Lieve Veerle, ondanks alles merk ik dat ik al een tijdje in deze aanvaardingsfase zit. Ja, ik heb nog verdriet, maar er zijn al vele mooie dagen. Ik betrap mezelf er soms op dat ik al een tijdje geen tranen heb gehad terwijl dat eerst dagelijks was. De oefening met de tijdlijn vond ik de vorige keer heel erg emotioneel. Nu zag ik weer een hele andere kant. Waar ik vorige keer in het verleden m’n ex mijn knuffelde stond hij nu met een geïrriteerd gezicht. Dat gezicht mis ik zo niet terwijl dat er bijna dagelijks was. Ik denk dat ik onze relatie soms ook geromantiseerd hebt. In de toekomst zag ik nu niet mijn moeder in de rolstoel maar mijn kindjes aan m’n hand. Voor mij een inzicht dat het eindelijk de goede kant op gaat. Ook met het monster en het ravijn zag ik al heel snel dat het touw loslaten de beste optie is. Het gaat dus goed, maar eerlijk ben ik wel bang voor de toekomst. Ik ben bang dat ik jaloers zal zijn op de eventuele nieuwe partner van mijn ex, en dat terwijl het goed zo is. Voor mij dan, want de kindjes hebben nog wel erg moeite met de scheiding. Zo vroeg mijn jongste gisteravond wanneer we weer samen gingen wonen aangezien we nu geen ruzie meer maken…
Marlies, ik hoorde het gisterenavond al in het spreekuur en lees het hier nu ook. Wat goed dat je merkt dat je toch al in de ‘aanvaarding’ zit!
Fijn dat je mag vaststellen dat de tranen er al even niet meer waren … een mooie progressie!
En oordeel vooral niet als er weer een periode komt dat het tranendal opduikt. Een rouwproces is net zoiets als met de menopauze, die opvliegers komen ook op de meest ongelegen momenten. Je kan er niet tegen vechten en dat hoeft ook niet, het mag er allemaal zijn.
We zijn mensen en tranen wassen onze ziel.
De oefening met de tijdlijn is idd pittig, maar goed hé! We zien dat bij veel mensen deze oefening de onbewust geparkeerde stukjes net weer de nodige ruimte geeft.
Echt top dat je een evolutie merkt in deze oefening.
Jouw beelden zijn anders en vertellen een andere energie.
Het is normaal he dat je nu nog bang bent voor de toekomst aangezien er nog ??? zijn.
Maar probeer je vooral niet te focussen op de HOE, want echt geloof me, stap voor stap komt alles weer in zijn plooi.
Een rouw- en transformatieproces vraagt je om je te focussen op het NU, met stap voor stap een lichte stretch naar de toekomst, zonder jezelf daarin te forceren.
Oh jeetje, die woorden van je jongste … Kan me voorstellen dat dit door heel je lichaam gaat. Maar wat goed dat het kind woorden kan geven aan zijn emoties en ook weet dat er ruimte is om dat aan jou te vertellen. Dat doe je goed! Wat heb je geantwoord als ik vragen mag?
Lieve Veerle,
Dank voor je reactie.
Ik heb altijd gezegd tegen mijn kinderen dat ze gewoon over papa mogen praten als ze bij mij zijn en dat als ze papa missen we contact kunnen leggen met papa. Dat het logisch is dat ze hem missen als ze bij mij zijn.
Ik ben ook blij dat hij het zegt, maar het zegt het de laatste tijd wel heel erg vaak dat ik af en toe over mijn eigen ego heen moet stappen.
Ik heb gezegd dat ik het begrijp en snap, maar dat het niet kan. Dit hij na …. nachtjes papa weer ziet.
Gister hadden mijn ex en ik een gesprek op school. Ik heb hem voor avondeten uitgenodigd en hij kon zodat de kids even met papa konden knuffelen. Tijdens het avondeten gingen we proosten en toen zei Valentijn ‘op het geschreven huwelijk’. Ik weet niet wat hij precies daarmee bedoelt, hij is pas 6, maar goed, we hebben het maar zo gelaten. De jongste heeft er veel meer last van dan de oudste, maar ook met de oudste bespreek ik het want over dit onderwerp hoeven we niet ‘stoer’ te doen.
Marlies, wat sterk van jou dat jij je kids hierin de nodige emotionele ruimte geeft!
Begrijpelijk dat zijn woorden jou ergens ook wel raken op de één of andere manier, wanneer je zo vaak moet horen dat hij papa mist.
‘t Is wel mooi dat hij voelt dat het kan he!
Heel bijzonder dat jullie nog samen als ouders met de kids kunnen eten samen, dat zal ze goed doen.
Maar ook hier … blijf je eigen gevoelens voelen en handel daar ook naar. Ga hier niet over je grenzen heen om goed te doen voor de kids.
Heb ook niet echt een idee wat Valentijn met die woorden bedoelt. Idd een uitspraak die je niet direct verwacht van een 6-jarige.
Blijf doen zoals je doet, communicatie is belangrijk en zoals je zegt ze mogen leren dat ‘stoer’ doen hier niet op zijn plaats is.
Hier zit ik dan .. ten tweede malen. Vandaag had ik weer even goed verdriet, het verteld aan een collegaatje op het werk. Dat vond ik moeilijk. En waarom? Ik denk dat het kwam omdat mijn ex-vriendin de hele relatie niet kenbaar wilde hebben onder de mensen van het platform waarop wij actief zijn, het was echt een geheim van ons. Daar zitten onze gezamenlijke vrienden natuurlijk.
En ik was in een spiraal terecht gekomen van zwijgen naar de buitenwereld dat ik aan het daten was. Ik kon niet de waarheid zeggen. Voelt als een nooddeur die er moest zijn voor haar. Bindingsangst? En trok dit volledig door in alles. Maar dit is nu een leerschool geweest.
Vandaag was er via app nog miniem contact tussen ons, daar wij elkaar aanstaande zondag zullen zien tijdens een activiteit. Zij heeft het reeds een plekje gegeven zegt ze. En wens mij het beste en wil wat haar betreft nog vrienden blijven. En dat is heel moeilijk voor mij. Angst bekruipt mij. Kan het niet verklaren. Dat alleen al heeft veel verdriet gezet, haar worden dat ze het een plekje heeft gegeven. Zo snel??? Maar ik weet Veerle, dat ik mij niet met haar moet vergelijken.
Denk ik dat het een nieuwe weg is, maar met mijn ex-vriendin, als vrienden. Maar dat is toch niet ‘normaal’. En er komt weer verdriet, boosheid, van daaruit marchanderen. Doen alsof het verleden niet geweest is. Van plezier tot intiem. En dan verder gaan als vrienden.
Maar ondanks mijn tranen ik had wel de drang om vandaag weer de volgende webinar te volgen. Misschien een vlucht?, maar aan de andere kant wilde ik er ook actief mee bezig zijn. Mijn verdriet. Kalmte in mij terugbrengen.
De oefening van buigen en een stap zetten naar mijn nieuwe toekomst bracht inderdaad rust in mij. De hartchakra werd kalm.
Wat mijn huwelijk betreft heb ik dit nu wel geaccepteerd en sta ik er niet meer zo bij stil. Het is er nog wel, en of het ooit helemaal weggaat zullen we ervaren, maar niet meer intens of elke dag enz. Ik hoop dat dit weg blijft nu ik weer in rouw zit. Maar ook het niet meer stil staan fluctueert, van niets tot toch weer heftig. En dan is het even moeilijk om het verlies van je ex-vriendin te moeten accepteren.
