdaad goed via de website. Dank voor je feedback, gisteren ben ik ermee aan de gang gegaan en vandaag wederom vol energie gaan werken eraan en wat oefeningen met de kinderen aan t doen.
Je tip over modules over boosheid heb ik ter harte genomen. Gisteren les 1 van de 3 al bekeken, vanavond staat deel 2 op de planning, ik ben reuze benieuwd! #werkenaanverandering
Top!
Bedankt om te laten weten Bertwin.
Fijn dat je zo enthousiast aan de slag bent!
Ook onder de webinars kan je jouw inzichten en/of vragen met me delen.
Succes!
Oh gisteren vergeten vragen.
Geef je even aan dat je mijn reacties ontvangt hier op de website?
Ik check dat graag even de 1ste keer, dan weet ik dat het goed gaat.
Hoi Veerle,
Ik heb de module over kinderen gelezen. Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet. We hebben nu reeds een jaar co-ouderschap. Het gaat alleen nog om de jongste van 14. En die komt alleen. En heel soms gaat een van ons mee omdat er iets mee moet wat niet op de fiets kan. Contact tussen ons wordt vermeden en is voornamelijk via mail en app. Oudergespreken proberen we wel samen te doen. Na een jaar is er een gesprek tussen ons geweest, in een mengelmoes van kinderen en aankomende belasting. Als dit er niet is, houdt mijn ex zich bewust stil. Zal haar modus zijn. Ik heb nog teveel verdriet en gemis. De twee oudste trekken hun eigen plan. En als ik deze niet een appje stuur hoor ik niets. Als dat hun wens, of de loop van alle dag is, dan respecteer ik dat. Ik ga niet achter hun aan lopen. En voor hulp weten ze dat ze altijd kunnen aankloppen. Maar uit het oog uit het hart zeggen ze wel eens, hé. Zoals je weet hebben de kinderen bij ons wel een lading over het huwelijk gegooid, dus maakt het het voor mij extra moeilijk. De toekomst zal uitwijzen hoe dit gaat uitpakken voor ons allen.
Top dat je meteen aan de slag bent gegaan Laurent.
Deze korte module is er vooral om te kijken wat je eventueel nog anders kan doen naar de kinderen toe.
Belangrijk is dat ze weten dat ze de nodige emotionele ruimte bij jou hebben.
Dat je dat benoemt, dan weten ze dat, meer kan je niet doen.
De oudste 2 zijn volwassen en leiden hun eigen leven, toch gaan zij ook wel door een rouwproces heen.
Als de gelegenheid zich voordoet zou je dat eens kunnen benoemen, de module kinderen kan daar dan een mooie opening voor zijn.
Hoi Veerle, Ik heb deze module gelezen al was het niet echt van toepassing. Ik ben 5 jaar met mn ex geweest, waarvan 3 jaar samengewoond. Zijn kinderen (18 en 20 in het begin) woonden om de 2 weken bij ons. Dat was niet zon succes. Mijn zoon (toen 21) is op zichzelf gaan wonen. De kinderen doen hun ding. Met zijn kinderen had/kreeg ik emotioneel niet echt contact. Nu achteraf ook niet. Wat het met zijn kinderen doet of gedaan heeft weet ik niet. Dat raakt me nu ook niet, meer. Mijn zoon vind het vooral voor mij naar zoals het is gegaan. Hij probeert zo nu en dan voor mij te “zorgen”. Maar gelukkig doet hij goed zn eigen leven. Dat vind ik soms lastig voor mezelf maar wel goed van/voor hem
Heel fijn om te mogen ervaren dat jouw zoon het op zijn levenspad wel goed doet. Begrijpelijk dat hij het voor zijn mama liever anders zou zien en dat hij ergens dan zou willen zorgen.
Heb je het gevoel dat hij nog rouw met zich meedraagt omtrent het verlies van zijn papa? Hij was toen 16 hé als ik het goed voor heb?
Hoi Veerle,
Na even terug bij mijn ex te zijn geweest(Ieders nog in eigen huis,enkel bij de wisselweekends ging ik mee naar daar of hij naar ons)Ik wilde het rustig opbouwen.de knoop doorgehakt om terug alleen verder te gaan.
Integenstelling tot de vorige keer heb ik het hen alleen verteld dat ze de dag erna alleen naar papa gingen.
Heb hen eerlijk gezegd dat ik geen rust meer vond in mijn eigen lichaam en ik papa niet meer miste als hij niet bij ons was.
Iklegde hen ook uit dat als je van iemand houd je die persoon mist als hij/zij er niet is.Dat ik hen mis als ze er niet zijn en heel blij ben als ze dan weer terug zijn.Endat ik hun papa graag zie op een andere manier,de papa van onze 2prachtige kinderen
Met de dochter 18jaar goed kunnen praten ze begreep het en voelde ook dat ik sneller prikkelbaar was
Ze heeft ook wel aangegeven dat ze het jammer vind omdat het wel leuk was als we met 4 samen waren.
Onze zoon is dicht geklapt en wilde alleen zijn ,ik ben dan nog naar hem toegegaan een knuffel gegeven en of hij iets wilde vragen of vertellen.hij praat niet makkelijk over zijn gevoelens
Ze hebben dit ook voelen aankomen ,aangezien ik dit al een maand eerder aan mijn ex had aangegeven maar hij me niet wilde lossen.
De wissels zijn voorlopig niet zo aangenaam.Ik begrijp zijn verdriet boosheid maar vind het niet fijn dat onze kinderen dit moeten zien aanhoren.Dus nu is het iedereen staat klaar met de koffers inladen knuffel en weg.
Voor de zoon een grotere koffer gekocht zodat alles er in past,hij was er heel blij mee.Nu hoeven er geen extra zakken mee
Onze dochter baalt bij de wissels(dat zijn meiden zeker;-) )ze vind het vervelend haar koffer te maken omdat ze moeilijk kan beslissen wat ze mee wil.Kleding daar en kleding hier is ze ook geen voorstander voor.
