Ik zit duidelijk in de” in de put fase,
versterkt door ruim 3 weken ziek zijn en totaal op mijzelf aangewezen zijn.
In deze situatie leek mijn situatie en de toekomst uitzichtloos.
De 5 tips om te kalmeren kon ik niet toepassen.
Nu ik min of meer hersteld ben, kan ik dit gaan toepassen.
De meditatieoefening “boosheid loslaten”, werkte heel mooi.
In eerste instantie voelde ik frustratie , afwijzing en pijn in mijn maagstreek.
Door het toe te laten en weg te ademen kon de boosheid voor een groot deel loskoppelen van mijzelf en bij de ander laten.
Het raakte mijn hart niet meer. Er ontstond een zachte ruimte tussen mij en het pijnlijke gevoel, dat gekoppeld was aan de ander.
Er ontstond zachtheid in mijn lichaam.
Ook in de oefening “zijn” en ” voelen” kwam er meer ruimte.
Het werd meer beschouwend ( uit de waterval)
HUISWERK:
Als ik vaker kalm zou kunnen zijn, dan kan ik uit de emotie blijven, overzicht bewaren en meer mijn eigen woordvoerder zijn.
In het onderzoek , waar mijn boosheid vandaan komt, zie ik dat het vooral om een waardebepaling gaat.
Zie je mij, hoor je mij en misschien ook wel , herken je mij ?
Zie ik mij. hoor ik mij ? Eigenwaarde en eigenliefde.
Daar ben ik dus niet van overtuigd, zodat de ander of de situatie harder binnenkomt.
Toen ik “kleine ik” ontmoette, herkende ik de mindset en de patronen en met een sterke band met de natuur
Kleine ik verwachtte begrip, zonder woorden.
Ik snap haar, maar er zijn weinig mensen in haar jonge en latere leven , die haar begrepen.
Daardoor heeft zij een eigen wereld gecreeerd, ondanks haar uitreiking naar buiten.
Ik zou haar willen meegeven, dat ze goed is , zoals ze is.
Dat ze meer vertrouwen in zichzelf en de wereld om haar heen mag krijgen
Dat ze vrij, blij en onbegrensd mag zijn, om te laten zien wie ze is en zich niet hoeft aan te passen en / of te beschermen, door zich terug te trekken .
Ik kan mij inbeelden dat als je ziek bent je alles nog veel zwaarder valt. Blij te horen dat het intussen beter gaat en ook de meditatieoefening rust bracht bij jou. Mooi hoe je de boosheid kon loskoppelen van jezelf en uiteindelijk zelfs de zachtheid in je lichaam voelde.
Knap hoe je dit verder uitwerkte! Onder je boosheid zit het niet gezien en gehoord worden, ook door jezelf. Mooi en tegelijk een confronterend inzicht is dat. Hoe kan je kleine ik gezien worden als je jezelf niet durft te zien? Wat is bepalend voor je eigenwaarde?
Ik zou je aanraden om nog een stapje verder te gaan met je kleine ik.
Je inzichten ombuigen naar affirmaties.
Je bent goed, zoals je bent.
Je mag meer vertrouwen in jezelf en in de wereld om je heen.
Je mag vrij, blij en onbegrensd zijn en laten zien wie je bent.
enz enz…
Hoi, ik vond het waardevol om te kunnen ervaren dat ik mijn gevoel accepteer, het boze gevoel even kon laten zijn. Ik merkte bij deze pen oefening; het gevoel boos op en uit boosheid ook willen loslaten; ‘ van zoek het uit’! Ik wil mijn boosheid nog meer leren herkenen en heel subtiel zit de boosheid er wel, terwijl ik dacht dat ik niet boos kon worden. Als ik vaker mijn boosheid zou herkennen dan voel ik beter mijn grens en kan ik meer zelfvertrouwen krijgen en ruimte nemen voor zelfzorg. Ik marchandeer de rouw in mijn leven, zodat ik geen onmacht, boosheid en angst hoef te voelen. Mijn kleine ik ook kunnen omarmen in een familieopstelling afgelopen week. Van daaruit ook rennend naar elkaar toe mijn kleine ik kunnen optillen en kunnen knuffelen en samen door het hoge gras hand in hand kunnen rennen. Heel fijn samen blij te zijn met elkaar. Dat voelde minder alleen. De kleine ik gaf mij mee; het komt wel goed met ons. We hebben elkaar en tijd nodig. Op naar les 12. Groet, Iris
Wat ‘n mooie inzichten na dit webinar! Bijzonder dat je toch wel boosheid ervaart en nu ook durft te herkennen én erkennen. Vaak worden we het als het ware afgeleerd om boos te zijn. Erkenning van je gevoel brengt je niet alleen dichter bij jezelf maar ook weer een stap verder in je proces.
Marchandaren is inderdaad een soort vlucht om die onderliggende gevoelens niet te moeten erkennen. Je probeert de boosheid en de angst te ontkennen door als het ware te onderhandelen met jezelf. Zo werkt het jammer genoeg niet, maar het is wel een fase in rouw waar bijna iedereen door moet. Probeer stap per stap toch die onderliggende gevoelens meer en meer toe te laten. Pas als je ermee aan de slag gaat, kan je vooruit. Op naar meer zelfzorg, zelfliefde en zelfvertrouwen.
Dankjewel ook om hier je ervaring met je kleine ik te delen. Je beschrijft het zo mooi! Heel bijzonder om dat in een familieopstelling te mogen ervaren. Wat ‘n fijne uitwerking op jou. Alleen en toch altijd samen verder op pad.
Ik had heel veel aan de manieren om kalmte te vinden. al doe ik hier en daar wel spontaan al iets daarvan. maar de uitleg van hoe stresshormonen kunnen zorgen voor innerlijke onrust en hoe je die de tijd mag geven om terug uit het lichaam te gaan, verklaarde zoveel voor me. ik heb zoveel momenten van intense paniek en wanhoop dat ik begon te denken dat er iets ernstigs mis is, bijvoorbeeld als ik weer in een trigger zit tov mijn huidige vriend, waar ik vaak ook boosheid uit. dan zie ik niet meer op dat moment dat we het goed hebben, dan ben ik wanhopig. gewoon het geduld en de tijd nemen en de hormonen laten wegebben, dat relativeert inderdaad veel. ook het beeld van de vijver en de steen zijn heel helpend. ik ga zeker de schrijfoefening rond kalmte nog doen, en die van het innerlijke kind eens opnieuw. want daar voel ik dat ik eigenlijk wat schrik heb voor mijn innerlijke kind, niet goed weet wat ze nodig heeft, een afstand voel tot haar. en heel veel ernst in haar voel, weinig speelsheid maar des te meer veel nood bij haar om vertrouwen te voelen en toch gedragen te worden. ook de diepere laag van mijn boosheid onderzoeken met de twee vragen lijkt me een goede oefening. ik blijf wel struikelen over het feit dat ik wel veel weet, dat veel antwoorden wel vlug komen, maar dat ik op het moment van getriggerd worden en niet uit de situatie wegkunnen, blijf hangen in mijn boosheid uiten. alsof ik dat verdien, alsof ik dan pas echt gezien word. en dan hoor ik je zeggen om niet met de deuren te slaan en niet te roepen. dat vind ik een hele moeilijke. ik heb dat zo lang ingehouden die boosheid en niet geuit, dat het nu bijna een basisrecht voelt om het wel te uiten, en dat ik nog bozer wordt als de andere me probeert te sussen of te kalmeren. nog een hele uitdaging…
Debbie,
Goed dat je weer even aan de slag was met de training Debbie.
Fijn om te lezen dat je veel had aan de verschillende manier om kalmte te ervaren!
Ben blij dat ik je hier een inzicht mocht geven rond je stresshormonen. 🙂
Alle emoties mogen er zijn, als je dat echt de nodige ruimte kan geven zonder oordeel, zal je zien dat ze vanzelf ook weer wegebben. Net zoals met de golven van de zee.
Ikzelf hou ook van metaforen. Het kunnen visualiseren van de vijver en de steen, is ook iets wat veel mensen rust geeft. Fijn dat ook jij dit mag ervaren.
Het is zeker aan te raden om de innerlijke kind oefening hier meermaals te doen, zie dit ook als een proces.
Wees maar nieuwsgierig hoe je ook in deze oefening kunt groeien.
Boos worden en dan pas gezien worden, is dat ook een oud patroon. Is dat iets wat je herkent van vroeger?
Heeft jouw systeem beide gelinkt aan elkaar?
Ivm het uiten van die boosheid, mss mag de stoom er wel even afgelaten worden als je te lang en te vaak jezelf hebt ingehouden.
Elk persoon is uniek en iedere situatie is anders.
Kan het helpend voor je zijn om op een kussen te slaan ipv met de deuren te gooien?
Hey Veerle,
Ik heb gisteren avond deze module gedaan.
Ik had het nodig om mijn gedachten te verzetten.
Ik kwam bij men ouders thuis (slaap daar nu) na men werk en ben beginnen wenen als een klein kind. ( Weeral☹️)
Ik had zo een slechte dag, weer weg van thuis, de kids, alles, maandag weer werken, ik loop moe want men hoofd kent geen rust, kwaad op men ex en met de vragen lopen “waarom, aan wat heb ik dit verdiend?”
Het ging echt niet. Ook gewoon omdat ik weet wat er nog moet gebeuren. Alles moet nog gebeuren!
Nadenken over het huis… wil ik het wel? Al die herinneringen? Ga ik wel iets anders vinden als het moet? Gaan de kinderen tevreden zijn,…. Elke dag de zelfde vragen.
Dus na het eten zet ik mij voor men tablet en die ik nog een webinar.
Boosheid toepasselijk. Het doen….
Eerst en vooral denk ik dat ik in de woede en depressie fase zit…
De meditatie brengt toch al wat rust in men emoties.
Het helpt wel om goed in en uit te ademen.
De balpen: zit ik toch zeker nog in groep 3, hou hem nog steeds stevig vast en mijn hand verkrampt zelf en krijg ze bijna niet open. Zo hard had ik ze vast.
Waar ben ik bang voor:
Bang voor alles wat nog moet komen.
Bang om alleen te zijn.
Bang om alles alleen te moeten doen.
Bang om er niet te kunnen geraken.
Bang om toch iemand nodig te hebben.
……
Als…Dan….
Als ik vaker kalm zou kunnen zijn dan:
– Kan ik mijn gevoel beter verwoorden.
– Kan ik beter communiceren.
– Kan ik me beter uitdrukken.
– Weet ik misschien wat ik moet zeggen.
-Begrijp ik de andere beter.
– Reageer ik niet te boos.
Het innerlijke kind:
Waw, wat een mooie muziek. Ik hoorde de eerst nood en de tranen kwamen al weer naar boven. Precies of het kind begon te wenen.
1) ik herkende mezelf mr zag er ook mijn dochter in.
Ik was blij om het kleine meisje te zien lachte nr haar. Ook had ik schrik voor wat ze nog moet doormaken, leren, moet groeien in haarzelf, alleen… zelfstandig…
2) Ze wilde me naast haar zodat ze niet alleen hoeft te zijn. Dingen samen kan delen, samen doen.
3) Dat ze voor zich moet kijken en niet achter haar. Dat ze het wel zal leren en kunnen…
Het was een goeie sessie want er was een opluchting van emoties.
Had weer wat meer zin om dingen te doen.
Heb wel goed geslapen en had vandaag al een betere dag.
Mr ja zo zijn er veel ups en downs.
Sylvie
Echt goed van je dat je de momenten waarbij je voelt dat het niet goed gaat, jezelf de tijd en de ruimte geeft om helemaal in de K.R.A.C.H.T.-methode te duiken.
Je hebt echt al mooie stappen gezet op korte tijd!
Weet je dat van jezelf?
Het is beter om met de training aan de slag te gaan dan gek te worden van alle vragen in je hoofd.
Jouw lichaam geeft met de balpen oefening aan dat je nog niet klaar bent om ‘los te laten’, goed dat je hier dan verder denkt wat eronder zit.
Angst … mag ik je uitnodigen om webinar nr 14 te doen binnenkort?
Mooi lied is het hé.
Ik hou er ook heel erg van.
Kan me ook helemaal bij m’n gevoel brengen.
Sterk dat je ook hier weer jezelf de ruimte gaf om jouw tranen toe te laten.
Alweer een gericht laagje van jouw ui die je afgepeld hebt.
Ik ben blij om te lezen dat deze sessie jou een gevoel van opluchting mocht bezorgen.
Maar dat heb je dus helemaal aan jezelf te danken he.
Succes met de volgende stappen hier.
Van hart tot hart,
Veerle
Boosheid resulteerd in afstandelijk gevoel. Ik besef dat ik niet uitkijk naar een confrontatie met F.
Ik kon de balpen niet loslaten, mijn vingers wilde niet opengaan.
Toen mijn kleine ik kwam aanlopen ging mijn ademhaling sneller en mijn oren werden heel warm.
Ik voelde afstand en voorzichtigheid zowel bij de kleine ik als bij mijzelf. Niet goed weten hoe te ontvangen….
Ik heb haar honderd procent gezien en omarmt en verbinding gezocht. Helaas niet goed gelukt.
Bij het weggaan voelde ik me heel verdrietig dat ik de kleine ik niet blij heb kunnen laten weggaan.
De tranen stromen….. geeft me zo een eenzaam gevoel.
Sylvia,
Ik las nog in een mail van jou dat een koude communicatie voor jou voelt als ruzie en dat je daar last van hebt.
Ook hier lees ik terug dezelfde energie van conflictvermijdend te zijn uit angst om afstand te voelen.
Ook het gevoel van afwijzing die hier geraakt wordt?
Jouw lichaam geeft met de oefening met de balpen duidelijk aan dat er iets is waardoor je krampachtig vast wil houden. Wat zit daar onder?
De oefening met jouw kleine ik heeft hier wel impact.
Oordeel vooral niet over jezelf dat het (nog) niet de uitkomst heeft zoals je zou willen.
Belangrijk is bij dit soort oefeningen dat er zaken aangeraakt worden die aandacht mogen krijgen.
Daar ben je mee bezig.
Je doet het goed!
Je mag trots zijn op jezelf dat je ruimte schept voor innerlijk werk.
Stap voor stap.
Vertrouw op het proces Sylvia.
Oef boosheid: Kon ik goed doorvoelen. De tweede keer werd het inteser. De derde keer was deze opgelost.
Ik heb de oef herhaald met ‘wantrouwen’. Ik besefte de derde keer dat dat wantrouwen er niet echt was maar dat het iets is wat ik mijzelf heb aangepraat als waarschuwing naar mijn ego voor zijn gedrag. Het lostte toen ook op.
Oef balpen: Kon ik direct loslaten: groep 1
Als ik vaker kalm zou kunnen zijn dan neem ik betere besluiten vanuit mijn innerlijk kompas die beter passen bij mijzelf.
Oef kleine ik:
Toen ik een klein meisje zag schoot ik direct vol en herinnerde mij dat aan de liefde voel voor mijn bonusdochter, maar ook de pijn dat ik niet de bonusmoeder voor haar kan zijn zoals ik dat graag wil. Toen ik mijn kleine ik zag rende ik op haar af en nam ik haar in mijn armen en heb ik haar duizenden kusjes gegeven. Zijn was ok, vrolijk en vrij. Ik heb gevraagd of ze wel genoeg liefde had gehad en ze knikte. Ik liet haar weten dat ik ontzettend veel van haar houd en trots op haar ben. Ze gaf mij vertrouwen en liefde mee.
Een hele mooie meditatie.
Colinda,
Goed dat je het ‘oplossen’ hier kon voelen.
Sterk dat je ook kunt zien dat het wantrouwen er is geweest als soort van waarschuwing.
Deze meditatie is idd intens maar tegelijkertijd ook ‘mooi’.
Fijn dat je tov jouw kleine ik zoveel liefde mocht voelen en haar ontelbare knuffels gaf.
Begrijpelijk dat hier ook de pijn tov je bonusdochter naar boven kwam.
Dit is een pittig onderdeel van je rouwproces waar je oh zo weinig controle over hebt.
Ik hoop voor jou dat er onderling goede afspraken zijn, zodat je toch nog iets kan en mag betekenen voor haar.
ik merk de laatste tijd dat mijn boosheid minder word. Ik denk dan een paar dagen dat t rustiger is in mn hoofd en dat de boosheid gezakt is. Maar opeens als ik dan aan t vertellen ben in mn hoofd wat er allemaal gebeurd is wordt ik weer heel verdrietig en dat slaat dan om in boosheid pijn verdriet en teleurstelling. vind t ook allemaal heel spannend over 2 weekjes krijg ik de sleutel van ons nieuwe plekje.
