Ik ben zoals je wellicht weet in een tweede rouwproces terecht gekomen, doordat mijn prille liefde fase, na 3 jaar single zijn geweest, nu weer is afgelopen. Dus alsof het zo moet zijn vanuit het universum als ik, door de prille liefde, de eerste nu eindelijk wil afsluiten het blijkbaar het de bedoeling is om deze eens goed afsluiten met verse rouw. We zullen zien of dit nu echt alles doet afsluiten.
Wat ik merk is dat ik de neiging heb mij te verstoppen, angst heb voor het onbekend. OPNIEW. Maar er is een stemmetje in mij die mij een beetje steunt, duwt, mij laat confronteren met die angst, de angst, verdriet, pijn gevoel rondom mijn hartchakra.
En mij toch dwingt om naar buiten te gaan. Afstand te creëren tussen mij en mijn ex-vriendin. Er over te praten met een kleine groep mensen. Alsof ik geleerd heb vanuit het verleden. Vanuit de therapie die ik bij jouw volg.
Ik huil, ik focus, ik neem weer stappen om naar buiten te gaan, vraag om hulp zodat ik kan carpoolen om een mooie wandeling te kunnen maken in Ardennen. Dit alles zijn zaken die eerder nooit gedurfd had, maar nu wel. Met eerst de nodig moed verzamelen.
Ik ben net als tegen mijn ex nu ook tegen haar aan het praten. Maar in mijn hoofd ben ik wel al haar brief aan het schrijven. Dus lijkt het alsof dit proces sneller gaat. Maar de tijd zal dit moeten uitwijzen. En met het praten geef ik ook mijn fouten, mochten die er zijn, want er zijn geen foute mensen. En dat is ook weer een stap in groei van mij. Dat ik mijzelf de spiegel durf voor te houden. Die angst aanga. Erachter ga staan.
Het lijkt naast wederom echt verdriet en pijn van het verlies van iets moois, ook een soort herhalingscursus om te zien of ik wel iets geleerd heb. Hoe raar het ook klinkt. Om hoe om te gaan met dit alles.
Heden middag heb ik even gehuild met een goede vriendin tijdens een wandeling, en had weer een lach op mijn gezicht. En thuis had ik de energy om deze webinar te kijken.
Wat de toekomst zal brengen weet ik niet. Ook niet of ik mij nogmaals ga openstellen. Maar ik weet wel dat ik tijd nodig zal hebben hiervan te herstellen. Maar dat het wel goed gaat komen, omdat ik nu meer ervaring heb in deze. En ik heb plannen, die ik eerst alleen in mijn hoofd had, die ik nu daadwerkelijk uitspreek in gesprekken. Dus de angst voor het onbekende vorm ga geven met deze doelen. Of dit een omzeiling is van de huidige angst durf ik niet te zeggen. Maar het is wel een remedie om te gaan werken, wederom, aan jezelf om zo nieuwe kleuren te gaan geven aan het nieuwste pad wat voor mij ligt.
Laurent,
Ik vind het ontzettend jammer voor jou, want ik had het jou zo graag gegund.
Alleen … ze komt met een reden op jouw pad.
Er mag nog iets aangekeken worden zodat jij nog dichter bij je ware zelf kunt komen.
OPNIEUW je zegt het goed! Je bent je bewust van het patroon, maar hé, jij weet veel beter toch?
Het is normaal dat die stemmetjes er weer zijn, maar je hebt ze destijds kunnen tackelen, dus dat kan jij nu ook!
Heel bijzonder dat je echt voelt hoe je meteen actief kunt rouwen en je je daar ook bewust van bent! Je stapt meteen voorbij jouw valkuilen en je laat alle emoties toe! Dat doe je goed.
Fijn dat je jezelf de ruimte geeft om je te omringen met lieve mensen en dat je daar ook de ruimte voelde om jouw tranen er te laten zijn. En helemaal top dat je na zo’n dag ook nog eens de moeite nam om naar dit webinar te kijken. Alweer chapeau!
Hou de moed erin.
Enne remember.
Het universum werkt voor je, niet tegen je.
Ik heb deze webinar eerder al een keer gehoord. Het boek van Manu Keirse heb ik doorgelezen. Deze periode van diepe rouw was absoluut afgelopen winter. Maar die diepe rouw ligt echt wel achter mij. Ik heb mij ook tijdelijk ziek gemeld (van dec- mrt) en heb toen het boek gelezen. Ik slik geen medicatie en heb hulp gezocht bij een therapeut (traject afgesloten in de zomer) en nu deze KRACHT cursus. Wel heel mooi om de boodschap nog eens te horen dat verdriet en pijn tekenen zijn dat je gewoon heel erg gehouden hebt van iemand.
Colinda, fijn dat je de diepe rouw achter jou mag laten. Goed dat je die toch actief hebt toegelaten en je je heel goed bewust bent van jouw emoties in jouw proces.
Je mag trots zijn op jezelf dat je jezelf de ruimte hebt gegeven om hulp te aanvaarden … Je duikt er dan ook echt helemaal in, het is fijn om jou zo intensief aan het werk te zien.
Zo flink als ik me vorige week voelde, zo diep zit ik nu. Emotioneel totaal op.
Alles is te veel aan het worden.
Maar als ik eerlijk ben, ik draag ik ook te veel.
Mijn kinderen zijn voltijds bij mij, aangezien ze zo boos zijn op hun vader dat ze weigeren met hem te spreken. En al doe ik mijn best om er buiten te blijven, het lukt me niet. Ik word door beide kanten (kinderen en vader) er terug ingetrokken.
Alle zorg voor en zorgen van mijn kinderen liggen dus bij mij. En we hebben alweer wat hobbels moeten overwinnen, en dan moet je er -ondanks je eigen verdriet- toch staan voor je kinderen.