Ik hoop dat de rust snel gekeerd is zodanig dat de wissels terug aangenamer verlopen voor iedereen.
Liefs Tinne
Tinne,
Moedig van jou om hier dan toch echt voor jezelf te kiezen, het zal lastig geweest zijn om opnieuw die knoop te moeten doorhakken. Begrijpelijk dat “het gesprek” dan ook anders gaat dan de 1ste keer.
Het is vooral goed dat je hier wel de tijd hebt voor genomen om dit 1/1 aan je kinderen te vertellen.
Jouw kinderen mogen weten hoe jij je voelt.
Dat geeft hen dan ook de kans om het beter te kunnen begrijpen.
Laat je zoon met regelmaat voelen dat hij bij jou terecht kan met zijn emoties en zijn gedachten, ook als hij denkt dat hij er jou verdriet mee doet. Kinderen mogen weten dat ze ons niet moeten sparen.
Dat de wissel nu even helemaal anders gaat dan voorheen hoort ook bij jullie rouwproces waar het gezin nu weer doorgaat.
Geef elkaar de ruimte maar trek ook je grenzen Tinne.
Fijn dat je ook aan het praktische denkt bij de “verhuis” , het is een gedoe he met al die zakken. Het doet mij ook soms nog pijn om te zien als mijn zoon tegen zijn zin zijn valies maakt om naar papa te gaan. Lastig blijft het die secundaire rouw. Ik help hem vaak mee met inpakken en zorg dan voor een moment om even te praten, zodat het inpakken ook gekoppeld wordt aan 1/1 tijd tussen ons, wat verzachtend werkt.
En ja meisjes, mijn dochter sleepte ook steeds heel haar kleerkast heen en weer. Ik herken wat je zegt “Ik kan nu toch nog niet weten wat ik volgende week aan ga doen …”
Ik hoop voor jou dat iedereen snel zijn draai weer vindt.
Wens jou veel draagkracht toe om hier weer door te gaan.
Blijf dicht bij jezelf, je mag trots zijn dat je deze stap hebt gezet om voor jezelf te kiezen, zodat je stap voor stap weer helemaal jezelf kunt zijn.
Hey Veerle,
Ondanks de twijfel of ik wel of niet de module ‘kinderen’ zou doorlopen, heb ik het toch gedaan. De twijfel kwam vanuit het idee dat hun pa een NPS heeft en ik een no-contact relatie verkies. Mijn kinderen zijn 22 en 19 jaar en mogen van mij volledig zelf uitmaken welke relatie ze met hun pa willen. Echter “Der kleine und das biest” zorgde er wel voor dat bij mij de tranen aan het rollen waren. Mijn 22-jarige zoon kwam op dat ogenblik binnen en eigenlijk stuurde ik hem wat (blaffend) weg. Ik maakte mijn oefening en had het enorm moeilijk met het feit dat mijn zoon (heeft ass en add) me vaak al huilend in bed stopte. Hij stak letterlijk de medicatie in mijn mond en gaf me een glas water om door te spoelen. De psychiatrisch verpleegkundige werd zelf patiënt. Een half uurtje later sprak ik hem aan over het filmpje. We hebben samen het filmpje bekeken en hij heeft mijn antwoorden gelezen. We hebben er samen over gebabbeld waardoor ik het veel beter kan plaatsen.
Ik probeer voor mezelf in gedachten te houden dat de relatie die ik met mijn kinderen heb, de mijne is. En deze staat los van de relatie die ze hebben met hun pa. De schuldgevoelens die ik heb omdat we voorbeeld naar Center Parcs op reis gingen maar nooit naar het zwembad mochten, mag ik loslaten. De kinderen rakelen dit nu zelf sporadisch op. Ze geven ook aan dat ze de echtscheiding eigenlijk niet zo erg vonden. De spanning is weggevallen, ze zijn 200% bij mij. En nu hebben ze een thuis. Mijn 19-jarige dochter zei toen haar pa 14d weg was. ‘Go your own way,ma!’ Misschien nog wat moeilijk, maar na 16maand zie ik wel dat ze gelijk heeft.
Fijn om te lezen Vanessa dat je ondanks de twijfel toch deze module hebt gedaan.
Dat is ook mijn advies om telkens door de twijfels en de eventuele weerstand heen te gaan… Want vaak zien we dat daar toch nog iets “op te ruimen” valt.
Zoals jij hier ook mocht ervaren met jouw tranen bij het filmpje.
Wat mooi om te lezen dat je erna de moed had om samen met hem opnieuw te kijken naar het filmpje … het schept dan ruimte om samen over die emoties te praten.
Goed dat je denkbeeldig een muurtje plaatst tussen jouw relatie met je kids en de relatie tss de papa en de kids. (Hierover ook nog meer in de module communicatie)
Ik voel heel veel open communicatie tussen jou en je kids, top dat er emotionele ruimte is!
Begrijpelijk dat je de woorden van jouw dochter niet meteen kon voelen, maar stap voor stap kom jij wel bij dat gevoel wat ze wil zeggen.
Bedankt om deze ervaring hier te delen.
Heel veel succes met de volgende stappen Vanessa.
zelf heb ik 2 kinderen in de leeftijd van 35 en 33 jaar. Met hen heb ik het gesprek goed kunnen voeren, maar ondanks dit is er ook op die leeftijd wel verdriet ten aanzien van onze scheiding. Zij kunnen dat gelukkig wel heel goed in het juiste perspectief plaatsen en maken dit bespreekbaar hoe zij zich hierin voelen.
De kleinkinderen van 5 en 7 jaar hebben we het met zowel de ouders als mijn ex bij elkaar verteld wat er ging gebeuren.