De oefening met de pen was wel weer zo dat ik hm meteen losliet. dat is dan weer zo dubbel. Lijkt wel of ik er tussenin hang ofzo. Heb afgelopen week ook een bedank brief gestuurd naar mn ex schoonouders en mn ex schoonzusje. dat ik van ze hou en dat ze altijd een plekje zullen hebben in mn hart. ben 37 jaar bij zo over de vloer geweest. Heb allang niets meer van ze gehoord en vond toch dat ik mijn kant ook wilde vertellen maar wel met respect. was fijn om te doen t was echt ook n soort afscheid
De oefening met de kaars en het kind, dat bracht heel veel emoties de tranen stroomden over mn wangen. wat was t fijn om de kleine Dorine te zien. Ik kon geen afscheid nemen van mijn klein ik. Ik hou zoveel van haar. Ik wil haar bij me houden lieve kleine Dorine. Ik wil dat kind weer zijn zo fijn zo blij zo zorgeloos zo vrij zo vol met liefde zo geliefd worden zoveel houden van zoveel pure liefde zoveel vrijheid, blijheid, zo vrij, zo fijn. Mijn lieve moedertje was daar ook dat was zooo mooi. Ze riep me ook Dorineke riep ze. zoo warm. Heb n geweldige jeugd gehad met heel veel houden van,liefde en vrolijkheid. onbevangenheid vol met waardering en liefde. klinkt misschien gek maar ik zou zo de oefening weer willen doen om terug te gaan naar dat moment heerlijk ff lekker brullen /tranen van warmte
Dorine,
Fijn van jou te lezen want ik weet dat het spannende tijden voor je zijn en dat de verhuis eraan zit te komen.
Het is goed dat je merkt dat de boosheid met momenten al minder wordt.
Het is ok dat die weer eens opduikt als je weer diep in je gedachten duikt.
Heel spannend idd dat je binnen 2 weken de sleutel krijgt van jouw eigen plekje. Ik hoop met heel mijn hart dat je er stap voor stap een warme thuis van kan maken voor jezelf en je kids.
Goed dat jouw lichaam aangeeft dat je de pen meteen kon loslaten, dat jouw gedachten daar soms anders over denken, dat is normaal. We zien in het verwerkingsproces dat dit kan afwisselen.
Mooi om te lezen dat je ook een soort van afscheidsbrief naar je ex-schoonouders schreef, als onderdeel van jouw proces.
Heel waardevol dat je tijdens deze innerlijke kind oefening de tranen alle ruimte kon geven. Fijn dat je het contact met kleine Dorine als aangenaam hebt ervaren.
Ontroerend mooi dat jouw lieve mama er ook bij was. Heel bijzonder Dorine.
Doe de oefening zo vaak als je wil, het is goed om die warmte te voelen, die warmte is van jou, het zit in jou, daar heb je niemand anders voor nodig.
Je doet het goed.
Ik wens jou heel veel sterkte en succes met de verhuis Dorine.
Van hart tot hart,
Veerle
Hoi Veerle, zojuist deze webinar gevolgd. Ik herken mij erg in de oorzaken van de boosheid. De oefening met de pen was een confronterende, waarom houd ik de boosheid vast, ik heb de pen niet losgelaten. Ik heb er veel over nagedacht en kom tot de conclusie dat het voor mijn gevoel lijkt dat ik met de situatie oké ben als ik loslaat. Of klinkt dit vaag. Als ik mijn boosheid naar alles wat er gebeurt is loslaat dan voelt het voor mij dat ik het geaccepteerd heb, ik kan t moeilijk uitleggen. Ik merk nu ik dit hier neer schrijf dat de tranen wederom komen. En gauw stop ik de waarom vraag, als .. dan… ik laat het niet toe want ik weet ook dat het mij niet verder brengt. Ik hoop over enkele weken wel de pen te kunnen laten vallen. De oefening met de kaars en het kind, daar had ik niet zo veel mee. Ik heb bijna geen foto’s van mijzelf als klein meisje, ook geen dia of bewegend beeld, het kind bleef rustig en zei verder niets. Boosheid heeft voor mij ook veel met de verwachtingen te maken, ik had zoveel goede verwachtingen bij mijn ex, hij zou mij nooit kwetsen, beschadigen, pijn doen en ik had 100% vertrouwen, dat is allemaal wel gebeurt en dat maakt mij boos maar ik besef mij zeker dat alleen ik zelf een verandering moet teweeg brengen wil ik verder kunnen in de toekomst. Ik moet het zelf doen….. toch maar die boosheid loslaten 🤔
Conny, sterk dat je erkent dat je hier heel wat in herkent. Wat een mooi inzicht kreeg je hier bij de balpen oefening. Door wat je schrijft: “ik kom tot de conclusie dat het voor mijn gevoel lijkt dat ik met de situatie oké ben als ik loslaat”, denk ik meteen aan webinar nr 13. Want daar geef ik hier meer uitleg over. Ga het nu niet benoemen, maar jou zelf laten kijken dan komt dat beter binnen. Maar ik zou eerst toch deze 3 delen afwerken, dus hierna eerst nog nr 12 doen.
Goed dat je hier zo’n diepe zelfreflectie op doet en jouw tranen ook de nodige ruimte gaf. Leg de lat niet te hoog want er staat geen tijd op rouw, wees mild voor jezelf.
Dat de innerlijke kind oefening jou nu niet raakte kan ook zijn omdat er nog teveel rouw op je bord ligt, ik zou ze zeker nog eens herhalen als je bij het thema hechting aangekomen bent. Gewoon om te kijken en te voelen hoe het dan bij je binnen komt.
Emoties zijn heel vaak gekoppeld aan verwachtingen. Ik wil je uitnodigen om je daar bewust van te zijn en in de toekomst minder verwachtigen te stellen in je hoofd, je zal zien dat je dan ook minder teleurgesteld wordt. Het enige wat je in de hand hebt rond verwachtingen zijn die over jezelf en dan nog kan je niet alles onder controle hebben.
Een waardevol besef deel je nog, het is idd aan jou om verandering teweeg te brengen, je hebt zelf in de hand hoe je hier nu mee verder gaat. Je moet het zelf doen en je bent het ook aan het doen Conny. Geef jezelf de nodige tijd en ruimte om de hele training op jouw tempo door te werken.
De visualisatie van het innerlijke kind was heel heftig. Ik voelde intens verdriet, een gemis van een moeder die haar kind al lang niet meer had gezien of kwijt was. Ik wilde haar niet loslaten en bij mij houden.
Kleine ik had geen verwachtingen van mij, was blij en onafhankelijk en wou eigenlijk wel verder.
Ik heb haar zonder te willen losgelaten, omdat het verhaal zo verteld werd, en heb haar gezegd dat ik er altijd zal zijn, onvoorwaardelijk. Ik heb pure liefde gevoeld zoals ik ze wil ervaren maar wou ze eigenlijk niet laten gaan.
Ik heb zoveel verdriet….
Karine, fijn dat je gisteren bij het spreekuur was! Altijd leuk om jullie weer eens te zien en te horen.
Deze visualisatie is een pittige en is voor heel wat mensen hier best wel heftig.
Maar … weet dat voelen nodig is om te kunnen helen.
De negatieve emoties mogen de nodige ruimte krijgen! Alleen zo kunnen de positieve gevoelens ook groeien.
Bijzonder is dat ik hier lees dat je jouw kleine ik niet wou loslaten, kan je doorvoelen waarom je zo graag wilde vasthouden?
Van hart tot hart,
Veerle
Hey Veerle, ook voor mij was dit een warme, innige, gevoelige ontmoeting met mijn kleine ik. Ik wou ook niet loslaten, ik voelde veel weerstand toen er werd gevraagd door te gaan. Ik sprak ook uit dat ik er altijd zal zijn en achteraf wou ik doorvoelen waarom ik haar niet kon of wou los laten en kwamen de gedachten van compassie, schuldgevoel tov haar boven. Zou sorry willen zeggen dat ik liever anderen wou pleasen dan voor haar op te komen. Kleine ik was zo vredig, liefdevol, zelfstandig en sterk. Misschien was ik wel jaloers en voelde ik daarom ook verdriet..
Ysabel, blij om weer iets te lezen van jou, na een “pauze”.
Mooi dat je die warmte mocht voelen tijdens de ontmoeting met kleine Ysabel.
Goed dat je je bewust was van de weerstand … Konden jouw woorden haar geruststellen? Was dat wat ze nodig had? Iemand die zegt: “Ik zal er altijd voor je zijn.”
Sterk dat je nog een laagje dieper op onderzoek uitging. Welke woorden kan je nog zeggen aan jouw kleine ik. Schrijf het maar eens uit.
Wel fijn om te zien hoe vredig dat kleine meisje was. Mooi om te zien dat dit jouw basiswaarden zijn.
Vredig, liefdevol, zelfstandig en sterk.
Dat is van jou.
Waarom zou je jaloers zijn? Die waarden zitten nog steeds in jou Ysabel.
Ze zijn alleen wat ondergesneeuwd, maar je bent er nu mee bezig om te weer toe te laten.
Alweer een heel waardevolle webinar en wat was het confronterend om de oefeningen te doen. Nu zat ik sowieso al niet goed in mijn vel vandaag, veel verdriet, eenzaam gevoel,…. Op die momenten ga ik dan nog meer aan de slag met de webinars al merk ik dat alle info en oefeningen nog intenser binnenkomen dan. Zelfs bij de ademhalingsoefening vloeiden de tranen al meteen en iIk kon zelfs voelen dat het inademen op bepaalde momenten moeilijker ging, niet zo diepgaand. Mijn adem stokte ergens. Ik denk dat dit door de spanning komt die ik voel.
Ik ben niet mijn gevoel, ik heb een keuze,…daar heb ik over nagedacht want dit klopt. Toch lukt het me soms niet, zoals vandaag, om dat gevoel los te laten. Ik voel me slecht, ik voel me alleen,….van dat gevoel raakte ik moeilijk af ook al probeerde ik er bewust mee om te gaan en voor mezelf te herhalen dat het ook bepaalde gedachten zijn die dat gevoel bepalen en ik er ook op een andere manier naar kan kijken.
Oefening met de balpen: het lukte me niet ze los te laten maar het verwonderde mij ook niet. Ik ben er wel zeker van dat ik de komende dagen, wanneer ik de oefening opnieuw doe, de balpen wel kan lossen. Ik zat met zoveel weerstand nu.
Onderzoek naar de reden van mijn boosheid: dat is voor mij duidelijk. Ik ben nog steeds boos op mijn ex op wat hij me heeft aangedaan en nog aandoet. Ik denk, zolang hij niet in beweging komt en de zaken rond het appartement niet geregeld zijn, hij de sleutel niet teruggeeft, zijn gerief niet komt ophalen,….dat ik die boosheid zal blijven voelen. Hij stelt zich passief agressief op, weigert te communiceren… De zaken die ik ontdekt heb, zijn bedrog op verschillende vlakken, zijn alcoholmisbruik en weigering om daar iets aan te doen, dat maakt me heel boos. Terwijl voel ik wel al meer mededogen want eigenlijk is het zielig. Hij is een eenzame man die, mocht hij zichzelf goed in de spiegel bekijken, helemaal zou crashen. Ik doorzie nu zo zijn patronen, van zodra ik hem met bepaalde zaken confronteerde, vluchtte hij weg, in de drank of nu al enkele maanden letterlijk, weg uit het appartement. Ik ben nog steeds blij dat ik van hem af ben want hij zou me mee de dieperik hebben ingetrokken, zowel financieel als emotioneel. Die man is psychisch ziek maar dat is niet mijn verantwoordelijkheid, die gedachte heb ik wel kunnen lossen. Ik moet hem niet redden, dat is mijn taak niet. Ik ben ook al wat van het schuldgevoel verlost al voel ik soms wel nog schaamte dat ik het zover heb laten komen. Ik kijk wel al met meer mildheid naar mezelf. De oefeningen helpen me hier bij.
Bij de visualisatie oefening rond het innerlijke kind: er was wel verdriet maar ook veel mildheid. Ik zag mezelf terug als 6-jarige, onbezonnen maar toch al zo gevoelig. Wat een mooie muziek om naar te luisteren bij het beantwoorden van de 3 vragen, de tranen rolden over mijn wangen maar ook vanuit ontroering. Mijn kleine ik gaf mij de boodschap op met mildheid naar mezelf te kijken, om dankbaar te zijn om wat ik wel had en heb en om krachtig te zijn (want dat ben ik vaak) en mijn pad te vervolgen in alle vertrouwen. Ik gaf mijn kleine ik een steentje om mee te nemen op haar pad, een houvast maar ook iets dat kan achtergelaten worden op een plek die goed aanvoelt.
Katrien, ik las in de groep ook al dat je het wat moeilijk had mede doordat er de voorbije tijd zoveel gepland was en je nu voor het eerst een weekend alleen was met niks te doen.
Ergens is dat wel nodig om jezelf de ruimte te geven om te VOELEN en ja ik weet dat dit heftig is en dat je veel liever van dat gevoel wil vluchten maar wanneer je de negatieve emoties wegdrukt dan voel je ook de positieve dingen minder intens. Dus goed dat je het hebt toegelaten en dat je op die momenten ook nog met de K.R.A.C.H.T.-methode aan de slag ging. Dat mag je erin houden, als je je dan toch al minder voelt kan je evengoed ruimte scheppen om nog een laagje dieper te gaan om te helen.
Ivm jouw gedachten … je anders voelen begint idd bij anders denken dus goed dat je je hier bewust van bent.
Wanneer je merkt dat je teveel aan het denken bent kan je jouw gedachten ook eens opschrijven om te kijken hoe je ze kunt ombuigen. Let er dan vooral ook op of ze ‘waar’ zijn? Of komen ze uit oude patronen en oude verhalen die niet eens van jou zijn.
Wat op zo momenten ook helpt is om 2 minuten de ‘superman-houding’ aan te nemen en luidop te zeggen ‘Ik ben de kracht die de richting bepaalt”. Deze zin is ‘de code’ uit masterclass nr. 33. Misschien is het fijn om binnenkort deze al voor een 1ste keer te volgen?
De balpen oefening is idd een momentopname. Jouw lichaam vertelt hoe je er op dat moment in zit, dus ja Katrien, oordeel er vooral niet over en wees lief en mild voor jezelf. Neem het binnen een paar weken nog eens opnieuw op.
Begrijpelijk dat je boos bent, het is ook niet niks wat er gebeurt allemaal. Zo erg dat hij niet meewerkt, want uiteindelijk moet hij op den duur toch ook weer verder met zijn leven. Ik hoop echt voor jou dat er asap schot in de zaak komt. Kan je hem via jouw notaris niet onder druk zetten als je tegen de beloofde termijn geen beweging ziet?
Daarnaast ook wel sterk van jou dat je ‘de andere kant’ van hem kan zien, want ja het is zielig. Ergens heeft hij ook een innerlijke wond die ervoor zorgt dat hij doet zoals hij doet. Maar daar ben jij niet verantwoordelijk voor, gelukkig zie je dat nu wel in! Alleen heel jammer dat jij met heel wat gebakken peren zit door zijn gedrag en dat is niet ok.
Maar … ik weet dat het hard klinkt Katrien … Alles gebeurt met een reden en die reden is altijd groei.
Het is een heel zware ‘les’ maar je had duidelijk nog wat innerlijk werk te doen om het leven te kunnen leiden vanuit je ware zelf. Zonder dit gebeuren zou je dat nooit gedaan hebben. Vertrouw op het proces, ook al is het bikkelhard. Ik vind in moeilijke omstandigheden de volgende zin altijd heel helpend: “Het universum werkt voor mij en niet tegen mij. Het is onderdeel van mijn proces, ik vertrouw erop dat dit mij bij een hoger doel brengt.”
Wat mooi dat je met liefde en mildheid naar jouw kleine ik kon kijken! De muziek is mooi hé, ik kan er zelf ook nog heel erg van genieten van dit lied. Een mooie boodschap kreeg je van kleine Katrien en wat gaf je haar een mooi symbolisch geschenk mee …
Alweer een laag van je ui Katrien, wat ben je toch goed bezig met de training.
Heel veel draagkracht gewenst bij de volgende stappen die je hier zet.
Van hart tot hart,
Veerle
Ik had gisteren nog naar dit deel gekeken. Vandaag dan het antwoord. Want het was mijn weekend en ik ging samen met mijn dochtertje naar Wie is de Mol kijken.