Daarnaast is het scheidingsproces nu echt gestart, en ook daar ligt er zoveel op mijn bord. Mijn aanstaande ex doet nog altijd weinig tot niets, behalve het slachtoffer uithangen (terwijl hij ons verliet voor een andere vrouw) en boos worden als ik hem op bepaalde zaken aanspreek. Het gevecht om geld, waar ik voor vreesde, is gestart. En met zijn acties toont hij nu zijn ware aard (of toch wat hij nu is, want dit is niet meer de man waarmee ik trouwde, kinderen kreeg en gelukkig was).
Gooi daarop nog mijn verdriet, en je voelt wel dat het op is.
Ik voel me intens verdrietig, de tranen rollen voortdurend over mijn wangen.
Mijn vrienden doen hun best, maar momenteel wil ik eigenlijk vooral in mijn bed gaan liggen, gaan slapen en nooit meer wakker worden.
Depressieve gevoelens zijn altijd deel geweest van mijn leven, en ik weet ook waarom (geen tot weinig liefde van mijn moeder, een vaak afwezige vader en – blijkt nu – een totaal onbetrouwbare leugenaar en bedrieger als man). Ik weet dat ik me moet focussen op de toekomst, dat het weer beter gaat worden. Ik denk vaak aan de 4 Indiase Spiritualiteitswetten, want ergens ben ik er van overtuigd dat deze scheiding een les was die ik moest krijgen om verder te kunnen groeien. Omdat ik samen was met een man die mij niet waard was en mij niet kon/kan geven wat ik nodig heb. Hij was/is een anker dat me vasthoudt en me niet laat groeien. En groeien doet pijn, verdriet.
Ik wil niet blijven hangen in deze fase. En ben nu ook wat zoekende in welke webinar ik nu zal volgen. Heb je hier wat suggesties voor?
Nanda,
Ik voelde idd een hoge energie in jouw woorden tijdens het spreekuur deze week.
Fijn dat je daar wel al reeds kunt zijn.
Wees je ervan bewust dat het normaal is dat het een rollercoaster is, oordeel vooral niet wanneer je weer eens een ‘down’ ervaart.
Zowieso hangt het ook in de lucht, de volle maan van deze week brengt heel wat emoties naar boven.
Ik merk het in mijn mailbox en in de groep.
Ik deelde daarnet ook nog een tekst hierover in de groep.
Goed dat je je ook bewust bent van het feit dat je teveel draagt.
Waar mag Nanda hulp vragen?
Waar mag je je iets minder op je schouders halen?
Het is idd behoorlijk pittig allemaal, al zeker dat je kids nu ook voltijds bij jou zijn terwijl je er alleen voor staat.
Ook zij gaan door een rouwproces heen, ik hoop dat het voor hen stap voor stap ook wat milder mag worden.
Zodat ze dan toch ook weer wat tijd met hun papa kunnen en willen doorbrengen, zodat jij tijd en ruimte krijgt om op te laden.
Intussentijd is het belangrijk om duidelijke afspraken te maken onderling en je mag zeker ook aangeven dat mama hierin hulp nodig heeft.
Echt heel sterk dat je ergens toch al in een klein hoekje kan zien dat het op jouw pad komt om te groeien. Om het leven te kunnen leven dat je waard bent.
Neem de 4 Indiase wetten met je mee … dag na dag. Ze geven moed en kracht.
Heb je de SEDONA al gevolgd? Dat is nr 23?
Veel succes daarmee en laat me zeker eens weten hoe het ging.
Van hart tot hart,
Veerle
Hai Veerle,
Wat heb ik vaak gezegd, dat je beter een gebroken been, dan een gebroken hart kon hebben.
Maar meer door de reacties of van anderen, dan van mijzelf.
Het niet gezien en gehoord voelen, wat er in mijn jeugd was uit onbewustzijn (Mijn moeder was ook heel sensitief, maar had natuurlijk ook aangeleerd niet te zacht te zijn en zich stoerder voor te doen , dan ze was en een emotioneel niet te bereiken vader )en in mijn relatie, vanuit niet begrijpen.
Dat mag ik nu ten volle wel doen voor mijzelf. Mijzelf ZIEN en HOREN!!!
Dat oefen ik steeds. Door steeds te denken, doe ik het voor mijzelf of de ander en wanner voelt dat o.k en wanneer is het codependentie.
Mijn lichaam heeft in de aanloop naar de daadwerkelijke scheiding te lijden gehad, door slecht te eten , waardoor ik erg afviel.
Dat is inmiddels hersteld.
Als ik teveel doe, uit het zich in oogmigraine en nu de laatste tijd heb ik meer last van mijn maag en misselijkheid.
Daar mag mijn aandacht naar toe. Wat wil het mij vertellen ? Daar ben ik nog niet uit.
Ook ik heb suicidale gedachten gehad. Flitsen….om daarna te realiseren dat ik gewoon uit de pijn, wat ik verloren had, wilde.
Terugtrekken en sterke gevoelens van eenzaamheidwaren mij ook niet vreemd.
Ik was ook daadwerkelijk heel veel alleen en moest eropuit om mensen te zien.
1 op 1 was altijd fijn. De grotere groepen lastig. om mij dicht bij mij zelf op te stellen, terwijl het ongemak van anderen voelbaar was/ is.
Die grote groep kwam ik ook tegen op het werk, waar ik pas, na 5 jaar thuiswerk, weer begonnen was .
Buitenschoolse opvang met 10 collega’s, 70 kinderen en een onbekende digitale werkwereld viel mij zwaar met mijn getraumatiseerde brein. Ziek melden heb ik nooit gemeld, uit angst dat mijn nieuwbakken herintreding van korte duur zou zijn.