Op dit moment lijkt het voor de kleinkinderen heel gewoon te zijn dat Opa niet meer bij Oma woont.
in het begin voelde ik mij heel schuldig, ik was degene die de scheiding had aangevraagd….maar de oorzaak lag bij mijn ex.
op dit moment lijkt het nu allemaal in rustig vaarwater…..
Christa, super om te zien dat je ook meteen van start bent gegaan.
Heel fijn dat je met jouw 2 kinderen het gesprek goed hebt kunnen voeren.
En ja, het maakt niet uit hoe oud ze zijn hé, ook zij gaan door een rouwproces heen.
Fijn dat ze daar zo open met jou kunnen over praten en het ook bespreekbaar maken.
Dat is echt zo ontzettend waardevol.
Hoe jullie het met de kleinkinderen hebben aangepakt, allen samen, daar mogen jullie trots op zijn.
Begrijpelijk dat je schuldgevoel had omdat jij “de stap” hebt gezet, maar uiteindelijk ben je altijd met 2 en hoeft er bij een scheiding geen “dader” of “slachtoffer” aangesteld te worden.
Mag het rustige vaarwater zich verder zetten!
Voor nu, de focus op jezelf en K.R.A.C.H.T.
Stap voor stap laagjes van je ui afpellen.
Heel veel succes met de module rouw en de bijhorende webinars.
Liefs
Veerle
Fijn om te zien dat je aan de slag bent gegaan Diana. Ook al zijn ze nu al “volwassen” toch weet ik dat sommige woorden, jou toch bij onverwerkte stukjes rouw kunnen brengen.
Zaken die hier weer wat ruimte krijgen wat je voorheen door omstandigheden mss nog niet gedaan had.
Super dat jullie destijds het gesprek samen zijn aangegaan, goed dat het kon, want ook dit is niet altijd mogelijk.
Wat jammer om te lezen dat de afspraken die jullie gemaakt hadden al op korte tijd niet meer nageleefd werden.
Heftig was dat ook voor jou, maar ook voor de kinderen.
Hoe hebben zij zich daarbij gevoeld vraag ik me meteen af.
Goed dat die persoon jou duidelijkheid aangaf dat je onmogelijke bergen aan het verzetten was en dat je daardoor zaken hebt kunnen “loslaten”.
En ja, kinderen je kan ze niet verplichten om hulp te aanvaarden, ze moeten het zelf willen, anders werkt het toch niet.
Jouw “1 ding wat je geleerd hebt” klopt als een bus.
Je hebt er geen invloed op, daar moeten we die controle loslaten en dat is voor veel ouders heel zwaar en een pittig stukje van de secundaire rouw.
Je kunt ze idd steunen en alle emotionele ruimte geven die ze nodig hebben, maar ze moeten het zelf wel willen aannemen.
Voor kinderen geeft het zeker rust als ze voelen dat er geen loyaliteitsconflict heerst … en dat kan idd als beide ouders “de andere kant van de muur” loslaten. Maar zeker niet makkelijk.
Heel sterk van jou dat je je kinderen vrij laat om nu nog contact te hebben met de partner waar je mee samen was, want uiteindelijk is 10 jaar wel een behoorlijke hap uit hun leven.
Omgekeerd is het dus anders gegaan, maar blijkbaar had je dat dus wel voelen aankomen.
Heel warm van jou dat je zo waardevol afscheid hebt genomen, dat toont wie je bent!
Jouw manier van afscheid nemen heeft er voor jou voor gezorgd dat het idd goed is.
Je weet dat je alles hebt gedaan wat je kon.
Een kleine module die toch best wel wat gedaan heeft voor jouw proces.
Je mag trots zijn op jezelf dat je dit de ruimte hebt gegeven.
Heel veel succes met de module rouw en de webinars die daarbij horen.
Je maakte een mooie start Diana.
Vandaag deze module afgesloten. Deze module roept zoveel op van mijn eerste scheiding. Mijn kinderen (inmiddels 25 en 21) waren destijds 11 en 7 jaar. We hebben destijds de kinderen gezamenlijk verteld dat we gingen scheiden. We maakten goede afspraken in een ouderschapsplan en voor ons was het destijds vanzelfsprekend dat de kinderen bij mij woonden. Eens in de 14 dagen een weekend bij de vader waren en de helft van de schoolvakanties. Ook zou hij tussen de middag lunchen met de kinderen aangezien zijn kantoor naast de school lag. Binnen drie maanden na de scheiding moesten de kinderen al overblijven op school. Binnen een half jaar waren de vakanties teveel voor hem en dus moest ik de kinderen maar de volledige vakanties houden. Na 1,5 jaar lukte het hem ook niet meer om de kinderen in de weekenden te hebben. Wat heb ik geworsteld met alles op elkaar afstemmen, op één lijn zien te krijgen. Uiteindelijk zei iemand tegen mij: wat jij wil is onmogelijk. Jij kunt geen invloed (meer) uitoefenen op de vader. Ga er maar zijn voor jouw kinderen. Ga je kinderen handvatten bieden en leer ze ook om te gaan met de situatie. Dat kan je wel. En dat heb ik gedaan. Wat een rust gaf dat. Mijn jongste heeft uiteindelijk professionele hulp gehad en geleerd dat zijn vader is zoals tie is. Mijn oudste wilde geen hulp. Rationeel weet hij dat zijn vader is zoals hij is. Emotioneel heeft hij soms nog wel een moeilijk moment. Gelukkig maakt hij dat wel altijd bespreekbaar.