Ik heb een hele vervelende nacht achter de rug. Doordat ik twee weken achter elkaar mijn dochter heb gehad. Zij zijn toch een weerspiegeling van het huwelijk op een negatieve manier. Er werden weer twee filmen afgespeeld in mijn hoofd, vanuit het huwelijk. Omdat ik niet wist waar mijn ex was. De eerste is de film dat ze weg is met een smoesje en later bleek dat ze ontrouw had gepleegd. En de tweede film is dat ze tijd neemt met haar sociale contacten en ik alleen achter blijf als babysit en zij kan gaan en staan waar ze wil. Beide hebben mij altijd veel pijn gedaan. Maar ik ben altijd van haar blijven houden. En nu leeft zij eigenlijk op een zelfde wijze, maar heeft ze geen last van mij, en ik mag weer babysitten. Dat is nog iets heel dieps geworteld in mij. En tuurlijk ook dit nooit gemogen hebben in mijn jeugd vanwege mijn medisch dossier.
Bij de pen heb ik weinig tot geen emotie. Ik realiseer mij dat ik toch niks meer kan wijzigen. En berust er in. Maar kan dit berusten niet vasthouden of verankeren en glijd heel snel weer terug naar af. De pen heb ik in de 2e fase laten vallen. Na de bewustwording van er toch niets meer aan kunnen doen. Maar zoals gezegd kan ik de pen ook zo weer oppakken en van vooraf aan beginnen.
Het kleine innerlijke jongetje was stil, bleef netjes staan en liet zich aaien. Maar zij niets. Maar knikje zachtjes ja of nee. En keek stil naar mij toen ik doorliep en liep toen ook de berg weer op. Eenzaam en alleen.
Ik heb heel veel angst, leven zonder partner, angst voor de zelfstandigheid, dwingt mij tot schema’s, die dan bijna autistisch door mij heen blijven gaan. Ben constant verantwoording aan het afleggen aan denk mijzelf. Alsof ik buiten mijzelf leef. Voel trots als iets goed gelukt is. Dat ik voel dat het mentaal en lichamelijk mij niet beperkt heeft. Maar kan dit niet vasthouden en groeien hierin. Dus het is alsof ik elke dag opnieuw begin. Zo voelt het soms, als ik het nu zo opschrijf.
“als ik vaker kalm zou kunnen zijn dan ….. zou ik veel minder piekeren. Daardoor meer energie hebben en fijner in het hier en nu zou kunnen leven.
Denk het lagere zelfbeeld zorgt ook voor angst voor het onbekende, terwijl ik gewoon zoveel kan en doe. Maar dit niet zo ervaar! En dus niet nog meer het avontuur ga opzoeken.
Ik ben te weinig gewaardeerd voor wie ik ben … en houdt mij in mijn slachtoffer rol vast, middels boos zijn. Want dat is het enige wat ik ken. De vraag zal zijn of ik mijzelf ooit ga waarderen en het ok vind voor wie en wat ik ben.
Laurent,
Als ik de 2 scenario’s van jouw filmen bekijk … Wat is de rode draad daarin?
Welke frustratie ligt daar aan de basis?
Het bewust zijn dat je er niks meer aan kunt veranderen bij de oefening met de pen is al een mooie stap in de goede richting.
Wat is de belangrijkste reden waarom je ze zo weer zou kunnen oppakken en van vooraf aan beginnen?
Ivm angst … wil ik je vragen om webinar nr 14 te volgen.
Om angsten te doorbreken mogen we ook kijken naar onze gewoontes. 2
Een gewoonte is altijd een cluster van 3 componenten tegelijkertijd = Denken , Doen, Voelen in een situatie
Bij een gewoonte heb je elk moment een keuze om het anders te doen.
Bv. Vervangen van je angstige gedachten
2 mogelijkheden
1. Ik kan het niet alleen
2. Ik ben zelfstandig
Bij welke situatie denk je dat quasi altijd dat je het niet alleen kunt?
Werk die dan eens uit met de cluster
Wat denk je in het 1ste geval?
Denken
Doen
Voelen
Wat denk je in het 2de geval?
Denken
Doen
Voelen
Wat is je inzicht, wat kan je veranderen?
Ivm ‘lagere zelfbeeld’ er staat een hele waardevolle masterclass in de training om je zelfvertrouwen een boost te geven.
Dat is nr 31. Deze masterclass duurt 2 uur en er zit een werkboek bij van 42 pagina’s.
Dit werkboek zou je al eens kunnen uitprinten als je in de gelegenheid bent.
Zodat je hier stap voor stap tussendoor ook aan kunt werken, want eigenlijk is dit onderdeel al een training op zich.
Je sluit af met een mega inzicht.
Het niet gewaardeerd zijn is een vastgeroeste pijn die je al heel lang kent.
Waarbij jij jezelf in de slachtofferrol plaatst en waar je de emotie boos zijn aan hebt gekoppeld.
Inzicht is de 1ste stap naar verandering Laurent.
De vraag die je stelt of jij jezelf ooit gaat waarderen?
Daar kan ik volmondig JA op antwoorden.
Heb vertrouwen dat wanneer jij echt alles van de K.R.A.C.H.T.-methode doorwerkt zult hebben jij daar een ander gevoel zal bij hebben.
Maar helaas dit is een diepgewortelde oude pijn, dus absoluut geen quick fix, maar wel mogelijk.
Geef jezelf de tijd en de ruimte en wees mild voor jezelf.
Als de andere mensen dit kunnen doorbreken dan kan jij dat ook!
De rode draad in de 2 filmen. Geen idee. Het eerste wat in mij op kwam, en dat het meestal juiste, is dat ik al mijn leven alles voor iedereen heb gedaan. Alle opdrachten, vanuit codependentie natuurlijk denk ik, om gezien en gehoord te worden, behandeld willen worden als een gelijkwaardige en volwaardige iemand. Alles uit de goedheid van mijn hart. Maar nooit echt zo behandeld ben. Ook niet anders weet. En dan is er een lichtpuntje, je ex nu, en die laat je dubbel en dwars bedrogen uitkomen, even erg als de rest. Maar ik wil hier vanaf. Dan maar liever alleen, kan ik ook niet meer gekwetst worden. Maar ik moet dit wel verwerken. En het gaat steeds beter. Maar geleidelijk.
De pen weer oppakken is denk ik toch het geloof in een goede uitkomst als beide zich er voor zouden inzetten. Ik heb altijd hard moeten vechten, als persoon en als medisch patiënt, en ben niet snel een opgever. Ook de plichtsgetrouwheid, naar wie? mezelf en/of de ander, het willen volbrengen van een opdracht. Maar is dit een overlevingstactiek. Jij mag het zeggen.
Jouw antwoord op het lagere zelfbeeld raakt mij, positief, en laat tranen loskomen. En hier zit een grote knoop die mij maar langzaam ook voor mij blijft laten vechten en plichtgetrouw naar mezelf doet zijn. En geeft nu weer tranen. Waar heb ik dit aan verdient. Wat heb ik gedaan dat onze lieve heer mij zo’n hard leven laat leiden. Ik weet het echt niet. Maar heel af en toe ga ik toch bij hem langs in het kappeltje en schrijf een verhaaltje, want het is altijd open en er ligt een schrift klaar, voor een ieder.
Antwoorden op webinar 13, deel 3, doe ik later deze week. Die gaf veel tranen.
Effe alles loslaten. Maar ben trots op mijzelf met wat ik allemaal gedaan heb vandaag. Strakjes weer dankbaarheid afsluiten in bedje.
Je zegt geen idee, maar je weet het wel.
Ik zag de rode draad “niet in je waarde gezien worden”.
Een doorzetter zijn door wat je meegemaakt hebt als medisch patiënt is een positief kenmerk wat tevens ook een valkuil kan zijn.
Je begrijpt wel wat ik bedoel.
Een groot verantwoordelijkheidsgevoel staat ook bij de 22 kenmerken van codependentie, dus ja een overlevingsstrategie.
Weet dat het universum of onze lieve Heer, ieder mag dat naar zijn gevoel invullen, jou niet met opzet laat leiden.
Er komt altijd op jouw pad wat je nodig hebt, om dichter bij je ware zelf uit te komen.
Maar daar ga ik nu niet te ver over uitweiden, want jouw focus mag nu liggen op de rouw.
Het spirituele stuk komt wel als je wat verder bent in de training.
Je mag zeker trots zijn op de stappen die je hier al hebt gezet! Ik kan je soms niet bijhouden, dus ja, geef jezelf ook maar de rust tussendoor.
Gisteren gestart met deel 1 van deze serie, vandaag deel 2.
De oefening met de balpen was al intens, ik wilde de pen niet loslaten omdat ik zoveel boosheid voelde in mn lijf, maar juist van dat juk wilde ik af, op dat moment liet ik de pen vallen en hoe gek het ook klinkt, er viel een last van mn schouders af.
De oefening van de ontmoeting met de kleine ik was heel erg confronterend. Ik moest huilen, heel veel en hard huilen! Is dit omdat pijn en verdriet uit het verleden nog niet (onvoldoende) is verwerkt/ opgelost? Wat kan ik hieraan doen? Is dit ook waar mijn boosheid uit deze tijd vandaan komt?
Ik voelde me enorm kwetsbaar en moest, zoals gezegd enorm huilen bij het zien van de kleine ik. Huilen omdat ik de kleine ik wilde beschermen en behoeden voor alles wat hij mee zou gaan maken. Verdriet/ Pijn/ Wanhoop/ Verlating zijn termen die ik opgeschreven heb als gevoelens die ik voelde bij het zien van de kleine ik.
De kleine ik was echter nog zo onbevangen, hij liep te springen door t veld en had energie voor 10. Eigenlijk wilde hij alleen maar een knuffel krijgen en gezien worden. Een aai over zijn bol en liep springend en stuiterend weer weg.
Wat ik hem meegegeven heb is om te leren genieten van het moment waarin hij zit. Genieten van het moment waarin hij zat. Ik wilde hem een hele dikke knuffel geven en zeggen dat ik van hem houdt en dat hij er mag zijn!
Bertwin,
Whaw wat een mooie stappen heb je al gezet en je bent nog maar begonnen.
Er zitten doorheen de training heel wat kleine lichaamswerk oefeningen verweven, zoals deze met de balpen.
Die oefeningen lijken op het eerste zicht soms vreemd, maar hebben vaak een hele mooie intense uitwerking.
Ik zeg dus altijd tegen de mensen “ook al lijkt een oefening stom om te doen, aub doe ze allemaal”
Dus echt top dat je die ontlading mocht voelen.
Innerlijk groeien gaat altijd gepaard met voelen.
Dus iedere keer, elke kleine ontlading die je gewaar wordt is een ‘laagje van je ui’.
De visualisatie hier met ‘kleine ik’, is voor veel mensen heel confronterend.
Mooi is dat je jouw tranen de ruimte hebt gegeven, tranen wassen jouw ziel.
Je hoeft niet te analyseren waarom het zo heftig was.
Er zit een innerlijke kind wond die geheeld mag worden en daar ben je nu mee bezig.
Weet dat het normaal is dat oefeningen zoals deze een heftige uitwerking kunnen hebben.
Draag daarna zorg voor jezelf, wees lief en mild en vooral zonder oordeel.
Je zal doorheen de training antwoorden krijgen op jouw vragen.
Stap voor stap.
Weet dat die onbevangen Bertwin nog steeds in jou zit, die mag weer geboren worden.
Jij gaat jezelf in deze innerlijke reis weer (her)ontdekken.
Een mooie boodschap schreef je hier neer.
Genieten van het moment waarin je zit.
Focus op het NU.
Annick, goed dat je deze 3-delige reeks hebt opgepakt! Fijn om te zien dat je hier al mooie stappen in hebt gezet.
Idd met boosheid lossen we niks op, maar ja voor veel mensen makkelijker gezegd dan gedaan, dus goed dat jij hier mag zien dat je dit mag afvinken.
Visualiseren is ook iets wat je mag leren, blijf er vooral mee doorgaan en oordeel niet over goed of fout.
Je zal zien naarmate je het ook eens herhaalt, dat het steeds beter zal lukken.
Top dat jij jouw kleine meisje hebt gezien in deze oefening en wat fijn dat ze met een lach naar beneden kwam.
Goed ook dat je haar pijnpunten voelde, is iets wat je zeker mag noteren in jouw notities.
Je bewust zijn van die pijnpunten geeft jou inzicht in wat je nu ook nog soms kunt voelen.
Zoals je schrijft de angst om alleen te zijn die je onlangs gewaar werd.
Echt heel waardevol dat je ook jezelf kon vergeven in dit proces.
Want ik herhaal het dikwijls vergeven doen we ook voor onszelf, het geeft zoveel meer ruimte in onze innerlijk reis.
Bijzonder dat je reeds een uitwerking van jouw innerlijk werk mag merken.
Ik wens je de rust toe die je verdient in 2024.
ben gisteren gestart met de webinars omtrent boosheid loslaten. ik merk dat ik inderdaad al heel wat heb losgelaten en ook al een plaats kan geven.
met boosheid los ik niets op, ik bleef er gewoon in hangen.
ik heb niet altijd makkelijk met visualisatie, ben redelijk snel afgeleid.
de terugkeer naar mijn kleine IK is dan wel goed gelukt. ik zal mezelf als kleine meisje met een grote lach naar beneden komen. ik lach zelf ook graag, dus kon ik mezelf hierin zeker herkennen. toen we afscheid namen, en ze weer naar boven toe wandelde, voelde ik wel haar eenzaamheid en dat ze het moeilijk had om alleen terug te keren.
vandaar heel waarschijnlijk mijn angst om alleen te zijn, tot enkele weken geleden.
ik voel mij vandaag sterken, kan al beter alleen zijn, en heb mezelf ook vergeven wat er destijds is gebeurd om nu in deze scheiding te zitten.
blijkbaar straal ik positieve kracht uit want mijn ex heeft opnieuw contact gezocht, om zeer positieve manier.
misschien brengt 2024 nog wel meer rust in mijn, ons leven.
Hoi Veerle, een poosje niets met de kracht methode gaan. Wel veel geschreven de afgelopen weken en dat gaat merendeels over mijn eigen pad gaan. Oude normen vanuit het ouderlijk huis loslaten, wat vind ik belangrijk en hoe ziet dat eruit. Niet meelopen maar mijn eigen gang gaan en dat gaat met vallen en opstaan. De oefening met de pen daarbij zat ik in groep 1. Bij de eerste oefening, Boosheid, frustratie oproepen door een situatie te visualiseren daarbij kwam veel verdriet vrij. Ik heb veel gehad aan het gevoel loskoppelen (ik ben niet mijn gevoel) het gevoel mag er zijn maar ik kan het loslaten.
Ook bij de meditatie van de steen in de vijver voelde ik de rust in mijzelf en kon de rimpels van het water langzaam zien vervagen. Het inzicht, Mijn centrum is rust daar kan ik altijd naar terug, de steen op de bodem van de vijver.
Tijdens de visualisatie met de kaars, vrij direct voelde ik verdriet opkomen voordat ik mijn innerlijk kind zag. Ze kwam speels aangehuppeld en was blij dat gaf mij het gevoel dat ze vrij was (zorgenloos) Ik wilde haar gelijk in m’n armen nemen. Ik had het gevoel dat mijn volwassen deel verdrietiger was dan mijn innerlijk kind. Ik wilde eigenlijk niet dat ze van mij afliep op het einde van de visualisatie maar ze draaide zich om en huppelde terug naar waar ze vandaan kwam en ik heb haar na gekeken. Ze liep terug zonder om te kijken en had verder geen boodschap, ik keek haar alleen na en dat gaf een gevoel van alleen zijn. Ze liet me zien dat het okay is om zorgenloos blij en vrij te zijn ondanks wat ze heeft meegemaakt en zover is mijn volwassen deel nog niet dat is voor nu nog even een dingetje maar ik ben op de goede weg. Ik ben niet mijn verdriet, Ik voel mijn verdriet en dat geeft ruimte in mijzelf om ervoor te kiezen dit verdriet los te laten. Dank je wel Veerle voor dit inzicht, Groetjes Marga
Dat kan gebeuren Marga dat je het even laat liggen, dat moet ook kunnen, om die reden koos ik er ook voor dat de mensen voor altijd toegang hebben tot de training.
Op die manier kan je geheel jouw tempo volgen en hoef je geen bijkomende stress te hebben over een training die je binnen een bepaalde periode ‘moet’ volgen. Wel wil ik iedereen motiveren om het zeker binnen het jaar af te werken!
Goed dat je wel blijven schrijven bent, ik zeg altijd ‘schrijven is helen’, het geeft jou echt inzicht over jezelf, dus een hele waardevolle reflectie oefening.