Mijn grootste Hymalaya is nog altijd het alles zelf moeten doen. Zelf keuzes moeten maken. Angst hebben om een keuze te maken. Vanuit mijn codependentie als beschermd opgevoed, door mijn ziekte. En wekt dan bij een keuze angst op voor dat onbekende, en denk dat ik dan mijn verleden de schuld hiervan geef. Als was het maar om de angst in dat moment niet te hoeven aan te kijken. Dus hier zit nog werk voor mij.
Dit is iets wat ik langzaam aan het beseffen ben. Want ik doe het hartstikke goed. En probeer dit te accepteren, dat ik nou eenmaal wat meer tijd nodig heb te accepteren dat … in de breedste zin van het woord.
Het accepteren van weer een nieuw hoofdstuk in mijn leven, ten tweede malen, is nog zwaar, veroorzaakt veel onrust in mij. Maar ik neem ook in mijzelf waar dat ik sterker ben geworden om even echt voor mijzelf te kiezen. Al is het maar een uur, of een paar dagen.
De webinar heeft mij weer even uit een down spiraal getrokken. Dankjewel hiervoor.
Misschien is de realisatie dat er hulp is, leerzame afleiding, al is het een webinar volgen, die dan uit het hoofd in het hart bewerkstelligd, een mooie aanvaarding van de groei die ik aan het doorgaan ben dat als je mild bent naar jezelf, de aanvaarding kan plaatsvinden op een zachte manier. Dat ik langzaam van onbewust naar bewust aan het gaan ben wat mijn bewustzijn betreft. Al is het met vallen en opstaan.
Laurent,
Echt goed van je dat je jouw gevoelens hebt gedeeld met een collega.
Confronterend dat je nu inziet hoe het allemaal gegaan is.
Moeten zwijgen is eigenlijk best wel een rode vlag.
Ik ben blij om te lezen dat je wel voor jezelf kunt zien dat dit een leerschool is geweest.
Het heeft idd totaal geen zin om jouw rouwproces te vergelijken met dat van haar.
Niet doen!
Fijn dat de buigoefening jou wat rust mocht brengen, ik denk dus niet dat oefenen in K.R.A.C.H.T. een vlucht kan zijn, integendeel. Dan ga je toch helemaal in jouw gevoel?
Jouw grootste struikelblok “alles zelf moeten doen”, begrijpelijk gezien de bron waar het vandaan komt. Maar vertrouw er maar op dat je hier nog in zal groeien.
Vergeet niet dat je hier trouwens al hele grote stappen hebt in gezet!
Succes verder en alle nodige draagkracht.
Geloof in jezelf.
Ik heb toch weer veel tranen gelaten aan het begin van de oefening, en zeker op het moment dat ik mijn rug naar het verleden draaide. Pijn en verdriet. Maar toen ik mij een kwartstlag draaide en mijn ogen opende realiseerde ik mij dat ik voor mijn deur stond. Ik voelde mij nieuwsgierig naar een nieuwe toekomst en ook een beetje bang, spannend. Ik zette een grote stap naar voren en een beetje schuin, zodat ik met mijn hand bij de handgreep van de deur kon. Ik voelde positieve spanning en een beetje angst. Ik opende de deur een kwartslag en voelde euforie: ik had de deur naar mijn toekomst geopend! Maar ik keek nog niet om het hoekje. Ik voelde eerst bewust wat ik nu voelde: spanning, euforie, en ook nog wel angst. Maar de nieuwsgierigheid en de moed was groter. Ik opende de gehele deur en keek naar de trap. Ik kan nog omhoog ook! dacht ik enthousiast.
Heel bewust heb ik nog enkele stappen gezet en ik keek naar mijn diverse schoenen op de deurmat. Dat waren MIJN schoenen. Hakken, laarzen, cowboylaarzen, sportschoenen en mijn dansschoenen stonden er ook. Mijn joy! Op een klein tafeltje stonden ook nog wat spullen van mijn ex. Eigenlijk wilde ik die wegwuifen. Jullie zijn mijn verleden, maar nu besef ik dat dat in verhouding goed was. Een klein beetje mag hij blijven, omdat hij verbonden is aan mijn schoondochter. De verhouding was goed. 95% gaat om mijn spullen, mijn avonturen. Ik keek omhoog naar de plank waar mijn dansschoenen stonden. Ja het wordt tijd voor een dansje en een mooie herfst buitenrit. Ik nam nog een paar stappen naar de deurmat en zag boven mijn deur “Verwondering”staan. “Verwondering”, zo is het. Het is buiten zo mooi! IK draaide nog een kwartslag en keek naar mezelf in de spiegel. Zo was het goed. Ik ben trots op mezelf. Ik heb de deur naar de toekomst geopend en zou zo de deur opendoen op weg naar vriendinnen, mijn eerste stappen in de toekomst.
Colinda, deze systeemoefening heeft toch wel een mooie uitwerking op jou … Het is goed dat je de nodige ruimte gaf aan wat er nog gevoeld mocht worden.
Hoe fijn is het om te mogen voelen dat je nieuwsgierig wordt naar jouw toekomst, dat daar nog wat angst bij komt kijken dat is normaal. Angst voor het onbekende wellicht?
Ik voel jouw enthousiasme tot hier, geweldig hoe je het kan neerschrijven en jouw gevoel kan verwoorden.
Ik wens jou dan ook een prachtige toekomst toe, met veel licht, liefde warmte en muziek waarop jij vrolijk zonder zorgen kan dansen.
Vandaag deze webinar gevolgd… Ik was aan het kijken of ik alle modules rond rouw had gedaan en zag deze nog staan en de sedona-methode. In het begin van de webinar moest ik huilen. Woorden als ‘een leven zonder je ex’, ‘verbonden’ gaan recht naar mijn hart en openen daar een soort sluis van verdriet. Het synchroon ademen helpt me dan wel om rustig te worden. Ik laat het verdriet eruit komen, het is er en ik ben op zoek naar een manier om daar mee om te gaan. Het is soms wel lastig om het niet te laten overheersen. Ik ben dan op zo’n moment ook in de war over in welke fase ik dan zit. Ben ik depressief? Ben ik aan het verwerken? Veel gedachten dan ook…
Wat ik dan wel vreemd vond, was dat ik geen weerstand voelde tijdens de oefening. Ik wou ze doen, alsof ik nieuwsgierig was. Tijdens de oefening voelde ik opluchting maar was ik ook in de war omdat ik mijn toekomst nog niet voor me zie.
Totdat ik naar buiten keek en de tuin zag. Ik kreeg nog geen beeld maar wel vertrouwen en een lach op mijn gezicht. Hoe komt dat? Ik ben al elke dag een uurtje bezig in de tuin aan het werken (voor de grote jobs vraag ik wel hulp). Het is voor mij mijn me-time, een soort meditatie, aarding. Ik kreeg de inspiratie doordat ik het boek van Nick Blaser aan het lezen ben en hij de tuin als metafoor gebruikt voor je ik-grens. Je moet wel weten dat ik nooit in de tuin heb gewerkt (geen groene vingers) en dat dit de job was van mijn ex. De laatste 6 maanden heeft hij er weinig tot niets in gedaan dus de tuin zag er niet uit. Ik keek dus uit het raam en zag het resultaat van al die uurtjes werk van mezelf en al mijn helpers. De tuin begint er beter en beter uit te zien en alle ‘rotte’ plekken verdwijnen langzaamaan. Ik voelde een tevredenheid over mezelf, een vertrouwen in de toekomst dat het wel zal lukken en mijn hart was rustig.