Sommige dagen was het echt overleven. Aan de andere kant kon ik mij focussen op de kinderen en hun onbevangenheid en leidde het af.
Mijn antidepressiva heb ik uit de natuur, de support en wandelingen met mijn honden, mijn online- zus sessies, schilderen, de tuin, mijn vriendinnen, het opluchten na het huilen, de gevoelsgesprekken, de kennis, aandacht en de feedback met de Krachtmethode en mijn solofietsvakantie, waarbij ik veel krachtige vrouwen ontmoette, kunnen halen.
Daar ben ik dankbaar voor.
Al deze lichtpuntjes waren er en helpen mij verder.
Petra, de rode draad van “niet gezien en niet gehoord” worden, kan jij nu idd helemaal zélf in handen nemen om deze oude pijn te helen.
Goed dat je nu steeds bewust stil staat bij het feit “doe ik het voor mezelf of voor de ander”, dat is echt een gouden regel om codependentie te doorbreken.
Fijn dat je nu weer het gezond eten hebt kunnen oppakken en dat je op die manier ook weer zorg draagt voor je lichaam.
Interessant dat je maag nu een reactie geeft? Wat ligt er nog op jouw maag? Wat mag je daar nog meer ruimte geven? In de module communicatie op pg 22 staat een hele goede lichaamsoefening hiervoor waar je al mee kan oefenen.
Verder denk ik ook aan webinar nr 32 “Wat mag er nog uitgesproken worden?”, je mag gerust deze al een 1ste keer volgen ook al hoort deze bij de module hechting. Wanneer je dan alles volgt van hechting, kan je deze nog eens herhalen.
Er zijn veel mensen die een zwarte periode kennen tijdens het rouwen … goed om te lezen dat je schrijft ‘gehad’ en dat je ook ziet waarom die gedachten er toen waren.
Ik lees jouw lichtpuntjes met een glimlach, wat mooi dat je er zoveel kunt zien. Vasthouden deze energie en nooit vergeten wat voor een bijzondere vrouw je bent!
Van hart tot hart,
Veerle
Ik heb de webinars gevolgd van het rouwproces. Ik merk dat ik mezelf heel lang tegen gehouden heb in bepaalde fases en dat ik in dingen blijven hangen ben. Vooral in woede. Ik ben in de fase depressie deze zomer beland. Deze webinar was zeer emotioneel voor mij. Door dit te volgen weet ik dat alles wat ik gevoeld heb normaal was doch mocht het er niet zijn in mijn nieuwe relatie. Wist ik veel dat het die fase was dat zich nog aandiende.
Je verhaal van het bruggetje ging recht door mijn hart. Ik word er nog emotioneel van als ik dit schrijf. Ik ben zelf op een avond als mijn dochter heel erg tekeer ging tegen mij in bijzijn van de papa zo diep gezakt. Ik kwam daarna in mijn eigen huis en was in zo een huilbui, woede, verdriet, vernedering. En mijn vriend wist niet wat er gebeurde. Ik was aan het razen en het enige wat hij dan kon doen was naar me kijken, hij kreeg er amper iets uit. Ik schaamde me zo om mijn gedrag en ben toen werkelijk de deur uit gestapt omdat ik geen adem meer kreeg. Ik was langs het water gaan wandelen en het enige wat ik kon denken was : als ik nu in dat water kon stappen dan voelde ik al die pijn niet meer :(. Ik ben een ganse tijd op dat bankje blijven zitten en er vloog vanalles door mijn hoofd. De dagen nadien schaamde ik me, ik voelde me leeg en dacht allé je zou de vogels niet meer hebben horen fluiten, slechte dagen gaan voorbij, je zou de mooie dingen niet meer gezien hebben. Ik kon er met niemand over praten. Zelfs toen met mijn therapeute niet, zij zei dat ik daar niet mocht bij stilstaan.
Ik besef nu dat zelfs therapeuten mensen in moeilijke fasen fout kunnen behandelen. Toch heb ik de kracht gevonden om te voelen dat er iets mis was met die therapie dat het mij niet vooruit hielp en ben ik dankbaar dat ik er van weg heb kunnen stappen naar een andere therapeut en uiteindelijk hier terecht gekomen ben. Ik zie nu echt de fases waar ik doorgelopen ben na mijn huwelijk ook al heeft het 3 jaar geduurd.
Heel eerlijk weet ik niet hoe ik mijn breuk nu in mijn relatie moet ervaren. Ik geloof in de rouwfases dat ik hier moet doorlopen. Ik geloof dat ook dit moest gebeuren om alles verder aan te pakken zodat ik juist in het leven en in een relatie kan staan. Doch voel ik dat het voor mij in deze relatie nog kan. Wel weet ik dat het ook kan zijn dat het misschien niet meer zal zijn. En dan moet ik dat aanvaarden. Is dat ontkenning of mag ik dat er gewoon laten zijn en geloven dat het nog goed komt en dan voelt het voor mij niet giftig omdat we alletwee ons ding aankijken. Dat speelt bij mij nu fel ondanks ik voel dat ik de dingen voor mezelf aanpak en ook niet de urge voel om hem constant te contacteren.
Goed om te zien dat je ook deze reeks reeds bekeken hebt Kathleen.
Het geeft je een belangrijk inzicht in je rouwproces.
Begrijpelijk dat het jou raakte om te zien dat je deze zomer in de fase van depressie zat.
Maar weet dat rouw geen depressie is maar een fase!
En je bent het niet, je voelt het.
Het is idd geheel normaal dat je hier doorgaat, jammer dat je partner er geen begrip voor had, of misschien door gebrek aan kennis er geen begrip voor kon opbrengen.
Anderzijds is het ook gewoon een uitdaging om al ‘in relatie’ te zijn wanneer je nog ‘mag rouwen’.