Je hebt daar meteen een patroon te pakken waar je alert op mag zijn.
Je eigen pad kiezen ipv mee te lopen met wat een ander denkt.
Fijn om te lezen dat je er toch al vordering in mag voelen Marga.
Ontzettend moedig van je dat je bij de oefening jouw emoties de nodige ruimte hebt gegeven!
En ja, je bent het niet, je voelt het.
Dat is al meteen een heel andere lading he?
Hoe warm en liefdevol dat jij jouw kleine ik meteen in jouw armen wilde nemen. Mooi inzicht om waar te nemen dat kleine ik best wel minder verdrietig is dan jouw volwassen deel.
Verder te onderzoeken, waar dat verdriet dan vandaan komt, welk stuk daar dan precies geraakt wordt.
Dat zal je gaandeweg in de training wel ontdekken.
Wat een mooie boodschap gaf ze jou ook mee. Je mag blij en zorgeloos zijn, je mag dat toelaten.
Dat je dat nu nog niet kan Marga, heb er aub geen oordeel over, wees lief en mild voor jezelf en neem dit inzicht met je mee.
Fijn om te zien dat je weer aan de slag bent Anne.
Heel moedig van jou om jezelf de ruimte te geven om hierbij jouw gevoelens toe te laten en ja … tranen horen erbij.
Geen probleem dat je kleine Anne niet duidelijk kon zien, het gaat om gevoel en dat was er, dus je hebt het helemaal top gedaan.
Heb geen oordeel over het feit dat er geen woorden waren, ze voelde wel de ruimte om haar angst en onzekerheid te laten zien.
En ja, de muziek is zeker een aanrader om nog regelmatig te beluisteren.
Wat de pen oefening betreft.
Ook hier, heb er geen oordeel over.
Het is geen examen en niks is goed of fout.
Het is een proces en stap voor stap zal jouw lichaam wel de ruimte voelen om los te laten.
Forceer niks.
Probeer het binnen 14 dagen nog een keer en voel wat het dan met jou doet.
Succes met de volgende webinars.
Ik vond het een hele intense oefening. Onmiddellijk bij de woorden je kleine ik begonnen de tranen te stromen, kon mijn kleine ik niet heel duidelijk zien. Ze deed niets, maar ik voelde wel haar onzekerheid en haar angst. Het afscheid was moeilijk ik kon geen woord uitbrengen hebben elkaar een knuffel gegeven en de tranen bleven maar komen.
Prachtige muziek ga ik zeker nog naar luisteren!
Ik was versteld hoe duidelijk ik mijn innerlijk kind kon visualiseren. Een blond meisje met twee lange staartjes, samengebonden door rekkertjes met twee rode kersjes eraan. Een T – shirtje en shirtje aan en slippers aan de voeten. Ik voelde bij de ontmoeting liefde, tederheid, bescherming maar ook medelijden. Ze verwachtte beschermd te worden, gezien en gevoeld te worden. Geliefd en erkent te worden. Ik gaf haar de raad om haar buikgevoel te volgen, haar niet te laten intimideren door haar omgeving en zich niet constant aan te passen aan anderen. Maar meer op te komen voor zichzelf en grenzen aan te geven zonder bang te hoeven zijn voor het oordeel van anderen. Minder verlegen zijn en meer in jezelf vertrouwen.
Totaal onverwacht kreeg ik het emotioneel toch wat moeilijk. Maar stilaan leer ik sinds de cursus dat ik mag huilen. Iets wat in mijn kindertijd niet mocht.
Top dat je even tijd kon maken om iets te doen in K.R.A.C.H.T.
En kijk, hoe mooi deze oefening bij jou de ruimte kreeg.
Sterk ook dat je de verschillende emoties kunt doorvoelen en je ook haar verwachtigen kon lezen.
En wat een wijze raad gaf je haar.
Je mag trots zijn op jezelf dat je kon zakken in deze oefening en je emoties gevoeld hebt.
Gevoel wil gevoeld worden.
Tranen mogen stromen.
Tranen wassen onze ziel.
Een heel hardnekkig patroon vanuit je kindertijd dat jij nu stilaan mag omarmen en doorbreken.
Bedankt om jouw ervaring met ons te delen.
Heb niet zoveel boosheid gevoeld, zoals al eerder de oefening met de pen, ik leg die dan rustig opzij.. ik heb in de vele jaren al wat meer mildheid en aan vaarding gekregen denk ik… ik had de brief aan mijn ex geschreven eerder, 6u lang geschreven, alle boosheid en teleurstelling en alle aspecten en gevoelens beschreven.. toen ik die voorlas aan vriendin 2 weken geleden, die ook coach is, zei ze toen we aan napraten waren, dat ik milder kon zijn naar mijn innerlijke kind.. ik was nog hard, zoals mijn moeder was naar mij als kind, hard, wreed, hatelijk, geen liefde of aanvaarding of warmte of tederheid..
Nu dan de visualisatie gedaan, was mooi, de muziek ook.. toen ik mijn innerlijke kind zag, het kleine meisje van 6 jaar, gekeken naar haar hoe ze dichterbij kwam en ik omhelsde haar toen ze bij mij kwam, ze sprong in mijn armen ook, zoals ik gisteren zag in film quiet girl.. de laatste beelden zijn op mijn netvlies gebrand, hoe zij in de armen sprong bij diegene die haar echt liefhad, niet haar ouders…. ik zei en dacht: Ja, kleine Nadine, ik heb jou lief, ik wil niet meer hard zijn naar jou, wat je je hele kindertijd voelde, ik ben zo blij dat je leeft, je wou niet meer leven omdat je hoorde dat je teveel was, slecht en de wereld beter was zonder jou, dat je beter nooit was geboren.. nee, dat is een leugen, ik ben heel blij met je, hoe je bent en dat je leeft, je bent goed zoals je bent, perfect en lief, ik wil je niet meer hard behandelen.. het spijt me dat ik dat zo veel deed onbewust en automatisch.. ik omarm je met liefde en warmte en zorg, met mildheid en tederheid, ik wil je omarmen en troosten en helen.. samen gaan we verder door het leven, welkom lieve Nadine, forever love, zoals ik ook aan mijn zonen altijd zeg, ja forever love. <3<3<3 Ik wil je steunen en liefhebben, al het goede wens ik je toe. Samen gaan we helen tot we zijn en worden zoals we bedoeld zijn en gedroomd door God. together we will make it, never give up, take care, we are made for love and to be loved. Alle liefs voor jou, kleine Nadine, 1001 zoenen en dromen wens ik je toe, knuffel en innige omhelzing van je grote zus en beste vriendin, Nadine <3 <3 <3
Fijn om voor jezelf ook te merken dat die boosheid er niet (meer) is, doordat je door de jaren heen meer mildheid ruimte hebt kunnen geven.
Een mooie reflectie die je kreeg van jouw vriendin na het voorlezen van jouw brief.
Begrijpelijk dat je tegen je innerlijke kind bent zoals je het zelf hebt ervaren door je eigen moeder, je hebt het ook zo geleerd.
Ik vind dit lied zelf ook nog steeds prachtig 🙂
Whaw wat een bijzondere ervaring en krachtige helende woorden voor jouw kleine ik.
Samen met haar ga je dit idd ook doen, daar mag je 100% in geloven.
Prachtig Nadine, bedankt om deze ervaring met ons te delen.
Bijzonder dat je meteen zo’n mooi inzicht kreeg bij deze oefening omtrent je boosheid.
Mooie boodschap gaf je aan jouw kleine ik!
Daar zal die kleine Wouter best wel blij mee zijn.
Het is zoals je zegt, de blauwe lucht is nooit weg, ook al is het zwaar bewolkt.
Op een dag breekt dat wolkendek echt weer open, ook voor jou Wouter.
Ik vond het een heel intens mooie oefening en het sterkte me ook in mijn gevoel en mijn bewustzijn dat ik mijn boosheid niet iets is waar ik mijn energie of focus dien op te leggen.
Het lied deed me wel dieper nadenken en wegzinken naar mijn “kleine ik”..ik heb mij m’n “kleine ik” meegegeven dat je altijd jezelf moet blijven en in jezelf blijven geloven ook al zit het eens tegen..achter iedere storm staat ook terug zonneschijn.
Dank je wel Veerle!
Ik ben vooral van slag omdat ik zo van slag was… Heb dit niet aan zien komen. Ik wil altijd graag grip houden en dingen begrijpen. Zo werkt dat natuurlijk niet
Super dat je deze aanvulling nog geeft.
Want ja “controle loslaten” is een heel herkenbaar dingetje.
Ik zou je eigenlijk bijna willen feliciteren omdat je reeds zo snel in het traject die controle hebt losgelaten.
Echt sterk dat je jezelf de ruimte hebt gegeven om te voelen en om daarbij jouw tranen de vrije loop te laten.
Trots op jou!
Totaal onverwacht vond ik dit een heftige oefening. De tranen blijven stromen… Ik zag mijn kleine ik niet, ik voelde haar meer als een geest. Ze deed ook niets, maar ik voelde haar angst, alleen maar haar angst, terwijl ze toch ook ooit vrolijk en ontspannen moet zijn geweest. Bij het afscheid nemen heb ik gezegd dat ze niet bang hoeft te zijn, dat het goed komt en toen begonnen de tranen te stromen en ze blijven stromen. Ondertussen komt mijn jongste zoon, die erg op mijn emoties afgestemd is vragen of hij me wat leuks mocht vertellen. Dat mocht uiteraard. Fijngevoelig als hij is ging hij daarna gelijk weer weg. Toen liet ik de tranen weer stromen. Angst is een groot thema (geweest) in mijn leven.
De dikste lagen worden vaak afgepeld op de meest onverwachte momenten.
Heel bijzonder dat je jouw kleine ik wel zo goed aanvoelde.
Sterk dat je haar ook hebt toegesproken, haar moed hebt gegeven en gezegd hebt dat ze niet bang hoeft te zijn.
Whaw, jouw jongste zoon voelt wel heel goed zijn mama aan!
Enerzijds lief dat hij jou eruit wilde halen, anderzijds sterk van jou dat je het meteen weer hebt toegelaten om jouw tranen de ruimte te geven.
Bedankt om dit kwetsbare stuk van je met ons te delen.
Hoop dat je door de oefening mss ook wel een gevoel van opluchting had erna?
Ik vond het een hele mooie oefening. Toen ik mezelf zag voelde ik veel verdriet voor het kleine eenzame meisje dat er verloren uitzag. Ik heb haar gezegd dat alles goed komt en dat ze zal uitgroeien tot een mooie sterke vrouw. Wat een prachtige muziek, ik vind ze heel troostend en het deed deugd om aan het kleine meisje een geruststelling te kunnen geven dat alles goed komt. Tegelijkertijd voelde ik verdriet omdat ik terug wilde gaan naar dat kleine meisje, om dat kleine meisje te zijn. Ik wilde zo graag weer het kind zijn om met wat ik nu weet terug opnieuw te kunnen beginnen. Ik zou andere keuzes gemaakt hebben.
Lies, wat goed dat je gisteren toch nog de tijd hebt genomen om deze masterclass te bekijken én ook nog eens deze oefening te doen. Door het verdriet voor kleine Lies toe te laten heb je dit deel in je helingsproces ruimte gegeven.
Ruimte die het nodig heeft om een laagje van je ui af te pellen.
Dus ontzettend goed dat de tranen er waren en dat je ze ook hebt toegelaten.
De muziek vind ik zelf ook prachtig, ik luister er ook nog met regelmaat naar om te verstillen.
Mooi ook om te zien dat je je kleine IK getroost hebt! Dat is wat ze nodig heeft.
Begrijpelijk dat je denkt, kon ik maar terug keren met alles wat ik nu weet ….
Alleen zo werkt het niet.
Er is een reden waarom je hier nu bent, op dit punt in je leven.
En het is nooit te laat om de reis naar je ware zelf te maken.
Heb vertrouwen.
Je kunt het!
Lieve Tinny,
Ik ben zo dankbaar voor mensen net als jij.
Mensen die open staan om geraakt te worden.
Bedankt om dit kwetsbare stukje met ons te delen.
Onthoud: Kwetsbaarheid geeft K.R.A.C.H.T.
Wat goed dat jij jezelf ook de ruimte hebt gegeven om de emoties toe te laten.
Alweer een laagje van je ui.
Begrijpelijk … het kan soms heel intens zijn.
Maar je mag erop vertrouwen dat jouw volwassen lichaam dit aankan.
Geef jezelf de tijd en de ruimte die je nog nodig hebt om verder te groeien in het loslaatproces.
Het is oké.
Veel succes en sterkte verder met de training Tinny.
Je hebt al zulke mooie stappen gezet.
Je mag echt trots zijn op jezelf.
De uitspraken ‘Je bent niet het gevoel. Het gevoel hangt niet aan jou vast. Je bent veel meer dan dat…’ heeft me diep geraakt.
Tijdens een aantal oefeningen rolden spontaan de tranen over mijn wangen. Heel intens maar nadien was ik wel rustiger.
Ik kon de pen niet loslaten. Het verdriet en de teleurstelling zijn nog erg groot. Hopelijk lukt het me binnenkort om de pen wel los te laten.
Ik ga de handvaten die je voorstelde om om te gaan met mijn boosheid zeker uitproberen.
Dag Rob, ik ben ontzettend blij een reactie van jou hier te lezen!
Sterk dat je jouw emoties de ruimte hebt gegeven.
Weer een laagje van je ui Rob.
Probeer nu consequent verder te doen met de webinars.
Je kunt het echt!
Mooie zelfreflectie alweer Nathalie.
en ja … dat kan dus hé dat je hier niks bij voelt.
Zo kan je voor jezelf steeds voelen “waar” je zit in je proces.
Ik heb mijn klein IK ontmoet. Onmiddellijk had ik verbinding met haar. Terwijl ik vaak moeite heb met visualisatie ging dit vanzelf.
1. Ik voelde me heel rustig en liefdevol. Ik zag me zoals op de foto’s van vroeger een klein blond meisje dat altijd blij, vrolijk en lief is voor iedereen. Ze kwam vrolijk huppelend de heuvel af met bloemen in haar hand. Ik was heel blij om haar te zien, ik vond het heel moeilijk om de vrouw die ik nu ben naast haar te zien, ik zag alleen haar. Misschien is dat normaal, ik zie mezelf ook niet in het dagelijkse leven alleen als ik voor de spiegel sta?
2. Kleine ik was blij om me te zien. Vrolijk en speels zoals ze altijd is. Ik streelde haar hoofdje en nam haar hand. We waren allebei blij om samen te zijn. Ze verwachtte mijn aandacht. Die heb ik nooit gegeven. Ik ben nog nooit bezig geweest met mijn innerlijke kind. Terwijl ik me nog steeds heel jong en speels voel. Voor dat ik in een scheiding zat.
3. Ik zag de kleine ik vrolijk de heuvel op huppelen. Bovenaan de heuvel staat mijn mama (die is al 23jaar over) op haar te wachten. Dat had ik niet verwacht. Was heel blij omdat te zien. Mijn kleine ik en mama staan hand in hand naar me te wuiven. Het is goed alles is goed zij zijn samen… IK BEN NOOIT ALLEEN ZIJ ZIJN ER ALTIJD!!!!
Wauw dankjewel voor deze mooie oefening die is heel zuiver en puur. Heel eerlijk en oprecht heb ik alles binnengekregen.
Zo fijn om te lezen dat deze visualisatie meteen raak was.
Dus het oordeel dat jij het hier moeilijk mee hebt mag je dan ook vanaf vandaag loslaten 🙂
De focus in deze oefening ligt op je kleine ik, dus heel normaal dat je haar beter zag dan jezelf in het nu.
Een sterk inzicht hier dat je eigenlijk nog nooit contact met haar had.
Dat is dus wat jij nu te doen hebt in jouw verder verwerking.
Oh wat intens … ik voel jou … zo mooi dat je mama ook op de heuvel stond.
Ik moet meteen denken aan wat je me deze week over haar gemaild hebt.
Jouw kleine ik is in goede handen.
Ze zijn er altijd!
Jij bedankt om dit hier zo in vertrouwen met ons te delen.
Ik ben echt trots op je!
K.R.A.C.H.T.-groet,
Veerle
Ik zit duidelijk in de” in de put fase,
versterkt door ruim 3 weken ziek zijn en totaal op mijzelf aangewezen zijn.
In deze situatie leek mijn situatie en de toekomst uitzichtloos.
De 5 tips om te kalmeren kon ik niet toepassen.
Nu ik min of meer hersteld ben, kan ik dit gaan toepassen.
De meditatieoefening “boosheid loslaten”, werkte heel mooi.
