Het is alweer enige tijd geleden dat ik actief bezig ben geweest met webinars, vlgs mij ergens in juni/juli 2024. Maar zoals je zegt is ieder persoon uniek (en gelukkig maar) en doorloopt ieder op zijn manier het hele proces.
Ik heb niet stil gezeten, ben in beweging geweest, gepraat face-to-face met fijne nieuwe vriendinnen om mij heen. Actief bezig geweest om te ontdekken dat er meer is dan het huwelijk dat ik had. Om mijzelf te leren kennen. Om mijn zelfvertrouwen te boosten, etc.
Ik heb nu een fase bereikt waarin ik plots energie voel stromen doordat ik echt iets heb kunnen afsluiten. Ik heb een kistje weten te bouwen, met deksel en slot. Mijn gevoelens voor mijn ex voorzichtig daarin heb weten te leggen. En op slot heb weten te doen. En momenteel niet weet waar ik de sleutel van het kistje heb gelaten. Zeg ik met een lach op mijn gezicht. Als een lach van geluk.
Ik ben doordat ik nu sinds kort mag proeven aan prille liefde weer een drempel over. Het geeft mij energie om door de beruchte ‘weerstand’ heen te duwen, en ben begonnen met webinar 16. En ga de rouw module afronden. En mijn brief schrijven!!!!!! Een jaar na dato dat ik ben begonnen met de K.R.A.C.H.T. methode. Maar zoals gezegd ieder doet het op zijn manier.
Ontkennen doe ik niet meer. Als ik nog even terug denk geeft het op dit moment nog maar heel zacht vervelende gevoelens. Ik heb vrede met waar ik nu ben, en dat het niet meer is zoals gedacht. Wordt er wel nog stil van, en als ik er lang bij stil sta een zachte traan.
Het belangrijkste wat ik heb ervaren is het echt ondergaan van het verdriet. Dat het verdriet/gevoel van ontkenning tot acceptatie gehoord en gevoeld wordt. Ik heb dit abstracte tastbaar gemaakt, een persoon van gemaakt. En dat is zij ook. Want zij is ‘my innerchild’. Zij verwerkt samen met mij alles. Zij is mijn rots in de branding. Mijn ziel. Die altijd met mij mee gaat, waar dan ook. Met wie dan ook. Door het tastbaar te maken is het voor mij uiteindelijk mogelijk geweest te rouwen. Te huilen, huilen, huilen, en lachen. Te groeien en trots te zijn.
En nu weer geluk te voelen. Van mezelf, voor mezelf, met mezelf.
Ben er nog lang niet. Maar dat is niet erg, het gaat tenslotte om de reis die je maakt!!!
1.5 jaar heb ik ontkent en gemarchandeerd, redden wat niet meer was, om zo te kunnen ontkennen dat …
Maar ik ben op mijn manier gegroeid, blijf groeien en wil blijven groeien. En een jaar na dato zal ik klaar zijn met de ‘R’ als module met als afsluiting de vijf webinars van fase 1 t/m 5 van rouw en ga door ….. power!!!
En heb nu op bed een boek van verlatings- en bindingsangst liggen … iets wat mijn vriendinnetje ook heeft gelezen.
Laurent,
Fijn om te zien dat je weer actief was in de leeromgeving.
Klopt wat je zegt, iedereen is uniek en iedereen mag deze training volledig op zijn tempo volgen.
Om die reden geef ik iedereen ook voor altijd toegang, zodat niemand zich over tijd zorgen hoeft te maken.
Ik zag van jou wel af en toe iets in de groep, waardoor ik wist dat je bezig was met jouw innerlijke reis te praktiseren in de realiteit.
Ik glimlach met jou mee om de waardevolle stap van ‘loslaten’ dat je hebt kunnen zetten. Jouw harde werk werd beloond en geeft jou ruimte voor jezelf.
Goed dat je de energie voelt om rouw echt te mogen afronden nu, ik wens je dan ook alle succes toe om de laatste sessies hierover in deze training te volgen en te voelen.
Fijn dat je ondertussen ook van prille liefde mag proeven.
Geniet er vooral van!
Een jaar ?! Dit kon ik bijna niet geloven dus ik heb er mijn notities van ons gevoelsgesprek even bij genomen, waarop ik zag dat jij dus 07/01/24 gestart bent met K.R.A.C.H.T. 10 maanden geleden dus 🙂
Goed dat je niet meer in de ontkenning zit en daar al mag gewaar worden dat je verder bent. Want niet uitsluit dat er geen tranen meer zouden mogen zijn. Dus sterk dat je die toelaat en dit ook benoemt.
Je omschrijft het proces van delenwerk hier heel mooi! We mogen ons innerlijk kind idd tastbaar maken, zo kunnen we veel beter met ‘dat deel’ doorheen ons proces wandelen.
Ik voel heel veel power in jouw woorden, dus gogogo zou ik zeggen.
In het begin dacht ik nog vaag terug aan wat ik zag; de berichten die me ten ogen kwamen. Het ongeloof, het niet kunnen voorstellen, en ook het besef dat dit echt was. Ik ademde zwaar. Mijn hart klopte heel langzaam en zwaar in mijn lijf. Het deed letterlijk pijn. Het leek wel alsof ik buiten mijzelf was. Alsof ik naar mezelf vanaf een afstand keek. Ik zat in een soort van slow motion. Bij de oefeningen kwamen er toch wel weer tranen. Het was immers al lang geleden dat ik aan dat bewuste moment terug dacht. Loslaten heb ik al een tijd terug gedaan. Het is fijn om te merken dat ik ook al een pagina hebt omgeslagen.
Marlies, het ongeloof en vooral het gevoel van ‘dit kan niet echt zijn’, hoort idd bij deze fase van ontkenning.
Veel mensen kunnen hier lang in blijven hangen, maar ik ben blij voor jou dat je merkt dat je deze fase toch reeds mag afsluiten in jouw proces.
Rouw doet idd pijn en soms zelfs zo erg dat je dat ook fysiek kan voelen.
Het ‘buiten jezelf’ gevoel is ook iets wat we vaak zien terugkomen, maar eigenlijk is dat goed. Je treedt als het ware buiten jezelf om de diepe innerlijke pijn niet te moeten voelen, dit is ook een vorm van een overlevingsstrategie. Dit hoort bij de automatische piloot en de ‘overlevingsstand’.
Goed dat je jezelf bij de oefeningen de ruimte geeft om te VOELEN en ja, daar mogen tranen bij komen.
Tranen wassen je ziel.
Goed dat je hier nog even bij stil stond Marlies, je nam bewust tijd en ruimte om te voelen, wat ervoor zorgt dat je in dit deel van het rouwproces alvast niks meer parkeert.
Kan me voorstellen dat het jou ook een fijn gevoel geeft, wetende dat je deze fase mag afvinken.
Succes met de volgende stappen hier Marlies.
Van hart tot hart,
Veerle
Inmiddels ben ik sinds januari ’24 wisselend bezig met de KRACHT-methode. Mijn energie is zo wisselend door burnout en daaraan hangende wisselende stemmingen en energie. Vandaag weer wat opgepakt.
Het is al 1.5 jaar nadat mijn ex vanuit heldere hemel het hoge woord er uit gooide: “Ik wil mijn ruimte terug”. Dit tijdens spontane wandeling voordat we naar sauna mèt overnachting gingen. (kado voor mijn verjaardag notabene)
Zijn opmerking “begreep” ik niet. De toelichting die hij vervolgens gaf maakt het voor mij niet duidelijker. Ik was overweldigd en voelde me misselijk.
We zijn alsnog naar de sauna gegaan en hebben daar overnacht. Ik heb zelf lang niet gesnapt waarom ik dat toen gewoon heb gedaan. Later viel het kwartje. Dit is wat ik al heel lang deed. Gewoon niet willen zien/voelen. Want achteraf gezien was het niet zo’n heldere hemel; ik was zelf al, zolang we samenwoonden (3 jaar),niet echt gelukkig met hem/het samenwonen (mèt zijn kinderen om de week), en dat ging ik heel lang uit de weg. Er gebeurden dingen waar ik helemaal niet achter stond; ik zei er wat van, maar er veranderde niks, en ik liet het gewoon gebeuren.
* Ik ben vanaf week 1 dat we samenwoonden bij mezelf weg gegaan. Ik wilde hem niet kwijt, toen dacht ik dat ik van hem hield. Het zal tot op zekere hoogte ook wel zijn geweest maar later besefte ik dat dat niet de reden was dat ik zelf in deze relatie bleef. Wat het was; “ik wilde niet nog weer/meer verlies”; ik had al -te- veel verlies gehad in de voorgaande jaren. Ik wou niet weer “alleen” zijn.
Ik miste hèm al snel niet. Binnen een paar maanden besefte ik dat ik hem op een voetstuk had geplaatst, vervolgens zag ik hem pas echt. Hij stond vlot op een datingsite en gauw nwe. vriendin; hoorde toen van vrienden van hem dat dat herhaling was van wat hij eerder had gedaan voordat wij samen waren. Ik was er misselijk van; zo had ik hem nooit “gezien”. Het leek een leuke lieve aardige meelevend man…….open en eerlijk. Maar dat was hij niet. Door de tijd heen nu komen er steeds meer momenten/herinneringen naar boven waarbij ik ook echt denk “wat dacht IK? waar was IK? wat voelde IK? Hoe dan?
*IK wil zo’n relatie echt nooit meer. Vanaf nu blijf ik bij MIJ!
Ontkenningsfase is al lang(er) voorbij.
-Ik mis hèm niet. Ik wil en hoef m nooit meer te zien, wat een foute man voor mij.
-Wat ik mis is “mijn leven toen”, een (ogenschijnlijke) comfort zone; toen geen zorgen om geld, zogenaamde veiligheid en gezamenlijke vrienden.
Nu verder bezig met opnieuw beginnen. Werk (nu reintegratie), ander/nieuw huis, andere omgeving, al een jaar. En dat blijft wennen, met pieken en dalen.
Brenda,
Het is niet fijn als je energie zo wisselend is, maar ben je aub wel trots op jezelf dat je het toch maar doet allemaal?
Je hebt voor altijd toegang dus heb zeker geen stress over de tijd die je neemt om hierdoor te gaan.
Het is ok om het helemaal op jouw tempo te volgen (ook al zou je het zelf wellicht anders willen, wees lief en mild voor jezelf).
Moedig van jou om het moment van ‘de mededeling’ nog eens uit te schrijven.
Sterk dat je je bewust bent van het patroon in jouw gedrag … Het doordoen, het niet willen zien om de diepe pijn niet te moeten voelen.
Echt knap dat je durft neer te schrijven dat het achteraf gezien niet zo’n heldere hemel was. Dat zorgt toch wel voor een laagje van je ui in het rouwproces.
Begrijpelijk dat je zoveel toeliet, zo van jezelf bent weggegaan om toch maar niet alleen te zijn, maar vooral om niet weer of nog meer verdriet en pijn te moeten voelen.
Ik voel heel sterk de kracht in jouw woorden “Vanaf nu blijf ik bij mij”. Whaw, vasthouden deze energie, want die is van JOU.
Goed dat je ook nog even de tijd nam om te voelen wat je nu precies mist en dat je je bewust bent van het feit dat het een ‘valse’ comfortzone was.
Er zijn veel veranderingen gebeurd in jouw leven, geef jezelf vooral de toestemming dat het wennen mag en dat dit mag samen gaan met pieken en dalen. Zolang er maar beweging is in die lijn … Je zal merken dat de pieken steeds langer duren en dat het verschil tussen de hoogtes en de laagtes in intensiteit steeds zachter wordt.
Enne … wees vooral trots op jezelf.
Succes en sterkte met de volgende stappen.
Van hart tot hart,
Veerle
Ik heb de relatie beëindigd, ik voelde me op dat moment bevrijd, rust.. Ik kon niet meer.. Pas na 3 weken kwam de hoop, gemis.. En nu ontdek ik dus dat ook ik nog in de ontkenning zit door die hoop. Hoop dat hij ooit mij zal zien en horen, ook al weet ik dat dat een illusie is. Ik heb het bij elke breuk.. Die onmenselijke pijn na een paar weken.. Normaal ga ik dan terug in contact en proberen we opnieuw, maar steeds loopt dat slecht af. Nu hou ik vol en werk ik aan mezelf, de pijn en verdriet kan intenszijn, maar is al beter of in vorige relaties. Zo een herkenbaar patroon wel..
Qua opruimen, dat deed ik ook in de eerste weken, om mezelf niet te kwelen en duidelijkheid te scheppen heb ik ook alles verwijderd dat me aan hem deed denken en na die eerste weken heb ik wel een foto boekje verbrand die ik van hem had gekregen (toch met enige boosheid, deed toen wel deugd), maar een vriendin vond dat heel erg en toen begon ik daar over na te denken en heb ik ook gereageerd: moest het ooit goed komen, dan is het met een nieuwe start en niet de relatie die we hadden…
Toch twijfel ik hier in of ik nu cru ben geweest of normaal 😅
Ysabel, je omschrijft heel goed ‘het parcours’ waar veel mensen doorgaan als ze uit een toxische relatie komen. Wanneer je dan eindelijk na lang twijfelen de knoop doorhakt omdat je vaak helemaal op bent, ontstaat er rust. Daarvoor heb je wss ook heel erg op adrenaline geleefd … Wanneer je dan wat op je positieven gekomen bent, ontstaat er weer een verlangen. Een verlangen om gezien en gehoord te worden. Een verlangen om de leegte die je voelt op te vullen.
(Dit zie je ook terugkomen in de cyclus van VA)
Logisch dat je op dat moment terug het contact opzoekt, maar om dat patroon te doorbreken, is het nét dat wat je dus niet moet doen.
Je mag dus echt wel trots zijn op jezelf Ysabel dat je het patroon nu doorziet en dat je je bewust bent van het proces.
Goed dat je volhoudt en toestaat om de pijn te voelen, want alleen door het te doorvoelen schep je ruimte voor groei en verandering.