Dit zeg ik zonder oordeel, het leven loopt zoals het loopt, maar vroeg of laat gebeuren er zaken waardoor we dan toch onze les mogen oppakken.
Ik voel jou lieve Kathleen, wat moedig van jou dat jij dit kwetsbare deel van jou met mij deelt.
Delen = Helen
Je hoeft je niet te schamen omdat je zo diep zat, integendeel, je mag trots zijn dat je jezelf de ruimte hebt kunnen geven om door te gaan!
Wat heftig dat je in deze intense tijd zelfs geen gehoor kreeg bij je therapeute …
Er staat geen tijd op rouwen Kathleen, wanneer je het proces ‘natuurlijk’ doorloopt, dus vanuit je onderbewustzijn en zonder het inzicht te hebben dan kan dat jaaaaaren duren.
Eén van de eerste cliënten bij deze training, was al 8 jaar aan het rouwen wanneer ze bij mij aanklopte.
Ze had geen benul, maar wat schrok ze van het inzicht die ze kreeg over de fases.
Enerzijds schrikken, maar anderzijs ook dankbaar om zoals jij zegt, bevestigd te krijgen dat het normaal is wat je voelt, dat je dus niet gek bent.
Ontzettend waardevol wat je schrijft in je laatste alinea, dit gebeurt om een reden Kathleen.
Je mag de focus op jezelf leggen voor nu, los van wat de toekomst nog brengt.
Je hoeft daar nu nog geen antwoord op te weten en ook niet naar te gissen of te analyseren wat nu goed of fout zou zijn.
Gaandeweg zal je antwoord krijgen op de laatste vraag die je daar stelt.
Dat klopt Nathalie, ben heel blij dat je dit nu ziet. Je zat in de fase depressie, je had geen depressie en je bent je depressie niet.
Iedereen gaat hierdoor en als je ermee aan de slag gaat ervaar je ook dat je eruit komt.
Het was heel moedig van je om in dat moment dat je zo diep zat hulp te zoeken en te aanvaarden.
Kijk wat het jou gebracht heeft.
Daar mag jij jezelf dankbaar om zijn.
Mooi om te zien hoe jouw onderbewustzijn jou bang aan het maken was voor het alleen zijn, maar jij was je daar bewust van en bent daar niet in meegegaan. Wat goed van je!
Bedankt om dit met ons te delen Nathalie.
Deze fase heb ik deze maand doorgemaakt. Ik ben nu net 1 maand met de KRACHT methode bezig. Ik dacht dat ik in een hele diepe put zat waar ik nooit meer uit zo komen. En kijk nu waar ik een maand later sta. Gelukkig heb ik hulp gevraagd. Ik kwam jouw post tegen op Facebook op het juiste moment en ik ben ook onmiddellijk gestart met een gevoelsgesprek aan te vragen en onmiddellijk te starten met de KRACHT methode. Ik vertoonde ook vluchtgedrag, ik werkte heel veel, kon niet alleen zijn al mijn vrije tijd plande ik met vriendinnen zodat ik nooit alleen was.
Dit weekend ben ik alleen en ik moest niet werken op zaterdag. Gisterenochtend dacht ik 1 sec shit ik ben alleen en heb niks afgesproken… ik voelde me heel even eenzaam en heb tegen mezelf gezegd je bent niet eenzaam, kijk aan wat de dag je brengt… mijn broer is me komen helpen met een nieuwe koelkast, ik heb gepoetst, Webinars gekeken, met een vriendin gaan koffiedrinken, lekker op de bank tv gekeken. Hele rustige dag gehad en goed geslapen… Het komt allemaal goed. Ik merk ook dat het veel doet hoe je je mindset insteld. Ik had ook kunnen blijven hangen in ojee ben de hele dag alleen, ik heb niks te doen… dan had ik waarschijnlijk geen leuke dag gehad. Nu heb ik het losgelaten en het werd vanzelf leuk.
Ik vlucht nog vaak, ben blij als ik leuk afspraken heb. Maar steeds meer is het geen echt vluchten want ik kan ook wel redelijk alleen zijn. Ik vraag inmiddels best om hulp, zeker in de groep. Ik dus te zeggen wat me bezig houdt, zelfs als het een beetje stom klinkt. Maar of ik al echt geloof dat het ooit weer echt goed met mij zal gaan vind ik moeilijk.
Ik heb wel soms wel suïcidale gedachten, al zal ik (met mijn meiden) daar nooit aan toe geven.
Lieselotte, je mag ook leuke afspraken hebben hé. Het is net goed dat je dat doet en daarvan kunt genieten. Met vluchten wordt vooral bedoeld dat je je pijn niet onder ogen wilt zien, dat je dus altijd vlucht en je geen stappen zet om je rouwproces aan te gaan. Dat doe jij dus niet hé, want je bent goed bezig met de K.R.A.C.H.T.-methode.
Fijn te lezen dat er toch ook al momenten zijn dat je alleen kunt zijn, stap voor stap Lieselotte!
Goed dat je geen drempel voelt om te ventileren in de groep en dat je daar op tijd om hulp vraagt!
Begrijpelijk dat je dat nu nog niet goed kunt geloven, maar ook voor jou breekt die donkere wolkenhemel echt weer open.
Blijf daarin geloven dat die blauwe hemel niet weg is.
Dat die donkere gedachten er soms zijn, dat is herkenbaar, heb ik ook gehad, maar kijk, ik heb volgehouden en doorgezet. Dus als ik dat kan zie ik geen enkele reden dat jij dat niet zou kunnen. Dikke knuffel en nog eens op tijd verbinden met ons als je dat nodig hebt. Beloofd?