Het opruimen in de tuin is er ook gekomen na het opruimen in huis waar ik ook hulp voor heb gehad. Tijdens mijn ziekenhuisopname/ herstel en de maand daarvoor woonde mijn ex in ons huis en er stond heel veel rommel in huis, ook veel idolatrie met ‘haar’. Hij had in ons huis spullen gezet waar hij door haar een verbinding mee had. Bijvoorbeeld: een heiligenbeeld want zij is katholiek en nu is hij dat ook (ineens!). Bovendien was het huis niet fris. Dus heel veel spullen weggezet, kapotte en vuile dingen weggedaan die hij maar bleef bijhouden. Het huis is dus veel aangenamer, rustiger en frisser.
Maar het betekent veel meer dan gewoon een huis en een tuin opruimen. Dat heb ik nu door de oefening mogen zien. Dus een diepe buiging voor mezelf en mijn nieuwe pad.
Veerle, wat heb jij al goed gewerkt in deze training!
Bijzonder om jou zo te zien groeien. Er gebeurt wel heel veel op korte tijd.
Weet dat het ‘goed’ is dat de sluis van verdriet hier weer even geopend werd.
Elke vloed van tranen is een laagje van je ui.
En elk laagje van je ui is een stap dichter naar je ware zelf.
Fijn dat het synchroon ademen jou helpt om dan jezelf tot rust te brengen. Door te ademen ga je er ook doorheen en geef je het ook een kans om te bewegen.
Weet dat het geen must is om te analyseren in welke fase je nu precies zit. Je bewust zijn van de verschillende fases en er alert op zijn dat er beweging is in jouw proces dat is waar je oog moet voor hebben.
Ben jij ook nog in begeleiding met je arts van de operatie? Want ik schrik een beetje van jouw vraag die je stelt “Ben ik depressief?”, want met wat ik van jou lees zou ik dat nu niet zeggen. Uiteraard wel belangrijk om jouw gevoelens serieus te nemen en ook zeker te bespreken met een arts.
Wat als de opluchting los mag staan van het toekomstbeeld. Je kan wel opgelucht zijn toch zonder dat je al meteen een toekomstbeeld voor ogen moet hebben. Wat als je jezelf de ruimte mag geven om dat beeld stap voor stap weer vorm te geven, net zoals met een puzzel.
Heel bijzonder weer jouw verhaal over de tuin en het huis, hoe je omschrijft dat ‘de rotte plekken’ verdwijnen. Het lijkt wel of je op veel verschillende vlakken in je leven schoon schip aan het maken bent.
Je mag terecht een diepe buiging maken voor jezelf én jouw pad!
Van hart tot hart,
Veerle
Ik bedoelde met ´ben ik depressief ´ of ik in de depressieve fase zit van het proces? Ik vind het vaak verwarrend als de ´sluisen´ opengaan. Het zijn inderdaad veel verschillende vlakken van mijn leven die ik aan het opruimen ben.
Daarnaast word ik goed opgevolgd door artsen en paramedici. En als het niet gaat dan geef ik dat aan.
Groetjes Veerle
Veel emoties, veel tranen om het verleden de rug toe te keren. Me bewust geworden dat ik nog vasthoud aan iets wat er niet meer is..ik moet stoppen met vechten, ik moet stoppen met hopen op dat ene bericht waarin hij schrijft dat hij zich heeft vergist, ik moet durven mijn rug naar het verleden draaien want dit heb ik niet verdiend, dit mag ik niet opnieuw aanvaarden..ik moet durven kijken naar mijn toekomst.
De omschrijving was perfect, het voelt of ik al 21 weken door het leven ga met een half hart en met ontbrekende ledematen, zo sterk was de verbondenheid die er nu niet meer is 😢
Nathalie, wat goed dat je weer even met de training bent verder gegaan. Trots op jou!
En wat lees ik hier een ontzettend waardevolle bewustwording.
Het heeft idd geen zin om vast te houden aan iets wat er niet meer is. Ik weet dat het heel veel pijn doet Nathalie, maar aub geef jezelf de ruimte om hierdoor te gaan. Probeer eens met een nuchtere blik naar de voorbije jaren te kijken. Je verdient echt veel beter … Ik weet ook dat je hier op dit moment niet veel mee bent, maar vertrouw er aub op dat ook jij zult groeien tijdens jouw innerlijke reis. Er komt een dag dat je nog dankbaar zult zijn voor wat er nu allemaal gebeurt.
Probeer de kracht uit jezelf te halen en niet meer afhankelijk te zijn van wat hij beslist over “jullie”. Je moet niet willen aanvaarden dat je 2de keus bent en bij wijze van spreken in de wachtzaal zitten van je eigen leven tot hij misschien beslist dat hij jou terug zou willen.
Dit verdien je idd niet.
“Dit mag ik niet opnieuw aanvaarden” schrijf deze krachtige woorden van JOU op een post-it en plak het op jouw badkamerspiegel zodat je er elke dag opnieuw aan herinnerd wordt.
Hai Veerle,
Hoe meer verweven, hoe zwaarder deze fase.
Ik herken het in de oefening.
Mijn rug naar het verleden toekeren doet mij erg pijn.
Alsof ik mijn rug naar het kleurrijkste, liefdevolste , maar ook het GROOTSTE deel van mijn leven toekeer.
Ik voel het in mijn buik en moet erom huilen.
VOOR mij is er een leegte.
Terwijl ik best plannen heb liggen en was ik de laatste tijd juist heel erg in balans.
Zeker nu ik deze laatste 2 dagen aangeslagen ben over het veranderende contact met mijn kinderen en kleinkinderen.( aanleiding het opruimen van foto’s en speelgoed , waar niet meer mee gespeeld wordt)
Het lijkt of zij ook bij het verleden horen en geen groot deel meer gaan uitmaken van de toekomst.
Wat ik met mijn partner heb, lijk ik ook bij een van de kinderen nu tegen te komen.
Mijn gevoel over de situatie klopt niet hoe zij het zien of ik begrijp ze niet.
Ik raak er van in de war. Wat zie ik niet goed ?
Mijn wens is een toekomst, die met plezier en ongedwongenheid met hen wil beleven.
Petra,
De oefening geeft idd ruimte aan de toekomst, iets wat je nog niet weet.
We zien heel vaak dat mensen loslaten lastig vinden omdat het ruimte geeft aan leegte in je leven.
De leegte die jij hier nu VOOR jou ziet liggen.
Stap voor stap mag jij doorheen jouw innerlijke reis dat pad invulling geven.
Het grootste deel van je leven de rug toekeren betekent niet dat het er niet meer mag zijn. Je moet het niet uitgummen alsof het niks is geweest.
Dat jouw kinderen en kleinkinderen ook bij dat verleden horen is een feit, zonder dat verleden zouden ze er nooit geweest zijn. Maar ook daar … zal je zien dat ieder op zijn manier toch ook een plek krijgt op dat toekomstpad. De één wellicht al wat meer dan de ander. Als ik hier nu voor mezelf kijk, dan zie en hoor ik mijn oudste zoon ook niet veel. Alleen als ik dat contact opzoek. Ik had het ook liever anders gezien, maar ik heb geaccepteerd dat hij anders is. Hij is mijn zoon en ik hou zielsveel van hem, alleen is hij maar weinig te zien op het pad dat ik nu bewandel.