Opruimen is ook echt een belangrijk onderdeel van het rouwproces, dus goed dat je dat ook aanvoelde en dus ook gedaan hebt. Het verbranden van het fotoboekje kan je ook als een ritueel van afscheid zien. Dat je die boosheid daardoor ook kon voelen, is alleen maar goed, want boosheid is ook een fase van het proces die gevoeld mag worden om stappen vooruit te kunnen zetten.
“Moest het ooit goed komen” …
Wat als je die gedachte nu eens kon loslaten? Hoe groot is de kans dat die persoon open staat voor zelfreflectie en weldegelijk veranderd? Moet je het willen, weer samen zijn met iemand die je zoveel verdriet heeft gedaan?
Ik vind dat je niet cru bent geweest, het is een onderdeel van jouw proces.
Als dat voor jou op dat moment goed voelde, dan is dat ook zo.
De eerste keer dat ik ontdekte dat mijn partner vreemdging, ging ik in volledige ontkenning. Ik heb letterlijk genegeerd wat ik ontdekt had, want “het kon niet waar zijn”.
De tweede keer heb ik hem de dag na zijn nachtje weg met zijn vriendin geconfronteerd met de situatie (dat is een van de twee schrijf oefeningen deze week). Ik dacht letterlijk dat ik doodging, de reactie van zijn kant was keihard en volledig emotieloos. We hebben toen besloten om het een maand stil te houden omdat onze kinderen in hun examenperiode zaten, en omdat hij akkoord ging om in relatietherapie te gaan.
Ik weet niet hoe ik die maand heb kunnen blijven functioneren. Ik at niet, ik sliep niet, kwam pas tot rust als hij thuis was. Al heel snel bleek dat hij niet investeerde in de relatietherapie, het was een poging om mij kalm te houden.
Na 2 weken zei hij bij de therapeut dat hij dacht niet gelukkig te kunnen zijn zonder zijn vriendin, maar dat hij mij en de kinderen ook niet kwijt wilde. Hij zou alleen gaan wonen om alles op een rijtje te krijgen.
Na een maand hebben we het de kinderen verteld, die hem sindsdien niet meer willen zien of spreken. Hij is toen ook direct vertrokken (zogezegd omdat mijn zoon hem daartoe dwong). En na 6 weken toen bleek dat hij gewoon verder ging met zijn relatie en dat hij daar ook bleef slapen, ging bij mij een knop om. Ik heb hem een afscheidsbrief geschreven en gezegd dat ik hem enkel nog over zakelijke dingen zou informeren. Ik vroeg tijd om rust te nemen.
Nu zijn we 2 maanden verder.
Het gaat wat beter, ik eet weer wat en slapen lukt (met oefeningen en medicatie) ook wat beter.
Mijn hoofd weet heel goed dat het over is, en dat ik de persoon die mijn partner nu is echt niet in mijn leven wil (en eigenlijk ook niet in dat van mijn kinderen). Liegen, bedriegen en volledig egoïstisch zijn dat is niet de persoon waarmee ik dacht getrouwd te zijn. Mijn hart heeft het uiteraard heel moeilijk om te accepteren dat een relatie van 33 jaar zo abrupt en op zo’n laffe manier geëindigd is zonder dat hij de moeite nam/neemt om iets te redden.
Er is rust, maar onze scheiding beweegt niet. Ik denk dat ook mijn partner de rust nodig heeft, dat hij volgens mij volledig van de kaart is omdat hij de reacties van mij maar vooral de kinderen helemaal niet voorzien had. Enkel de relatie met zijn vriendin blijft maar voor de rest heeft hij niets meer en zijn fantasie om een vriendin te hebben met een gezin als back-up is uiteengespat. Hij gaat nu wel in therapie. Ook dat zie ik met gemengde gevoelens aan: het zal ons hopelijk helpen om beter te kunnen communiceren als ouders, maar zo jammer dat hij dit nu pas doet nu het voor onze relatie te laat is.
Ik weet dat er heel veel weerstand zit van mijn kant (ik heb die webinar ook al eens bekeken en de oefening gedaan). Opnieuw, mijn hoofd ziet dat mijn relatie voorbij is en dat mijn partner niet in staat is om liefde te geven, maar het blijft zoveel pijn doen.
Nanda, jouw 1ste reactie bij het ontdekken dat je man vreemd gaat is echt een trauma reactie. Vaak zien we dat bij ontkenning daar dan de ‘freeze’ bij hoort. Het is een normale reactie om de diepe pijn (nog) niet te moeten voelen of te filteren.
Hem ermee confronteren de 2de keer was heel moedig van je, maar zoals je zegt een gevoel dat je niet kunt begrijpen als je het zelf niet hebt meegemaakt. Ik herinner het me nog heel goed, het is verschrikkelijk.
Het stil houden moet de hel voor je zijn geweest, ik kan me voorstellen dat je echt op automatische piloot hebt geleefd.
Heel confronterend om dan ook nog eens te moeten beseffen dat het voorstel om in relatietherapie te gaan eerder een middel was om jou te sussen en tot bedaren te brengen.
Van 2 walletjes blijven eten is iets wat ver weg ligt van de waarden en normen om ooit nog met iemand in een gezonde relatie te kunnen staan.
Begrijpelijk dat bij jou de knop omging en dat het toen voor jou wel defintief een einde was wanneer je weer geconfronteerd werd met een leugen.
De voorbije maanden zijn een hel voor je geweest.
Je hebt wellicht heel veel op adrenaline geleefd, maar veel langer kan je dat niet volhouden op die manier. Er komt een moment dat je je moet laten zaken en dat voelt dan alsof er nog een ‘luikje’ zit op de bodem van jouw put.
Goed dat je ondanks alles toch zorg draagt voor jezelf en op zoek bent gegaan naar hulp. Blij om te lezen dat dmv oefeningen en medicatie je toch weer wat kunt eten en slapen.
Dat je hoofd en je hart op dit moment van jouw proces nog niet in 1 lijn liggen is normaal Nanda.
Je mag jezelf echt wel de nodige tijd en ruimte geven om te rouwen.
Weet dat jij niet verantwoordelijk bent omdat zijn ‘onmogelijke combinatie droomverhaal’ uit elkaar is gespat.
We zien heel vaak dat ze dan bij een ander of later wel doen waar ze vroeger geen tijd en ruimte voor wilden maken.
Probeer dat los te koppelen van jou, want wat hij nu wel doet en toen niet of omgekeerd ook dat heeft niets met jou te maken en is onderdeel van zijn proces.
Uiteraard snap ik dat je denkt”waarom kon het niet als we nog samen waren, dan viel het misschien nog te redden.” , ook deze gedachte is een gedachte uit fase 3 marchanderen.
Je kunt het misschien nu nog niet geloven maar er komen doorheen de training inzichten waardoor je dit zal kunnen accepteren.
Jouw laatste zin “het blijft zoveel pijn doen” … Wees aub wat milder voor jezelf Nanda. Dit is allemaal nog heel recent en er staat geen tijd op een rouwproces, het ligt eraan wat je doet in die tijd. En je mag trots zijn op jezelf dat je nu al met je proces aan de slag bent. Heb vertrouwen … Stap voor stap.
Veerle
20-05-2024
Ik zit nog wel in de ontkenningsfase. Alhoewel ik zeker weet dat het echt niet meer goed gaat komen met mijn ex (2e ex). Hij heeft mij duidelijk gemaakt dat hij niks aan zijn bindingsangst wil gaan doen. Die mededeling die hij nog maar heel kort geleden aan mij heeft gedaan, heeft mij wel een stuk rust gegeven; strijden heeft geen zin, dat blijf ik maar herhalen tegen mezelf. Wij kunnen elkaar niet geven wat wij zouden willen. Heel duidelijk… Dat zegt mijn hoofd…mijn verstand… Maar ik kan dat wel 1000x tegen mezelf zeggen, maar mijn hart…die wil er helaas nog niet helemaal aan. Heel irritant, want ik wil verder…
Vwb de opdracht: Ex nr 1: Het begon met dat hij zijn mobiel niet meer zichtbaar ergens achter liet (om op te laden ofzo) en ook niet meer gebruikte voor de navigatie in de auto. We hadden vrienden en fam. op bezoek toen mijn zoon en zijn vriend allerlei berichtjes binnen zag komen op de mobiel van mijn ex (zoon zat naast ex) (smileys met hartjes ed). en mijn zoon riep spontaan waarom hij die berichtjes kreeg. Ex negeerde die vraag. Maar was voor mij een trigger. Paar dagen later (oud en nieuw) kwamen die berichtjes weer binnen en weer zagen mijn zoon en zijn vriend dat. Ook nu weer vragen hoe en wat. Wederom werden ze genegeerd. Ik had hier geen goed gevoel over, meerdere kwartjes gingen er vallen. Omdat het al niet helemaal top was in onze relatie en met dit alles, was ik er klaar mee en heb gevraagd wat er aan de hand was. Hij vertelde dat hij tijd nodig had om na te denken. Dat hij iemand had ontmoet waar hij heel goed mee kon praten en dat hij het even niet wist qua onze relatie. Ik heb gevraagd of diegene waar hij zo goed mee kon praten misschien een vrouw was waarmee hij vreemd ging. Nee dat was absoluut niet zo. Alleen maar praten. Ik geloofde dat niet en heb het hem diverse keren gevraagd. Hij bleef ontkennen, zelfs toen ik met ze mee kon lezen in hun facebook chat…daar heb ik genoeg gelezen waardoor het voor mij gelijk wel heel duidelijk was: einde relatie van 27 jaar; ik heb hem het huis uit gezet; per direct. Spullen pakken en wegwezen. We hebben het ook gelijk tegen de kinderen gezegd. Hij kon de volgende dag naar een vakantiehuisje. Het weekend erna wilde mijn dochter een nachtje daar slapen, mijn zoon niet. Die wilde er niets mee te maken hebben. Zodra mijn dochter dat huisje weer uit was, kwam die vrouw waarmee hij vreemd ging er via de achteringang in…en is daar bij hem ingetrokken. Ze wist niet hoe snel zij bij haar man en kinderen weg moest komen. Sindsdien wonen ze samen, zijn een geregistreerd partnerschap aangegaan (na 1 jaar samen te zijn geweest) en hebben onlangs een koopwoning gekocht. Wat betreft mijn gevoel op het moment dat we besloten hebben dat we uit elkaar zouden gaan…dat weet ik eigenlijk niet meer zo goed. Ik weet dat ik heel zenuwachtig was om het gesprek aan te gaan dat ik het vermoeden had dat er wat speelde. Daarna weet ik dat ik nog geprobeerd had om relatietherapie aan te gaan omdat hij maar bleef ontkennen dat er echt geen andere vrouw in het spel was. Daarna kon ik meelezen met hun chat gesprekken via facebook: dat veroorzaakte natuurlijk boosheid, ik kon wel door de grond zakken, wanhoop, ongeloof, verraad, gebruikt, maar vooral boosheid. Ik had hem al die jaren de vrijheid gegeven om veel te studeren en van banen te wisselen. Hij is in die tijd van de avondhavo naar universiteit gegaan, in de tussentijd hebben we twee kinderen gekregen. Ook in die tijd is hij door blijven leren en is hij uiteindelijk advocaat geworden. Heeft een zaak overgenomen en is toen eigenaar geworden van een goed lopend advocatenkantoor. Net nu het lekker liep qua zakelijk is hij vreemd gegaan. Hij heeft mij laten vallen….mijn gevoel: “bedankt voor alle tijd die ik heb gekregen om me zo op te werken en de zaakjes voor elkaar te krijgen, nu kan ik het wel alleen, heb ik jou niet nodig…dus bedankt en succes verder…ik kan het nu wel zelf verder alleen”. Ik voel me gebruikt…
Familie en vrienden waren hier snel van op de hoogte en wijten het volledig aan midlifecrises. De zus van mijn ex heeft er op een gegeven moment ook wat van gezegd…dat hij heel snel zijn vriendin aan onze kinderen en familie van hem wilde voorstellen, lekker doorleven alsof er niets aan de hand was, en mij laten stikken. Dat het haar en andere veel te snel ging. Dat viel niet goed bij mijn ex en heeft toen gelijk afstand van zijn zus genomen. Tot nu toe hebben ze geen contact meer met elkaar. Mijn schoonfamilie en ik daarentegen wel. Ze zien mij als een zus (al 27 jaar). Dit typende veroorzaakt wederom woede (een klein beetje), maar kan het eigenlijk zonder emoties noteren. Het doet me niks meer. Ze zoeken het maar uit. Ik moet ervoor zorgen dat we vwb de kinderen netjes blijven communiceren. Toch komt er wel wat boven…bij nader inzien…jaloeziehij heeft met zijn nieuwe vriendin een nieuw groot ruim huis kunnen kopen. Voor ieder van mijn kinderen een eigen kamer. Zelfs ondanks dat onze gezamenlijke woning nog bestaat. Ik mag daar nog 1,5 jaar in blijven. Daarna moet het verkocht worden. Waar ik veel verdriet van heb is dat ik de door mij zo geliefde woning niet kan behouden. Ik kan ook niks anders kopen (niet genoeg hypotheek/geld), ik kan niets particuliers huren (huren zijn veel te hoog) , dus kan zodra onze woning verkocht is een urgentie-flatje krijgen met 1 of misschien hooguit 2 slaapkamers (ik heb 2 pubers!) en geen idee of dat in een veilige buurt is. Dus hij woont relaxed, hij heeft geld genoeg, en ik moet maar zien. Die onzekerheid…jaloezie. Bang dat de kinderen dan uiteindelijk voor het mooie grote huis van hun vader gaan kiezen.
Communicatie met mijn ex vind inmiddels alleen maar plaats als het echt hoognodig is. Als ik hem op de hoogte wil houden hoe de kinderen het doen bij mij, dan krijg ik vervelende minachtende reacties terug, dat de kinderen zich bij hem normaal gedragen (bij mij echte pubers), ik niet zo in de slachtofferrol moet schieten, me eens volwassen moet gedragen en moet ophouden met me aan te stellen. Dus inmiddels zeg ik niets meer over de kinderen; alleen maar het hoognodige. Hij is tenslotte de advocaat, dus hij weet alles beter…zoiets is hij denk ik van mening. Zo reageert hij iig wel naar mij. Dat negeer ik nu.