Als ik één ding geleerd heb uit zowel deze relatie als de relatie die ik daarna nog gehad heb, dan is het wel dat je als ouder nóóit invloed kunt hebben op hoe een andere ouder met de kinderen omgaat. Je kunt er alleen maar voor jouw kinderen zijn. Je kunt ze steunen, je kunt ze handvatten geven om met bepaalde situaties om te gaan. Je kunt er ten alle tijden voor ze zijn. Ik ben dan ook heel erg voorstander van paralel solo ouderschap. De band die de kinderen met elke ouder apart hebben is het belangrijkste. Niet het perse op 1 lijn moeten zitten van beide ouders. Het is mooi als dat kan. Maar meestal is dat niet zo. En dan roept het spanning op. Kinderen voelen die spanning haarfijn aan. Dan dus liever ontspannen paralel solo-ouderschap. Ook kinderen groeien daarvan. Kijk eens wat ze kunnen leren van twee verschillende werelden. Ik zie daar ook de goede dingen van. Zo worden ze o.a. Bijvoorbeeld zelfstandiger en dat is niet verkeerd.
Als het om het verbreken van mijn tweede relatie gaat, gaf dat weer een nieuwe uitdaging als het om de kinderen gaat. We hebben het niet gezamenlijk verteld. Maar ieder heeft het de eigen kinderen verteld. Geen bewuste keuze, wel een logisch gevolg.
Het was niet de vader van mijn kinderen en wij hebben ook nooit samengewoond. Toch is hij 10 jaar in het leven van mijn kinderen geweest en ben ik 10 jaar in het leven van zijn kinderen geweest. Ik laat mijn kinderen vrij in het contact dat zij nog met hem willen hebben. Daar kunnen wij gelukkig ook gewoon over praten met elkaar. Mijn kinderen hebben dan ook al iets met hem ondernomen. In het leven van zijn kinderen, kom ik niet meer voor. Dat had ik ook verwacht eerlijk gezegd. Ik heb ze bij het afscheid bedankt dat ik 10 jaar in hun leven mocht zijn en dat ze een speciaal plekje in mijn hart hebben. Ik heb ze een kleine tastbare herinnering gegeven. Mijn band met zijn kinderen is verder altijd afstandelijk geweest. Zij hadden co-ouderschap. De moeder van de kinderen heeft er van begin af aan op aangedrongen dat de kinderen geen contact met mij mochten hebben ( zij waren toen 4, 7, 10 en 10 jaar). Ik proefde al snel het loyaliteitsconflict waarin zijn kinderen zaten en heb ze daarom bewust met rust gelaten. Initiatieven liet ik vanuit de kinderen komen en dat is altijd zo gebleven. Inmiddels zijn ze 15, 18, 21 en 21. Mijn deur staat voor ze open. Toch weet ik dat ze daar nooit gebruik van zullen maken. Maar het is goed zo.
Hallo Veerle,
Ik heb de module kinderen vandaag afgesloten. Ook al heb ik volwassen dochters (26 en 27), daarom niet minder interessant om te lezen. Onze meiden zijn erg begripvol, lief en zijn er voor mij. Na een incident ben ik erachter gekomen dat het niet goed is wat ik doe(Ik was het monster zoals in het filmpje)
Verdriet, afwijzing en teleurstelling bij de kinderen neerleggen. Niet correct. Ik moet weer leren om een moeder te zijn en te blijven en niet hun mee te nemen in mijn verdriet., Dus daar ga ik hard aan werken. Ik moet de moeder zijn en niet dat ik een kind van hun ben waar ze zich zorgen over moeten maken of voor moeten zorgen.
Dus toch nodig om hier bij stil te staan en aandacht aan te geven.
Hoop dat dit een eerste stap voorwaarts is en ik er niet meer zo’n drama van maak (in een monster verander).
Fijn om te zien dat je aan de slag bent gegaan Desirée!
Bedankt ook om even te reageren.
En ja, ik weet dat deze module meer gericht is naar mensen met kleine kids, toch ben ik ook van mening dat het eigenlijk niet uitmaakt. Ook als ze al volwassen zijn, kan je “ernaast” lezen en er voor jezelf uithalen wat interessant is om mee te nemen voor je volwassen kinderen. Want hun leeftijd maakt op zich niet uit, het blijven je kinderen en ze maken een scheiding door van hun ouders.
Kan me voorstellen dat het filmpje heftig was om te zien als je jezelf daarin herkende, dat is ook dé reden waarom ik dit heb opgenomen in deze module. Het raakte mij destijds ook enorm … wat ervoor gezorgd heeft dat ik meer bij mijn eigen gedrag ben gaan stilstaan.
De training zal jou helpen om terug jouw plek als moeder in te nemen, neem jezelf niks kwalijk, het is zo herkenbaar dat we onze plek verliezen als we in volle rouw zitten.
Heb vertrouwen Desirée ook jij zal hier -net zoals de andere K.R.A.C.H.T.-mensen hier- hierin groeien.
Veel succes met de volgende stappen in de training.
Veerle
Lieve Veerle
Ik moest huilen toen ik het filmpje zag. Niet eens zozeer omdat ik zelf in een monster ben veranderd maar meer omdat ik het herkende van mijn eigen jeugd. Na de scheiding met mijn vader werd ik door de rechter aan mijn moeder toegewezen en heb ik van mijn 5e tot mijn 14e bij haar gewoond. Helaas veranderde mijn moeder in de loop der jaren in een alcoholist en werd elke avond verbaal steeds agressiever. Waar de woede zich aanvankelijk richtte op anderen en/of meestal mijn vader, begon ze ook naarmate ik ouder werd, mij te belagen. Toen ik 14 jaar oud was escaleerde de situatie weer een keer en kwam ze dronken mijn kamer in terwijl ik sliep. Ze shockeerde graag en riep dus hard ” donder maar op naar je vader en laat hem je maar neuken want hij heeft immers het geld” Ik ben in mijn pyjama huilend en hyperventilerend op de trap gaan zitten en kreeg vervolgens de opmerking: ” ja stik er maar lekker in”. Uiteindelijk ben ik naar een telefooncel gelopen en met collect call mijn vader gebeld die mij op kwam halen.