Bij jou zou het eventueel ook kunnen dat wanneer ze zien dat jij jouw leven weer op de rit hebt en de rouw alle ruimte hebt gegeven dat dit spontaan zal herstellen. We zien echt heel vaak dat kinderen vluchten van rouw omdat ze niet goed weten hoe ze ermee moeten omgaan.
Wat je in jouw laatste zinnen vertelt, kan ik niet echt feedback over geven omdat ik de kern niet weet. Maar wel begrijpelijk dat het jou in de war brengt als je merkt dat je niet begrepen wordt, of je afvraagt als je kind jou niet begrijpt.
Waarom stel jij je de vraag “Wat zie ik niet goed?”
Kan het ook andersom “Wat ziet mijn kind niet goed?” Of wat wil mijn kind niet zien?
Ik hoop dat jouw wens een waardevolle invulling mag krijgen …
Ik heb nu de 5 webinars gevolgd van de 5 fases van rouwen. Het is wel heel duidelijk dat ik nog steeds balanceer tussen de verschillende fases. Ergens is er al aanvaarding maar er is ook woede, marchanderen,….Vandaag heb ik een hele moeilijke dag, die is vannacht begonnen met weinig slaap, veel gepieker en verdriet. Zo diep dat ik vandaag niet in staat ben om te gaan werken en mij ziek heb gemeld. Ik voel dat ik hier even door moet en op de rem moet gaan staan, dit verdriet moet toelaten en me dan niet schuldig moet voelen omdat ik me ziek meld. Ik onderzoek waar de woede en pijn mee te maken heeft. Ik weet en voel dat de huidige situatie mij heel veel stress geeft omdat ik er geen controle over heb. Mijn ex weigert communicatie, er moet vanalles geregeld worden rond het appartement, rond openstaande schulden van hem naar mij toe maar hij weigert communicatie. Zijn spullen staan hier ook nog op “zijn kamertje”. Hij heeft zogenaamd geen tijd om hier om te komen. Ik wil dat alles geregeld is zodat ik verder kan, alles kan afronden maar daar denkt hij blijkbaar anders over. Het zegt ook veel over hem, hij was tijdens onze relatie al niet oplossingsgericht, laat staan dat hij dat nu wel is. Ik heb dit niet onder controle (zijn proces, zijn denken) en dat vind ik lastig. Ik ontving vandaag een mail van de notaris dat mijn ex niet akkoord gaat met zijn voorstel en nu geen tijd heeft om samen te zitten. Pas eind juli heeft mijn ex hier ruimte voor. Pffff…dat lijkt mij nu een eeuwigheid.
Ik besef dat ik daar weinig kan aan doen maar wel iets kan doen met hoe ik hiermee omga. En dat is nu juist het moeilijke, dat lijkt me niet te lukken. Ik voel zoveel woede naar hem toe om wat hij me aandeed en aandoet. Tegelijkertijd voedt dit het besef dat ik zo blij ben om van hem verlost te zijn. Ik ben heel tevreden over mezelf dat ik deze relatie intussen 3 1/2 maanden geleden beëindigd heb. Met zo een man wil ik niet samenleven. Is dat dan aanvaarding? Ik kan genieten van kleine dingen, maak plannen, voel me goed op mijn werk, heb vele vrienden en familie die me steunen, waar ik fijne momenten mee beleef, voel me niet alleen of eenzaam….integendeel. Tijdens mijn relatie met hem had ik regelmatig last van paniekaanvallen, die zijn volledig weg. Dat zegt voor mij ook veel.
En toch…de woede is er nog wat betekent dat ik nog aan het rouwen ben, niet dat dit erg is maar het is wel lastig en confronterend. Deze webinars doen me beseffen dat het normaal is dat ik balanceer maar toch….
Katrien, het is idd zo dat je heen en weer beweegt door alle fases heen. Je zal merken dat er onderweg ‘fases afvallen’, maar er zal wel beweging blijven als het goed is.
Zolang je dus balanceert doorheen de fases, is dat een goed teken. Rouwen is een werkwoord waar beweging in mag liggen, daarmee bedoel ik dat je alert mag zijn dat je niet stagneert in 1 bepaalde fase.
De kans tot stagneren is nihil als je aan de slag blijft met de methode.
Ik las net tijdens het koken ook jouw tekst in de groep, maar zal vandaag geen tijd meer hebben om daar te reageren. Maar ik dacht meteen “dat is duidelijk dat zij in het marchanderen zit”.
Wat moedig van jou dat je jezelf toestaat om te rouwen Katrien!
Het gaat jou veel meer brengen wanneer je je nu even er helemaal doorheen laat zakken, dan wanneer je doordoet en je sterk probeert te houden. Er dwars doorheen is pittig maar wel de kortste pijn.
Onmacht is heel zwaar om te dragen. Ik schreef er onlangs een blog over. Heb je die gelezen? https://vanuitverbindingnaarkracht.com/blog/ik-voel-me-machteloos/
Aanvaarding is dat je kunt accepteren dat jouw toekomst verder gaat zonder hem, met wat je schrijft lijkt het er wel op.
Je kan dus het gevoel hebben dat je deze fase al hebt afgerond, maar dat wil niet zeggen dat de 4 andere daarmee ook al ‘klaar’ zijn. Soms denken mensen dat, omdat aanvaarding de laatste fase is denken ze dat ze erdoor zijn, maar de fases lopen dus niet volgens het ‘boekje’.
Bijzonder dat die paniekaanvallen weg zijn zeg, amai dat is overduidelijk dat dit de juiste beslissing was Katrien. Ik hoop voor jou dat je snel meer duidelijkheid krijgt, want hij kan het toch niet op de lange baan blijven schuiven hé. Wat zegt jouw notaris of advocaat hiervan?
Wees lief en mild voor jezelf Katrien, je mag ‘trots’ zijn op jezelf dat je nu even thuis bent. Het is een hele stap om toe te geven aan het proces! Dus dat heb je toch maar ‘goed’ gedaan. Klinkt dubbel, maar je snapt wel wat ik bedoel.
Draag zorg voor jezelf.
Van hart tot hart,
Veerle
ik merk dat ik al best wel ver sta in het aanvaarden van wat is geweest. het is nu bijna 1 jaar geleden dat alle puzzelstukjes in elkaar pasten en ik moest beseffen dat onze relatie aan een einde gekomen was.
ik heb de oefening zonder moeite kunnen doen en heb inderdaad gekeken naar mijn toekomst : ik verhuis binnen enkele maanden naar mijn nieuwe woning die dan klaar zal zijn. ik hoop dat deze gloednieuwe woning mij een confortabel gevoel geeft om op een gloednieuw pad verder te kunnen.
ik heb ook zeer veel steun aan mijn familie, ze hebben mij van in het begin opgevangen. ik had nooit verwacht dat ik zo open over mijn gevoel en emoties kon praten. fijn om te voelen dat dit OK is voor vele mensen die mij omringen. diegene die er meer moetie mee hebben, zie ik intussen ook veel minder.
ik herken een stukje van mezelf in het verhaal van Wilma; als ik ergens voor kies, doe ik het ook met volle overtuiging en de nodige energie. naast mijn persoonlijk traject met een therapeute, merk ik dat deze modules mij doen inzien dat ik eigenlijk wel goed bezig ben. sommige vrienden zeggen het mij ook wel, ik merk dat ik het soms moeilijk heb om het te geloven. maar met de webinars staat het er zwart op wit en dit bevestigt voor mij inderdaad dat ik al goed bezig ben.
ik ben wel blij met mezelf, al zeg ik het zelf.
af en toe denk ik wel aan wat ik niet meer zal beleven met hem, maar ik zelf ook altijd “zeg nooit nooit”.
het universum heeft misschien ergens wel voor ons beiden een tweede hoofdstuk aan ons verhaal klaar staan. ik ben bereid daar op dat moment in te lezen.
intussen doe ik verder met mijn eigen nieuwe hoofdstuk, dat hopelijk ook een mooi verhaald kan worden.