Hoi Veerle,
Ik ben zoals je wellicht weet in een tweede rouwproces terecht gekomen, doordat mijn prille liefde fase, na 3 jaar single zijn geweest, nu weer is afgelopen. Dus alsof het zo moet zijn vanuit het universum als ik, door de prille liefde, de eerste nu eindelijk wil afsluiten het blijkbaar het de bedoeling is om deze eens goed afsluiten met verse rouw. We zullen zien of dit nu echt alles doet afsluiten.
Wat ik merk is dat ik de neiging heb mij te verstoppen, angst heb voor het onbekend. OPNIEW. Maar er is een stemmetje in mij die mij een beetje steunt, duwt, mij laat confronteren met die angst, de angst, verdriet, pijn gevoel rondom mijn hartchakra.
En mij toch dwingt om naar buiten te gaan. Afstand te creëren tussen mij en mijn ex-vriendin. Er over te praten met een kleine groep mensen. Alsof ik geleerd heb vanuit het verleden. Vanuit de therapie die ik bij jouw volg.
Ik huil, ik focus, ik neem weer stappen om naar buiten te gaan, vraag om hulp zodat ik kan carpoolen om een mooie wandeling te kunnen maken in Ardennen. Dit alles zijn zaken die eerder nooit gedurfd had, maar nu wel. Met eerst de nodig moed verzamelen.
Ik ben net als tegen mijn ex nu ook tegen haar aan het praten. Maar in mijn hoofd ben ik wel al haar brief aan het schrijven. Dus lijkt het alsof dit proces sneller gaat. Maar de tijd zal dit moeten uitwijzen. En met het praten geef ik ook mijn fouten, mochten die er zijn, want er zijn geen foute mensen. En dat is ook weer een stap in groei van mij. Dat ik mijzelf de spiegel durf voor te houden. Die angst aanga. Erachter ga staan.
Het lijkt naast wederom echt verdriet en pijn van het verlies van iets moois, ook een soort herhalingscursus om te zien of ik wel iets geleerd heb. Hoe raar het ook klinkt. Om hoe om te gaan met dit alles.
Heden middag heb ik even gehuild met een goede vriendin tijdens een wandeling, en had weer een lach op mijn gezicht. En thuis had ik de energy om deze webinar te kijken.
Wat de toekomst zal brengen weet ik niet. Ook niet of ik mij nogmaals ga openstellen. Maar ik weet wel dat ik tijd nodig zal hebben hiervan te herstellen. Maar dat het wel goed gaat komen, omdat ik nu meer ervaring heb in deze. En ik heb plannen, die ik eerst alleen in mijn hoofd had, die ik nu daadwerkelijk uitspreek in gesprekken. Dus de angst voor het onbekende vorm ga geven met deze doelen. Of dit een omzeiling is van de huidige angst durf ik niet te zeggen. Maar het is wel een remedie om te gaan werken, wederom, aan jezelf om zo nieuwe kleuren te gaan geven aan het nieuwste pad wat voor mij ligt.
Een lieve warme groet, Laurent
Laurent,
Ik vind het ontzettend jammer voor jou, want ik had het jou zo graag gegund.
Alleen … ze komt met een reden op jouw pad.
Er mag nog iets aangekeken worden zodat jij nog dichter bij je ware zelf kunt komen.
OPNIEUW je zegt het goed! Je bent je bewust van het patroon, maar hé, jij weet veel beter toch?
Het is normaal dat die stemmetjes er weer zijn, maar je hebt ze destijds kunnen tackelen, dus dat kan jij nu ook!
Heel bijzonder dat je echt voelt hoe je meteen actief kunt rouwen en je je daar ook bewust van bent! Je stapt meteen voorbij jouw valkuilen en je laat alle emoties toe! Dat doe je goed.
Fijn dat je jezelf de ruimte geeft om je te omringen met lieve mensen en dat je daar ook de ruimte voelde om jouw tranen er te laten zijn. En helemaal top dat je na zo’n dag ook nog eens de moeite nam om naar dit webinar te kijken. Alweer chapeau!
Hou de moed erin.
Enne remember.
Het universum werkt voor je, niet tegen je.
Van hart tot hart,
Veerle
Ik heb deze webinar eerder al een keer gehoord. Het boek van Manu Keirse heb ik doorgelezen. Deze periode van diepe rouw was absoluut afgelopen winter. Maar die diepe rouw ligt echt wel achter mij. Ik heb mij ook tijdelijk ziek gemeld (van dec- mrt) en heb toen het boek gelezen. Ik slik geen medicatie en heb hulp gezocht bij een therapeut (traject afgesloten in de zomer) en nu deze KRACHT cursus. Wel heel mooi om de boodschap nog eens te horen dat verdriet en pijn tekenen zijn dat je gewoon heel erg gehouden hebt van iemand.
Colinda, fijn dat je de diepe rouw achter jou mag laten. Goed dat je die toch actief hebt toegelaten en je je heel goed bewust bent van jouw emoties in jouw proces.
Je mag trots zijn op jezelf dat je jezelf de ruimte hebt gegeven om hulp te aanvaarden … Je duikt er dan ook echt helemaal in, het is fijn om jou zo intensief aan het werk te zien.
Zo flink als ik me vorige week voelde, zo diep zit ik nu. Emotioneel totaal op.
Alles is te veel aan het worden.
Maar als ik eerlijk ben, ik draag ik ook te veel.
Mijn kinderen zijn voltijds bij mij, aangezien ze zo boos zijn op hun vader dat ze weigeren met hem te spreken. En al doe ik mijn best om er buiten te blijven, het lukt me niet. Ik word door beide kanten (kinderen en vader) er terug ingetrokken.
Alle zorg voor en zorgen van mijn kinderen liggen dus bij mij. En we hebben alweer wat hobbels moeten overwinnen, en dan moet je er -ondanks je eigen verdriet- toch staan voor je kinderen.