29-05-2024
Opdracht v.w.b. ex nr 2 (hoe was het moment van melding van het stoppen van de relatie?): Ik had al een paar momenten in onze relatie van 5 maandag gehad dat ik had aangegeven dat ik merkte dat ik een aantal dingen miste in onze relatie. Dat het niet helemaal ging zoals ik zou willen. Ik wilde bijvoorbeeld vaker afspreken om elkaar te zien. Minimaal 1x per week toch zeker wel. Hij gaf aan dat hij ook wel 1x per 2 weken prima zou vinden. Ik pakte altijd zijn had vast bij het wandelen, initiatief kwam nooit echt bij hem vandaag. Merkte dat het initiatief toch vaker bij mij lag. Als ik dat dan aangaf zei hij dat hij dat niet zo gemerkt had en er beter op zou letten. Maar als je je in een relatie van bijna 5 maanden al vaker ongelukkig voelde, was dit voor mij toch een grens. Ik bereide mij erop voor om er toch nog een laatste keer eens goed over te praten. Ik had een weekend in mijn gedachte. Heb ook aangegeven dat ik dan even een goed gesprek wilde over ons. Die vrijdag zouden we naar de sauna gaan, maar ik had bedacht voor die tijd het gesprek aan te gaan, maar toen puntje bij paaltje kwam durfde ik niet (en hij ook niet) en zijn we samen voor het eerst naar de sauna geweest, die zaterdag kwam zijn dochter bij hem waarmee we samen met een nichtje naar Amersfoort zijn geweest om te winkelen. Was een hele gezellige dag. Die zondag ging zijn dochter weer naar haar moeder. Toen ze weg was, ben ik toch maar het gesprek aangegaan. Dat ik merkte dat hij niet echt verbetering liet zien qua wat ik eerder had aangegeven dat ik zou willen zien in een relatie. Hij gaf aan dat hij merkte dat hij ergens in de laatste 3 maanden van onze 5 maanden-relatie het verliefd zijn langzaam was verloren. Dat het zeker niet aan mij lag, maar hij snapte ook niet wat en waarom. Dat hij dacht liever een LAT-relatie zou willen, niet de behoefte voelde om elk moment bij elkaar te zijn. En dat hij ook niet het echte er-naar-uitkijken-gevoel had dat je normaal gesproken hebt als je elkaar weer bijna gaat zien. De conclusie had ik dus al getrokken: hij kon mij niet geven wat ik echt in een relatie nodig heb. Hij heeft genoeg aan zichzelf, wil in zijn bubbel zitten en dacht dat hij misschien zonder een relatie beter af is. Dat was zijn conclusie. We spraken daar echt heel rustig over. Ik weet nog dat ik me erg rustig voelde. Maar na het uitgesproken te hebben dat onze relatie bij deze zou eindigen, kwamen er toch emoties bij mij los. Bij hem minder dacht ik te merken. We hadden beiden behoefte aan elkaar erg stevig te knuffelen dus dat hebben we een poos gedaan. Daarna kwamen bij mij toch de tranen en hebben we een tijd lang elkaar stevig vastgehouden en heeft hij mij getroost. En toen was het moment daar dat ik naar huis moest. Ik stapte in de auto en heb toen om de hoek even heel hard gehuild. Daarna huilend naar huis gereden. En volledig in een zwart gat gevallen. Ik wist met mezelf geen raad. Mijn collega’s wisten dat dit zou gaan gebeuren (relatie beëindigen in dit weekend), dus daar heb ik de maandag erna heel veel mee kunnen praten. Maar was zo verdrietig…daarom snel hulp gezocht bij EMDR-psycholoog en bij jouw KRACHT-methode.
Ik heb dit stukje over mijn 2e ex twee keer moeten typen, omdat de tekst om de een of andere manier niet verzonden wilde worden. Bij het typen van de 1e keer kon ik het zonder tranen. Nu bij de 2e keer wel een traantje weg moeten pinken. Krijg er wel soort van heimwee gevoel / soort knijp in mijn buik van, omdat ik het echt nog wel heel jammer vind dat het zo gelopen is.
Ik merk dat ik de laatste paar dagen/week rustiger ben geworden wat emoties betreft. Ik heb al zeker een paar dagen niet meer hoeven huilen, minder aan hem gedacht. Kan er nog beter en rustiger over praten. Beetje lastig te omschrijven. Lijkt wel alsof ik erin berust. Maar ben ook bang dat ik toch nog veel onbewust wegstop…qua gevoel.
En nu met het schrijven van bovenstaande wordt het toch weer aangewakkerd….wordt gedwongen aan hem te denken. Dat vind ik wel lastig.
Op naar MC17
Ik heb over het schrijven van deze opdracht wat langer gedaan, vandaag de twee data bij de opdracht.
Laura,
De 1ste stap is altijd dat je het inzicht hebt dat het zo niet verder kon, dat je ziet dat jullie geen toekomst meer kunnen hebben samen. Als hij niet open staat voor zelfreflectie dan is dat trekken aan een dood paard.
De verbinding leggen tussen je hoofd en je hart, daar is wat meer ‘voel’ werk voor nodig, wat je nu aan het doen bent doorheen de modules en de webinars.
Goed dat je deze opdracht zo uitgebreid hebt aangepakt. Tussen de regels door voel ik dat je jouw emoties hebt toegelaten en dat je naar een diepere laag bent gegaan door het schrijven. De jaloezie die eronder zit en ook de onzekerheid mbt een woonst.
Als de woning verkocht wordt, is dan toch ook de helft voor jou? Ik wil niet in jouw portemonnee kijken maar is het dan toch niet mogelijk om op termijn iets kleins te kopen voor jezelf? Ik betaalde ook bijna 1000 euro huur op mijn appartementje want ik had niet de mogelijkheid om iets te kopen. Dat is een pittige tijd geweest, maar heb het uiteindelijk wel gehaald. Dus ik hoop dat het voor jou ook op zijn pootjes terecht mag komen.
Communiceren met een ex die advocaat is, dat is knap lastig kan ik me zo voorstellen. Zoals je zegt het hoogst nodige communiceren is dan wel de beste keuze. Hier heb je zeker ook nog wat aan de “communicatiemanden” die ik uitleg in de module communicatie, dit toepassen heeft al veel mensen rust gegeven in de communicatie tot hun ex.
Goed om te lezen in jouw 2de verhaal dat je wel aangaf wat je mistte.
1x per 2 weken is idd véél te weinig om van een relatie te spreken, dus ik snap helemaal dat je zei dat je elkaar toch minstens 1x per week wou zien!
Sterk van je, dat je je er wel bewust van was dat het niet oké is om je in een relatie van 5 maanden al ongelukkig te voelen.
Pittig dat hij aangaf dat hij verliefdheid al zo snel over was.
Je hebt het dus wel goed aangevoeld allemaal en ik vind het bijzonder sterk van jou dat je dit hebt aangegeven en niet hebt genegeerd!
Goed dat je jouw collega’s ook al op voorhand op de hoogte had gebracht en heel waardevol dat zij dan voor jou toch een opvangnet konden zijn.
Hmmm geen toeval denk ik dat je het 2 keer moest typen. Het universum geeft je wat je nodig hebt, je mocht duidelijk meer tijd en ruimte nemen zodat je jouw emoties kon toelaten.
Ik voel idd ook meer rust in jouw woorden in vergelijking bij de start van K.R.A.C.H.T., toen was je heel erg emotioneel. Je bent ook al goed aan het werk geweest met de methode, dus je bent hier zeker al stappen verder in jouw rouwproces daar moet je niet aan twijfelen.
Als je alle oefeningen doet in de training krijg je geen kans om dingen weg te stoppen. Wees er wel alert op natuurlijk dat je alles goed uitwerkt en wanneer je totaal geen emoties voelt dan mag je jezelf aanmoedigen om het op een later tijdstip nog eens opnieuw te doen.
Goed dat je hier wat langer aan hebt gewerkt, want bij schrijfoefeningen kom je na 20 minuten in je onderbewustzijn. Dus dat heb je weer goed gedaan Laura.
Veel succes met de volgende masterclass.
Van hart tot hart,
Veerle
Dag Veerle
Rouwen is heftig! Ik bekeek deze fase en moest eerlijk zijn tegen mezelf en beseffen dat mijn hart het nog zwaar heeft ook al weet ik dat dit niet meer goed komt. Ik was vandaag in ons huis en hij had alle foto’s verwijderd van ons en van ons gezin. Ik kreeg opnieuw de boodschap dat het gedaan is en dat ging recht naar mijn hart.
Ik ben ook aan de rouwbrieven begonnen. Je had me aangeraden om er 2 te schrijven maar ik ben verder terug gegaan. Daarbij heb ik vastgesteld dat ik niet gerouwd heb over een eerste relatie van 10 jaar omdat ik het had uitgemaakt. Daar zat /zit nog veel verdriet. De brief naar de vader van mijn eerste zoon heb ik ook geschreven. Dat ging redelijk wat het afscheid betreft maar op een gegeven moment was ik intuïtief aan het schrijven en kwam ik tot de constatatie dat rouw, de keuze tussen dood en leven, de confrontatie met dood en leven al van voor mijn geboorte aanwezig zijn, een inzicht dat ik meeneem naar mijn traumatherapie. Dat inzicht was wel bevreemdend omdat ik niet wist dat dat zo diep zat. Het was ook wel een moment van duidelijkheid.
Ik ben dus nu toe aan de brief naar mijn ex en merk dat ik weerstand heb omdat ik aanvoel aan mijn hart dat het zwaar zal zijn. Maar ik wil het doen voor mijn operatie. Mijn yoga lerares vertelde me dat de dikke darm staat voor loslaten en dat er met mijn operatie letterlijk een slecht stuk dat ik niet meer nodig heb, wordt weggehaald. Het opruimen, het loslaten, het hangt allemaal samen met mijn lichaam. En het is nodig omdat mijn lichaam aangeeft dat het op is en niet meer kan. Het pleasen, er altijd zijn voor de ander, mee oplossingen zoeken, ook dat werkt niet meer en wil ik loslaten. Ik deed de ABC-oefening en merkte op dat ik niet zozeer aan het denken was ‘dit kan niet’ maar wel ‘hoe kan dit en hoe moet ik dit doen’ en oplossingen aan het zoeken was, maar niet aan het doen was. Dan weet ik niet: is dat ook een soort weerstand of is omdat het allemaal zo veel is dat ik niet weet hoe eraan te beginnen? Of allebei?
Groetjes
Veerle
Veerle, het is een niet te onderschatten proces. Goed dat je je bewust bent door naar deze masterclass te kijken dat je soms nog wel eens in de ontkenning zou durven zitten.
Weet dat dit normaal is, we doen het allemaal om de diepe pijn (nog) niet te moeten voelen.
Ik zag net jouw post in de groep omtrent de foto’s en geheel begrijpelijk dat deze move confronterend voor jou was.
Zo zijn er doorheen het proces tal van kleine dingen die het steeds meer duidelijk maken en die heel erg kunnen binnen komen.
Wees mild en oordeel niet, het hoort erbij.
Belangrijk is dat je steeds jouw gevoelens serieus neemt en ze toelaat.
Wat goed dat je die oefening met de brieven zo uitgebreid aanpakt. Want dat is ook de bedoeling om eerlijk te zijn naar jezelf toe en dmv de oefeningen te onderzoeken waar er eventueel nog geparkeerde rouw ligt.
Een pittig inzicht kreeg je daar mee Veerle, goed dat je ook nog andere hulplijnen hebt waar je dit verder kunt uitzetten.
Inzicht is altijd de 1ste stap naar verandering, er is duidelijk best wel wat beweging in jouw proces.
Ik versta 100% dat je weerstand voelt om die laatste brief te schrijven, het is mooi dat je een deadline stelt en ik denk dat het idd heel waardevol is om dit nog voor de operatie te doen. Maar forceer je niet, je hebt nog een week.
Wat ik hier nu lees wat jouw yoga lerares zegt, dat bedoelde ik vanavond ook met de woorden die ik schreef in de K.R.A.C.H.T.-groep onder jouw post.
Het lijkt erop dat de operatie letterlijk en figuurlijk loslaten betekent.
Fijn dat je bij de ABC oefening meteen oplossingsgericht kon denken.
Dat is al mooi toch, de volgende stap is dan ‘doen’. Weet dat kleine stapjes ook stapjes zijn Veerle, je kan al beginnen zonder dat je de eindbestemming weet. Gaandeweg zie je het dan wel, dat is wat ik met deze oefening duidelijk wil maken.
Zou het idd weerstand zijn of jouw IC die je tegenhoudt uit schrik om te falen?
Wat het ook is … het is ok.
Vertrouw maar op jouw proces, stap voor stap kom je bij de antwoorden die IN jou zitten.
Veel succes de komende week met het schrijven van jouw brief, neem er zeker de tips bij die je kan lezen via de gouden knop onder de module rouw.
Je mag trots zijn op jezelf Veerle, je bent nog maar net begonnen en wat een stappen heb je al gezet.
Van hart tot hart,
Veerle
De fase van echte ontkenning lijkt voorbij, maar toch overvalt mij nog regelmatig het ongeloof.
Het gevoel in een slechte film te zitten… en steek de primaire en secundaire pijn vaak nog op.
Toen ik het bericht van mijn partner las, dat de liefde over was , voelde ik mij verslagen.
ER was niets meer om voor te knokken. Gebeurt dit echt ?
Nadat wij besloten om het huis voorlopig te gaan splitten, ben ik
een paar dagen later gaan opruimen en ben de inboedel gaan verdelen.
Het deed zo’n pijn, dat ik er zo snel mogelijk doorheen wilde.
in de brief aan mijn ex-partner heb ik, vanuit mijn beleving , onze ups en downs kunnen verwoorden. Waar de pijn zat en waar het geluk.