In eerste instantie voelde ik frustratie , afwijzing en pijn in mijn maagstreek.
Door het toe te laten en weg te ademen kon de boosheid voor een groot deel loskoppelen van mijzelf en bij de ander laten.
Het raakte mijn hart niet meer. Er ontstond een zachte ruimte tussen mij en het pijnlijke gevoel, dat gekoppeld was aan de ander.
Er ontstond zachtheid in mijn lichaam.
Ook in de oefening “zijn” en ” voelen” kwam er meer ruimte.
Het werd meer beschouwend ( uit de waterval)
HUISWERK:
Als ik vaker kalm zou kunnen zijn, dan kan ik uit de emotie blijven, overzicht bewaren en meer mijn eigen woordvoerder zijn.
In het onderzoek , waar mijn boosheid vandaan komt, zie ik dat het vooral om een waardebepaling gaat.
Zie je mij, hoor je mij en misschien ook wel , herken je mij ?
Zie ik mij. hoor ik mij ? Eigenwaarde en eigenliefde.
Daar ben ik dus niet van overtuigd, zodat de ander of de situatie harder binnenkomt.
Toen ik “kleine ik” ontmoette, herkende ik de mindset en de patronen en met een sterke band met de natuur
Kleine ik verwachtte begrip, zonder woorden.
Ik snap haar, maar er zijn weinig mensen in haar jonge en latere leven , die haar begrepen.
Daardoor heeft zij een eigen wereld gecreeerd, ondanks haar uitreiking naar buiten.
Ik zou haar willen meegeven, dat ze goed is , zoals ze is.
Dat ze meer vertrouwen in zichzelf en de wereld om haar heen mag krijgen
Dat ze vrij, blij en onbegrensd mag zijn, om te laten zien wie ze is en zich niet hoeft aan te passen en / of te beschermen, door zich terug te trekken .
Dag Petra,
Ik kan mij inbeelden dat als je ziek bent je alles nog veel zwaarder valt. Blij te horen dat het intussen beter gaat en ook de meditatieoefening rust bracht bij jou. Mooi hoe je de boosheid kon loskoppelen van jezelf en uiteindelijk zelfs de zachtheid in je lichaam voelde.
Knap hoe je dit verder uitwerkte! Onder je boosheid zit het niet gezien en gehoord worden, ook door jezelf. Mooi en tegelijk een confronterend inzicht is dat. Hoe kan je kleine ik gezien worden als je jezelf niet durft te zien? Wat is bepalend voor je eigenwaarde?
Ik zou je aanraden om nog een stapje verder te gaan met je kleine ik.
Je inzichten ombuigen naar affirmaties.
Je bent goed, zoals je bent.
Je mag meer vertrouwen in jezelf en in de wereld om je heen.
Je mag vrij, blij en onbegrensd zijn en laten zien wie je bent.
enz enz…
Hartelijke groet,
Mieke
Hoi, ik vond het waardevol om te kunnen ervaren dat ik mijn gevoel accepteer, het boze gevoel even kon laten zijn. Ik merkte bij deze pen oefening; het gevoel boos op en uit boosheid ook willen loslaten; ‘ van zoek het uit’! Ik wil mijn boosheid nog meer leren herkenen en heel subtiel zit de boosheid er wel, terwijl ik dacht dat ik niet boos kon worden. Als ik vaker mijn boosheid zou herkennen dan voel ik beter mijn grens en kan ik meer zelfvertrouwen krijgen en ruimte nemen voor zelfzorg. Ik marchandeer de rouw in mijn leven, zodat ik geen onmacht, boosheid en angst hoef te voelen. Mijn kleine ik ook kunnen omarmen in een familieopstelling afgelopen week. Van daaruit ook rennend naar elkaar toe mijn kleine ik kunnen optillen en kunnen knuffelen en samen door het hoge gras hand in hand kunnen rennen. Heel fijn samen blij te zijn met elkaar. Dat voelde minder alleen. De kleine ik gaf mij mee; het komt wel goed met ons. We hebben elkaar en tijd nodig. Op naar les 12. Groet, Iris
Dag Iris,
Wat ‘n mooie inzichten na dit webinar! Bijzonder dat je toch wel boosheid ervaart en nu ook durft te herkennen én erkennen. Vaak worden we het als het ware afgeleerd om boos te zijn. Erkenning van je gevoel brengt je niet alleen dichter bij jezelf maar ook weer een stap verder in je proces.
Marchandaren is inderdaad een soort vlucht om die onderliggende gevoelens niet te moeten erkennen. Je probeert de boosheid en de angst te ontkennen door als het ware te onderhandelen met jezelf. Zo werkt het jammer genoeg niet, maar het is wel een fase in rouw waar bijna iedereen door moet. Probeer stap per stap toch die onderliggende gevoelens meer en meer toe te laten. Pas als je ermee aan de slag gaat, kan je vooruit. Op naar meer zelfzorg, zelfliefde en zelfvertrouwen.
Dankjewel ook om hier je ervaring met je kleine ik te delen. Je beschrijft het zo mooi! Heel bijzonder om dat in een familieopstelling te mogen ervaren. Wat ‘n fijne uitwerking op jou. Alleen en toch altijd samen verder op pad.
Succes verder met de training!
Hartelijke groet,
Mieke
Ik had heel veel aan de manieren om kalmte te vinden. al doe ik hier en daar wel spontaan al iets daarvan. maar de uitleg van hoe stresshormonen kunnen zorgen voor innerlijke onrust en hoe je die de tijd mag geven om terug uit het lichaam te gaan, verklaarde zoveel voor me. ik heb zoveel momenten van intense paniek en wanhoop dat ik begon te denken dat er iets ernstigs mis is, bijvoorbeeld als ik weer in een trigger zit tov mijn huidige vriend, waar ik vaak ook boosheid uit. dan zie ik niet meer op dat moment dat we het goed hebben, dan ben ik wanhopig. gewoon het geduld en de tijd nemen en de hormonen laten wegebben, dat relativeert inderdaad veel. ook het beeld van de vijver en de steen zijn heel helpend. ik ga zeker de schrijfoefening rond kalmte nog doen, en die van het innerlijke kind eens opnieuw. want daar voel ik dat ik eigenlijk wat schrik heb voor mijn innerlijke kind, niet goed weet wat ze nodig heeft, een afstand voel tot haar. en heel veel ernst in haar voel, weinig speelsheid maar des te meer veel nood bij haar om vertrouwen te voelen en toch gedragen te worden. ook de diepere laag van mijn boosheid onderzoeken met de twee vragen lijkt me een goede oefening. ik blijf wel struikelen over het feit dat ik wel veel weet, dat veel antwoorden wel vlug komen, maar dat ik op het moment van getriggerd worden en niet uit de situatie wegkunnen, blijf hangen in mijn boosheid uiten. alsof ik dat verdien, alsof ik dan pas echt gezien word. en dan hoor ik je zeggen om niet met de deuren te slaan en niet te roepen. dat vind ik een hele moeilijke. ik heb dat zo lang ingehouden die boosheid en niet geuit, dat het nu bijna een basisrecht voelt om het wel te uiten, en dat ik nog bozer wordt als de andere me probeert te sussen of te kalmeren. nog een hele uitdaging…
Debbie,
Goed dat je weer even aan de slag was met de training Debbie.
Fijn om te lezen dat je veel had aan de verschillende manier om kalmte te ervaren!
Ben blij dat ik je hier een inzicht mocht geven rond je stresshormonen. 🙂
Alle emoties mogen er zijn, als je dat echt de nodige ruimte kan geven zonder oordeel, zal je zien dat ze vanzelf ook weer wegebben. Net zoals met de golven van de zee.
Ikzelf hou ook van metaforen. Het kunnen visualiseren van de vijver en de steen, is ook iets wat veel mensen rust geeft. Fijn dat ook jij dit mag ervaren.
Het is zeker aan te raden om de innerlijke kind oefening hier meermaals te doen, zie dit ook als een proces.
Wees maar nieuwsgierig hoe je ook in deze oefening kunt groeien.
Boos worden en dan pas gezien worden, is dat ook een oud patroon. Is dat iets wat je herkent van vroeger?
Heeft jouw systeem beide gelinkt aan elkaar?
Ivm het uiten van die boosheid, mss mag de stoom er wel even afgelaten worden als je te lang en te vaak jezelf hebt ingehouden.
Elk persoon is uniek en iedere situatie is anders.
Kan het helpend voor je zijn om op een kussen te slaan ipv met de deuren te gooien?
Succes verder.
Je bent mooi onderweg.
Veerle
Hey Veerle,
Ik heb gisteren avond deze module gedaan.
Ik had het nodig om mijn gedachten te verzetten.
Ik kwam bij men ouders thuis (slaap daar nu) na men werk en ben beginnen wenen als een klein kind. ( Weeral☹️)
Ik had zo een slechte dag, weer weg van thuis, de kids, alles, maandag weer werken, ik loop moe want men hoofd kent geen rust, kwaad op men ex en met de vragen lopen “waarom, aan wat heb ik dit verdiend?”
Het ging echt niet. Ook gewoon omdat ik weet wat er nog moet gebeuren. Alles moet nog gebeuren!
Nadenken over het huis… wil ik het wel? Al die herinneringen? Ga ik wel iets anders vinden als het moet? Gaan de kinderen tevreden zijn,…. Elke dag de zelfde vragen.
Dus na het eten zet ik mij voor men tablet en die ik nog een webinar.
Boosheid toepasselijk. Het doen….
Eerst en vooral denk ik dat ik in de woede en depressie fase zit…
De meditatie brengt toch al wat rust in men emoties.
Het helpt wel om goed in en uit te ademen.
De balpen: zit ik toch zeker nog in groep 3, hou hem nog steeds stevig vast en mijn hand verkrampt zelf en krijg ze bijna niet open. Zo hard had ik ze vast.
Waar ben ik bang voor:
Bang voor alles wat nog moet komen.
Bang om alleen te zijn.
Bang om alles alleen te moeten doen.
Bang om er niet te kunnen geraken.
Bang om toch iemand nodig te hebben.
……
Als…Dan….
Als ik vaker kalm zou kunnen zijn dan:
– Kan ik mijn gevoel beter verwoorden.
– Kan ik beter communiceren.
– Kan ik me beter uitdrukken.
– Weet ik misschien wat ik moet zeggen.
-Begrijp ik de andere beter.
– Reageer ik niet te boos.
Het innerlijke kind:
Waw, wat een mooie muziek. Ik hoorde de eerst nood en de tranen kwamen al weer naar boven. Precies of het kind begon te wenen.
1) ik herkende mezelf mr zag er ook mijn dochter in.
Ik was blij om het kleine meisje te zien lachte nr haar. Ook had ik schrik voor wat ze nog moet doormaken, leren, moet groeien in haarzelf, alleen… zelfstandig…
2) Ze wilde me naast haar zodat ze niet alleen hoeft te zijn. Dingen samen kan delen, samen doen.
3) Dat ze voor zich moet kijken en niet achter haar. Dat ze het wel zal leren en kunnen…
Het was een goeie sessie want er was een opluchting van emoties.
Had weer wat meer zin om dingen te doen.
Heb wel goed geslapen en had vandaag al een betere dag.
Mr ja zo zijn er veel ups en downs.
Liefs Sylvie
Sylvie
Echt goed van je dat je de momenten waarbij je voelt dat het niet goed gaat, jezelf de tijd en de ruimte geeft om helemaal in de K.R.A.C.H.T.-methode te duiken.
Je hebt echt al mooie stappen gezet op korte tijd!
Weet je dat van jezelf?
Het is beter om met de training aan de slag te gaan dan gek te worden van alle vragen in je hoofd.
Jouw lichaam geeft met de balpen oefening aan dat je nog niet klaar bent om ‘los te laten’, goed dat je hier dan verder denkt wat eronder zit.
Angst … mag ik je uitnodigen om webinar nr 14 te doen binnenkort?
Mooi lied is het hé.
Ik hou er ook heel erg van.
Kan me ook helemaal bij m’n gevoel brengen.
Sterk dat je ook hier weer jezelf de ruimte gaf om jouw tranen toe te laten.
Alweer een gericht laagje van jouw ui die je afgepeld hebt.
Ik ben blij om te lezen dat deze sessie jou een gevoel van opluchting mocht bezorgen.
Maar dat heb je dus helemaal aan jezelf te danken he.
Succes met de volgende stappen hier.
Van hart tot hart,
Veerle
Boosheid resulteerd in afstandelijk gevoel. Ik besef dat ik niet uitkijk naar een confrontatie met F.
Ik kon de balpen niet loslaten, mijn vingers wilde niet opengaan.
Toen mijn kleine ik kwam aanlopen ging mijn ademhaling sneller en mijn oren werden heel warm.
Ik voelde afstand en voorzichtigheid zowel bij de kleine ik als bij mijzelf. Niet goed weten hoe te ontvangen….
Ik heb haar honderd procent gezien en omarmt en verbinding gezocht. Helaas niet goed gelukt.
Bij het weggaan voelde ik me heel verdrietig dat ik de kleine ik niet blij heb kunnen laten weggaan.
De tranen stromen….. geeft me zo een eenzaam gevoel.
Sylvia,
Ik las nog in een mail van jou dat een koude communicatie voor jou voelt als ruzie en dat je daar last van hebt.
Ook hier lees ik terug dezelfde energie van conflictvermijdend te zijn uit angst om afstand te voelen.
Ook het gevoel van afwijzing die hier geraakt wordt?
Jouw lichaam geeft met de oefening met de balpen duidelijk aan dat er iets is waardoor je krampachtig vast wil houden. Wat zit daar onder?
De oefening met jouw kleine ik heeft hier wel impact.
Oordeel vooral niet over jezelf dat het (nog) niet de uitkomst heeft zoals je zou willen.
Belangrijk is bij dit soort oefeningen dat er zaken aangeraakt worden die aandacht mogen krijgen.
Daar ben je mee bezig.
Je doet het goed!
Je mag trots zijn op jezelf dat je ruimte schept voor innerlijk werk.
Stap voor stap.
Vertrouw op het proces Sylvia.
Van hart tot hart,
Veerle
Oef boosheid: Kon ik goed doorvoelen. De tweede keer werd het inteser. De derde keer was deze opgelost.
Ik heb de oef herhaald met ‘wantrouwen’. Ik besefte de derde keer dat dat wantrouwen er niet echt was maar dat het iets is wat ik mijzelf heb aangepraat als waarschuwing naar mijn ego voor zijn gedrag. Het lostte toen ook op.
Oef balpen: Kon ik direct loslaten: groep 1
Als ik vaker kalm zou kunnen zijn dan neem ik betere besluiten vanuit mijn innerlijk kompas die beter passen bij mijzelf.
Oef kleine ik:
Toen ik een klein meisje zag schoot ik direct vol en herinnerde mij dat aan de liefde voel voor mijn bonusdochter, maar ook de pijn dat ik niet de bonusmoeder voor haar kan zijn zoals ik dat graag wil. Toen ik mijn kleine ik zag rende ik op haar af en nam ik haar in mijn armen en heb ik haar duizenden kusjes gegeven. Zijn was ok, vrolijk en vrij. Ik heb gevraagd of ze wel genoeg liefde had gehad en ze knikte. Ik liet haar weten dat ik ontzettend veel van haar houd en trots op haar ben. Ze gaf mij vertrouwen en liefde mee.
Een hele mooie meditatie.
Colinda,
Goed dat je het ‘oplossen’ hier kon voelen.
Sterk dat je ook kunt zien dat het wantrouwen er is geweest als soort van waarschuwing.
Deze meditatie is idd intens maar tegelijkertijd ook ‘mooi’.
Fijn dat je tov jouw kleine ik zoveel liefde mocht voelen en haar ontelbare knuffels gaf.
Begrijpelijk dat hier ook de pijn tov je bonusdochter naar boven kwam.
Dit is een pittig onderdeel van je rouwproces waar je oh zo weinig controle over hebt.
Ik hoop voor jou dat er onderling goede afspraken zijn, zodat je toch nog iets kan en mag betekenen voor haar.
Tot morgen!
Veerle
Hay Veerle,
ik merk de laatste tijd dat mijn boosheid minder word. Ik denk dan een paar dagen dat t rustiger is in mn hoofd en dat de boosheid gezakt is. Maar opeens als ik dan aan t vertellen ben in mn hoofd wat er allemaal gebeurd is wordt ik weer heel verdrietig en dat slaat dan om in boosheid pijn verdriet en teleurstelling. vind t ook allemaal heel spannend over 2 weekjes krijg ik de sleutel van ons nieuwe plekje.