Daarnaast is het scheidingsproces nu echt gestart, en ook daar ligt er zoveel op mijn bord. Mijn aanstaande ex doet nog altijd weinig tot niets, behalve het slachtoffer uithangen (terwijl hij ons verliet voor een andere vrouw) en boos worden als ik hem op bepaalde zaken aanspreek. Het gevecht om geld, waar ik voor vreesde, is gestart. En met zijn acties toont hij nu zijn ware aard (of toch wat hij nu is, want dit is niet meer de man waarmee ik trouwde, kinderen kreeg en gelukkig was).
Gooi daarop nog mijn verdriet, en je voelt wel dat het op is.
Ik voel me intens verdrietig, de tranen rollen voortdurend over mijn wangen.
Mijn vrienden doen hun best, maar momenteel wil ik eigenlijk vooral in mijn bed gaan liggen, gaan slapen en nooit meer wakker worden.
Depressieve gevoelens zijn altijd deel geweest van mijn leven, en ik weet ook waarom (geen tot weinig liefde van mijn moeder, een vaak afwezige vader en – blijkt nu – een totaal onbetrouwbare leugenaar en bedrieger als man). Ik weet dat ik me moet focussen op de toekomst, dat het weer beter gaat worden. Ik denk vaak aan de 4 Indiase Spiritualiteitswetten, want ergens ben ik er van overtuigd dat deze scheiding een les was die ik moest krijgen om verder te kunnen groeien. Omdat ik samen was met een man die mij niet waard was en mij niet kon/kan geven wat ik nodig heb. Hij was/is een anker dat me vasthoudt en me niet laat groeien. En groeien doet pijn, verdriet.
Ik wil niet blijven hangen in deze fase. En ben nu ook wat zoekende in welke webinar ik nu zal volgen. Heb je hier wat suggesties voor?
Nanda,
Ik voelde idd een hoge energie in jouw woorden tijdens het spreekuur deze week.
Fijn dat je daar wel al reeds kunt zijn.
Wees je ervan bewust dat het normaal is dat het een rollercoaster is, oordeel vooral niet wanneer je weer eens een ‘down’ ervaart.
Zowieso hangt het ook in de lucht, de volle maan van deze week brengt heel wat emoties naar boven.
Ik merk het in mijn mailbox en in de groep.
Ik deelde daarnet ook nog een tekst hierover in de groep.
Goed dat je je ook bewust bent van het feit dat je teveel draagt.
Waar mag Nanda hulp vragen?
Waar mag je je iets minder op je schouders halen?
Het is idd behoorlijk pittig allemaal, al zeker dat je kids nu ook voltijds bij jou zijn terwijl je er alleen voor staat.
Ook zij gaan door een rouwproces heen, ik hoop dat het voor hen stap voor stap ook wat milder mag worden.
Zodat ze dan toch ook weer wat tijd met hun papa kunnen en willen doorbrengen, zodat jij tijd en ruimte krijgt om op te laden.
Intussentijd is het belangrijk om duidelijke afspraken te maken onderling en je mag zeker ook aangeven dat mama hierin hulp nodig heeft.
Echt heel sterk dat je ergens toch al in een klein hoekje kan zien dat het op jouw pad komt om te groeien. Om het leven te kunnen leven dat je waard bent.
Neem de 4 Indiase wetten met je mee … dag na dag. Ze geven moed en kracht.
Heb je de SEDONA al gevolgd? Dat is nr 23?
Veel succes daarmee en laat me zeker eens weten hoe het ging.
Van hart tot hart,
Veerle
Hai Veerle,
Wat heb ik vaak gezegd, dat je beter een gebroken been, dan een gebroken hart kon hebben.
Maar meer door de reacties of van anderen, dan van mijzelf.
Het niet gezien en gehoord voelen, wat er in mijn jeugd was uit onbewustzijn (Mijn moeder was ook heel sensitief, maar had natuurlijk ook aangeleerd niet te zacht te zijn en zich stoerder voor te doen , dan ze was en een emotioneel niet te bereiken vader )en in mijn relatie, vanuit niet begrijpen.
Dat mag ik nu ten volle wel doen voor mijzelf. Mijzelf ZIEN en HOREN!!!
Dat oefen ik steeds. Door steeds te denken, doe ik het voor mijzelf of de ander en wanner voelt dat o.k en wanneer is het codependentie.
Mijn lichaam heeft in de aanloop naar de daadwerkelijke scheiding te lijden gehad, door slecht te eten , waardoor ik erg afviel.
Dat is inmiddels hersteld.
Als ik teveel doe, uit het zich in oogmigraine en nu de laatste tijd heb ik meer last van mijn maag en misselijkheid.
Daar mag mijn aandacht naar toe. Wat wil het mij vertellen ? Daar ben ik nog niet uit.
Ook ik heb suicidale gedachten gehad. Flitsen….om daarna te realiseren dat ik gewoon uit de pijn, wat ik verloren had, wilde.
Terugtrekken en sterke gevoelens van eenzaamheidwaren mij ook niet vreemd.
Ik was ook daadwerkelijk heel veel alleen en moest eropuit om mensen te zien.
1 op 1 was altijd fijn. De grotere groepen lastig. om mij dicht bij mij zelf op te stellen, terwijl het ongemak van anderen voelbaar was/ is.
Die grote groep kwam ik ook tegen op het werk, waar ik pas, na 5 jaar thuiswerk, weer begonnen was .
Buitenschoolse opvang met 10 collega’s, 70 kinderen en een onbekende digitale werkwereld viel mij zwaar met mijn getraumatiseerde brein. Ziek melden heb ik nooit gemeld, uit angst dat mijn nieuwbakken herintreding van korte duur zou zijn.