Mijn vader was (inmiddels overleden) een lieve man, maar had in relaties weinig doorzettingsvermogen. Destijds was hij getrouwd met zijn 2e vrouw. Het was voor ons allemaal erg wennen om ineens een dochter in huis te hebben die je in 10 jaar tijd misschien 3 x had gezien en ik moest ook erg wennen. Ook zijn 2e huwelijk liep op de klippen en tussen mijn 15e en 21e had ik een hele fijne tijd met mijn vader samen. Mijn moeder ligt nu met Korsakoff in een verpleeghuis. Inmiddels ben ik niet meer bang voor haar en vergeef ik haar ook alles. De alcohol en scheiding hebben er voor gezorgd dat ze niet meer uit haar dal kwam na de scheiding en zichzelf uiteindelijk kapot heeft gedronken. Zo wil ik niet eindigen. Mijn vader heeft nooit geleerd echt van zichzelf te houden en werd continue maar weer verliefd op de eerste de beste die voorbij kwam en hem op een voetstuk plaatste.
Zelf ben ik afgelopen 10 jaar bonus moeder geweest van twee kinderen (18 en 16) en heb zelf geen kinderen.
Mijn partner is met een andere vrouw verder gegaan zonder veel ophef, geen gesprekken, gewoon ineens weg. We hadden allebei een eigen huis. Dit was aanvankelijk bewust omdat ik niet als ” stiefmoeder” meteen het leven van de kinderen met hun vader overhoop wilde halen (zoals bij mij vroeger wel was). Later omdat het vanwege zijn werk (helft week buitenland) en mijn werk gewoonweg praktischer was twee huizen aan te houden.
Hij kwam dus ook even langs om te vertellen dat hij met een ander verder ging en stond na 10 minuten weer buiten. Als bonus moeder had ik geen inbreng, geen rechten en hij zou het wel even aan de kinderen doorgeven.. dat heeft hij ook gedaan met 2 zinnen.
Ik weet zeker dat hij niet naar hun gevoel vraagt en /of hoe het met hun gaat nu.
Gelukkig heb ik wel goed contact met beide kinderen en de daadwerkelijke moeder van de kinderen. Omdat we pas 2 maanden uit elkaar zijn voelt het nog heel kwetsbaar, maar ik merk dat ze graag afspreken met mij. Met de jongste ga ik volgend weekend bijvoorbeeld naar Londen en de oudste zie ik ook heel regelmatig. Omdat het beiden geen praters zijn en ik please gedrag vertoon, merk ik dat ik niet goed durf te vragen hoe ze het ervaren en hoe ze zich nu 2 maanden later voelen. Ik ben vooral bang het goede contact met hun kwijt te raken of dat ze het zielig vinden voor mij en sociaal wenselijke antwoorden geven.
Mijn grootste angst is dat de kinderen straks geen interesse meer hebben in mij omdat ik nou eenmaal niet hun moeder ben.
Met de KRACHT methode hoop ik van mezelf te leren houden en het vertrouwen te ontwikkelen dat mensen ( en de kinderen) contact met mij zoeken om mij als persoon
Lieve Liesbeth,
Goed dat je deze module hebt doorgenomen, zo zie je maar, als je open staat om te helen, dat je geheel onverwachts geraakt kunt worden.
Duidelijk dat daar nog tranen zaten die ruimte mochten krijgen, een stukje rouw over hoe jij het vroeger zelf als kind hebt ervaren.
Het moet dan ook verschrikkelijk zijn geweest voor je, om als kind op te groeien met je moeder alleen onder “deze omstandigheden”. Helaas weet ik ook wat het is om met een alcoholverslaafde ouder op te groeien, de mijne waren dan nog wel samen, maar doordat mijn moeder chronisch depressief was, hadden wij aan haar ook geen steun of hulp.
Wat ze toen je 14 was tegen je uitsprak … kippenvel.
Goed dat je dit gebeuren ook nog eens van je afschreef, schrijven is helen, en werkt heel goed.
Begrijpelijk dat toen je verhuisde naar je vader, dit voor iedereen een serieuze aanpassing was. Fijn om te lezen dat je in de laatste jaren van je jeugd wel een warme tijd met hem mocht beleven.
Heel sterk van jou dat je je moeder hebt kunnen vergeven, en er voor haar bent nu ze in het verpleeghuis ligt.
Jouw zin “zo wil ik niet eindigen” voel ik ook heel erg aan.
Ik zei ook altijd “zo ga ik het niet doen”. De drive was er dus wel om het anders aan te pakken, en de teleurstelling nog veel groter na 2 scheidingen … Ik wist wel dat ik het anders wou, maar toch was er “iets” (lees : codependentie) wat ervoor zorgde dat ik maar niet uit het sukkelstraatje kwam.
Dus goed dat je hier nu bent Liesbeth, jij zal ook zo niet eindigen, het is super krachtig van jou wat je de afgelopen maanden al hebt gepresteerd en dat je nu nog verder gaat met jouw innerlijke reis.
10 jaar bonusmoeder zijn met hart en ziel, en dan zo op die manier langs de kant geschoven worden, dat doet wat met een mens. Ook het missen van de kinderen en daar dan vooral geen zeggenschap meer in hebben, is een pittig onderdeel van je rouwproces.
Gelukkig heb je nog contact met hen en kan jij ze wel de emotionele ruimte bieden?
Je kunt het laten weten dat ze steeds bij jou terecht kunnen, maar ook hier zit de valkuil dat je niet in overdrive gaat vanuit de codependentie.
Begrijpelijk dat die angst daar zit … maar probeer erop te vertrouwen dat jij gewoon jezelf mag zijn, en dat jij wellicht wel een plekje in hun leven mag behouden als je ze de ruimte heeft ipv vanuit angst te proberen vasthouden.