Fijn dat je zo mooie vooruitzichten hebt Annick, er zijn maar weinig mensen die een nieuwbouw van zichzelf hebben na een scheiding, dus daar mag je best wel trots op zijn op jouw eigen stek. Een nieuwe start op jouw eigen plek.
Goed dat er puzzelstukjes gevallen zijn waardoor je kunt zien dat jullie relatie aan zijn einde gekomen was…
Dit is een belangrijk onderdeel van het rouwproces.
Goed dat je jouw emoties opentrekt, delen is helen zeg ik altijd. Dus dat doe je goed.
Heel fijn dat je webinars jou ook de bevestiging geven, voor velen zit de kracht ook in herhaling en in bevestiging. De herkenning geeft jou een boost in je zelfvertouwen, waardoor je weer stappen zet in je innerlijke reis.
Ik heb ook de oefening aan de eettafel gedaan dat ik op de plek ging zitten waar mijn ex man altijd zat. Niet emotioneel maar ik merk wel dat ik er niet graag zit. En toen plopte de herinnering op dat ik niet graag op mijn moeders stoel in de woonkamer zat. Ik noemde dat haar troon, want we mochten er nooit zitten als zij er was. Als ik daar op zat als zij er niet was, dacht ik dat ik haar zou worden, dat ze me zou overnemen, dat ik net als haar zou worden. Ik zat daar dus niet graag
Whaw dat is wel bijzonder dat door dit te doen die herinnering plots weer naar boven kwam.
Best wel interessante informatie over “de troon”.
Info die jou van pas zal komen als je aan de module hechting begint.
Net deze module bekeken. Ik besef dat ik mijn rouw periode heb gehad. Vorig jaar juni kwam voor mij de genadeklap, een maand later maakte ik de beslissing om te scheiden. Ik besef dat ik veel geluk heb gehad dat ik in die periode door mijn vader en zijn vrouw ben opgevangen. De hele maand juni en juli heb ik daar gewoond, daarna in de weken dat mijn ex man in ons huis zat. Afgelopen februari ben ik overgegaan naar “ons” huis en is mijn ex man vertrokken. Door alle gesprekken die ik met mijn vader heb gehad en met meest dierbare vriendinnen, ben ik toen al volop in de rouw gegaan. Ik kijk hier met dankbaarheid op terug, dat ik deze mensen in mijn leven heb.
Ik geniet van mijn leven, voel met soms wel wat alleen maar nooit eenzaam. Ik ben actiever dan ooit in huis, in de tuin, omdat er niemand is die me op de huid zit of bv de pan wel goed op het vuur staat, of niet beide laden van de vaatwasser open staan, of ik mijn schoenen wel uit heb in huis, of ik geen dingen beschadig enz. En ik doe het niet om onrust weg te krijgen. Ik kan nu gewoon helemaal mezelf zijn! Wel heb ik eerst moet een tijdje moeten resetten van alle regels samen met mijn jongste zoon die nog bij mij woont. En dan heb ik het alleen nog maar over de regels, er speelde nog zoveel meer
Begin dit jaar heb ik korte tijd een relatie gehad, maar toen hij het uitmaakte besefte ik later dat niet alleen hij maar dat ik ook een “probleem” heb. Toen ben ik me gaan verdiepen in codependentie , hier herkende ik met zo erg in! En ‘toevallig’ kwam ik een bericht op Instagram tegen van Veerle over een webinar die die dag een kwartier later zou starten. Wat ben ik blij dat ik dat tegenkwam. Ik ga er altijd vol voor als ik ergens voor kies, een vloek en een zegen ;- maar ik doe het best goed vind ik zelf in etappes en niet alles achter elkaar.
Voor nu kan ik zeggen : ik ben mezelf weer, ik ben de persoon die ik hoor te zijn. Dat maakte me eerst nog wel eens verdrietig dat ik dus zolang mezelf niet ben geweest. Ik slaap beter, mij gewicht is weer normaal, mijn zenuwstelsel is weer wat tot rust gekomen. Ga binnenkort met de volgende module aan de slag
Wat goed dat je jezelf toen al hebt toegestaan om te rouwen en om jouw emoties er te laten zijn.
Een opvangnet is heel belangrijk daarin, dus fijn dat dat er was voor jou.
Super dat je reeds kunt genieten van wat er nu al is en dat je niet bang bent om alleen te zijn.
Begrijpelijk dat het eenzame gevoel er soms wel is, uiteindelijk is het gewoon veel fijner om je leven te kunnen delen met 2.
(Met de voorwaarde dat het dan wel een gezonde relatie is)
Het moet heftig zijn geweest om zo in controledwang te leven, kan me voorstellen dat dit nu wel als een verademing aanvoelt voor jou. Logisch ook dat je eerst moet resetten, dat is niet op 1 2 3 uit je systeem.
Een hele sterke zelfreflectie wat je doorzien hebt Wilma na die recente relatiebreuk.
Het heeft jou duidelijk inzichten gegeven die nu zullen zorgen voor jouw verdere groei in jouw proces.
Niets is toeval zeg ik altijd, maar zo voel jij het ook al aan want je schreef het niet voor niets tussen haakjes.
Het is een mooie eigenschap dat je er vol voor gaat, alleen ook hier belangrijk om je grenzen te voelen.
Maar ik heb niet de indruk dat je er in een 5de versnelling doorgaat, dus dat doe je goed.
Stap voor stap zoals je zegt is belangrijk.
Fijn dat je voelt dat je jezelf weer kunt zijn, anderzijds wel confronterend om te zien en te voelen dat je dat zolang niet bent geweest … ook dat verdriet mag er zijn en mag de ruimte krijgen.
Goed bezig Wilma!
Ik wens jou veel succes met de volgende stappen in de training.
Dank je Veerle dit had ik echt nodig, blij dat je me even terugbrengt. Dingen lukken beter en beter opnieuw blij dat ik me heb ingeschreven dit zijn de momenten waar ik dankbaar voor ben. Geloof in een sterk individualistische aanpak. Het gevoel dat ik soms zo gemeend hard van stappel ga ik mezelf onbewust een stukje verlies en van me hoofdpad afwijk. Dagelijks rollen de tranen langs me wangen te pas en ten onpas maar t is echt ok. De manier worden deze tranen komen zijn precies zuiverder. Een deel van me die voor de eerste keer zover ik me kan herinneren gehoord wordt.