Petra, heel waardevol dat je mag voelen dat die fase van ontkenning bijna een gepasseerd station is, alhoewel je idd mag accepteren dat het een halte is waar jouw trein nog wel eens kan stoppen. Gewoon even om stil te staan, het is niet altijd nodig om uit te stappen. Of gewoon om langs te rijden en even een paar seconden weer te doorvoelen. Of soms zal de trein een noodstop maken door een of andere trigger, weet dat alles ok is Petra.
Het is in het begin dan ook écht zo alsof je een acteur bent in je eigen leven. Heel onwerkelijk allemaal. Goed dat je dan uiteindelijk stappen zet waardoor de realiteit kan doordringen, want niemand heeft er baat bij om in die ‘film’ te blijven hangen.
Hoe pijnlijk het ook is, maar de verdeling van de spullen is een belangrijk onderdeel in het rouwproces. Veel mensen doen het op automatische piloot, goed om te lezen dat jij daar wel jezelf de ruimte hebt gegeven om de pijn toe te laten.
Sterk dat je in jouw brief ondanks alle rouw toch ook balans kon vinden tussen pijn en geluk.
Veel succes en sterkte verder Petra.
Van hart tot hart,
Veerle
Ik nodigde mijn ex uit om naar het bos te gaan, om dit te bespreken… Hij reageerde niet. Ik checkte extra of hij mij gehoord had. Hij zei van wel… Maar reactie bleef uit? Onverschilligheid? Niet weten hoe te reageren? Ontkenning? Niets doen = het zal weggaan/overgaan? Ze heeft een kuur? Deed heel veel pijn deze reactie te moeten ervaren… Alsof ik onzichtbaar was… Terwijl het voor mij zo’n heftige daad was om te zeggen dat ik het niet meer voelde en ergens hoopte door dit te delen dat hij mss met oplossingen zou komen… Ontgoocheld!
Kop in het zand en dan bestaat het niet? Zou dat zijn gedrag kunnen geweest zijn?
Inderdaad heel heftig wanneer je het gevoel hebt van niet te bestaan.
Maar wellicht zat hij zelf ook in een overlevingsstrategie waar hij zichzelf mag uit ‘redden’, dat kan jij niet voor hem doen.
Goed dat je dit deelt, want idd het is heftig om uit te spreken dat je het niet meer voelt.
Er zijn er die het niet aandurven en dan maar hopen dat de ander het uiteindelijk voelt en zegt.
Begrijpelijk dat je ontgoocheld was, en ergens nog had gehoopt op een toenadering … Deze pijn heeft jou wellicht ergens wel een bevestiging gegeven dat je de juiste stap hebt gezet?
Ik had 25 jaar iedereen gepleased; mijn hele omgeving… Ik was doodop, helemaal kapot. Deed niet anders dan wenen, dag in dag uit. Mijn lijf wilde niet meer mee. Het was op! Ik kon niet meer. Iedereen thuis leek dit te negeren, ik leek onzichtbaar, iedereen thuis zag dat An, de An niet meer was, maar niemand deed iets. Verschrikkelijk. Als een van onze gezinsleden zich slecht voelde, stond ik steeds paraat om die op te vrolijken of te kijken wat er aan de hand was, mee te denken, mee te leven, in te leven, oplossingen te zoeken intern en/of extern… Een vriendin van mij kende me zoniet, en kon hier ook niet mee om. An, de pleaser, pleasde niet meer maar vroeg zelf om hulp… Vreemd toch, hoe mensen uit je zo dichte omgeving hierop blokkeren en uit angst je emoties gewoonweg negeren, wat zoveel erger is dan te vragen wat er speelt… Tot ik uiteindelijk zelf die stap heb gezet dankzij mijn 6-daagse NLP-training, waar alle puzzelstukken in mekaar vielen… Wat een jaren van ‘overleven’, ‘vluchten in mijn werk’, ‘veel verdriet en pijn’, ‘weinig toekomst’, … Zwaar proces!
Poeh wat moet dit veel energie van jou gevraagd hebben om steeds klaar te staan voor iedereen om je heen, maar dan ook nog eens met alles en iedereen erin ‘mee te gaan’. Pleasen brengt ons stap voor stap helemaal weg van onszelf, begrijpelijk dat je op ene gegeven moment alleen nog maar kon wenen en dat je lijf geblokkeerd is.
Heftig om dat ook nog eens vast te stellen dat je in jouw directe omgeving ook nog eens totaal niet gezien werd!
Maar ook heel confronterend dat je dan plots ziet dat mensen ook vreemd gedrag vertonen wanneer je jouw overlevingsstrategie niet meer hanteert.
De dynamiek klopte niet meer, ook dit is rouw, wanneer je dan ziet dat mensen daar eigenlijk niet mee om kunnen.
Je kunt jezelf dan de vraag stellen in hoeverre die relatie eigenlijk wel gezond was.
Je gaf ze geen voeding meer en ipv jou vragen te stellen, blokkeren ze.
Wat goed dat je destijds die NLP training bent gaan doen en je van daaruit de energie en de kracht vond om stappen te zetten!
Het is een zwaar proces, maar helaas zien we geen groei zonder pijn.
No pain, no gain.
Er is geen licht zonder donker.
Door het donker te omarmen geef je ruimte voor het licht.
Daar ben je nu volop mee bezig An, en dat zal niet altijd fijn zijn om te doen, maar wel de énige weg naar jezelf.
Je mag trots zijn op jezelf dat je jezelf die ruimte geeft voor deze innerlijke reis.
Super fijn om iedere keer opnieuw te zien Tim dat jij K.R.A.C.H.T. haalt uit andere formuleringen. Heel sterk ook dat je jezelf de ruimte geeft om er anders naar te kijken.
Hoi Veerle,
ik ben volgens mij de ontkenningsface al wel door,want ontkennen doe ik niet meer,het is nu zo en we gaan verder ook zonder hem heb ik een leven!
Toen ik hoorde dat hij onze relatie beeindigde: ongeloof,stelde van alles voor om toch nog maar te proberen zoals met 2 samen weg,relatietherapie,lening voelde ook heel zwaar huis mss verkopen…Maar zijn besluit stond vast,geen gevoelens meer voor mij en verliefd op iemand anders al wist hij niet of die vrouw ook gevoelens had voor hem(nadien bleek dat ze al een relatie hadden)
De eerste dagen wilde ik niet buiten komen,als ik dan toch moest voor de winkel voelde ik me bekeken
ik voelde me alleen ,wilde niet dat iemand het wist
Zeer zware dagen om dragen,ons kinderen wisten het nog niet dus mijn emoties probeerde ik zo goed ik kon te verbergen.
na dag 3 heb ik hem wat onder druk gezet, ik kon niet meer en hebben het samen tegen de kinderen verteld.ik wilde niet meer verder met mijn leven
een roalercoaster van emoties was het ik was boos op hem wilde niet dat hij weg ging ,hoe kon hij ons dat aandoen…
Heel veel verdriet ,machteloos!
Na een half jaar liep de relatie stuk, ik hoopte dat het terug goed kwam…mede door wat hij zelf zei en aangaf
het komt wel terug goed tussen ons , dit zei hij zelfs tegen andere mensen.rome is ook niet op 1 dag gebouwd.
maar dan opeens was hij weer verliefd op iemand anders…Dit heeft me weer heftig tegen de vlakte geduwd.Het verdriet was wel veel minder heftig!!!Toch voelde ik dat ik dit nodig had om verder te gaan.
Uhh ik denk dat ik dan bedoel dat het over de 5 opeenvolgende delen gaat?
Want dit is een masterclass die uit 5 delen bestaat.
Zou dat het zijn?
Als je denkt van niet, laat me even weten op welke minuut ik dat ongeveer zeg dan kijk ik ook even terug.
Hey hey. Afgelopen drie dagen de eerste 3 webinars gevolgd. Vandaag dus deze, ….?ik kies voor mezelf mijn eigen volgorde waarvan ik denk dat het het beste bij mijn fase / situatie past. Ik ben, zoals je inmiddels wel weet, 4,5 jaar verder en het gaat stukken beter met mij. D.w.z. dat ik hem en ons nog steeds enorm kan missen. Maar ga door met leven, kan oprecht weer lachen, doe leuke dingen en kan over de situatie praten zonder te huilen. Ik heb een vraag…. ik zit volgens mij niet meer in de ontkenningsfase, maar soms kan ik nog wel een moment hebben dat ik het eigenlijk niet kan bevatten en heel stiekem ook nog wel eens denk dat we voor elkaar gemaakt zijn en dat het ooit nog goed komt, we elkaar weer zullen vinden. Is dit ontkenning of…..?
Fijn om te zien dat je zo consequent aan de slag bent nu.
En ja, jij mag helemaal zelf kiezen en voelen in welke volgorde je hierdoor gaat Barbara.
Je zou idd kunnen zeggen dat die gedachte wel thuis hoort bij “ontkenning” …
Maar het is een gedachte die niet meer overheerst toch?
Dan zit je idd niet meer in deze fase.
Zolang je maar niet blijft hangen in die gedachte … en steeds weer beweging maakt in jouw proces is het normaal dat je dat soms nog wel eens kan denken.
De ontkenningsfase daar ben ik uit. Toch heb ik de oefening gedaan en alles uitgeschreven. Wat en hoe het allemaal gebeurd is. Het is al geleden van 17 juli 2021 dat ik een Whatsapp bericht kreeg. Het was een screenshot van een vriendin die een foto van zichzelf stuurde met een kushandje naar mijn man waar bij stond. Een vurig kusje voor mijn vurig vriendje… ik was in shock… ik dacht wat een lelijke grap is dit? Fotoshop? De nummer die het mij gestuurd had kende ik niet… Ik stuurde wie ben jij? Geen antwoord. Ik belde naar de nummer, er nam niemand op… Mijn man was op de motor weg met zijn vader die kon ik niet bereiken. Ik was kotsmisselijk, en dacht dan bel ik naar CH zij is de enige die dit kan verklaren. Ik geloofde het nog steeds niet. Ik bel haar op, ik vroeg als ze thuis was, ze was heel kort en zei zeg maar aan de telefoon, ik zei nee ik kom nu naar je toe. Het viel me op dat ze raar deed, ik dacht nog heuh weet zij er ook van??? ( naïef dat ik ben). Ze stond me al op te wachten en begon zicht te excuseren… Ik begreep er niks van. Ik vroeg weet jij dan waar ik voor kom? Ja zei ze die berichten, ik vroeg hoe zij dat wist, hare man had mij die gestuurd die had die gevonden… ik had zijn nummer niet.
Dus vroeg ik aan haar wat er aan de hand was, als ze een verhouding hadden… ze zei nee ik heb een boon voor hem maar uit respect voor jou hebben we er niks meegedaan. Ze keek me recht in de ogen. En ik onnozele kip geloofde haar. ONTKENNING. Ik zei ja ik begrijp het, maar de vriendschap eindigt hier wel… (Een week later kwam uit dat ze al 4 jaar vreemdgingen)
Ik ging naar huis stuurde mijn man een bericht dat hij onmid na huis moest komen. Hij belde en vroeg waarom. ik zei daar denk jezelf maar over na. Hij was in Vlissingen met zijn vader. Ondertussen moest ik mijn winkel open doen. Een paar uur later zag ik hem in de tuin staan. Ik had een klant die nog aan het babbelen was; ik zei tegen haar ik voel me opeens heel slecht ik denk dat ik ga flauwvallen, toen heb ik de winkel gesloten.
Dus de confrontatie aangegaan met mijn man. Hij zei dat er niks gebeurd was. Ik vroeg hoe weet zij dat jij vurig bent? Dat is niet iedereen… Hij bleef volhouden dat er niks gebeurd was. ik was kapot verslagen van de kaart geveegd… ik wou hem geloven, diep in mezelf twijfelde ik. Toch heb ik mezelf wat wijsgemaakt, die week hebben we heel intens beleeft terug op de roze wolk, hele diepe gesprekken, … alles heel intiem meegemaakt. De week erna kreeg ik bewijzen dat ze wel degelijk een affaire hadden. Zo liegen en bedriegen, hij heeft volgehouden tot er niks was tot ik foto’s in handen kreeg die ze naar elkaar gemaild hadden… Ik stelde heel veel vragen hij bleef zwijgen tot dat ik zei als jij nu niet praat dan ga ik mijn valies nemen. Toen is hij op de knieën voor me gaan zitten heel hard huilend en smekend om een kans… Voor hem was het spielerei, had geen gevoelens voor haar, had nooit nagedacht over de gevolgen, nooit gedacht dat het zou uitkomen… ik was kapot…
Ik heb toen onmiddellijk de huurders die in mijn huis zaten de huur opgezegd. Ik heb werk gezocht ik had een parttime job en mijn kledingzaak aan huis. Omdat ik nog een lening op mijn huis had wou ik voltijdswerken. Dus ik heb onmiddellijk stappen gezet om weg te gaan. We hebben nog 10 maanden een lat relatie gehad, ik kon het niet loslaten mijn winkel, mijn huwelijk… uiteindelijk heb ik april 2022 gezegd dat ik wil scheiden en nu woont hij samen met haar sinds 1 november.
Ik weet Nathalie dat je niet meer in de ontkenning zit, toch is het goed en sterk dat je dit webinar nog gekeken hebt en dat je dit nog eens van je hebt afgeschreven allemaal. Want het is niet niks hé.
Je mag trots zijn op jezelf weet je dat?
Je bent zo consequent met de methode bezig, je zal zien dat je steeds kleine stapjes vooruit zet.
De ups en downs zullen nog even aanhouden, dat is normaal, maar de ups zullen langer duren op termijn dan de downs.
Hoi Veerle,
Het is alweer enige tijd geleden dat ik actief bezig ben geweest met webinars, vlgs mij ergens in juni/juli 2024. Maar zoals je zegt is ieder persoon uniek (en gelukkig maar) en doorloopt ieder op zijn manier het hele proces.