Snap wel dat hier een behoorlijkde uitdaging voor je ligt …
Je maakte een mooie start met K.R.A.C.H.T. Liesbeth, ik wens je veel sterkte met de module rouw en de bijhorende webinars.
Van hart tot hart, Veerle
Zoals in een aantal reacties hierboven is voor mij ook de situatie van toepassing dat de kinderen al ouder zijn (22, 20 en 14). Desondanks heeft het doornemen van de module Kinderen een aantal waardevolle inzichten aangereikt. Enerzijds bevestiging over onze ‘aanpak’ tot nu toe en waar nog ‘actiepunten’ voor mij liggen om de relatie met mijn kinderen te verdiepen.
Het gesprek, waarin we de kinderen hebben verteld over de beslissing om uit elkaar te gaan, was praktisch niet mogelijk omdat de oudste in Australie woont. Wel hebben we het gesprek gezamenlijk met de twee nog thuis wonende kinderen kunnen houden. Aansluitend hebben we samen de oudste via FaceTime kunnen spreken.
Ondanks dat de kinderen zeker wel het besef hadden dat er spanningen waren in ons huwelijk, kwam het bericht voor hun toch ‘hard binnen’. Na het doornemen van deze module ben ik me er bewust van dat regelmatig actief te vragen naar hun beleving van de situatie en begrip toon voor hun verdriet.
Gelukkig heb ik met alle drie een goede verstandhouding en is er ook ruimte hier over te praten. Ik heb het altijd belangrijk gevonden om te werken aan een goede relatie met mijn kinderen, juist ook door samen met de 1 op 1 leuke dingen te doen, wat zich nu ‘dubbel uitbetaald’. (1 x per jaar een uitje per kind, wat ik alle vaders (ook buiten deze groep, hoewel die dat niet kunnen lezen) aanmoedigen om dat ook te doen!).
Mooi inzicht om naar je kinderen toe ook uit te spreken dat ze uit liefde zijn ontstaan. Goede aanvulling daarop is ze ook te laten weten dat ze ook geliefd zijn.
Inmiddels zijn we 3 maanden verder na de beslissing en woont de jongste (dochter) al een aantal weken bij haar moeder (het vinden van een andere woning voor haar is bijzonder snel gegaan) en zijn we nog bezig om een ‘modus’ te vinden wanneer en hoe vaak mijn dochter bij komt eten / slapen. Dat is voor mij als vader van een tienerdochter nog wel even zoeken. De inzichten uit deze module gaan me zeker helpen om die modus te vinden die voor allebei goed voelt.
Dag Arjan, fijn dat je toch de moeite nam, ondanks je kinderen idd al ouder zijn, om deze korte module te lezen. Want het is zoals je zegt, ook dan kan je er waardevolle inzichten uit halen.
Echt super dat je voor jezelf ook actiepuntjes hebt kunnen zien en daarmee aan de slag zal gaan.
Goed dat jullie toch het gesprek samen hebben gedaan en ook wat best lastig zal zijn geweest via Facetime jullie andere zoon samen op de hoogte hebben gebracht.
Het is belangrijk om idd met regelmaat te polsen en hen de emotionele ruimte te bieden die ze nodig hebben.
Alleen al weten dat die ruimte er is, geeft openheid om die dan toch te pakken als dat moment er is.
Regelmatig herhalen is de boodschap want kinderen zijn er een krak in om ons te sparen.
Die 1/1 tijd met je kind dat is echt een hele waardevolle tip die je geeft. Dat hebben ze zo nodig.
Doe ik ook soms maar je doet er me nu aan denken dat ik daar weer eens werk moet van maken om dat in te plannen.
Ik hoop dat jullie een mooie regeling vinden die zowel voor jou als voor je dochter goed aanvoelt. Als kinderen ouder zijn vinden ze het ook fijn als ze weten dat ze uiteraard buiten die afgesproken tijden ook bij je welkom zijn. Alhoewel je daar met pubers soms moet mee opletten, ik zeg niet dat dit bij jullie dochter zo kan zijn, maar wil het wel uit ervaring meegeven.
Wanneer ze bv. bij de ene ouder iets niet mogen zeggen ze al gauw ik ga naar mama of papa.
Wat niet de bedoeling kan zijn dat ze weglopen van feiten.
Wanneer je dat toestaat leer je ze eigenlijk dat ze mogen vluchten van de problemen ipv ze aan te kijken.
Je snapt wel wat ik bedoel.
Ik wens je veel sterkte en succes verder met de training.
Bedankt om jouw ervaring hier met ons te delen
K.R.A.C.H.T.-groet,
Veerle
Vandaag het filmpje met dochterlief (bijna 9j) bekeken en de vragen uit de oefeningen besproken. De scheiding dateert al van toen ze 1j9m was, dus veel herinneringen heeft ze niet van die prille periode of van toen we nog een gezin samen vormden. Ze vindt zo een ‘gesprek over gevoelens’ niet zo fijn, maar gaf wel aan dat ze er (de scheiding) eigenlijk geen problemen mee heeft. Voor haar is de huidige situatie ‘de norm’ en ze weet ook dat ze zowel bij mij als bij haar papa terecht kan. Wij (papa en ik) komen ook goed overeen en ook met plusmama en hun kindjes. Dus t voelt zowel voor haar als voor mij als familie met banden waar geen woord voor bestaat, maar wel gewoon OK is.
k heb wel nog even stilgestaan bij de moeilijke periode toen ze 3j was en toen ik in een nieuwe, ongezonde, relatie was verzeild. Daarvan hebben we (dochterlief en ik) veel meer afgezien.
Gwen, fijn om te zien dat je dit samen met je dochter hebt opgenomen.
Echt moedig van jou om dit te doen.