Ongelooflijk wat ik de laatste maanden meemaak ik ben zo dankbaar… en ook mezelf dat ik deze keer wel initiatief neem om het mezelf toe te laten…
Tim, het is de waarheid! Soms is het niet altijd wat “we denken” wat “we nodig hebben” om te groeien, maar in deze situatie voelt dit voor jou dus wel zo.
Een blik vanuit de meta positie.
Het hard van stapel gaan is ook een conditionering wellicht van vroeger.
Voel maar waar dat vandaan komt.
Je bent hier om te delen en te verbinden tijdens jouw innerlijke reis, wij zijn er om jou af en toe eens bij te sturen wanneer je van het pad wat jou te doen staat afwijkt.
Tranen wassen onze ziel, wanneer ze vloeien vanuit innerlijk werk, zorgen ze ook voor “zuivering”.
Ook jij bent het waard om gehoord en gezien te worden!
Sterkte verder met de training en jouw pad.
Het universum is met je.
K.R.A.C.H.T.-groet,
Veerle
Dag Veerle, je zou hier nog een extra opleiding volgen om nog extra handvaten te kunnen aanbieden aan je kracht leden.
Zouden hier concrete bruikbare elementen naar boven gekomen zijn.
Ik zit hardnekkig vast in de aanvaardingsfase, deze geef ik alle tijd en ruimte en wil deze in zoveel mogelijkheid hoeken uitdiepen en stapje per stapje verder gaan. Hoewel iedere fase belangrijk is lijkt het me persoonlijk zaak hier bij de les te blijven gezien er nu en dag al wat goeie dagen zijn en ik a) niet in oude patronen wil vervallen b) de nieuwe aangeleerde of getransformeerde elementen zijn flow moeten ( blijven ) vinden c) ik er deze voormezelf bewuster en intensiever mee omga.
Vermoedelijk wil jij nu even te snel Tim … als ik jouw verhaal volg en weet in welke situatie jullie nu zitten dan is fase 5 “aanvaarden” nog helemaal niet aan de orde.
Vaak kunnen mensen daar pas in zakken als al het geregel ook achter de rug is.
Dus denk niet dat je mag zeggen dat je “vast” zit.
Zowieso groei je verder doorheen de volledige methode en zal je ontdekken dat je onbewust eigenlijk doorheen alle modules ook met de fases bezig bent .
Zo gaf iemand ooit aan dat de module toekomst haar geholpen heeft om echt die fase van aanvaarden te kunnen voelen en voor zichzelf te kunnen afvinken.
Vertrouw op het proces Tim.
Wat een mooi verhaal van het touwtrekken. Inderdaad loslaten is het sleutelwoord in vele situaties. Niet altijd makkelijk, maar oefening baart kunst 🙂 De oefening op de tijdlijn vond ik heel gemakkelijk, ik stond in de keuken en had me instinctief al naar de laptop gedraaid, zodra je zei kwartslag draaien stond ik naar mijn mooie living die verder doorloopt, als ik me niet anders had klaar gezet dan had ik als toekomst naar mijn keukenkast gestaan en dat was een veel korter pad 🙂 ik vond het toch straf dat ik dat vanzelf deed. Gisteren met de coach oefening stond ik gewoon met mijn gezicht naar de laptop. Toen ik met mijn rug naar het verleden met open hart. Ik dacht net vandaag (letterlijk) zet ik de eerste stap naar een nieuwe toekomst. Dadelijk om 15U30 moet ik naar de notaris en ik had al voor mezelf uitgemaakt dat het vandaag het sluiten van mij boek en mijn verleden is. Dus vandaag open ik een nieuw boek. Geen hoofdstuk want ik ben heel hard aan het werken om de beste versie van mezelf te worden en dat verdient een boek. Ik vond de oefening niet moeilijk, voelde nergens in mijn lichaam ongemak. Ik denk dat ik al een heel stuk zit in de fase acceptatie. IK BEN NIET MEER IN CONFRONTATIE MET MIJN NEDERLAAG MAAR IN ACCEPTATIE MET MIJN TOEKOMST!!!!
Eerst nog even zeggen dat je super goed bezig bent Nathalie. Heel fijn om te zien dat je zo consequent met de methode verder doet.
Wat een fijne ervaring dat je dus onbewust de juiste “draai” maakte in de oefening.
Heel krachtig van je dat je het bezoek aan de notaris linkt aan het openen van een nieuw boek.
Haha, idd jij verdient een heel boek op zich en niet alleen een nieuw hoofdstuk Nathalie.
Je bent super goed onderweg in je proces.
Daar mag je trots op zijn.
Dankjewel Veerle. Het is ook een geweldige methode. Ongelooflijk wat ik opceen maand tijd bereikt heb. Vanuit mijn diepe dal geklommen op weg naar een mooie toekomst. Dankzij jou en iedereen uit de groep dat geeft echt zoveel steun en hulp. En als ik de schrijnende verhalen lees in het cafe dan wil ik zo graag helpen.
Ik voel hun pijn. Ik hoop dat ze zich allemaal inschrijven voor de KRACHT methode. Jij doet dzt heel goed. Dikkedankjewel.
Dank je wel voor dit mooie compliment, dat doet me deugd Nathalie.
Je kunt met de K.R.A.C.H.T.-methode op korte tijd idd heel mooie resultaten bereiken als je er consequent mee aan de slag gaat, zoals jij nu gedaan hebt de voorbije maand.
Wat je zegt over de groep is ook heel waar, want zonder verbinding kan je dat niet.
Dat is waarin deze methode zicht onderscheid tov een uurtje naar de psycholoog gaan, je voelt je verbonden, er is 24/7 “iets” waar je terecht kunt. Daardoor wordt het een deel van je leven en zo kan je transformatie bereiken, door in beweging te blijven.
En ja, ik snap 100% wat je bedoelt wanneer je de verhalen leest in het Online Scheidingscafé. Ik heb dat ook, zou die mensen zo graag willen helpen, maar ik heb geleerd dat niet iedereen geholpen wil worden. Ik zie mensen waarmee ik een jaar geleden al in gesprek ben geweest die nu nog altijd in hetzelfde hangen, zo zonde. Maar ja, als ik dan weer met mijn K.R.A.C.H.T.-methode afkom dan klinkt dat verkoperig, alhoewel ik zo niet ben, ik wil écht helpen. Om die reden ben ik jullie allemaal ook dankbaar, ik vind het heel fijn om te zien dat vele K.R.A.C.H.T.-leden in het Scheidingscafé de training aanbevelen. DANK JE WEL DAARVOOR.
Hoi veerle
Na afgelopen 2 weken waarin in veel stappen heb gemaakt in moeilijke dingen doen waar ik voorheen m’n ex bij nodig had heb ik het nu allemaal zelf gedaan.
Ook geen behoefte om contact te zoeken met hem.
Wel kreeg ik vorige week door m’n val van de trap een lichte hersenschudding ( eigenlijk mag ik niet op m’n tel maar wou toch dit delen)
Normaal had ik hem verteld van m’n hersenschudding, maar had ik geen behoefte aan.
Omdat ik niet op m’n tel mocht en weinig mocht doen kwam ik heel dicht bij mezelf en m’n gevoel.
Ik heb nagedacht over de afgelopen 15 mnd
En voelde boosheid over zijn gelieg en gelieg.
Vandaag ging ik de webinar kijken van aanvaarden.
En ik merk dat met dit proces bezig ben.
De oefening om een stap te zetten naar de toekomst maakte veel verdriet los.