Ik heb niet stil gezeten, ben in beweging geweest, gepraat face-to-face met fijne nieuwe vriendinnen om mij heen. Actief bezig geweest om te ontdekken dat er meer is dan het huwelijk dat ik had. Om mijzelf te leren kennen. Om mijn zelfvertrouwen te boosten, etc.
Ik heb nu een fase bereikt waarin ik plots energie voel stromen doordat ik echt iets heb kunnen afsluiten. Ik heb een kistje weten te bouwen, met deksel en slot. Mijn gevoelens voor mijn ex voorzichtig daarin heb weten te leggen. En op slot heb weten te doen. En momenteel niet weet waar ik de sleutel van het kistje heb gelaten. Zeg ik met een lach op mijn gezicht. Als een lach van geluk.
Ik ben doordat ik nu sinds kort mag proeven aan prille liefde weer een drempel over. Het geeft mij energie om door de beruchte ‘weerstand’ heen te duwen, en ben begonnen met webinar 16. En ga de rouw module afronden. En mijn brief schrijven!!!!!! Een jaar na dato dat ik ben begonnen met de K.R.A.C.H.T. methode. Maar zoals gezegd ieder doet het op zijn manier.
Ontkennen doe ik niet meer. Als ik nog even terug denk geeft het op dit moment nog maar heel zacht vervelende gevoelens. Ik heb vrede met waar ik nu ben, en dat het niet meer is zoals gedacht. Wordt er wel nog stil van, en als ik er lang bij stil sta een zachte traan.
Het belangrijkste wat ik heb ervaren is het echt ondergaan van het verdriet. Dat het verdriet/gevoel van ontkenning tot acceptatie gehoord en gevoeld wordt. Ik heb dit abstracte tastbaar gemaakt, een persoon van gemaakt. En dat is zij ook. Want zij is ‘my innerchild’. Zij verwerkt samen met mij alles. Zij is mijn rots in de branding. Mijn ziel. Die altijd met mij mee gaat, waar dan ook. Met wie dan ook. Door het tastbaar te maken is het voor mij uiteindelijk mogelijk geweest te rouwen. Te huilen, huilen, huilen, en lachen. Te groeien en trots te zijn.
En nu weer geluk te voelen. Van mezelf, voor mezelf, met mezelf.
Ben er nog lang niet. Maar dat is niet erg, het gaat tenslotte om de reis die je maakt!!!
1.5 jaar heb ik ontkent en gemarchandeerd, redden wat niet meer was, om zo te kunnen ontkennen dat …
Maar ik ben op mijn manier gegroeid, blijf groeien en wil blijven groeien. En een jaar na dato zal ik klaar zijn met de ‘R’ als module met als afsluiting de vijf webinars van fase 1 t/m 5 van rouw en ga door ….. power!!!
En heb nu op bed een boek van verlatings- en bindingsangst liggen … iets wat mijn vriendinnetje ook heeft gelezen.
Dankjewel voor alles … tot gauw.
Een warme groet,
Laurent
Laurent,
Fijn om te zien dat je weer actief was in de leeromgeving.
Klopt wat je zegt, iedereen is uniek en iedereen mag deze training volledig op zijn tempo volgen.
Om die reden geef ik iedereen ook voor altijd toegang, zodat niemand zich over tijd zorgen hoeft te maken.
Ik zag van jou wel af en toe iets in de groep, waardoor ik wist dat je bezig was met jouw innerlijke reis te praktiseren in de realiteit.
Ik glimlach met jou mee om de waardevolle stap van ‘loslaten’ dat je hebt kunnen zetten. Jouw harde werk werd beloond en geeft jou ruimte voor jezelf.
Goed dat je de energie voelt om rouw echt te mogen afronden nu, ik wens je dan ook alle succes toe om de laatste sessies hierover in deze training te volgen en te voelen.
Fijn dat je ondertussen ook van prille liefde mag proeven.
Geniet er vooral van!
Een jaar ?! Dit kon ik bijna niet geloven dus ik heb er mijn notities van ons gevoelsgesprek even bij genomen, waarop ik zag dat jij dus 07/01/24 gestart bent met K.R.A.C.H.T. 10 maanden geleden dus 🙂
Goed dat je niet meer in de ontkenning zit en daar al mag gewaar worden dat je verder bent. Want niet uitsluit dat er geen tranen meer zouden mogen zijn. Dus sterk dat je die toelaat en dit ook benoemt.
Je omschrijft het proces van delenwerk hier heel mooi! We mogen ons innerlijk kind idd tastbaar maken, zo kunnen we veel beter met ‘dat deel’ doorheen ons proces wandelen.
Ik voel heel veel power in jouw woorden, dus gogogo zou ik zeggen.
Van hart tot hart,
Veerle
In het begin dacht ik nog vaag terug aan wat ik zag; de berichten die me ten ogen kwamen. Het ongeloof, het niet kunnen voorstellen, en ook het besef dat dit echt was. Ik ademde zwaar. Mijn hart klopte heel langzaam en zwaar in mijn lijf. Het deed letterlijk pijn. Het leek wel alsof ik buiten mijzelf was. Alsof ik naar mezelf vanaf een afstand keek. Ik zat in een soort van slow motion. Bij de oefeningen kwamen er toch wel weer tranen. Het was immers al lang geleden dat ik aan dat bewuste moment terug dacht. Loslaten heb ik al een tijd terug gedaan. Het is fijn om te merken dat ik ook al een pagina hebt omgeslagen.
Marlies, het ongeloof en vooral het gevoel van ‘dit kan niet echt zijn’, hoort idd bij deze fase van ontkenning.
Veel mensen kunnen hier lang in blijven hangen, maar ik ben blij voor jou dat je merkt dat je deze fase toch reeds mag afsluiten in jouw proces.
Rouw doet idd pijn en soms zelfs zo erg dat je dat ook fysiek kan voelen.
Het ‘buiten jezelf’ gevoel is ook iets wat we vaak zien terugkomen, maar eigenlijk is dat goed. Je treedt als het ware buiten jezelf om de diepe innerlijke pijn niet te moeten voelen, dit is ook een vorm van een overlevingsstrategie. Dit hoort bij de automatische piloot en de ‘overlevingsstand’.
Goed dat je jezelf bij de oefeningen de ruimte geeft om te VOELEN en ja, daar mogen tranen bij komen.
Tranen wassen je ziel.
Goed dat je hier nog even bij stil stond Marlies, je nam bewust tijd en ruimte om te voelen, wat ervoor zorgt dat je in dit deel van het rouwproces alvast niks meer parkeert.
Kan me voorstellen dat het jou ook een fijn gevoel geeft, wetende dat je deze fase mag afvinken.
Succes met de volgende stappen hier Marlies.
Van hart tot hart,
Veerle
Inmiddels ben ik sinds januari ’24 wisselend bezig met de KRACHT-methode. Mijn energie is zo wisselend door burnout en daaraan hangende wisselende stemmingen en energie. Vandaag weer wat opgepakt.
Het is al 1.5 jaar nadat mijn ex vanuit heldere hemel het hoge woord er uit gooide: “Ik wil mijn ruimte terug”. Dit tijdens spontane wandeling voordat we naar sauna mèt overnachting gingen. (kado voor mijn verjaardag notabene)
Zijn opmerking “begreep” ik niet. De toelichting die hij vervolgens gaf maakt het voor mij niet duidelijker. Ik was overweldigd en voelde me misselijk.
We zijn alsnog naar de sauna gegaan en hebben daar overnacht. Ik heb zelf lang niet gesnapt waarom ik dat toen gewoon heb gedaan. Later viel het kwartje. Dit is wat ik al heel lang deed. Gewoon niet willen zien/voelen. Want achteraf gezien was het niet zo’n heldere hemel; ik was zelf al, zolang we samenwoonden (3 jaar),niet echt gelukkig met hem/het samenwonen (mèt zijn kinderen om de week), en dat ging ik heel lang uit de weg. Er gebeurden dingen waar ik helemaal niet achter stond; ik zei er wat van, maar er veranderde niks, en ik liet het gewoon gebeuren.
* Ik ben vanaf week 1 dat we samenwoonden bij mezelf weg gegaan. Ik wilde hem niet kwijt, toen dacht ik dat ik van hem hield. Het zal tot op zekere hoogte ook wel zijn geweest maar later besefte ik dat dat niet de reden was dat ik zelf in deze relatie bleef. Wat het was; “ik wilde niet nog weer/meer verlies”; ik had al -te- veel verlies gehad in de voorgaande jaren. Ik wou niet weer “alleen” zijn.
Ik miste hèm al snel niet. Binnen een paar maanden besefte ik dat ik hem op een voetstuk had geplaatst, vervolgens zag ik hem pas echt. Hij stond vlot op een datingsite en gauw nwe. vriendin; hoorde toen van vrienden van hem dat dat herhaling was van wat hij eerder had gedaan voordat wij samen waren. Ik was er misselijk van; zo had ik hem nooit “gezien”. Het leek een leuke lieve aardige meelevend man…….open en eerlijk. Maar dat was hij niet. Door de tijd heen nu komen er steeds meer momenten/herinneringen naar boven waarbij ik ook echt denk “wat dacht IK? waar was IK? wat voelde IK? Hoe dan?
*IK wil zo’n relatie echt nooit meer. Vanaf nu blijf ik bij MIJ!
Ontkenningsfase is al lang(er) voorbij.
-Ik mis hèm niet. Ik wil en hoef m nooit meer te zien, wat een foute man voor mij.
-Wat ik mis is “mijn leven toen”, een (ogenschijnlijke) comfort zone; toen geen zorgen om geld, zogenaamde veiligheid en gezamenlijke vrienden.
Nu verder bezig met opnieuw beginnen. Werk (nu reintegratie), ander/nieuw huis, andere omgeving, al een jaar. En dat blijft wennen, met pieken en dalen.
Brenda,
Het is niet fijn als je energie zo wisselend is, maar ben je aub wel trots op jezelf dat je het toch maar doet allemaal?
Je hebt voor altijd toegang dus heb zeker geen stress over de tijd die je neemt om hierdoor te gaan.
Het is ok om het helemaal op jouw tempo te volgen (ook al zou je het zelf wellicht anders willen, wees lief en mild voor jezelf).
Moedig van jou om het moment van ‘de mededeling’ nog eens uit te schrijven.
Sterk dat je je bewust bent van het patroon in jouw gedrag … Het doordoen, het niet willen zien om de diepe pijn niet te moeten voelen.
Echt knap dat je durft neer te schrijven dat het achteraf gezien niet zo’n heldere hemel was. Dat zorgt toch wel voor een laagje van je ui in het rouwproces.
Begrijpelijk dat je zoveel toeliet, zo van jezelf bent weggegaan om toch maar niet alleen te zijn, maar vooral om niet weer of nog meer verdriet en pijn te moeten voelen.
Ik voel heel sterk de kracht in jouw woorden “Vanaf nu blijf ik bij mij”. Whaw, vasthouden deze energie, want die is van JOU.
Goed dat je ook nog even de tijd nam om te voelen wat je nu precies mist en dat je je bewust bent van het feit dat het een ‘valse’ comfortzone was.
Er zijn veel veranderingen gebeurd in jouw leven, geef jezelf vooral de toestemming dat het wennen mag en dat dit mag samen gaan met pieken en dalen. Zolang er maar beweging is in die lijn … Je zal merken dat de pieken steeds langer duren en dat het verschil tussen de hoogtes en de laagtes in intensiteit steeds zachter wordt.
Enne … wees vooral trots op jezelf.
Succes en sterkte met de volgende stappen.
Van hart tot hart,
Veerle
Ik heb de relatie beëindigd, ik voelde me op dat moment bevrijd, rust.. Ik kon niet meer.. Pas na 3 weken kwam de hoop, gemis.. En nu ontdek ik dus dat ook ik nog in de ontkenning zit door die hoop. Hoop dat hij ooit mij zal zien en horen, ook al weet ik dat dat een illusie is. Ik heb het bij elke breuk.. Die onmenselijke pijn na een paar weken.. Normaal ga ik dan terug in contact en proberen we opnieuw, maar steeds loopt dat slecht af. Nu hou ik vol en werk ik aan mezelf, de pijn en verdriet kan intenszijn, maar is al beter of in vorige relaties. Zo een herkenbaar patroon wel..
Qua opruimen, dat deed ik ook in de eerste weken, om mezelf niet te kwelen en duidelijkheid te scheppen heb ik ook alles verwijderd dat me aan hem deed denken en na die eerste weken heb ik wel een foto boekje verbrand die ik van hem had gekregen (toch met enige boosheid, deed toen wel deugd), maar een vriendin vond dat heel erg en toen begon ik daar over na te denken en heb ik ook gereageerd: moest het ooit goed komen, dan is het met een nieuwe start en niet de relatie die we hadden…
Toch twijfel ik hier in of ik nu cru ben geweest of normaal 😅
Ysabel, je omschrijft heel goed ‘het parcours’ waar veel mensen doorgaan als ze uit een toxische relatie komen. Wanneer je dan eindelijk na lang twijfelen de knoop doorhakt omdat je vaak helemaal op bent, ontstaat er rust. Daarvoor heb je wss ook heel erg op adrenaline geleefd … Wanneer je dan wat op je positieven gekomen bent, ontstaat er weer een verlangen. Een verlangen om gezien en gehoord te worden. Een verlangen om de leegte die je voelt op te vullen.
(Dit zie je ook terugkomen in de cyclus van VA)
Logisch dat je op dat moment terug het contact opzoekt, maar om dat patroon te doorbreken, is het nét dat wat je dus niet moet doen.
Je mag dus echt wel trots zijn op jezelf Ysabel dat je het patroon nu doorziet en dat je je bewust bent van het proces.
Goed dat je volhoudt en toestaat om de pijn te voelen, want alleen door het te doorvoelen schep je ruimte voor groei en verandering.