Wat sterk dat ze aangeeft dat ze “gesprek over gevoelens” niet zo fijn vindt.
Enerzijds trekt ze daarin haar grenzen en anderzijds voelt ze dus ook de ruimte om dat aan jou te vertellen.
2 x win/win dus, knap van je dochter én van de mama.
Gelukkig mag zij voelen dat de situatie nu in harmonie mag verlopen.
Goed dat je voor jezelf er ook nog een moment van zelfreflectie aan hebt gekoppeld …
Een ongezonde relatie die impact heeft gehad.
Weet dat het moedig is van je Gwen wat je nu doet, jouw weg uitstippelen om te helen.
Jouw innerlijke reis en hoe mooi dat je jouw dochter daar nu al een stukje in meenam.
Bedankt om dit te delen.
Dag Veerle, Deze Kinder module is vooral gericht naar mensen met kleine kinderen. Mijn kinderen zijn jong volwassen 18 – 20 en 21. Bij ons is er geen co-ouderschap. Mijn man voedt ze solo op. Wat ik verschrikkelijk vind. Ik ben om die reden woest en vaak radeloos dat ik als mama geen kans heb om de kinderen nog onder mijn dak te hebben. Zolang de echtscheiding niet achter de rug is heb ik geen ruimte om ze op te vangen. Ik woon nu in een 1 slaapkamer appartement. De kinderen willen op hun kamer zijn in het huis waar ze altijd gewoond hebben. Ik kan daar niet tegen op. Voel me hier machteloos over. Je schrijft aanvaarden wat je niet kan veranderen. Dit is voor mij het moeilijkste in de echtscheiding. Een heel gevoelig punt dus. Het filmpje raakte me diep omdat ik in het begin in een hysterisch monster veranderd bent. Het heeft mijn ogen geopend dat het des te belangrijk is dat terug een lieve aanwezige mama wordt. Des te meer ben ik overtuigd dat ik de KRACHT methode WIL volgen om hier door te komen.
Dag Lies,
Fijn om te zien dat je meteen van start gegaan bent.
Het klopt dat deze module idd geschreven is naar mensen met jongere kinderen. Toch is het belangrijk om erdoor te kijken en zaken mee te nemen die je ook op pubers en volwassen kinderen kunt toepassen. Zoals bvb de emotionele ruimte geven om erover te praten, opening geven tot …
Ik voel jouw pijn om de situatie met de kinderen tot hier.
Dit moet verschrikkelijk voor je zijn als moeder.
Begrijpelijk dat dit voor veel emoties bij je zorgt. Probeer ze vooral niet vast te houden en de nodige ruimte te geven, zoals bvb met de meditatie “emotie toelaten”.
Als het over je kinderen gaat Lies, dat is echt het moeilijkste stuk om dan ook te kunnen “aanvaarden”.
Soms zijn er ook zaken die je niet kunt aanvaarden, maar waar je mag proberen om er comfortabel mee om te gaan.
Hoop echt voor jou dat er in de toekomst hier een oplossing voor komt, zodat ook jij de kinderen slaapruimte kunt geven.
Bijna iedereen hier werd geraakt door het filmpje, dus je bent zeker niet alleen die zo gereageerd heeft.
Ik heb het erin gestoken om er idd blijvend aan te denken om je best te doen om weer aanwezig te zijn, in het hier en nu.
Denk dat dit opzet bij iedereen gelukt is.
Ik wens jou ontzettend veel sterkte en succes toe verder met de methode.
Laat af en toe van je horen Lies hier of in de groep.
Dag Veerle
Tijdens het gevoelsgesprek was er afgesproken te starten met de module rouw
Heb de module kinderen doorgenomen.
Ik heb 4 kinderen oudste is 32 en zelf mama, de jongste is 25
Vanaf het begin heb ik veel met mijn kinderen gepraat over mijn en hun gevoelens
Ik heb met allen een goede band we lopen elkaars deur niet plat maar zijn er voor elkaar
Ook voor hen is de keuze van hun vader moeilijk
De jongste 2 zijn kunstenaars filmmaker en muzikant
Op het laatste optreden van de muzikant was heel ons gezin aanwezig Peter was ook zonder zijn nieuwe vriendin
We hebben er allemaal van genoten en de kinderen informeren dan steeds nadien hoe het voor mij was en we praten er dan over. Het is een drie tal keer voor gevallen dat we samen waren op een evenement van onze kinderen. Ook het doctoraat van onze oudste zoon in Hasselt. Het lukt me dan steeds een gewone conversatie te hebben met Peter.
Ik voel veel steun van de kinderen als we samen zijn ze zijn dan bezorgd over mijn gevoelens en dat helpt natuurlijk om het aan te kunnen!
Fijn om te lezen dat je toch ook de module Kinderen hebt doorgenomen Reinhilde, ook al zijn de jouwe al volwassen.
Heel sterk dat jij je kids en jezelf de nodige emotionele ruimte hebt gegeven die jullie samen nodig hadden.
Uiteraard is het voor volwassen kinderen ook een rouwproces waar ze doorheen gaan.
Ieder op zijn of haar manier.
Heel mooi en waardevol dat jullie nog samen als gezin daar aanwezig kunnen zijn op zo’n optreden.
Sterk dat het kan!
Ik vind het echt chapeau dat de kids zelf ook achteraf informeren hoe het voor jou was!
Hartverwarmend om te lezen dat je zoveel steun krijgt van hen.
Dat helpt zeker om het aan te kunnen.
Het geeft jou meer draagkracht doorheen je proces.
Bedankt om dit met ons te delen, ik wens je veel sterkte toe verder met de training.
Lieve Veerle,
Na 2 jaar eindelijk begonnen met de kracht methode. Afgelopen week in module 1 gedoken; Kinderen.