Sommige dagen was het echt overleven. Aan de andere kant kon ik mij focussen op de kinderen en hun onbevangenheid en leidde het af.
Mijn antidepressiva heb ik uit de natuur, de support en wandelingen met mijn honden, mijn online- zus sessies, schilderen, de tuin, mijn vriendinnen, het opluchten na het huilen, de gevoelsgesprekken, de kennis, aandacht en de feedback met de Krachtmethode en mijn solofietsvakantie, waarbij ik veel krachtige vrouwen ontmoette, kunnen halen.
Daar ben ik dankbaar voor.
Al deze lichtpuntjes waren er en helpen mij verder.
Petra, de rode draad van “niet gezien en niet gehoord” worden, kan jij nu idd helemaal zélf in handen nemen om deze oude pijn te helen.
Goed dat je nu steeds bewust stil staat bij het feit “doe ik het voor mezelf of voor de ander”, dat is echt een gouden regel om codependentie te doorbreken.
Fijn dat je nu weer het gezond eten hebt kunnen oppakken en dat je op die manier ook weer zorg draagt voor je lichaam.
Interessant dat je maag nu een reactie geeft? Wat ligt er nog op jouw maag? Wat mag je daar nog meer ruimte geven? In de module communicatie op pg 22 staat een hele goede lichaamsoefening hiervoor waar je al mee kan oefenen.
Verder denk ik ook aan webinar nr 32 “Wat mag er nog uitgesproken worden?”, je mag gerust deze al een 1ste keer volgen ook al hoort deze bij de module hechting. Wanneer je dan alles volgt van hechting, kan je deze nog eens herhalen.
Er zijn veel mensen die een zwarte periode kennen tijdens het rouwen … goed om te lezen dat je schrijft ‘gehad’ en dat je ook ziet waarom die gedachten er toen waren.
Ik lees jouw lichtpuntjes met een glimlach, wat mooi dat je er zoveel kunt zien. Vasthouden deze energie en nooit vergeten wat voor een bijzondere vrouw je bent!
Van hart tot hart,
Veerle
Ik heb de webinars gevolgd van het rouwproces. Ik merk dat ik mezelf heel lang tegen gehouden heb in bepaalde fases en dat ik in dingen blijven hangen ben. Vooral in woede. Ik ben in de fase depressie deze zomer beland. Deze webinar was zeer emotioneel voor mij. Door dit te volgen weet ik dat alles wat ik gevoeld heb normaal was doch mocht het er niet zijn in mijn nieuwe relatie. Wist ik veel dat het die fase was dat zich nog aandiende.
Je verhaal van het bruggetje ging recht door mijn hart. Ik word er nog emotioneel van als ik dit schrijf. Ik ben zelf op een avond als mijn dochter heel erg tekeer ging tegen mij in bijzijn van de papa zo diep gezakt. Ik kwam daarna in mijn eigen huis en was in zo een huilbui, woede, verdriet, vernedering. En mijn vriend wist niet wat er gebeurde. Ik was aan het razen en het enige wat hij dan kon doen was naar me kijken, hij kreeg er amper iets uit. Ik schaamde me zo om mijn gedrag en ben toen werkelijk de deur uit gestapt omdat ik geen adem meer kreeg. Ik was langs het water gaan wandelen en het enige wat ik kon denken was : als ik nu in dat water kon stappen dan voelde ik al die pijn niet meer :(. Ik ben een ganse tijd op dat bankje blijven zitten en er vloog vanalles door mijn hoofd. De dagen nadien schaamde ik me, ik voelde me leeg en dacht allé je zou de vogels niet meer hebben horen fluiten, slechte dagen gaan voorbij, je zou de mooie dingen niet meer gezien hebben. Ik kon er met niemand over praten. Zelfs toen met mijn therapeute niet, zij zei dat ik daar niet mocht bij stilstaan.
Ik besef nu dat zelfs therapeuten mensen in moeilijke fasen fout kunnen behandelen. Toch heb ik de kracht gevonden om te voelen dat er iets mis was met die therapie dat het mij niet vooruit hielp en ben ik dankbaar dat ik er van weg heb kunnen stappen naar een andere therapeut en uiteindelijk hier terecht gekomen ben. Ik zie nu echt de fases waar ik doorgelopen ben na mijn huwelijk ook al heeft het 3 jaar geduurd.
Heel eerlijk weet ik niet hoe ik mijn breuk nu in mijn relatie moet ervaren. Ik geloof in de rouwfases dat ik hier moet doorlopen. Ik geloof dat ook dit moest gebeuren om alles verder aan te pakken zodat ik juist in het leven en in een relatie kan staan. Doch voel ik dat het voor mij in deze relatie nog kan. Wel weet ik dat het ook kan zijn dat het misschien niet meer zal zijn. En dan moet ik dat aanvaarden. Is dat ontkenning of mag ik dat er gewoon laten zijn en geloven dat het nog goed komt en dan voelt het voor mij niet giftig omdat we alletwee ons ding aankijken. Dat speelt bij mij nu fel ondanks ik voel dat ik de dingen voor mezelf aanpak en ook niet de urge voel om hem constant te contacteren.
Goed om te zien dat je ook deze reeks reeds bekeken hebt Kathleen.
Het geeft je een belangrijk inzicht in je rouwproces.
Begrijpelijk dat het jou raakte om te zien dat je deze zomer in de fase van depressie zat.
Maar weet dat rouw geen depressie is maar een fase!
En je bent het niet, je voelt het.
Het is idd geheel normaal dat je hier doorgaat, jammer dat je partner er geen begrip voor had, of misschien door gebrek aan kennis er geen begrip voor kon opbrengen.