Opruimen is ook echt een belangrijk onderdeel van het rouwproces, dus goed dat je dat ook aanvoelde en dus ook gedaan hebt. Het verbranden van het fotoboekje kan je ook als een ritueel van afscheid zien. Dat je die boosheid daardoor ook kon voelen, is alleen maar goed, want boosheid is ook een fase van het proces die gevoeld mag worden om stappen vooruit te kunnen zetten.
“Moest het ooit goed komen” …
Wat als je die gedachte nu eens kon loslaten? Hoe groot is de kans dat die persoon open staat voor zelfreflectie en weldegelijk veranderd? Moet je het willen, weer samen zijn met iemand die je zoveel verdriet heeft gedaan?
Ik vind dat je niet cru bent geweest, het is een onderdeel van jouw proces.
Als dat voor jou op dat moment goed voelde, dan is dat ook zo.
De eerste keer dat ik ontdekte dat mijn partner vreemdging, ging ik in volledige ontkenning. Ik heb letterlijk genegeerd wat ik ontdekt had, want “het kon niet waar zijn”.
De tweede keer heb ik hem de dag na zijn nachtje weg met zijn vriendin geconfronteerd met de situatie (dat is een van de twee schrijf oefeningen deze week). Ik dacht letterlijk dat ik doodging, de reactie van zijn kant was keihard en volledig emotieloos. We hebben toen besloten om het een maand stil te houden omdat onze kinderen in hun examenperiode zaten, en omdat hij akkoord ging om in relatietherapie te gaan.
Ik weet niet hoe ik die maand heb kunnen blijven functioneren. Ik at niet, ik sliep niet, kwam pas tot rust als hij thuis was. Al heel snel bleek dat hij niet investeerde in de relatietherapie, het was een poging om mij kalm te houden.
Na 2 weken zei hij bij de therapeut dat hij dacht niet gelukkig te kunnen zijn zonder zijn vriendin, maar dat hij mij en de kinderen ook niet kwijt wilde. Hij zou alleen gaan wonen om alles op een rijtje te krijgen.
Na een maand hebben we het de kinderen verteld, die hem sindsdien niet meer willen zien of spreken. Hij is toen ook direct vertrokken (zogezegd omdat mijn zoon hem daartoe dwong). En na 6 weken toen bleek dat hij gewoon verder ging met zijn relatie en dat hij daar ook bleef slapen, ging bij mij een knop om. Ik heb hem een afscheidsbrief geschreven en gezegd dat ik hem enkel nog over zakelijke dingen zou informeren. Ik vroeg tijd om rust te nemen.
Nu zijn we 2 maanden verder.
Het gaat wat beter, ik eet weer wat en slapen lukt (met oefeningen en medicatie) ook wat beter.
Mijn hoofd weet heel goed dat het over is, en dat ik de persoon die mijn partner nu is echt niet in mijn leven wil (en eigenlijk ook niet in dat van mijn kinderen). Liegen, bedriegen en volledig egoïstisch zijn dat is niet de persoon waarmee ik dacht getrouwd te zijn. Mijn hart heeft het uiteraard heel moeilijk om te accepteren dat een relatie van 33 jaar zo abrupt en op zo’n laffe manier geëindigd is zonder dat hij de moeite nam/neemt om iets te redden.
Er is rust, maar onze scheiding beweegt niet. Ik denk dat ook mijn partner de rust nodig heeft, dat hij volgens mij volledig van de kaart is omdat hij de reacties van mij maar vooral de kinderen helemaal niet voorzien had. Enkel de relatie met zijn vriendin blijft maar voor de rest heeft hij niets meer en zijn fantasie om een vriendin te hebben met een gezin als back-up is uiteengespat. Hij gaat nu wel in therapie. Ook dat zie ik met gemengde gevoelens aan: het zal ons hopelijk helpen om beter te kunnen communiceren als ouders, maar zo jammer dat hij dit nu pas doet nu het voor onze relatie te laat is.
Ik weet dat er heel veel weerstand zit van mijn kant (ik heb die webinar ook al eens bekeken en de oefening gedaan). Opnieuw, mijn hoofd ziet dat mijn relatie voorbij is en dat mijn partner niet in staat is om liefde te geven, maar het blijft zoveel pijn doen.
Nanda, jouw 1ste reactie bij het ontdekken dat je man vreemd gaat is echt een trauma reactie. Vaak zien we dat bij ontkenning daar dan de ‘freeze’ bij hoort. Het is een normale reactie om de diepe pijn (nog) niet te moeten voelen of te filteren.
Hem ermee confronteren de 2de keer was heel moedig van je, maar zoals je zegt een gevoel dat je niet kunt begrijpen als je het zelf niet hebt meegemaakt. Ik herinner het me nog heel goed, het is verschrikkelijk.
Het stil houden moet de hel voor je zijn geweest, ik kan me voorstellen dat je echt op automatische piloot hebt geleefd.
Heel confronterend om dan ook nog eens te moeten beseffen dat het voorstel om in relatietherapie te gaan eerder een middel was om jou te sussen en tot bedaren te brengen.
Van 2 walletjes blijven eten is iets wat ver weg ligt van de waarden en normen om ooit nog met iemand in een gezonde relatie te kunnen staan.
Begrijpelijk dat bij jou de knop omging en dat het toen voor jou wel defintief een einde was wanneer je weer geconfronteerd werd met een leugen.
De voorbije maanden zijn een hel voor je geweest.
Je hebt wellicht heel veel op adrenaline geleefd, maar veel langer kan je dat niet volhouden op die manier. Er komt een moment dat je je moet laten zaken en dat voelt dan alsof er nog een ‘luikje’ zit op de bodem van jouw put.
Goed dat je ondanks alles toch zorg draagt voor jezelf en op zoek bent gegaan naar hulp. Blij om te lezen dat dmv oefeningen en medicatie je toch weer wat kunt eten en slapen.
Dat je hoofd en je hart op dit moment van jouw proces nog niet in 1 lijn liggen is normaal Nanda.
Je mag jezelf echt wel de nodige tijd en ruimte geven om te rouwen.
Weet dat jij niet verantwoordelijk bent omdat zijn ‘onmogelijke combinatie droomverhaal’ uit elkaar is gespat.
We zien heel vaak dat ze dan bij een ander of later wel doen waar ze vroeger geen tijd en ruimte voor wilden maken.
Probeer dat los te koppelen van jou, want wat hij nu wel doet en toen niet of omgekeerd ook dat heeft niets met jou te maken en is onderdeel van zijn proces.
Uiteraard snap ik dat je denkt”waarom kon het niet als we nog samen waren, dan viel het misschien nog te redden.” , ook deze gedachte is een gedachte uit fase 3 marchanderen.
Je kunt het misschien nu nog niet geloven maar er komen doorheen de training inzichten waardoor je dit zal kunnen accepteren.
Jouw laatste zin “het blijft zoveel pijn doen” … Wees aub wat milder voor jezelf Nanda. Dit is allemaal nog heel recent en er staat geen tijd op een rouwproces, het ligt eraan wat je doet in die tijd. En je mag trots zijn op jezelf dat je nu al met je proces aan de slag bent. Heb vertrouwen … Stap voor stap.
Veerle
Hallo Veerle,
20-05-2024
Ik zit nog wel in de ontkenningsfase. Alhoewel ik zeker weet dat het echt niet meer goed gaat komen met mijn ex (2e ex). Hij heeft mij duidelijk gemaakt dat hij niks aan zijn bindingsangst wil gaan doen. Die mededeling die hij nog maar heel kort geleden aan mij heeft gedaan, heeft mij wel een stuk rust gegeven; strijden heeft geen zin, dat blijf ik maar herhalen tegen mezelf. Wij kunnen elkaar niet geven wat wij zouden willen. Heel duidelijk… Dat zegt mijn hoofd…mijn verstand… Maar ik kan dat wel 1000x tegen mezelf zeggen, maar mijn hart…die wil er helaas nog niet helemaal aan. Heel irritant, want ik wil verder…
Vwb de opdracht: Ex nr 1: Het begon met dat hij zijn mobiel niet meer zichtbaar ergens achter liet (om op te laden ofzo) en ook niet meer gebruikte voor de navigatie in de auto. We hadden vrienden en fam. op bezoek toen mijn zoon en zijn vriend allerlei berichtjes binnen zag komen op de mobiel van mijn ex (zoon zat naast ex) (smileys met hartjes ed). en mijn zoon riep spontaan waarom hij die berichtjes kreeg. Ex negeerde die vraag. Maar was voor mij een trigger. Paar dagen later (oud en nieuw) kwamen die berichtjes weer binnen en weer zagen mijn zoon en zijn vriend dat. Ook nu weer vragen hoe en wat. Wederom werden ze genegeerd. Ik had hier geen goed gevoel over, meerdere kwartjes gingen er vallen. Omdat het al niet helemaal top was in onze relatie en met dit alles, was ik er klaar mee en heb gevraagd wat er aan de hand was. Hij vertelde dat hij tijd nodig had om na te denken. Dat hij iemand had ontmoet waar hij heel goed mee kon praten en dat hij het even niet wist qua onze relatie. Ik heb gevraagd of diegene waar hij zo goed mee kon praten misschien een vrouw was waarmee hij vreemd ging. Nee dat was absoluut niet zo. Alleen maar praten. Ik geloofde dat niet en heb het hem diverse keren gevraagd. Hij bleef ontkennen, zelfs toen ik met ze mee kon lezen in hun facebook chat…daar heb ik genoeg gelezen waardoor het voor mij gelijk wel heel duidelijk was: einde relatie van 27 jaar; ik heb hem het huis uit gezet; per direct. Spullen pakken en wegwezen. We hebben het ook gelijk tegen de kinderen gezegd. Hij kon de volgende dag naar een vakantiehuisje. Het weekend erna wilde mijn dochter een nachtje daar slapen, mijn zoon niet. Die wilde er niets mee te maken hebben. Zodra mijn dochter dat huisje weer uit was, kwam die vrouw waarmee hij vreemd ging er via de achteringang in…en is daar bij hem ingetrokken. Ze wist niet hoe snel zij bij haar man en kinderen weg moest komen. Sindsdien wonen ze samen, zijn een geregistreerd partnerschap aangegaan (na 1 jaar samen te zijn geweest) en hebben onlangs een koopwoning gekocht. Wat betreft mijn gevoel op het moment dat we besloten hebben dat we uit elkaar zouden gaan…dat weet ik eigenlijk niet meer zo goed. Ik weet dat ik heel zenuwachtig was om het gesprek aan te gaan dat ik het vermoeden had dat er wat speelde. Daarna weet ik dat ik nog geprobeerd had om relatietherapie aan te gaan omdat hij maar bleef ontkennen dat er echt geen andere vrouw in het spel was. Daarna kon ik meelezen met hun chat gesprekken via facebook: dat veroorzaakte natuurlijk boosheid, ik kon wel door de grond zakken, wanhoop, ongeloof, verraad, gebruikt, maar vooral boosheid. Ik had hem al die jaren de vrijheid gegeven om veel te studeren en van banen te wisselen. Hij is in die tijd van de avondhavo naar universiteit gegaan, in de tussentijd hebben we twee kinderen gekregen. Ook in die tijd is hij door blijven leren en is hij uiteindelijk advocaat geworden. Heeft een zaak overgenomen en is toen eigenaar geworden van een goed lopend advocatenkantoor. Net nu het lekker liep qua zakelijk is hij vreemd gegaan. Hij heeft mij laten vallen….mijn gevoel: “bedankt voor alle tijd die ik heb gekregen om me zo op te werken en de zaakjes voor elkaar te krijgen, nu kan ik het wel alleen, heb ik jou niet nodig…dus bedankt en succes verder…ik kan het nu wel zelf verder alleen”. Ik voel me gebruikt…
Familie en vrienden waren hier snel van op de hoogte en wijten het volledig aan midlifecrises. De zus van mijn ex heeft er op een gegeven moment ook wat van gezegd…dat hij heel snel zijn vriendin aan onze kinderen en familie van hem wilde voorstellen, lekker doorleven alsof er niets aan de hand was, en mij laten stikken. Dat het haar en andere veel te snel ging. Dat viel niet goed bij mijn ex en heeft toen gelijk afstand van zijn zus genomen. Tot nu toe hebben ze geen contact meer met elkaar. Mijn schoonfamilie en ik daarentegen wel. Ze zien mij als een zus (al 27 jaar). Dit typende veroorzaakt wederom woede (een klein beetje), maar kan het eigenlijk zonder emoties noteren. Het doet me niks meer. Ze zoeken het maar uit. Ik moet ervoor zorgen dat we vwb de kinderen netjes blijven communiceren. Toch komt er wel wat boven…bij nader inzien…jaloeziehij heeft met zijn nieuwe vriendin een nieuw groot ruim huis kunnen kopen. Voor ieder van mijn kinderen een eigen kamer. Zelfs ondanks dat onze gezamenlijke woning nog bestaat. Ik mag daar nog 1,5 jaar in blijven. Daarna moet het verkocht worden. Waar ik veel verdriet van heb is dat ik de door mij zo geliefde woning niet kan behouden. Ik kan ook niks anders kopen (niet genoeg hypotheek/geld), ik kan niets particuliers huren (huren zijn veel te hoog) , dus kan zodra onze woning verkocht is een urgentie-flatje krijgen met 1 of misschien hooguit 2 slaapkamers (ik heb 2 pubers!) en geen idee of dat in een veilige buurt is. Dus hij woont relaxed, hij heeft geld genoeg, en ik moet maar zien. Die onzekerheid…jaloezie. Bang dat de kinderen dan uiteindelijk voor het mooie grote huis van hun vader gaan kiezen.
Communicatie met mijn ex vind inmiddels alleen maar plaats als het echt hoognodig is. Als ik hem op de hoogte wil houden hoe de kinderen het doen bij mij, dan krijg ik vervelende minachtende reacties terug, dat de kinderen zich bij hem normaal gedragen (bij mij echte pubers), ik niet zo in de slachtofferrol moet schieten, me eens volwassen moet gedragen en moet ophouden met me aan te stellen. Dus inmiddels zeg ik niets meer over de kinderen; alleen maar het hoognodige. Hij is tenslotte de advocaat, dus hij weet alles beter…zoiets is hij denk ik van mening. Zo reageert hij iig wel naar mij. Dat negeer ik nu.