Verdriet om wat was ,en niet meer terugkomt
Verdriet dat ik zonder hem verder ga.
Het heeft weer een flink deel van de ui afgepeld.
Whaw Sandra! Wat een persoonlijke groei lees ik hier.
Gelukkig heb je “maar” een hersenschudding, maar zoals je weet zeg ik altijd.
Het universum geeft ons wat we nodig hebben en dat is idd niet altijd wat we willen.
Want wie wil nu in bed belanden met een hersenschudding.
Maar wat een inzichten kreeg je hier door.
Geen behoefte meer om dat met hem te delen.
Je bent door dit gebeuren verplicht om stil te staan en te doorvoelen.
Hoe mooi is het niet dat je jezelf daar de ruimte toe geeft en dat je jouw emoties volledig toelaat.
Sterker nog, je neemt zelfs de moeite om een webinar te bekijken.
Je mag ECHT wel trots zijn op jezelf.
Ook super voor je zelfvertrouwen dat je mocht ervaren dat je het kan.
Dat je hem niet nodig hebt om moeilijke dingen te doen.
Helemaal buiten je comfortzone dus, maar je hebt het wel gedaan.
Goed bezig Sandra!
Voor nu wens ik je een spoedig herstel toe, hopelijk ben je snel weer op de been.
Deze oefening was heel heel goed. Ik voel echt dat ik een stap zet naar toekomst. Wel een hele enge stap, wat gaat daar gebeuren, waar gaat het heen. Kan ik vertrouwen in anderen, kan ik weer liefde voelen? Een laagje is er weer af en ik voel me rustiger worden.
Maar… toen je zei dat het wel 2 jaar kan duren werd ik weer heel angstig, ik ben pas 6 maanden op weg… ik snap het, maar het klinkt zo ver weg.
wat bijzonder wat er gebeurde met mij, ik nam automatisch 2 stappen voorruit in de tijdlijn en het liedje Vaarwel verleden ik ga de toekomst in ( Niek en Simon) kwam spo9ntaan in mijn hoofd en ik zong het luidkeels mee.
hierna een enorm gevoel van kracht in mijn lijf.
Whaw Christa wat fijn dat je dit mocht ervaren, en hoe bijzonder dat het mooie bijpassende lied meteen in jouw gedachten kwam. Een cadeautje tijdens deze oefening.
Het luidkeels meezingen heeft het allemaal nog een boost gegeven!
Top dat je die kracht in je lijf mocht voelen.
Dat gevoel is van jou Christa, het is niet weg!
Dit kan niemand jou afnemen.
Lieve Veerle, ondanks alles merk ik dat ik al een tijdje in deze aanvaardingsfase zit. Ja, ik heb nog verdriet, maar er zijn al vele mooie dagen. Ik betrap mezelf er soms op dat ik al een tijdje geen tranen heb gehad terwijl dat eerst dagelijks was. De oefening met de tijdlijn vond ik de vorige keer heel erg emotioneel. Nu zag ik weer een hele andere kant. Waar ik vorige keer in het verleden m’n ex mijn knuffelde stond hij nu met een geïrriteerd gezicht. Dat gezicht mis ik zo niet terwijl dat er bijna dagelijks was. Ik denk dat ik onze relatie soms ook geromantiseerd hebt. In de toekomst zag ik nu niet mijn moeder in de rolstoel maar mijn kindjes aan m’n hand. Voor mij een inzicht dat het eindelijk de goede kant op gaat. Ook met het monster en het ravijn zag ik al heel snel dat het touw loslaten de beste optie is. Het gaat dus goed, maar eerlijk ben ik wel bang voor de toekomst. Ik ben bang dat ik jaloers zal zijn op de eventuele nieuwe partner van mijn ex, en dat terwijl het goed zo is. Voor mij dan, want de kindjes hebben nog wel erg moeite met de scheiding. Zo vroeg mijn jongste gisteravond wanneer we weer samen gingen wonen aangezien we nu geen ruzie meer maken…
Liefs, Marlies
Marlies, ik hoorde het gisterenavond al in het spreekuur en lees het hier nu ook. Wat goed dat je merkt dat je toch al in de ‘aanvaarding’ zit!
Fijn dat je mag vaststellen dat de tranen er al even niet meer waren … een mooie progressie!
En oordeel vooral niet als er weer een periode komt dat het tranendal opduikt. Een rouwproces is net zoiets als met de menopauze, die opvliegers komen ook op de meest ongelegen momenten. Je kan er niet tegen vechten en dat hoeft ook niet, het mag er allemaal zijn.
We zijn mensen en tranen wassen onze ziel.
De oefening met de tijdlijn is idd pittig, maar goed hé! We zien dat bij veel mensen deze oefening de onbewust geparkeerde stukjes net weer de nodige ruimte geeft.
Echt top dat je een evolutie merkt in deze oefening.
Jouw beelden zijn anders en vertellen een andere energie.
Het is normaal he dat je nu nog bang bent voor de toekomst aangezien er nog ??? zijn.
Maar probeer je vooral niet te focussen op de HOE, want echt geloof me, stap voor stap komt alles weer in zijn plooi.
Een rouw- en transformatieproces vraagt je om je te focussen op het NU, met stap voor stap een lichte stretch naar de toekomst, zonder jezelf daarin te forceren.
Oh jeetje, die woorden van je jongste … Kan me voorstellen dat dit door heel je lichaam gaat. Maar wat goed dat het kind woorden kan geven aan zijn emoties en ook weet dat er ruimte is om dat aan jou te vertellen. Dat doe je goed! Wat heb je geantwoord als ik vragen mag?
Liefs,
Veerle
Lieve Veerle,
Dank voor je reactie.
Ik heb altijd gezegd tegen mijn kinderen dat ze gewoon over papa mogen praten als ze bij mij zijn en dat als ze papa missen we contact kunnen leggen met papa. Dat het logisch is dat ze hem missen als ze bij mij zijn.
Ik ben ook blij dat hij het zegt, maar het zegt het de laatste tijd wel heel erg vaak dat ik af en toe over mijn eigen ego heen moet stappen.
Ik heb gezegd dat ik het begrijp en snap, maar dat het niet kan. Dit hij na …. nachtjes papa weer ziet.
Gister hadden mijn ex en ik een gesprek op school. Ik heb hem voor avondeten uitgenodigd en hij kon zodat de kids even met papa konden knuffelen. Tijdens het avondeten gingen we proosten en toen zei Valentijn ‘op het geschreven huwelijk’. Ik weet niet wat hij precies daarmee bedoelt, hij is pas 6, maar goed, we hebben het maar zo gelaten. De jongste heeft er veel meer last van dan de oudste, maar ook met de oudste bespreek ik het want over dit onderwerp hoeven we niet ‘stoer’ te doen.
Marlies, wat sterk van jou dat jij je kids hierin de nodige emotionele ruimte geeft!
Begrijpelijk dat zijn woorden jou ergens ook wel raken op de één of andere manier, wanneer je zo vaak moet horen dat hij papa mist.
‘t Is wel mooi dat hij voelt dat het kan he!
Heel bijzonder dat jullie nog samen als ouders met de kids kunnen eten samen, dat zal ze goed doen.
Maar ook hier … blijf je eigen gevoelens voelen en handel daar ook naar. Ga hier niet over je grenzen heen om goed te doen voor de kids.
Heb ook niet echt een idee wat Valentijn met die woorden bedoelt. Idd een uitspraak die je niet direct verwacht van een 6-jarige.