Ik heb zelf geen kinderen. Desondanks vond ik het interessant en leerzaam om te lezen. Ik ben al 25 jaar lerares en heb dus veel te maken met kinderen van gescheiden ouders. Ik heb 13 jr (waarvan 9 getrouwd) een man gehad met 2 kinderen uit een vorig huwelijk en ik ben zelf een kind van gescheiden ouders. Dus het is voor mij 1 feest van herkenning deze module. In alle drie de situaties zoals hiervoor genoemd zijn de verschillen groot. Waar mijn ex alles deed voor zijn kinderen en ook best nog veel voor hun moeder (wrs uit schuldgevoel) liet mijn vader het behoorlijk afweten en stond mijn moeder er op alle fronten alleen voor. Qua opvoeding, financieel, moreel emotioneel enz. enz. Maar mijn moeder was bv ook weer heel verdrietig en boos (het was haar keuze niet) en heeft ons ook een tijd weggehouden bij onze vader. Hierdoor is de scheiding extra verdrietig en vervelend verlopen. Ik weet niet wat en hoe ik het zou doen als ik zelf kinderen zou hebben. Ik zou rationeel het beste met mijn kinderen voor hebben en voor hun belang daarom de goede keuzes willen maken. Maar ik heb gezien hoe ik geknakt ben toen mijn exman mij verliet 4 jaar geleden en hoe boos teleurgesteld en verdrietig ik was (en soms nog ben). Ik durf dus niet met zekerheid te zeggen of ik vanuit emotie de goede keuze dan ook altijd zou kunnen maken. Ik begrijp mijn moeder bv heel goed. Ook het gevoel dat ik had als kind dat mijn vader zijn vriendinnen altijd belangrijker vond dan mij en mijn broer is iets wat er enorm heeft ingehakt. Mijn ex daarentegen zette mij meer op de tweede plek. Bijzonder en interessant en soms ook pijnlijk en confronterend om die verschillen te zien.
Barbara,
Ik vind het echt heel sterk van je dat je nu écht aan de slag bent met K.R.A.C.H.T. en dat je deze module ook hebt gelezen!
Mooi dat je het zo op 3 vlakken vanuit je leven hebt bekeken.
Feit dat je er uit naar kijkt, waarom je moeder zo heeft gedaan is bijzonder krachtig.
Wat je benoemt over je vader, dat hij zijn vriendinnen altijd belangrijker vond dat jou en je broer … Heel begrijpelijk dat dit sporen heeft achter gelaten… Welk gevoel zou dit jou gegeven hebben denk je toen?
Kan je dat benoemen? Ook bij je ex, wanneer je steeds op de 2de plek kwam … voel je hier hetzelfde gevoel.
Je maakte een moedige start met K.R.A.C.H.T., waarbij je spontaan al naar de onderlaag gaat.
Ik wens je veel succes toe met de training Barbara.
Hoi Veerle,
Ik herken wel het gevoel van dat de slechte kant overheerst van mezelf om eerlijk te zijn. Ik vind het vooral pijnlijk om te zien en te voelen dat de vader(ex-partner) in mijn geval verder lijkt te zijn (verliefd is en een relatie heeft met een ander), het gevoel van aan de kant te zijn gezet zonder daarbij betrokken te zijn geweest of ervoor hebben kunnen vechten/werken. Maar gelukkig weet ik me te gedragen zoals de moeder aan het eind van het filmpje. Wat mij enorm geholpen heeft is om alleen te praten met mensen die mij steunen en goed voor mezelf te zorgen. (gezond eten, op tijd naar bed en uit bed gaan, schrift bijhouden en daarin mijn gevoelens en vragen op te schrijven en ik probeer om te wandelen). Gelukkig kan ik wel enorm genieten van mijn kinderen en daar krijg ik dan weer wat energie van. Maar het is ontzettend moeilijk om er voor de kinderen te moeten zijn gedurende de scheiding (pijn en verdriet, het onzekere, het alleen zijn)
Sofie,
Eerst en vooral, heel sterk van jou dat je er meteen bent ingevlogen.
Was dan ook blij om te zien dat er al een reactie van jou was.
Je kunt dus idd hier reageren of in gids 2 in de facebookgroep onder de bepaalde module.
Jij kiest wat je het fijnst vindt.
De pijn die je voelt bij het zien dat je ex verder staat herken ik helemaal en hier ook nog vele andere in de groep.
Hij gaat ook wel door een proces dat er duidelijk helemaal anders uitziet, waardoor het voor jou lastig volgen is allemaal.
De vraag is gaat hij er hoegenaamd door, in hoeverre vlucht hij niet waardoor hij zijn eigen proces eigenlijk blokkeert.
Maar dat is zijn stuk en daar ben jij niet verantwoordelijk voor en je kan er ook niks mee.
De focus ligt hier op jezelf, op jou en je kids, op jouw toekomst.
Verbinden met gelijkgestemden en mensen die jou begrijpen zonder oordeel is heel belangrijk in jouw verwerking.
Dus hier ben je daarvoor aan het goede adres.
Heb vertrouwen dat je doorheen de methode stap voor stap weer in je K.R.A.C.H.T. zult komen.
Houd je niet in om te verbinden en te ventileren in de groep, we zijn er voor je, je hoeft dit niet alleen te doen.
Nogmaals WELKOM Sofie en je mag echt trots op jezelf zijn hoe je hier een sterke start hebt gemaakt.
Hoi Veerle,
Even een vraag, ik heb de module gelezen over kinderen. Ik denk alleen dat wij het echt heel goed geregeld hebben met de kids. Ik vraag me af of zij of ik hier iets in te leren hebben nog.
Het is twee jaar geleden met de kids hebben we wel een modus gevonden.
Groetjes petra
Dag Petra,
Ik zag deze vraag ook in de K.R.A.C.H.T.-groep verschijnen en heb jou daar geantwoord.