29-05-2024
Opdracht v.w.b. ex nr 2 (hoe was het moment van melding van het stoppen van de relatie?): Ik had al een paar momenten in onze relatie van 5 maandag gehad dat ik had aangegeven dat ik merkte dat ik een aantal dingen miste in onze relatie. Dat het niet helemaal ging zoals ik zou willen. Ik wilde bijvoorbeeld vaker afspreken om elkaar te zien. Minimaal 1x per week toch zeker wel. Hij gaf aan dat hij ook wel 1x per 2 weken prima zou vinden. Ik pakte altijd zijn had vast bij het wandelen, initiatief kwam nooit echt bij hem vandaag. Merkte dat het initiatief toch vaker bij mij lag. Als ik dat dan aangaf zei hij dat hij dat niet zo gemerkt had en er beter op zou letten. Maar als je je in een relatie van bijna 5 maanden al vaker ongelukkig voelde, was dit voor mij toch een grens. Ik bereide mij erop voor om er toch nog een laatste keer eens goed over te praten. Ik had een weekend in mijn gedachte. Heb ook aangegeven dat ik dan even een goed gesprek wilde over ons. Die vrijdag zouden we naar de sauna gaan, maar ik had bedacht voor die tijd het gesprek aan te gaan, maar toen puntje bij paaltje kwam durfde ik niet (en hij ook niet) en zijn we samen voor het eerst naar de sauna geweest, die zaterdag kwam zijn dochter bij hem waarmee we samen met een nichtje naar Amersfoort zijn geweest om te winkelen. Was een hele gezellige dag. Die zondag ging zijn dochter weer naar haar moeder. Toen ze weg was, ben ik toch maar het gesprek aangegaan. Dat ik merkte dat hij niet echt verbetering liet zien qua wat ik eerder had aangegeven dat ik zou willen zien in een relatie. Hij gaf aan dat hij merkte dat hij ergens in de laatste 3 maanden van onze 5 maanden-relatie het verliefd zijn langzaam was verloren. Dat het zeker niet aan mij lag, maar hij snapte ook niet wat en waarom. Dat hij dacht liever een LAT-relatie zou willen, niet de behoefte voelde om elk moment bij elkaar te zijn. En dat hij ook niet het echte er-naar-uitkijken-gevoel had dat je normaal gesproken hebt als je elkaar weer bijna gaat zien. De conclusie had ik dus al getrokken: hij kon mij niet geven wat ik echt in een relatie nodig heb. Hij heeft genoeg aan zichzelf, wil in zijn bubbel zitten en dacht dat hij misschien zonder een relatie beter af is. Dat was zijn conclusie. We spraken daar echt heel rustig over. Ik weet nog dat ik me erg rustig voelde. Maar na het uitgesproken te hebben dat onze relatie bij deze zou eindigen, kwamen er toch emoties bij mij los. Bij hem minder dacht ik te merken. We hadden beiden behoefte aan elkaar erg stevig te knuffelen dus dat hebben we een poos gedaan. Daarna kwamen bij mij toch de tranen en hebben we een tijd lang elkaar stevig vastgehouden en heeft hij mij getroost. En toen was het moment daar dat ik naar huis moest. Ik stapte in de auto en heb toen om de hoek even heel hard gehuild. Daarna huilend naar huis gereden. En volledig in een zwart gat gevallen. Ik wist met mezelf geen raad. Mijn collega’s wisten dat dit zou gaan gebeuren (relatie beëindigen in dit weekend), dus daar heb ik de maandag erna heel veel mee kunnen praten. Maar was zo verdrietig…daarom snel hulp gezocht bij EMDR-psycholoog en bij jouw KRACHT-methode.
Ik heb dit stukje over mijn 2e ex twee keer moeten typen, omdat de tekst om de een of andere manier niet verzonden wilde worden. Bij het typen van de 1e keer kon ik het zonder tranen. Nu bij de 2e keer wel een traantje weg moeten pinken. Krijg er wel soort van heimwee gevoel / soort knijp in mijn buik van, omdat ik het echt nog wel heel jammer vind dat het zo gelopen is.
Ik merk dat ik de laatste paar dagen/week rustiger ben geworden wat emoties betreft. Ik heb al zeker een paar dagen niet meer hoeven huilen, minder aan hem gedacht. Kan er nog beter en rustiger over praten. Beetje lastig te omschrijven. Lijkt wel alsof ik erin berust. Maar ben ook bang dat ik toch nog veel onbewust wegstop…qua gevoel.
En nu met het schrijven van bovenstaande wordt het toch weer aangewakkerd….wordt gedwongen aan hem te denken. Dat vind ik wel lastig.
Op naar MC17
Ik heb over het schrijven van deze opdracht wat langer gedaan, vandaag de twee data bij de opdracht.
Groetjes, Laura
Laura,
De 1ste stap is altijd dat je het inzicht hebt dat het zo niet verder kon, dat je ziet dat jullie geen toekomst meer kunnen hebben samen. Als hij niet open staat voor zelfreflectie dan is dat trekken aan een dood paard.
De verbinding leggen tussen je hoofd en je hart, daar is wat meer ‘voel’ werk voor nodig, wat je nu aan het doen bent doorheen de modules en de webinars.
Goed dat je deze opdracht zo uitgebreid hebt aangepakt. Tussen de regels door voel ik dat je jouw emoties hebt toegelaten en dat je naar een diepere laag bent gegaan door het schrijven. De jaloezie die eronder zit en ook de onzekerheid mbt een woonst.
Als de woning verkocht wordt, is dan toch ook de helft voor jou? Ik wil niet in jouw portemonnee kijken maar is het dan toch niet mogelijk om op termijn iets kleins te kopen voor jezelf? Ik betaalde ook bijna 1000 euro huur op mijn appartementje want ik had niet de mogelijkheid om iets te kopen. Dat is een pittige tijd geweest, maar heb het uiteindelijk wel gehaald. Dus ik hoop dat het voor jou ook op zijn pootjes terecht mag komen.
Communiceren met een ex die advocaat is, dat is knap lastig kan ik me zo voorstellen. Zoals je zegt het hoogst nodige communiceren is dan wel de beste keuze. Hier heb je zeker ook nog wat aan de “communicatiemanden” die ik uitleg in de module communicatie, dit toepassen heeft al veel mensen rust gegeven in de communicatie tot hun ex.
Goed om te lezen in jouw 2de verhaal dat je wel aangaf wat je mistte.
1x per 2 weken is idd véél te weinig om van een relatie te spreken, dus ik snap helemaal dat je zei dat je elkaar toch minstens 1x per week wou zien!
Sterk van je, dat je je er wel bewust van was dat het niet oké is om je in een relatie van 5 maanden al ongelukkig te voelen.
Pittig dat hij aangaf dat hij verliefdheid al zo snel over was.
Je hebt het dus wel goed aangevoeld allemaal en ik vind het bijzonder sterk van jou dat je dit hebt aangegeven en niet hebt genegeerd!
Goed dat je jouw collega’s ook al op voorhand op de hoogte had gebracht en heel waardevol dat zij dan voor jou toch een opvangnet konden zijn.
Hmmm geen toeval denk ik dat je het 2 keer moest typen. Het universum geeft je wat je nodig hebt, je mocht duidelijk meer tijd en ruimte nemen zodat je jouw emoties kon toelaten.
Ik voel idd ook meer rust in jouw woorden in vergelijking bij de start van K.R.A.C.H.T., toen was je heel erg emotioneel. Je bent ook al goed aan het werk geweest met de methode, dus je bent hier zeker al stappen verder in jouw rouwproces daar moet je niet aan twijfelen.
Als je alle oefeningen doet in de training krijg je geen kans om dingen weg te stoppen. Wees er wel alert op natuurlijk dat je alles goed uitwerkt en wanneer je totaal geen emoties voelt dan mag je jezelf aanmoedigen om het op een later tijdstip nog eens opnieuw te doen.
Goed dat je hier wat langer aan hebt gewerkt, want bij schrijfoefeningen kom je na 20 minuten in je onderbewustzijn. Dus dat heb je weer goed gedaan Laura.
Veel succes met de volgende masterclass.
Van hart tot hart,
Veerle
Dag Veerle
Rouwen is heftig! Ik bekeek deze fase en moest eerlijk zijn tegen mezelf en beseffen dat mijn hart het nog zwaar heeft ook al weet ik dat dit niet meer goed komt. Ik was vandaag in ons huis en hij had alle foto’s verwijderd van ons en van ons gezin. Ik kreeg opnieuw de boodschap dat het gedaan is en dat ging recht naar mijn hart.
Ik ben ook aan de rouwbrieven begonnen. Je had me aangeraden om er 2 te schrijven maar ik ben verder terug gegaan. Daarbij heb ik vastgesteld dat ik niet gerouwd heb over een eerste relatie van 10 jaar omdat ik het had uitgemaakt. Daar zat /zit nog veel verdriet. De brief naar de vader van mijn eerste zoon heb ik ook geschreven. Dat ging redelijk wat het afscheid betreft maar op een gegeven moment was ik intuïtief aan het schrijven en kwam ik tot de constatatie dat rouw, de keuze tussen dood en leven, de confrontatie met dood en leven al van voor mijn geboorte aanwezig zijn, een inzicht dat ik meeneem naar mijn traumatherapie. Dat inzicht was wel bevreemdend omdat ik niet wist dat dat zo diep zat. Het was ook wel een moment van duidelijkheid.
Ik ben dus nu toe aan de brief naar mijn ex en merk dat ik weerstand heb omdat ik aanvoel aan mijn hart dat het zwaar zal zijn. Maar ik wil het doen voor mijn operatie. Mijn yoga lerares vertelde me dat de dikke darm staat voor loslaten en dat er met mijn operatie letterlijk een slecht stuk dat ik niet meer nodig heb, wordt weggehaald. Het opruimen, het loslaten, het hangt allemaal samen met mijn lichaam. En het is nodig omdat mijn lichaam aangeeft dat het op is en niet meer kan. Het pleasen, er altijd zijn voor de ander, mee oplossingen zoeken, ook dat werkt niet meer en wil ik loslaten. Ik deed de ABC-oefening en merkte op dat ik niet zozeer aan het denken was ‘dit kan niet’ maar wel ‘hoe kan dit en hoe moet ik dit doen’ en oplossingen aan het zoeken was, maar niet aan het doen was. Dan weet ik niet: is dat ook een soort weerstand of is omdat het allemaal zo veel is dat ik niet weet hoe eraan te beginnen? Of allebei?
Groetjes
Veerle
Veerle, het is een niet te onderschatten proces. Goed dat je je bewust bent door naar deze masterclass te kijken dat je soms nog wel eens in de ontkenning zou durven zitten.
Weet dat dit normaal is, we doen het allemaal om de diepe pijn (nog) niet te moeten voelen.
Ik zag net jouw post in de groep omtrent de foto’s en geheel begrijpelijk dat deze move confronterend voor jou was.
Zo zijn er doorheen het proces tal van kleine dingen die het steeds meer duidelijk maken en die heel erg kunnen binnen komen.
Wees mild en oordeel niet, het hoort erbij.
Belangrijk is dat je steeds jouw gevoelens serieus neemt en ze toelaat.
Wat goed dat je die oefening met de brieven zo uitgebreid aanpakt. Want dat is ook de bedoeling om eerlijk te zijn naar jezelf toe en dmv de oefeningen te onderzoeken waar er eventueel nog geparkeerde rouw ligt.
Een pittig inzicht kreeg je daar mee Veerle, goed dat je ook nog andere hulplijnen hebt waar je dit verder kunt uitzetten.
Inzicht is altijd de 1ste stap naar verandering, er is duidelijk best wel wat beweging in jouw proces.
Ik versta 100% dat je weerstand voelt om die laatste brief te schrijven, het is mooi dat je een deadline stelt en ik denk dat het idd heel waardevol is om dit nog voor de operatie te doen. Maar forceer je niet, je hebt nog een week.
Wat ik hier nu lees wat jouw yoga lerares zegt, dat bedoelde ik vanavond ook met de woorden die ik schreef in de K.R.A.C.H.T.-groep onder jouw post.
Het lijkt erop dat de operatie letterlijk en figuurlijk loslaten betekent.
Fijn dat je bij de ABC oefening meteen oplossingsgericht kon denken.
Dat is al mooi toch, de volgende stap is dan ‘doen’. Weet dat kleine stapjes ook stapjes zijn Veerle, je kan al beginnen zonder dat je de eindbestemming weet. Gaandeweg zie je het dan wel, dat is wat ik met deze oefening duidelijk wil maken.
Zou het idd weerstand zijn of jouw IC die je tegenhoudt uit schrik om te falen?
Wat het ook is … het is ok.
Vertrouw maar op jouw proces, stap voor stap kom je bij de antwoorden die IN jou zitten.
Veel succes de komende week met het schrijven van jouw brief, neem er zeker de tips bij die je kan lezen via de gouden knop onder de module rouw.
Je mag trots zijn op jezelf Veerle, je bent nog maar net begonnen en wat een stappen heb je al gezet.
Van hart tot hart,
Veerle
Hai Veerle,
De fase van echte ontkenning lijkt voorbij, maar toch overvalt mij nog regelmatig het ongeloof.
Het gevoel in een slechte film te zitten… en steek de primaire en secundaire pijn vaak nog op.
Toen ik het bericht van mijn partner las, dat de liefde over was , voelde ik mij verslagen.
ER was niets meer om voor te knokken. Gebeurt dit echt ?
Nadat wij besloten om het huis voorlopig te gaan splitten, ben ik
een paar dagen later gaan opruimen en ben de inboedel gaan verdelen.
Het deed zo’n pijn, dat ik er zo snel mogelijk doorheen wilde.
in de brief aan mijn ex-partner heb ik, vanuit mijn beleving , onze ups en downs kunnen verwoorden. Waar de pijn zat en waar het geluk.