De oefening met de pen was wel weer zo dat ik hm meteen losliet. dat is dan weer zo dubbel. Lijkt wel of ik er tussenin hang ofzo. Heb afgelopen week ook een bedank brief gestuurd naar mn ex schoonouders en mn ex schoonzusje. dat ik van ze hou en dat ze altijd een plekje zullen hebben in mn hart. ben 37 jaar bij zo over de vloer geweest. Heb allang niets meer van ze gehoord en vond toch dat ik mijn kant ook wilde vertellen maar wel met respect. was fijn om te doen t was echt ook n soort afscheid
De oefening met de kaars en het kind, dat bracht heel veel emoties de tranen stroomden over mn wangen. wat was t fijn om de kleine Dorine te zien. Ik kon geen afscheid nemen van mijn klein ik. Ik hou zoveel van haar. Ik wil haar bij me houden lieve kleine Dorine. Ik wil dat kind weer zijn zo fijn zo blij zo zorgeloos zo vrij zo vol met liefde zo geliefd worden zoveel houden van zoveel pure liefde zoveel vrijheid, blijheid, zo vrij, zo fijn. Mijn lieve moedertje was daar ook dat was zooo mooi. Ze riep me ook Dorineke riep ze. zoo warm. Heb n geweldige jeugd gehad met heel veel houden van,liefde en vrolijkheid. onbevangenheid vol met waardering en liefde. klinkt misschien gek maar ik zou zo de oefening weer willen doen om terug te gaan naar dat moment heerlijk ff lekker brullen /tranen van warmte
Dorine,
Fijn van jou te lezen want ik weet dat het spannende tijden voor je zijn en dat de verhuis eraan zit te komen.
Het is goed dat je merkt dat de boosheid met momenten al minder wordt.
Het is ok dat die weer eens opduikt als je weer diep in je gedachten duikt.
Heel spannend idd dat je binnen 2 weken de sleutel krijgt van jouw eigen plekje. Ik hoop met heel mijn hart dat je er stap voor stap een warme thuis van kan maken voor jezelf en je kids.
Goed dat jouw lichaam aangeeft dat je de pen meteen kon loslaten, dat jouw gedachten daar soms anders over denken, dat is normaal. We zien in het verwerkingsproces dat dit kan afwisselen.
Mooi om te lezen dat je ook een soort van afscheidsbrief naar je ex-schoonouders schreef, als onderdeel van jouw proces.
Heel waardevol dat je tijdens deze innerlijke kind oefening de tranen alle ruimte kon geven. Fijn dat je het contact met kleine Dorine als aangenaam hebt ervaren.
Ontroerend mooi dat jouw lieve mama er ook bij was. Heel bijzonder Dorine.
Doe de oefening zo vaak als je wil, het is goed om die warmte te voelen, die warmte is van jou, het zit in jou, daar heb je niemand anders voor nodig.
Je doet het goed.
Ik wens jou heel veel sterkte en succes met de verhuis Dorine.
Van hart tot hart,
Veerle
Hoi Veerle, zojuist deze webinar gevolgd. Ik herken mij erg in de oorzaken van de boosheid. De oefening met de pen was een confronterende, waarom houd ik de boosheid vast, ik heb de pen niet losgelaten. Ik heb er veel over nagedacht en kom tot de conclusie dat het voor mijn gevoel lijkt dat ik met de situatie oké ben als ik loslaat. Of klinkt dit vaag. Als ik mijn boosheid naar alles wat er gebeurt is loslaat dan voelt het voor mij dat ik het geaccepteerd heb, ik kan t moeilijk uitleggen. Ik merk nu ik dit hier neer schrijf dat de tranen wederom komen. En gauw stop ik de waarom vraag, als .. dan… ik laat het niet toe want ik weet ook dat het mij niet verder brengt. Ik hoop over enkele weken wel de pen te kunnen laten vallen. De oefening met de kaars en het kind, daar had ik niet zo veel mee. Ik heb bijna geen foto’s van mijzelf als klein meisje, ook geen dia of bewegend beeld, het kind bleef rustig en zei verder niets. Boosheid heeft voor mij ook veel met de verwachtingen te maken, ik had zoveel goede verwachtingen bij mijn ex, hij zou mij nooit kwetsen, beschadigen, pijn doen en ik had 100% vertrouwen, dat is allemaal wel gebeurt en dat maakt mij boos maar ik besef mij zeker dat alleen ik zelf een verandering moet teweeg brengen wil ik verder kunnen in de toekomst. Ik moet het zelf doen….. toch maar die boosheid loslaten 🤔
Conny, sterk dat je erkent dat je hier heel wat in herkent. Wat een mooi inzicht kreeg je hier bij de balpen oefening. Door wat je schrijft: “ik kom tot de conclusie dat het voor mijn gevoel lijkt dat ik met de situatie oké ben als ik loslaat”, denk ik meteen aan webinar nr 13. Want daar geef ik hier meer uitleg over. Ga het nu niet benoemen, maar jou zelf laten kijken dan komt dat beter binnen. Maar ik zou eerst toch deze 3 delen afwerken, dus hierna eerst nog nr 12 doen.
Goed dat je hier zo’n diepe zelfreflectie op doet en jouw tranen ook de nodige ruimte gaf. Leg de lat niet te hoog want er staat geen tijd op rouw, wees mild voor jezelf.
Dat de innerlijke kind oefening jou nu niet raakte kan ook zijn omdat er nog teveel rouw op je bord ligt, ik zou ze zeker nog eens herhalen als je bij het thema hechting aangekomen bent. Gewoon om te kijken en te voelen hoe het dan bij je binnen komt.
Emoties zijn heel vaak gekoppeld aan verwachtingen. Ik wil je uitnodigen om je daar bewust van te zijn en in de toekomst minder verwachtigen te stellen in je hoofd, je zal zien dat je dan ook minder teleurgesteld wordt. Het enige wat je in de hand hebt rond verwachtingen zijn die over jezelf en dan nog kan je niet alles onder controle hebben.
Een waardevol besef deel je nog, het is idd aan jou om verandering teweeg te brengen, je hebt zelf in de hand hoe je hier nu mee verder gaat. Je moet het zelf doen en je bent het ook aan het doen Conny. Geef jezelf de nodige tijd en ruimte om de hele training op jouw tempo door te werken.
De visualisatie van het innerlijke kind was heel heftig. Ik voelde intens verdriet, een gemis van een moeder die haar kind al lang niet meer had gezien of kwijt was. Ik wilde haar niet loslaten en bij mij houden.
Kleine ik had geen verwachtingen van mij, was blij en onafhankelijk en wou eigenlijk wel verder.
Ik heb haar zonder te willen losgelaten, omdat het verhaal zo verteld werd, en heb haar gezegd dat ik er altijd zal zijn, onvoorwaardelijk. Ik heb pure liefde gevoeld zoals ik ze wil ervaren maar wou ze eigenlijk niet laten gaan.
Ik heb zoveel verdriet….
Karine, fijn dat je gisteren bij het spreekuur was! Altijd leuk om jullie weer eens te zien en te horen.
Deze visualisatie is een pittige en is voor heel wat mensen hier best wel heftig.
Maar … weet dat voelen nodig is om te kunnen helen.
De negatieve emoties mogen de nodige ruimte krijgen! Alleen zo kunnen de positieve gevoelens ook groeien.
Bijzonder is dat ik hier lees dat je jouw kleine ik niet wou loslaten, kan je doorvoelen waarom je zo graag wilde vasthouden?
Van hart tot hart,
Veerle
Hey Veerle, ook voor mij was dit een warme, innige, gevoelige ontmoeting met mijn kleine ik. Ik wou ook niet loslaten, ik voelde veel weerstand toen er werd gevraagd door te gaan. Ik sprak ook uit dat ik er altijd zal zijn en achteraf wou ik doorvoelen waarom ik haar niet kon of wou los laten en kwamen de gedachten van compassie, schuldgevoel tov haar boven. Zou sorry willen zeggen dat ik liever anderen wou pleasen dan voor haar op te komen. Kleine ik was zo vredig, liefdevol, zelfstandig en sterk. Misschien was ik wel jaloers en voelde ik daarom ook verdriet..
Ysabel, blij om weer iets te lezen van jou, na een “pauze”.
Mooi dat je die warmte mocht voelen tijdens de ontmoeting met kleine Ysabel.
Goed dat je je bewust was van de weerstand … Konden jouw woorden haar geruststellen? Was dat wat ze nodig had? Iemand die zegt: “Ik zal er altijd voor je zijn.”
Sterk dat je nog een laagje dieper op onderzoek uitging. Welke woorden kan je nog zeggen aan jouw kleine ik. Schrijf het maar eens uit.
Wel fijn om te zien hoe vredig dat kleine meisje was. Mooi om te zien dat dit jouw basiswaarden zijn.
Vredig, liefdevol, zelfstandig en sterk.
Dat is van jou.
Waarom zou je jaloers zijn? Die waarden zitten nog steeds in jou Ysabel.
Ze zijn alleen wat ondergesneeuwd, maar je bent er nu mee bezig om te weer toe te laten.
Mooie stap alweer!
Alweer een heel waardevolle webinar en wat was het confronterend om de oefeningen te doen. Nu zat ik sowieso al niet goed in mijn vel vandaag, veel verdriet, eenzaam gevoel,…. Op die momenten ga ik dan nog meer aan de slag met de webinars al merk ik dat alle info en oefeningen nog intenser binnenkomen dan. Zelfs bij de ademhalingsoefening vloeiden de tranen al meteen en iIk kon zelfs voelen dat het inademen op bepaalde momenten moeilijker ging, niet zo diepgaand. Mijn adem stokte ergens. Ik denk dat dit door de spanning komt die ik voel.
Ik ben niet mijn gevoel, ik heb een keuze,…daar heb ik over nagedacht want dit klopt. Toch lukt het me soms niet, zoals vandaag, om dat gevoel los te laten. Ik voel me slecht, ik voel me alleen,….van dat gevoel raakte ik moeilijk af ook al probeerde ik er bewust mee om te gaan en voor mezelf te herhalen dat het ook bepaalde gedachten zijn die dat gevoel bepalen en ik er ook op een andere manier naar kan kijken.
Oefening met de balpen: het lukte me niet ze los te laten maar het verwonderde mij ook niet. Ik ben er wel zeker van dat ik de komende dagen, wanneer ik de oefening opnieuw doe, de balpen wel kan lossen. Ik zat met zoveel weerstand nu.
Onderzoek naar de reden van mijn boosheid: dat is voor mij duidelijk. Ik ben nog steeds boos op mijn ex op wat hij me heeft aangedaan en nog aandoet. Ik denk, zolang hij niet in beweging komt en de zaken rond het appartement niet geregeld zijn, hij de sleutel niet teruggeeft, zijn gerief niet komt ophalen,….dat ik die boosheid zal blijven voelen. Hij stelt zich passief agressief op, weigert te communiceren… De zaken die ik ontdekt heb, zijn bedrog op verschillende vlakken, zijn alcoholmisbruik en weigering om daar iets aan te doen, dat maakt me heel boos. Terwijl voel ik wel al meer mededogen want eigenlijk is het zielig. Hij is een eenzame man die, mocht hij zichzelf goed in de spiegel bekijken, helemaal zou crashen. Ik doorzie nu zo zijn patronen, van zodra ik hem met bepaalde zaken confronteerde, vluchtte hij weg, in de drank of nu al enkele maanden letterlijk, weg uit het appartement. Ik ben nog steeds blij dat ik van hem af ben want hij zou me mee de dieperik hebben ingetrokken, zowel financieel als emotioneel. Die man is psychisch ziek maar dat is niet mijn verantwoordelijkheid, die gedachte heb ik wel kunnen lossen. Ik moet hem niet redden, dat is mijn taak niet. Ik ben ook al wat van het schuldgevoel verlost al voel ik soms wel nog schaamte dat ik het zover heb laten komen. Ik kijk wel al met meer mildheid naar mezelf. De oefeningen helpen me hier bij.
Bij de visualisatie oefening rond het innerlijke kind: er was wel verdriet maar ook veel mildheid. Ik zag mezelf terug als 6-jarige, onbezonnen maar toch al zo gevoelig. Wat een mooie muziek om naar te luisteren bij het beantwoorden van de 3 vragen, de tranen rolden over mijn wangen maar ook vanuit ontroering. Mijn kleine ik gaf mij de boodschap op met mildheid naar mezelf te kijken, om dankbaar te zijn om wat ik wel had en heb en om krachtig te zijn (want dat ben ik vaak) en mijn pad te vervolgen in alle vertrouwen. Ik gaf mijn kleine ik een steentje om mee te nemen op haar pad, een houvast maar ook iets dat kan achtergelaten worden op een plek die goed aanvoelt.
Katrien, ik las in de groep ook al dat je het wat moeilijk had mede doordat er de voorbije tijd zoveel gepland was en je nu voor het eerst een weekend alleen was met niks te doen.
Ergens is dat wel nodig om jezelf de ruimte te geven om te VOELEN en ja ik weet dat dit heftig is en dat je veel liever van dat gevoel wil vluchten maar wanneer je de negatieve emoties wegdrukt dan voel je ook de positieve dingen minder intens. Dus goed dat je het hebt toegelaten en dat je op die momenten ook nog met de K.R.A.C.H.T.-methode aan de slag ging. Dat mag je erin houden, als je je dan toch al minder voelt kan je evengoed ruimte scheppen om nog een laagje dieper te gaan om te helen.
Ivm jouw gedachten … je anders voelen begint idd bij anders denken dus goed dat je je hier bewust van bent.
Wanneer je merkt dat je teveel aan het denken bent kan je jouw gedachten ook eens opschrijven om te kijken hoe je ze kunt ombuigen. Let er dan vooral ook op of ze ‘waar’ zijn? Of komen ze uit oude patronen en oude verhalen die niet eens van jou zijn.
Wat op zo momenten ook helpt is om 2 minuten de ‘superman-houding’ aan te nemen en luidop te zeggen ‘Ik ben de kracht die de richting bepaalt”. Deze zin is ‘de code’ uit masterclass nr. 33. Misschien is het fijn om binnenkort deze al voor een 1ste keer te volgen?
De balpen oefening is idd een momentopname. Jouw lichaam vertelt hoe je er op dat moment in zit, dus ja Katrien, oordeel er vooral niet over en wees lief en mild voor jezelf. Neem het binnen een paar weken nog eens opnieuw op.
Begrijpelijk dat je boos bent, het is ook niet niks wat er gebeurt allemaal. Zo erg dat hij niet meewerkt, want uiteindelijk moet hij op den duur toch ook weer verder met zijn leven. Ik hoop echt voor jou dat er asap schot in de zaak komt. Kan je hem via jouw notaris niet onder druk zetten als je tegen de beloofde termijn geen beweging ziet?
Daarnaast ook wel sterk van jou dat je ‘de andere kant’ van hem kan zien, want ja het is zielig. Ergens heeft hij ook een innerlijke wond die ervoor zorgt dat hij doet zoals hij doet. Maar daar ben jij niet verantwoordelijk voor, gelukkig zie je dat nu wel in! Alleen heel jammer dat jij met heel wat gebakken peren zit door zijn gedrag en dat is niet ok.
Maar … ik weet dat het hard klinkt Katrien … Alles gebeurt met een reden en die reden is altijd groei.
Het is een heel zware ‘les’ maar je had duidelijk nog wat innerlijk werk te doen om het leven te kunnen leiden vanuit je ware zelf. Zonder dit gebeuren zou je dat nooit gedaan hebben. Vertrouw op het proces, ook al is het bikkelhard. Ik vind in moeilijke omstandigheden de volgende zin altijd heel helpend: “Het universum werkt voor mij en niet tegen mij. Het is onderdeel van mijn proces, ik vertrouw erop dat dit mij bij een hoger doel brengt.”
Wat mooi dat je met liefde en mildheid naar jouw kleine ik kon kijken! De muziek is mooi hé, ik kan er zelf ook nog heel erg van genieten van dit lied. Een mooie boodschap kreeg je van kleine Katrien en wat gaf je haar een mooi symbolisch geschenk mee …
Alweer een laag van je ui Katrien, wat ben je toch goed bezig met de training.
Heel veel draagkracht gewenst bij de volgende stappen die je hier zet.
Van hart tot hart,
Veerle
Dag Veerle,
Ik had gisteren nog naar dit deel gekeken. Vandaag dan het antwoord. Want het was mijn weekend en ik ging samen met mijn dochtertje naar Wie is de Mol kijken.