Anderzijds is het ook gewoon een uitdaging om al ‘in relatie’ te zijn wanneer je nog ‘mag rouwen’.
Dit zeg ik zonder oordeel, het leven loopt zoals het loopt, maar vroeg of laat gebeuren er zaken waardoor we dan toch onze les mogen oppakken.
Ik voel jou lieve Kathleen, wat moedig van jou dat jij dit kwetsbare deel van jou met mij deelt.
Delen = Helen
Je hoeft je niet te schamen omdat je zo diep zat, integendeel, je mag trots zijn dat je jezelf de ruimte hebt kunnen geven om door te gaan!
Wat heftig dat je in deze intense tijd zelfs geen gehoor kreeg bij je therapeute …
Er staat geen tijd op rouwen Kathleen, wanneer je het proces ‘natuurlijk’ doorloopt, dus vanuit je onderbewustzijn en zonder het inzicht te hebben dan kan dat jaaaaaren duren.
Eén van de eerste cliënten bij deze training, was al 8 jaar aan het rouwen wanneer ze bij mij aanklopte.
Ze had geen benul, maar wat schrok ze van het inzicht die ze kreeg over de fases.
Enerzijds schrikken, maar anderzijs ook dankbaar om zoals jij zegt, bevestigd te krijgen dat het normaal is wat je voelt, dat je dus niet gek bent.
Ontzettend waardevol wat je schrijft in je laatste alinea, dit gebeurt om een reden Kathleen.
Je mag de focus op jezelf leggen voor nu, los van wat de toekomst nog brengt.
Je hoeft daar nu nog geen antwoord op te weten en ook niet naar te gissen of te analyseren wat nu goed of fout zou zijn.
Gaandeweg zal je antwoord krijgen op de laatste vraag die je daar stelt.
Dat klopt Nathalie, ben heel blij dat je dit nu ziet. Je zat in de fase depressie, je had geen depressie en je bent je depressie niet.
Iedereen gaat hierdoor en als je ermee aan de slag gaat ervaar je ook dat je eruit komt.
Het was heel moedig van je om in dat moment dat je zo diep zat hulp te zoeken en te aanvaarden.
Kijk wat het jou gebracht heeft.
Daar mag jij jezelf dankbaar om zijn.
Mooi om te zien hoe jouw onderbewustzijn jou bang aan het maken was voor het alleen zijn, maar jij was je daar bewust van en bent daar niet in meegegaan. Wat goed van je!
Bedankt om dit met ons te delen Nathalie.
Deze fase heb ik deze maand doorgemaakt. Ik ben nu net 1 maand met de KRACHT methode bezig. Ik dacht dat ik in een hele diepe put zat waar ik nooit meer uit zo komen. En kijk nu waar ik een maand later sta. Gelukkig heb ik hulp gevraagd. Ik kwam jouw post tegen op Facebook op het juiste moment en ik ben ook onmiddellijk gestart met een gevoelsgesprek aan te vragen en onmiddellijk te starten met de KRACHT methode. Ik vertoonde ook vluchtgedrag, ik werkte heel veel, kon niet alleen zijn al mijn vrije tijd plande ik met vriendinnen zodat ik nooit alleen was.
Dit weekend ben ik alleen en ik moest niet werken op zaterdag. Gisterenochtend dacht ik 1 sec shit ik ben alleen en heb niks afgesproken… ik voelde me heel even eenzaam en heb tegen mezelf gezegd je bent niet eenzaam, kijk aan wat de dag je brengt… mijn broer is me komen helpen met een nieuwe koelkast, ik heb gepoetst, Webinars gekeken, met een vriendin gaan koffiedrinken, lekker op de bank tv gekeken. Hele rustige dag gehad en goed geslapen… Het komt allemaal goed. Ik merk ook dat het veel doet hoe je je mindset insteld. Ik had ook kunnen blijven hangen in ojee ben de hele dag alleen, ik heb niks te doen… dan had ik waarschijnlijk geen leuke dag gehad. Nu heb ik het losgelaten en het werd vanzelf leuk.
Ik vlucht nog vaak, ben blij als ik leuk afspraken heb. Maar steeds meer is het geen echt vluchten want ik kan ook wel redelijk alleen zijn. Ik vraag inmiddels best om hulp, zeker in de groep. Ik dus te zeggen wat me bezig houdt, zelfs als het een beetje stom klinkt. Maar of ik al echt geloof dat het ooit weer echt goed met mij zal gaan vind ik moeilijk.
Ik heb wel soms wel suïcidale gedachten, al zal ik (met mijn meiden) daar nooit aan toe geven.
Lieselotte, je mag ook leuke afspraken hebben hé. Het is net goed dat je dat doet en daarvan kunt genieten. Met vluchten wordt vooral bedoeld dat je je pijn niet onder ogen wilt zien, dat je dus altijd vlucht en je geen stappen zet om je rouwproces aan te gaan. Dat doe jij dus niet hé, want je bent goed bezig met de K.R.A.C.H.T.-methode.
Fijn te lezen dat er toch ook al momenten zijn dat je alleen kunt zijn, stap voor stap Lieselotte!
Goed dat je geen drempel voelt om te ventileren in de groep en dat je daar op tijd om hulp vraagt!
Begrijpelijk dat je dat nu nog niet goed kunt geloven, maar ook voor jou breekt die donkere wolkenhemel echt weer open.
Blijf daarin geloven dat die blauwe hemel niet weg is.
Dat die donkere gedachten er soms zijn, dat is herkenbaar, heb ik ook gehad, maar kijk, ik heb volgehouden en doorgezet. Dus als ik dat kan zie ik geen enkele reden dat jij dat niet zou kunnen. Dikke knuffel en nog eens op tijd verbinden met ons als je dat nodig hebt. Beloofd?