Petra, heel waardevol dat je mag voelen dat die fase van ontkenning bijna een gepasseerd station is, alhoewel je idd mag accepteren dat het een halte is waar jouw trein nog wel eens kan stoppen. Gewoon even om stil te staan, het is niet altijd nodig om uit te stappen. Of gewoon om langs te rijden en even een paar seconden weer te doorvoelen. Of soms zal de trein een noodstop maken door een of andere trigger, weet dat alles ok is Petra.
Het is in het begin dan ook écht zo alsof je een acteur bent in je eigen leven. Heel onwerkelijk allemaal. Goed dat je dan uiteindelijk stappen zet waardoor de realiteit kan doordringen, want niemand heeft er baat bij om in die ‘film’ te blijven hangen.
Hoe pijnlijk het ook is, maar de verdeling van de spullen is een belangrijk onderdeel in het rouwproces. Veel mensen doen het op automatische piloot, goed om te lezen dat jij daar wel jezelf de ruimte hebt gegeven om de pijn toe te laten.
Sterk dat je in jouw brief ondanks alle rouw toch ook balans kon vinden tussen pijn en geluk.
Veel succes en sterkte verder Petra.
Van hart tot hart,
Veerle
Absoluut!
Ik nodigde mijn ex uit om naar het bos te gaan, om dit te bespreken… Hij reageerde niet. Ik checkte extra of hij mij gehoord had. Hij zei van wel… Maar reactie bleef uit? Onverschilligheid? Niet weten hoe te reageren? Ontkenning? Niets doen = het zal weggaan/overgaan? Ze heeft een kuur? Deed heel veel pijn deze reactie te moeten ervaren… Alsof ik onzichtbaar was… Terwijl het voor mij zo’n heftige daad was om te zeggen dat ik het niet meer voelde en ergens hoopte door dit te delen dat hij mss met oplossingen zou komen… Ontgoocheld!
Kop in het zand en dan bestaat het niet? Zou dat zijn gedrag kunnen geweest zijn?
Inderdaad heel heftig wanneer je het gevoel hebt van niet te bestaan.
Maar wellicht zat hij zelf ook in een overlevingsstrategie waar hij zichzelf mag uit ‘redden’, dat kan jij niet voor hem doen.
Goed dat je dit deelt, want idd het is heftig om uit te spreken dat je het niet meer voelt.
Er zijn er die het niet aandurven en dan maar hopen dat de ander het uiteindelijk voelt en zegt.
Begrijpelijk dat je ontgoocheld was, en ergens nog had gehoopt op een toenadering … Deze pijn heeft jou wellicht ergens wel een bevestiging gegeven dat je de juiste stap hebt gezet?
Ik had 25 jaar iedereen gepleased; mijn hele omgeving… Ik was doodop, helemaal kapot. Deed niet anders dan wenen, dag in dag uit. Mijn lijf wilde niet meer mee. Het was op! Ik kon niet meer. Iedereen thuis leek dit te negeren, ik leek onzichtbaar, iedereen thuis zag dat An, de An niet meer was, maar niemand deed iets. Verschrikkelijk. Als een van onze gezinsleden zich slecht voelde, stond ik steeds paraat om die op te vrolijken of te kijken wat er aan de hand was, mee te denken, mee te leven, in te leven, oplossingen te zoeken intern en/of extern… Een vriendin van mij kende me zoniet, en kon hier ook niet mee om. An, de pleaser, pleasde niet meer maar vroeg zelf om hulp… Vreemd toch, hoe mensen uit je zo dichte omgeving hierop blokkeren en uit angst je emoties gewoonweg negeren, wat zoveel erger is dan te vragen wat er speelt… Tot ik uiteindelijk zelf die stap heb gezet dankzij mijn 6-daagse NLP-training, waar alle puzzelstukken in mekaar vielen… Wat een jaren van ‘overleven’, ‘vluchten in mijn werk’, ‘veel verdriet en pijn’, ‘weinig toekomst’, … Zwaar proces!
Poeh wat moet dit veel energie van jou gevraagd hebben om steeds klaar te staan voor iedereen om je heen, maar dan ook nog eens met alles en iedereen erin ‘mee te gaan’. Pleasen brengt ons stap voor stap helemaal weg van onszelf, begrijpelijk dat je op ene gegeven moment alleen nog maar kon wenen en dat je lijf geblokkeerd is.
Heftig om dat ook nog eens vast te stellen dat je in jouw directe omgeving ook nog eens totaal niet gezien werd!
Maar ook heel confronterend dat je dan plots ziet dat mensen ook vreemd gedrag vertonen wanneer je jouw overlevingsstrategie niet meer hanteert.
De dynamiek klopte niet meer, ook dit is rouw, wanneer je dan ziet dat mensen daar eigenlijk niet mee om kunnen.
Je kunt jezelf dan de vraag stellen in hoeverre die relatie eigenlijk wel gezond was.
Je gaf ze geen voeding meer en ipv jou vragen te stellen, blokkeren ze.
Wat goed dat je destijds die NLP training bent gaan doen en je van daaruit de energie en de kracht vond om stappen te zetten!
Het is een zwaar proces, maar helaas zien we geen groei zonder pijn.
No pain, no gain.
Er is geen licht zonder donker.
Door het donker te omarmen geef je ruimte voor het licht.
Daar ben je nu volop mee bezig An, en dat zal niet altijd fijn zijn om te doen, maar wel de énige weg naar jezelf.
Je mag trots zijn op jezelf dat je jezelf die ruimte geeft voor deze innerlijke reis.
Ik had 25 j
mooi geformuleerd ik leer comfortabel omgaan met het oncomfortabele rouw nooit echt volledig ten einde…
Dank voor het inzicht volledig eigen gemaakt
Super fijn om iedere keer opnieuw te zien Tim dat jij K.R.A.C.H.T. haalt uit andere formuleringen. Heel sterk ook dat je jezelf de ruimte geeft om er anders naar te kijken.
Hoi Veerle,
ik ben volgens mij de ontkenningsface al wel door,want ontkennen doe ik niet meer,het is nu zo en we gaan verder ook zonder hem heb ik een leven!
Toen ik hoorde dat hij onze relatie beeindigde: ongeloof,stelde van alles voor om toch nog maar te proberen zoals met 2 samen weg,relatietherapie,lening voelde ook heel zwaar huis mss verkopen…Maar zijn besluit stond vast,geen gevoelens meer voor mij en verliefd op iemand anders al wist hij niet of die vrouw ook gevoelens had voor hem(nadien bleek dat ze al een relatie hadden)
De eerste dagen wilde ik niet buiten komen,als ik dan toch moest voor de winkel voelde ik me bekeken
ik voelde me alleen ,wilde niet dat iemand het wist
Zeer zware dagen om dragen,ons kinderen wisten het nog niet dus mijn emoties probeerde ik zo goed ik kon te verbergen.
na dag 3 heb ik hem wat onder druk gezet, ik kon niet meer en hebben het samen tegen de kinderen verteld.ik wilde niet meer verder met mijn leven
een roalercoaster van emoties was het ik was boos op hem wilde niet dat hij weg ging ,hoe kon hij ons dat aandoen…
Heel veel verdriet ,machteloos!
Na een half jaar liep de relatie stuk, ik hoopte dat het terug goed kwam…mede door wat hij zelf zei en aangaf
het komt wel terug goed tussen ons , dit zei hij zelfs tegen andere mensen.rome is ook niet op 1 dag gebouwd.
maar dan opeens was hij weer verliefd op iemand anders…Dit heeft me weer heftig tegen de vlakte geduwd.Het verdriet was wel veel minder heftig!!!Toch voelde ik dat ik dit nodig had om verder te gaan.
Vraag 2: waar kan ik de 5 lives terugvinden waar jij het in dit webinar over hebt?
Uhh ik denk dat ik dan bedoel dat het over de 5 opeenvolgende delen gaat?
Want dit is een masterclass die uit 5 delen bestaat.
Zou dat het zijn?
Als je denkt van niet, laat me even weten op welke minuut ik dat ongeveer zeg dan kijk ik ook even terug.
Hey hey. Afgelopen drie dagen de eerste 3 webinars gevolgd. Vandaag dus deze, ….?ik kies voor mezelf mijn eigen volgorde waarvan ik denk dat het het beste bij mijn fase / situatie past. Ik ben, zoals je inmiddels wel weet, 4,5 jaar verder en het gaat stukken beter met mij. D.w.z. dat ik hem en ons nog steeds enorm kan missen. Maar ga door met leven, kan oprecht weer lachen, doe leuke dingen en kan over de situatie praten zonder te huilen. Ik heb een vraag…. ik zit volgens mij niet meer in de ontkenningsfase, maar soms kan ik nog wel een moment hebben dat ik het eigenlijk niet kan bevatten en heel stiekem ook nog wel eens denk dat we voor elkaar gemaakt zijn en dat het ooit nog goed komt, we elkaar weer zullen vinden. Is dit ontkenning of…..?
Fijn om te zien dat je zo consequent aan de slag bent nu.
En ja, jij mag helemaal zelf kiezen en voelen in welke volgorde je hierdoor gaat Barbara.
Je zou idd kunnen zeggen dat die gedachte wel thuis hoort bij “ontkenning” …
Maar het is een gedachte die niet meer overheerst toch?
Dan zit je idd niet meer in deze fase.
Zolang je maar niet blijft hangen in die gedachte … en steeds weer beweging maakt in jouw proces is het normaal dat je dat soms nog wel eens kan denken.
De ontkenningsfase daar ben ik uit. Toch heb ik de oefening gedaan en alles uitgeschreven. Wat en hoe het allemaal gebeurd is. Het is al geleden van 17 juli 2021 dat ik een Whatsapp bericht kreeg. Het was een screenshot van een vriendin die een foto van zichzelf stuurde met een kushandje naar mijn man waar bij stond. Een vurig kusje voor mijn vurig vriendje… ik was in shock… ik dacht wat een lelijke grap is dit? Fotoshop? De nummer die het mij gestuurd had kende ik niet… Ik stuurde wie ben jij? Geen antwoord. Ik belde naar de nummer, er nam niemand op… Mijn man was op de motor weg met zijn vader die kon ik niet bereiken. Ik was kotsmisselijk, en dacht dan bel ik naar CH zij is de enige die dit kan verklaren. Ik geloofde het nog steeds niet. Ik bel haar op, ik vroeg als ze thuis was, ze was heel kort en zei zeg maar aan de telefoon, ik zei nee ik kom nu naar je toe. Het viel me op dat ze raar deed, ik dacht nog heuh weet zij er ook van??? ( naïef dat ik ben). Ze stond me al op te wachten en begon zicht te excuseren… Ik begreep er niks van. Ik vroeg weet jij dan waar ik voor kom? Ja zei ze die berichten, ik vroeg hoe zij dat wist, hare man had mij die gestuurd die had die gevonden… ik had zijn nummer niet.
Dus vroeg ik aan haar wat er aan de hand was, als ze een verhouding hadden… ze zei nee ik heb een boon voor hem maar uit respect voor jou hebben we er niks meegedaan. Ze keek me recht in de ogen. En ik onnozele kip geloofde haar. ONTKENNING. Ik zei ja ik begrijp het, maar de vriendschap eindigt hier wel… (Een week later kwam uit dat ze al 4 jaar vreemdgingen)
Ik ging naar huis stuurde mijn man een bericht dat hij onmid na huis moest komen. Hij belde en vroeg waarom. ik zei daar denk jezelf maar over na. Hij was in Vlissingen met zijn vader. Ondertussen moest ik mijn winkel open doen. Een paar uur later zag ik hem in de tuin staan. Ik had een klant die nog aan het babbelen was; ik zei tegen haar ik voel me opeens heel slecht ik denk dat ik ga flauwvallen, toen heb ik de winkel gesloten.
Dus de confrontatie aangegaan met mijn man. Hij zei dat er niks gebeurd was. Ik vroeg hoe weet zij dat jij vurig bent? Dat is niet iedereen… Hij bleef volhouden dat er niks gebeurd was. ik was kapot verslagen van de kaart geveegd… ik wou hem geloven, diep in mezelf twijfelde ik. Toch heb ik mezelf wat wijsgemaakt, die week hebben we heel intens beleeft terug op de roze wolk, hele diepe gesprekken, … alles heel intiem meegemaakt. De week erna kreeg ik bewijzen dat ze wel degelijk een affaire hadden. Zo liegen en bedriegen, hij heeft volgehouden tot er niks was tot ik foto’s in handen kreeg die ze naar elkaar gemaild hadden… Ik stelde heel veel vragen hij bleef zwijgen tot dat ik zei als jij nu niet praat dan ga ik mijn valies nemen. Toen is hij op de knieën voor me gaan zitten heel hard huilend en smekend om een kans… Voor hem was het spielerei, had geen gevoelens voor haar, had nooit nagedacht over de gevolgen, nooit gedacht dat het zou uitkomen… ik was kapot…
Ik heb toen onmiddellijk de huurders die in mijn huis zaten de huur opgezegd. Ik heb werk gezocht ik had een parttime job en mijn kledingzaak aan huis. Omdat ik nog een lening op mijn huis had wou ik voltijdswerken. Dus ik heb onmiddellijk stappen gezet om weg te gaan. We hebben nog 10 maanden een lat relatie gehad, ik kon het niet loslaten mijn winkel, mijn huwelijk… uiteindelijk heb ik april 2022 gezegd dat ik wil scheiden en nu woont hij samen met haar sinds 1 november.
Ik weet Nathalie dat je niet meer in de ontkenning zit, toch is het goed en sterk dat je dit webinar nog gekeken hebt en dat je dit nog eens van je hebt afgeschreven allemaal. Want het is niet niks hé.
Je mag trots zijn op jezelf weet je dat?
Je bent zo consequent met de methode bezig, je zal zien dat je steeds kleine stapjes vooruit zet.
De ups en downs zullen nog even aanhouden, dat is normaal, maar de ups zullen langer duren op termijn dan de downs.