Ik heb een hele vervelende nacht achter de rug. Doordat ik twee weken achter elkaar mijn dochter heb gehad. Zij zijn toch een weerspiegeling van het huwelijk op een negatieve manier. Er werden weer twee filmen afgespeeld in mijn hoofd, vanuit het huwelijk. Omdat ik niet wist waar mijn ex was. De eerste is de film dat ze weg is met een smoesje en later bleek dat ze ontrouw had gepleegd. En de tweede film is dat ze tijd neemt met haar sociale contacten en ik alleen achter blijf als babysit en zij kan gaan en staan waar ze wil. Beide hebben mij altijd veel pijn gedaan. Maar ik ben altijd van haar blijven houden. En nu leeft zij eigenlijk op een zelfde wijze, maar heeft ze geen last van mij, en ik mag weer babysitten. Dat is nog iets heel dieps geworteld in mij. En tuurlijk ook dit nooit gemogen hebben in mijn jeugd vanwege mijn medisch dossier.
Bij de pen heb ik weinig tot geen emotie. Ik realiseer mij dat ik toch niks meer kan wijzigen. En berust er in. Maar kan dit berusten niet vasthouden of verankeren en glijd heel snel weer terug naar af. De pen heb ik in de 2e fase laten vallen. Na de bewustwording van er toch niets meer aan kunnen doen. Maar zoals gezegd kan ik de pen ook zo weer oppakken en van vooraf aan beginnen.
Het kleine innerlijke jongetje was stil, bleef netjes staan en liet zich aaien. Maar zij niets. Maar knikje zachtjes ja of nee. En keek stil naar mij toen ik doorliep en liep toen ook de berg weer op. Eenzaam en alleen.
Ik heb heel veel angst, leven zonder partner, angst voor de zelfstandigheid, dwingt mij tot schema’s, die dan bijna autistisch door mij heen blijven gaan. Ben constant verantwoording aan het afleggen aan denk mijzelf. Alsof ik buiten mijzelf leef. Voel trots als iets goed gelukt is. Dat ik voel dat het mentaal en lichamelijk mij niet beperkt heeft. Maar kan dit niet vasthouden en groeien hierin. Dus het is alsof ik elke dag opnieuw begin. Zo voelt het soms, als ik het nu zo opschrijf.
“als ik vaker kalm zou kunnen zijn dan ….. zou ik veel minder piekeren. Daardoor meer energie hebben en fijner in het hier en nu zou kunnen leven.
Denk het lagere zelfbeeld zorgt ook voor angst voor het onbekende, terwijl ik gewoon zoveel kan en doe. Maar dit niet zo ervaar! En dus niet nog meer het avontuur ga opzoeken.
Ik ben te weinig gewaardeerd voor wie ik ben … en houdt mij in mijn slachtoffer rol vast, middels boos zijn. Want dat is het enige wat ik ken. De vraag zal zijn of ik mijzelf ooit ga waarderen en het ok vind voor wie en wat ik ben.
En nu ga ik lezen, lord of the rings, in bed.
Warme groetjes, Laurent
Laurent,
Als ik de 2 scenario’s van jouw filmen bekijk … Wat is de rode draad daarin?
Welke frustratie ligt daar aan de basis?
Het bewust zijn dat je er niks meer aan kunt veranderen bij de oefening met de pen is al een mooie stap in de goede richting.
Wat is de belangrijkste reden waarom je ze zo weer zou kunnen oppakken en van vooraf aan beginnen?
Ivm angst … wil ik je vragen om webinar nr 14 te volgen.
Om angsten te doorbreken mogen we ook kijken naar onze gewoontes. 2
Een gewoonte is altijd een cluster van 3 componenten tegelijkertijd = Denken , Doen, Voelen in een situatie
Bij een gewoonte heb je elk moment een keuze om het anders te doen.
Bv. Vervangen van je angstige gedachten
2 mogelijkheden
1. Ik kan het niet alleen
2. Ik ben zelfstandig
Bij welke situatie denk je dat quasi altijd dat je het niet alleen kunt?
Werk die dan eens uit met de cluster
Wat denk je in het 1ste geval?
Denken
Doen
Voelen
Wat denk je in het 2de geval?
Denken
Doen
Voelen
Wat is je inzicht, wat kan je veranderen?
Ivm ‘lagere zelfbeeld’ er staat een hele waardevolle masterclass in de training om je zelfvertrouwen een boost te geven.
Dat is nr 31. Deze masterclass duurt 2 uur en er zit een werkboek bij van 42 pagina’s.
Dit werkboek zou je al eens kunnen uitprinten als je in de gelegenheid bent.
Zodat je hier stap voor stap tussendoor ook aan kunt werken, want eigenlijk is dit onderdeel al een training op zich.
Je sluit af met een mega inzicht.
Het niet gewaardeerd zijn is een vastgeroeste pijn die je al heel lang kent.
Waarbij jij jezelf in de slachtofferrol plaatst en waar je de emotie boos zijn aan hebt gekoppeld.
Inzicht is de 1ste stap naar verandering Laurent.
De vraag die je stelt of jij jezelf ooit gaat waarderen?
Daar kan ik volmondig JA op antwoorden.
Heb vertrouwen dat wanneer jij echt alles van de K.R.A.C.H.T.-methode doorwerkt zult hebben jij daar een ander gevoel zal bij hebben.
Maar helaas dit is een diepgewortelde oude pijn, dus absoluut geen quick fix, maar wel mogelijk.
Geef jezelf de tijd en de ruimte en wees mild voor jezelf.
Als de andere mensen dit kunnen doorbreken dan kan jij dat ook!
Dag Veerle,
De rode draad in de 2 filmen. Geen idee. Het eerste wat in mij op kwam, en dat het meestal juiste, is dat ik al mijn leven alles voor iedereen heb gedaan. Alle opdrachten, vanuit codependentie natuurlijk denk ik, om gezien en gehoord te worden, behandeld willen worden als een gelijkwaardige en volwaardige iemand. Alles uit de goedheid van mijn hart. Maar nooit echt zo behandeld ben. Ook niet anders weet. En dan is er een lichtpuntje, je ex nu, en die laat je dubbel en dwars bedrogen uitkomen, even erg als de rest. Maar ik wil hier vanaf. Dan maar liever alleen, kan ik ook niet meer gekwetst worden. Maar ik moet dit wel verwerken. En het gaat steeds beter. Maar geleidelijk.
De pen weer oppakken is denk ik toch het geloof in een goede uitkomst als beide zich er voor zouden inzetten. Ik heb altijd hard moeten vechten, als persoon en als medisch patiënt, en ben niet snel een opgever. Ook de plichtsgetrouwheid, naar wie? mezelf en/of de ander, het willen volbrengen van een opdracht. Maar is dit een overlevingstactiek. Jij mag het zeggen.
Jouw antwoord op het lagere zelfbeeld raakt mij, positief, en laat tranen loskomen. En hier zit een grote knoop die mij maar langzaam ook voor mij blijft laten vechten en plichtgetrouw naar mezelf doet zijn. En geeft nu weer tranen. Waar heb ik dit aan verdient. Wat heb ik gedaan dat onze lieve heer mij zo’n hard leven laat leiden. Ik weet het echt niet. Maar heel af en toe ga ik toch bij hem langs in het kappeltje en schrijf een verhaaltje, want het is altijd open en er ligt een schrift klaar, voor een ieder.
Antwoorden op webinar 13, deel 3, doe ik later deze week. Die gaf veel tranen.
Effe alles loslaten. Maar ben trots op mijzelf met wat ik allemaal gedaan heb vandaag. Strakjes weer dankbaarheid afsluiten in bedje.
Warme groetjes, Laurent
Je zegt geen idee, maar je weet het wel.
Ik zag de rode draad “niet in je waarde gezien worden”.
Een doorzetter zijn door wat je meegemaakt hebt als medisch patiënt is een positief kenmerk wat tevens ook een valkuil kan zijn.
Je begrijpt wel wat ik bedoel.
Een groot verantwoordelijkheidsgevoel staat ook bij de 22 kenmerken van codependentie, dus ja een overlevingsstrategie.
Weet dat het universum of onze lieve Heer, ieder mag dat naar zijn gevoel invullen, jou niet met opzet laat leiden.
Er komt altijd op jouw pad wat je nodig hebt, om dichter bij je ware zelf uit te komen.
Maar daar ga ik nu niet te ver over uitweiden, want jouw focus mag nu liggen op de rouw.
Het spirituele stuk komt wel als je wat verder bent in de training.
Je mag zeker trots zijn op de stappen die je hier al hebt gezet! Ik kan je soms niet bijhouden, dus ja, geef jezelf ook maar de rust tussendoor.
Gisteren gestart met deel 1 van deze serie, vandaag deel 2.
De oefening met de balpen was al intens, ik wilde de pen niet loslaten omdat ik zoveel boosheid voelde in mn lijf, maar juist van dat juk wilde ik af, op dat moment liet ik de pen vallen en hoe gek het ook klinkt, er viel een last van mn schouders af.
De oefening van de ontmoeting met de kleine ik was heel erg confronterend. Ik moest huilen, heel veel en hard huilen! Is dit omdat pijn en verdriet uit het verleden nog niet (onvoldoende) is verwerkt/ opgelost? Wat kan ik hieraan doen? Is dit ook waar mijn boosheid uit deze tijd vandaan komt?
Ik voelde me enorm kwetsbaar en moest, zoals gezegd enorm huilen bij het zien van de kleine ik. Huilen omdat ik de kleine ik wilde beschermen en behoeden voor alles wat hij mee zou gaan maken. Verdriet/ Pijn/ Wanhoop/ Verlating zijn termen die ik opgeschreven heb als gevoelens die ik voelde bij het zien van de kleine ik.
De kleine ik was echter nog zo onbevangen, hij liep te springen door t veld en had energie voor 10. Eigenlijk wilde hij alleen maar een knuffel krijgen en gezien worden. Een aai over zijn bol en liep springend en stuiterend weer weg.
Wat ik hem meegegeven heb is om te leren genieten van het moment waarin hij zit. Genieten van het moment waarin hij zat. Ik wilde hem een hele dikke knuffel geven en zeggen dat ik van hem houdt en dat hij er mag zijn!
Bertwin,
Whaw wat een mooie stappen heb je al gezet en je bent nog maar begonnen.
Er zitten doorheen de training heel wat kleine lichaamswerk oefeningen verweven, zoals deze met de balpen.
Die oefeningen lijken op het eerste zicht soms vreemd, maar hebben vaak een hele mooie intense uitwerking.
Ik zeg dus altijd tegen de mensen “ook al lijkt een oefening stom om te doen, aub doe ze allemaal”
Dus echt top dat je die ontlading mocht voelen.
Innerlijk groeien gaat altijd gepaard met voelen.
Dus iedere keer, elke kleine ontlading die je gewaar wordt is een ‘laagje van je ui’.
De visualisatie hier met ‘kleine ik’, is voor veel mensen heel confronterend.
Mooi is dat je jouw tranen de ruimte hebt gegeven, tranen wassen jouw ziel.
Je hoeft niet te analyseren waarom het zo heftig was.
Er zit een innerlijke kind wond die geheeld mag worden en daar ben je nu mee bezig.
Weet dat het normaal is dat oefeningen zoals deze een heftige uitwerking kunnen hebben.
Draag daarna zorg voor jezelf, wees lief en mild en vooral zonder oordeel.
Je zal doorheen de training antwoorden krijgen op jouw vragen.
Stap voor stap.
Weet dat die onbevangen Bertwin nog steeds in jou zit, die mag weer geboren worden.
Jij gaat jezelf in deze innerlijke reis weer (her)ontdekken.
Een mooie boodschap schreef je hier neer.
Genieten van het moment waarin je zit.
Focus op het NU.
Kippenvel Bertwin. Echt mooi werk!
Annick, goed dat je deze 3-delige reeks hebt opgepakt! Fijn om te zien dat je hier al mooie stappen in hebt gezet.
Idd met boosheid lossen we niks op, maar ja voor veel mensen makkelijker gezegd dan gedaan, dus goed dat jij hier mag zien dat je dit mag afvinken.
Visualiseren is ook iets wat je mag leren, blijf er vooral mee doorgaan en oordeel niet over goed of fout.
Je zal zien naarmate je het ook eens herhaalt, dat het steeds beter zal lukken.
Top dat jij jouw kleine meisje hebt gezien in deze oefening en wat fijn dat ze met een lach naar beneden kwam.
Goed ook dat je haar pijnpunten voelde, is iets wat je zeker mag noteren in jouw notities.
Je bewust zijn van die pijnpunten geeft jou inzicht in wat je nu ook nog soms kunt voelen.
Zoals je schrijft de angst om alleen te zijn die je onlangs gewaar werd.
Echt heel waardevol dat je ook jezelf kon vergeven in dit proces.
Want ik herhaal het dikwijls vergeven doen we ook voor onszelf, het geeft zoveel meer ruimte in onze innerlijk reis.
Bijzonder dat je reeds een uitwerking van jouw innerlijk werk mag merken.
Ik wens je de rust toe die je verdient in 2024.
ben gisteren gestart met de webinars omtrent boosheid loslaten. ik merk dat ik inderdaad al heel wat heb losgelaten en ook al een plaats kan geven.
met boosheid los ik niets op, ik bleef er gewoon in hangen.
ik heb niet altijd makkelijk met visualisatie, ben redelijk snel afgeleid.
de terugkeer naar mijn kleine IK is dan wel goed gelukt. ik zal mezelf als kleine meisje met een grote lach naar beneden komen. ik lach zelf ook graag, dus kon ik mezelf hierin zeker herkennen. toen we afscheid namen, en ze weer naar boven toe wandelde, voelde ik wel haar eenzaamheid en dat ze het moeilijk had om alleen terug te keren.
vandaar heel waarschijnlijk mijn angst om alleen te zijn, tot enkele weken geleden.
ik voel mij vandaag sterken, kan al beter alleen zijn, en heb mezelf ook vergeven wat er destijds is gebeurd om nu in deze scheiding te zitten.
blijkbaar straal ik positieve kracht uit want mijn ex heeft opnieuw contact gezocht, om zeer positieve manier.
misschien brengt 2024 nog wel meer rust in mijn, ons leven.
Hoi Veerle, een poosje niets met de kracht methode gaan. Wel veel geschreven de afgelopen weken en dat gaat merendeels over mijn eigen pad gaan. Oude normen vanuit het ouderlijk huis loslaten, wat vind ik belangrijk en hoe ziet dat eruit. Niet meelopen maar mijn eigen gang gaan en dat gaat met vallen en opstaan. De oefening met de pen daarbij zat ik in groep 1. Bij de eerste oefening, Boosheid, frustratie oproepen door een situatie te visualiseren daarbij kwam veel verdriet vrij. Ik heb veel gehad aan het gevoel loskoppelen (ik ben niet mijn gevoel) het gevoel mag er zijn maar ik kan het loslaten.
Ook bij de meditatie van de steen in de vijver voelde ik de rust in mijzelf en kon de rimpels van het water langzaam zien vervagen. Het inzicht, Mijn centrum is rust daar kan ik altijd naar terug, de steen op de bodem van de vijver.
Tijdens de visualisatie met de kaars, vrij direct voelde ik verdriet opkomen voordat ik mijn innerlijk kind zag. Ze kwam speels aangehuppeld en was blij dat gaf mij het gevoel dat ze vrij was (zorgenloos) Ik wilde haar gelijk in m’n armen nemen. Ik had het gevoel dat mijn volwassen deel verdrietiger was dan mijn innerlijk kind. Ik wilde eigenlijk niet dat ze van mij afliep op het einde van de visualisatie maar ze draaide zich om en huppelde terug naar waar ze vandaan kwam en ik heb haar na gekeken. Ze liep terug zonder om te kijken en had verder geen boodschap, ik keek haar alleen na en dat gaf een gevoel van alleen zijn. Ze liet me zien dat het okay is om zorgenloos blij en vrij te zijn ondanks wat ze heeft meegemaakt en zover is mijn volwassen deel nog niet dat is voor nu nog even een dingetje maar ik ben op de goede weg. Ik ben niet mijn verdriet, Ik voel mijn verdriet en dat geeft ruimte in mijzelf om ervoor te kiezen dit verdriet los te laten. Dank je wel Veerle voor dit inzicht, Groetjes Marga
Dat kan gebeuren Marga dat je het even laat liggen, dat moet ook kunnen, om die reden koos ik er ook voor dat de mensen voor altijd toegang hebben tot de training.
Op die manier kan je geheel jouw tempo volgen en hoef je geen bijkomende stress te hebben over een training die je binnen een bepaalde periode ‘moet’ volgen. Wel wil ik iedereen motiveren om het zeker binnen het jaar af te werken!
Goed dat je wel blijven schrijven bent, ik zeg altijd ‘schrijven is helen’, het geeft jou echt inzicht over jezelf, dus een hele waardevolle reflectie oefening.
Je hebt daar meteen een patroon te pakken waar je alert op mag zijn.
Je eigen pad kiezen ipv mee te lopen met wat een ander denkt.
Fijn om te lezen dat je er toch al vordering in mag voelen Marga.
Ontzettend moedig van je dat je bij de oefening jouw emoties de nodige ruimte hebt gegeven!
En ja, je bent het niet, je voelt het.
Dat is al meteen een heel andere lading he?
Hoe warm en liefdevol dat jij jouw kleine ik meteen in jouw armen wilde nemen. Mooi inzicht om waar te nemen dat kleine ik best wel minder verdrietig is dan jouw volwassen deel.
Verder te onderzoeken, waar dat verdriet dan vandaan komt, welk stuk daar dan precies geraakt wordt.
Dat zal je gaandeweg in de training wel ontdekken.
Wat een mooie boodschap gaf ze jou ook mee. Je mag blij en zorgeloos zijn, je mag dat toelaten.
Dat je dat nu nog niet kan Marga, heb er aub geen oordeel over, wees lief en mild voor jezelf en neem dit inzicht met je mee.
Heel veel succes met de volgende stappen Marga!
Fijn om te zien dat je weer aan de slag bent Anne.
Heel moedig van jou om jezelf de ruimte te geven om hierbij jouw gevoelens toe te laten en ja … tranen horen erbij.
Geen probleem dat je kleine Anne niet duidelijk kon zien, het gaat om gevoel en dat was er, dus je hebt het helemaal top gedaan.
Heb geen oordeel over het feit dat er geen woorden waren, ze voelde wel de ruimte om haar angst en onzekerheid te laten zien.
En ja, de muziek is zeker een aanrader om nog regelmatig te beluisteren.
Wat de pen oefening betreft.
Ook hier, heb er geen oordeel over.
Het is geen examen en niks is goed of fout.
Het is een proces en stap voor stap zal jouw lichaam wel de ruimte voelen om los te laten.
Forceer niks.
Probeer het binnen 14 dagen nog een keer en voel wat het dan met jou doet.
Succes met de volgende webinars.
Ik vond het een hele intense oefening. Onmiddellijk bij de woorden je kleine ik begonnen de tranen te stromen, kon mijn kleine ik niet heel duidelijk zien. Ze deed niets, maar ik voelde wel haar onzekerheid en haar angst. Het afscheid was moeilijk ik kon geen woord uitbrengen hebben elkaar een knuffel gegeven en de tranen bleven maar komen.
Prachtige muziek ga ik zeker nog naar luisteren!
Ik was versteld hoe duidelijk ik mijn innerlijk kind kon visualiseren. Een blond meisje met twee lange staartjes, samengebonden door rekkertjes met twee rode kersjes eraan. Een T – shirtje en shirtje aan en slippers aan de voeten. Ik voelde bij de ontmoeting liefde, tederheid, bescherming maar ook medelijden. Ze verwachtte beschermd te worden, gezien en gevoeld te worden. Geliefd en erkent te worden. Ik gaf haar de raad om haar buikgevoel te volgen, haar niet te laten intimideren door haar omgeving en zich niet constant aan te passen aan anderen. Maar meer op te komen voor zichzelf en grenzen aan te geven zonder bang te hoeven zijn voor het oordeel van anderen. Minder verlegen zijn en meer in jezelf vertrouwen.
Totaal onverwacht kreeg ik het emotioneel toch wat moeilijk. Maar stilaan leer ik sinds de cursus dat ik mag huilen. Iets wat in mijn kindertijd niet mocht.
Top dat je even tijd kon maken om iets te doen in K.R.A.C.H.T.
En kijk, hoe mooi deze oefening bij jou de ruimte kreeg.
Sterk ook dat je de verschillende emoties kunt doorvoelen en je ook haar verwachtigen kon lezen.
En wat een wijze raad gaf je haar.
Je mag trots zijn op jezelf dat je kon zakken in deze oefening en je emoties gevoeld hebt.
Gevoel wil gevoeld worden.
Tranen mogen stromen.
Tranen wassen onze ziel.
Een heel hardnekkig patroon vanuit je kindertijd dat jij nu stilaan mag omarmen en doorbreken.
Bedankt om jouw ervaring met ons te delen.
Heb niet zoveel boosheid gevoeld, zoals al eerder de oefening met de pen, ik leg die dan rustig opzij.. ik heb in de vele jaren al wat meer mildheid en aan vaarding gekregen denk ik… ik had de brief aan mijn ex geschreven eerder, 6u lang geschreven, alle boosheid en teleurstelling en alle aspecten en gevoelens beschreven.. toen ik die voorlas aan vriendin 2 weken geleden, die ook coach is, zei ze toen we aan napraten waren, dat ik milder kon zijn naar mijn innerlijke kind.. ik was nog hard, zoals mijn moeder was naar mij als kind, hard, wreed, hatelijk, geen liefde of aanvaarding of warmte of tederheid..
Nu dan de visualisatie gedaan, was mooi, de muziek ook.. toen ik mijn innerlijke kind zag, het kleine meisje van 6 jaar, gekeken naar haar hoe ze dichterbij kwam en ik omhelsde haar toen ze bij mij kwam, ze sprong in mijn armen ook, zoals ik gisteren zag in film quiet girl.. de laatste beelden zijn op mijn netvlies gebrand, hoe zij in de armen sprong bij diegene die haar echt liefhad, niet haar ouders…. ik zei en dacht: Ja, kleine Nadine, ik heb jou lief, ik wil niet meer hard zijn naar jou, wat je je hele kindertijd voelde, ik ben zo blij dat je leeft, je wou niet meer leven omdat je hoorde dat je teveel was, slecht en de wereld beter was zonder jou, dat je beter nooit was geboren.. nee, dat is een leugen, ik ben heel blij met je, hoe je bent en dat je leeft, je bent goed zoals je bent, perfect en lief, ik wil je niet meer hard behandelen.. het spijt me dat ik dat zo veel deed onbewust en automatisch.. ik omarm je met liefde en warmte en zorg, met mildheid en tederheid, ik wil je omarmen en troosten en helen.. samen gaan we verder door het leven, welkom lieve Nadine, forever love, zoals ik ook aan mijn zonen altijd zeg, ja forever love. <3<3<3 Ik wil je steunen en liefhebben, al het goede wens ik je toe. Samen gaan we helen tot we zijn en worden zoals we bedoeld zijn en gedroomd door God. together we will make it, never give up, take care, we are made for love and to be loved. Alle liefs voor jou, kleine Nadine, 1001 zoenen en dromen wens ik je toe, knuffel en innige omhelzing van je grote zus en beste vriendin, Nadine <3 <3 <3
Fijn om voor jezelf ook te merken dat die boosheid er niet (meer) is, doordat je door de jaren heen meer mildheid ruimte hebt kunnen geven.
Een mooie reflectie die je kreeg van jouw vriendin na het voorlezen van jouw brief.
Begrijpelijk dat je tegen je innerlijke kind bent zoals je het zelf hebt ervaren door je eigen moeder, je hebt het ook zo geleerd.
Ik vind dit lied zelf ook nog steeds prachtig 🙂
Whaw wat een bijzondere ervaring en krachtige helende woorden voor jouw kleine ik.
Samen met haar ga je dit idd ook doen, daar mag je 100% in geloven.
Prachtig Nadine, bedankt om deze ervaring met ons te delen.
Bijzonder dat je meteen zo’n mooi inzicht kreeg bij deze oefening omtrent je boosheid.
Mooie boodschap gaf je aan jouw kleine ik!
Daar zal die kleine Wouter best wel blij mee zijn.
Het is zoals je zegt, de blauwe lucht is nooit weg, ook al is het zwaar bewolkt.
Op een dag breekt dat wolkendek echt weer open, ook voor jou Wouter.
Ik vond het een heel intens mooie oefening en het sterkte me ook in mijn gevoel en mijn bewustzijn dat ik mijn boosheid niet iets is waar ik mijn energie of focus dien op te leggen.
Het lied deed me wel dieper nadenken en wegzinken naar mijn “kleine ik”..ik heb mij m’n “kleine ik” meegegeven dat je altijd jezelf moet blijven en in jezelf blijven geloven ook al zit het eens tegen..achter iedere storm staat ook terug zonneschijn.
Dank je wel Veerle!
Ik ben vooral van slag omdat ik zo van slag was… Heb dit niet aan zien komen. Ik wil altijd graag grip houden en dingen begrijpen. Zo werkt dat natuurlijk niet
Super dat je deze aanvulling nog geeft.
Want ja “controle loslaten” is een heel herkenbaar dingetje.
Ik zou je eigenlijk bijna willen feliciteren omdat je reeds zo snel in het traject die controle hebt losgelaten.
Echt sterk dat je jezelf de ruimte hebt gegeven om te voelen en om daarbij jouw tranen de vrije loop te laten.
Trots op jou!
Totaal onverwacht vond ik dit een heftige oefening. De tranen blijven stromen… Ik zag mijn kleine ik niet, ik voelde haar meer als een geest. Ze deed ook niets, maar ik voelde haar angst, alleen maar haar angst, terwijl ze toch ook ooit vrolijk en ontspannen moet zijn geweest. Bij het afscheid nemen heb ik gezegd dat ze niet bang hoeft te zijn, dat het goed komt en toen begonnen de tranen te stromen en ze blijven stromen. Ondertussen komt mijn jongste zoon, die erg op mijn emoties afgestemd is vragen of hij me wat leuks mocht vertellen. Dat mocht uiteraard. Fijngevoelig als hij is ging hij daarna gelijk weer weg. Toen liet ik de tranen weer stromen. Angst is een groot thema (geweest) in mijn leven.
De dikste lagen worden vaak afgepeld op de meest onverwachte momenten.
Heel bijzonder dat je jouw kleine ik wel zo goed aanvoelde.
Sterk dat je haar ook hebt toegesproken, haar moed hebt gegeven en gezegd hebt dat ze niet bang hoeft te zijn.
Whaw, jouw jongste zoon voelt wel heel goed zijn mama aan!
Enerzijds lief dat hij jou eruit wilde halen, anderzijds sterk van jou dat je het meteen weer hebt toegelaten om jouw tranen de ruimte te geven.
Bedankt om dit kwetsbare stuk van je met ons te delen.
Hoop dat je door de oefening mss ook wel een gevoel van opluchting had erna?
Ik vond het een hele mooie oefening. Toen ik mezelf zag voelde ik veel verdriet voor het kleine eenzame meisje dat er verloren uitzag. Ik heb haar gezegd dat alles goed komt en dat ze zal uitgroeien tot een mooie sterke vrouw. Wat een prachtige muziek, ik vind ze heel troostend en het deed deugd om aan het kleine meisje een geruststelling te kunnen geven dat alles goed komt. Tegelijkertijd voelde ik verdriet omdat ik terug wilde gaan naar dat kleine meisje, om dat kleine meisje te zijn. Ik wilde zo graag weer het kind zijn om met wat ik nu weet terug opnieuw te kunnen beginnen. Ik zou andere keuzes gemaakt hebben.
Lies, wat goed dat je gisteren toch nog de tijd hebt genomen om deze masterclass te bekijken én ook nog eens deze oefening te doen. Door het verdriet voor kleine Lies toe te laten heb je dit deel in je helingsproces ruimte gegeven.
Ruimte die het nodig heeft om een laagje van je ui af te pellen.
Dus ontzettend goed dat de tranen er waren en dat je ze ook hebt toegelaten.
De muziek vind ik zelf ook prachtig, ik luister er ook nog met regelmaat naar om te verstillen.
Mooi ook om te zien dat je je kleine IK getroost hebt! Dat is wat ze nodig heeft.
Begrijpelijk dat je denkt, kon ik maar terug keren met alles wat ik nu weet ….
Alleen zo werkt het niet.
Er is een reden waarom je hier nu bent, op dit punt in je leven.
En het is nooit te laat om de reis naar je ware zelf te maken.
Heb vertrouwen.
Je kunt het!
Lieve Tinny,
Ik ben zo dankbaar voor mensen net als jij.
Mensen die open staan om geraakt te worden.
Bedankt om dit kwetsbare stukje met ons te delen.
Onthoud: Kwetsbaarheid geeft K.R.A.C.H.T.
Wat goed dat jij jezelf ook de ruimte hebt gegeven om de emoties toe te laten.
Alweer een laagje van je ui.
Begrijpelijk … het kan soms heel intens zijn.
Maar je mag erop vertrouwen dat jouw volwassen lichaam dit aankan.
Geef jezelf de tijd en de ruimte die je nog nodig hebt om verder te groeien in het loslaatproces.
Het is oké.
Veel succes en sterkte verder met de training Tinny.
Je hebt al zulke mooie stappen gezet.
Je mag echt trots zijn op jezelf.
De uitspraken ‘Je bent niet het gevoel. Het gevoel hangt niet aan jou vast. Je bent veel meer dan dat…’ heeft me diep geraakt.
Tijdens een aantal oefeningen rolden spontaan de tranen over mijn wangen. Heel intens maar nadien was ik wel rustiger.
Ik kon de pen niet loslaten. Het verdriet en de teleurstelling zijn nog erg groot. Hopelijk lukt het me binnenkort om de pen wel los te laten.
Ik ga de handvaten die je voorstelde om om te gaan met mijn boosheid zeker uitproberen.
Heb de oefening gedaan het tranen in mijn ogen van het gezin missen maar de ademhaling oefeningen zijn goed te doen.
Dag Rob, ik ben ontzettend blij een reactie van jou hier te lezen!
Sterk dat je jouw emoties de ruimte hebt gegeven.
Weer een laagje van je ui Rob.
Probeer nu consequent verder te doen met de webinars.
Je kunt het echt!
Mooie zelfreflectie alweer Nathalie.
en ja … dat kan dus hé dat je hier niks bij voelt.
Zo kan je voor jezelf steeds voelen “waar” je zit in je proces.
Ik heb de oefening gedaan en ik voel niks. Ik denk dat ik al uit de boosheidfase ben, ik zit in de aanvaardingsfase denk ik.
Ik heb mijn klein IK ontmoet. Onmiddellijk had ik verbinding met haar. Terwijl ik vaak moeite heb met visualisatie ging dit vanzelf.
1. Ik voelde me heel rustig en liefdevol. Ik zag me zoals op de foto’s van vroeger een klein blond meisje dat altijd blij, vrolijk en lief is voor iedereen. Ze kwam vrolijk huppelend de heuvel af met bloemen in haar hand. Ik was heel blij om haar te zien, ik vond het heel moeilijk om de vrouw die ik nu ben naast haar te zien, ik zag alleen haar. Misschien is dat normaal, ik zie mezelf ook niet in het dagelijkse leven alleen als ik voor de spiegel sta?
2. Kleine ik was blij om me te zien. Vrolijk en speels zoals ze altijd is. Ik streelde haar hoofdje en nam haar hand. We waren allebei blij om samen te zijn. Ze verwachtte mijn aandacht. Die heb ik nooit gegeven. Ik ben nog nooit bezig geweest met mijn innerlijke kind. Terwijl ik me nog steeds heel jong en speels voel. Voor dat ik in een scheiding zat.
3. Ik zag de kleine ik vrolijk de heuvel op huppelen. Bovenaan de heuvel staat mijn mama (die is al 23jaar over) op haar te wachten. Dat had ik niet verwacht. Was heel blij omdat te zien. Mijn kleine ik en mama staan hand in hand naar me te wuiven. Het is goed alles is goed zij zijn samen… IK BEN NOOIT ALLEEN ZIJ ZIJN ER ALTIJD!!!!
Wauw dankjewel voor deze mooie oefening die is heel zuiver en puur. Heel eerlijk en oprecht heb ik alles binnengekregen.
Zo fijn om te lezen dat deze visualisatie meteen raak was.
Dus het oordeel dat jij het hier moeilijk mee hebt mag je dan ook vanaf vandaag loslaten 🙂
De focus in deze oefening ligt op je kleine ik, dus heel normaal dat je haar beter zag dan jezelf in het nu.
Een sterk inzicht hier dat je eigenlijk nog nooit contact met haar had.
Dat is dus wat jij nu te doen hebt in jouw verder verwerking.
Oh wat intens … ik voel jou … zo mooi dat je mama ook op de heuvel stond.
Ik moet meteen denken aan wat je me deze week over haar gemaild hebt.
Jouw kleine ik is in goede handen.
Ze zijn er altijd!
Jij bedankt om dit hier zo in vertrouwen met ons te delen.
Ik ben echt trots op je!
K.R.A.C.H.T.-groet,
Veerle