Blijf doen zoals je doet, communicatie is belangrijk en zoals je zegt ze mogen leren dat ‘stoer’ doen hier niet op zijn plaats is.
Veel liefs,
Veerle
Hoi Veerle,
Hier zit ik dan .. ten tweede malen. Vandaag had ik weer even goed verdriet, het verteld aan een collegaatje op het werk. Dat vond ik moeilijk. En waarom? Ik denk dat het kwam omdat mijn ex-vriendin de hele relatie niet kenbaar wilde hebben onder de mensen van het platform waarop wij actief zijn, het was echt een geheim van ons. Daar zitten onze gezamenlijke vrienden natuurlijk.
En ik was in een spiraal terecht gekomen van zwijgen naar de buitenwereld dat ik aan het daten was. Ik kon niet de waarheid zeggen. Voelt als een nooddeur die er moest zijn voor haar. Bindingsangst? En trok dit volledig door in alles. Maar dit is nu een leerschool geweest.
Vandaag was er via app nog miniem contact tussen ons, daar wij elkaar aanstaande zondag zullen zien tijdens een activiteit. Zij heeft het reeds een plekje gegeven zegt ze. En wens mij het beste en wil wat haar betreft nog vrienden blijven. En dat is heel moeilijk voor mij. Angst bekruipt mij. Kan het niet verklaren. Dat alleen al heeft veel verdriet gezet, haar worden dat ze het een plekje heeft gegeven. Zo snel??? Maar ik weet Veerle, dat ik mij niet met haar moet vergelijken.
Denk ik dat het een nieuwe weg is, maar met mijn ex-vriendin, als vrienden. Maar dat is toch niet ‘normaal’. En er komt weer verdriet, boosheid, van daaruit marchanderen. Doen alsof het verleden niet geweest is. Van plezier tot intiem. En dan verder gaan als vrienden.
Maar ondanks mijn tranen ik had wel de drang om vandaag weer de volgende webinar te volgen. Misschien een vlucht?, maar aan de andere kant wilde ik er ook actief mee bezig zijn. Mijn verdriet. Kalmte in mij terugbrengen.
De oefening van buigen en een stap zetten naar mijn nieuwe toekomst bracht inderdaad rust in mij. De hartchakra werd kalm.
Wat mijn huwelijk betreft heb ik dit nu wel geaccepteerd en sta ik er niet meer zo bij stil. Het is er nog wel, en of het ooit helemaal weggaat zullen we ervaren, maar niet meer intens of elke dag enz. Ik hoop dat dit weg blijft nu ik weer in rouw zit. Maar ook het niet meer stil staan fluctueert, van niets tot toch weer heftig. En dan is het even moeilijk om het verlies van je ex-vriendin te moeten accepteren.
Mijn grootste Hymalaya is nog altijd het alles zelf moeten doen. Zelf keuzes moeten maken. Angst hebben om een keuze te maken. Vanuit mijn codependentie als beschermd opgevoed, door mijn ziekte. En wekt dan bij een keuze angst op voor dat onbekende, en denk dat ik dan mijn verleden de schuld hiervan geef. Als was het maar om de angst in dat moment niet te hoeven aan te kijken. Dus hier zit nog werk voor mij.
Dit is iets wat ik langzaam aan het beseffen ben. Want ik doe het hartstikke goed. En probeer dit te accepteren, dat ik nou eenmaal wat meer tijd nodig heb te accepteren dat … in de breedste zin van het woord.
Het accepteren van weer een nieuw hoofdstuk in mijn leven, ten tweede malen, is nog zwaar, veroorzaakt veel onrust in mij. Maar ik neem ook in mijzelf waar dat ik sterker ben geworden om even echt voor mijzelf te kiezen. Al is het maar een uur, of een paar dagen.
De webinar heeft mij weer even uit een down spiraal getrokken. Dankjewel hiervoor.
Misschien is de realisatie dat er hulp is, leerzame afleiding, al is het een webinar volgen, die dan uit het hoofd in het hart bewerkstelligd, een mooie aanvaarding van de groei die ik aan het doorgaan ben dat als je mild bent naar jezelf, de aanvaarding kan plaatsvinden op een zachte manier. Dat ik langzaam van onbewust naar bewust aan het gaan ben wat mijn bewustzijn betreft. Al is het met vallen en opstaan.
Dankjewel weer Veerle.
Fijn weekend!
Laurent,
Echt goed van je dat je jouw gevoelens hebt gedeeld met een collega.
Confronterend dat je nu inziet hoe het allemaal gegaan is.
Moeten zwijgen is eigenlijk best wel een rode vlag.
Ik ben blij om te lezen dat je wel voor jezelf kunt zien dat dit een leerschool is geweest.
Het heeft idd totaal geen zin om jouw rouwproces te vergelijken met dat van haar.
Niet doen!
Fijn dat de buigoefening jou wat rust mocht brengen, ik denk dus niet dat oefenen in K.R.A.C.H.T. een vlucht kan zijn, integendeel. Dan ga je toch helemaal in jouw gevoel?
Jouw grootste struikelblok “alles zelf moeten doen”, begrijpelijk gezien de bron waar het vandaan komt. Maar vertrouw er maar op dat je hier nog in zal groeien.
Vergeet niet dat je hier trouwens al hele grote stappen hebt in gezet!
Succes verder en alle nodige draagkracht.
Geloof in jezelf.
Van hart tot hart,
Veerle
Ik heb toch weer veel tranen gelaten aan het begin van de oefening, en zeker op het moment dat ik mijn rug naar het verleden draaide. Pijn en verdriet. Maar toen ik mij een kwartstlag draaide en mijn ogen opende realiseerde ik mij dat ik voor mijn deur stond. Ik voelde mij nieuwsgierig naar een nieuwe toekomst en ook een beetje bang, spannend. Ik zette een grote stap naar voren en een beetje schuin, zodat ik met mijn hand bij de handgreep van de deur kon. Ik voelde positieve spanning en een beetje angst. Ik opende de deur een kwartslag en voelde euforie: ik had de deur naar mijn toekomst geopend! Maar ik keek nog niet om het hoekje. Ik voelde eerst bewust wat ik nu voelde: spanning, euforie, en ook nog wel angst. Maar de nieuwsgierigheid en de moed was groter. Ik opende de gehele deur en keek naar de trap. Ik kan nog omhoog ook! dacht ik enthousiast.
Heel bewust heb ik nog enkele stappen gezet en ik keek naar mijn diverse schoenen op de deurmat. Dat waren MIJN schoenen. Hakken, laarzen, cowboylaarzen, sportschoenen en mijn dansschoenen stonden er ook. Mijn joy! Op een klein tafeltje stonden ook nog wat spullen van mijn ex. Eigenlijk wilde ik die wegwuifen. Jullie zijn mijn verleden, maar nu besef ik dat dat in verhouding goed was. Een klein beetje mag hij blijven, omdat hij verbonden is aan mijn schoondochter. De verhouding was goed. 95% gaat om mijn spullen, mijn avonturen. Ik keek omhoog naar de plank waar mijn dansschoenen stonden. Ja het wordt tijd voor een dansje en een mooie herfst buitenrit. Ik nam nog een paar stappen naar de deurmat en zag boven mijn deur “Verwondering”staan. “Verwondering”, zo is het. Het is buiten zo mooi! IK draaide nog een kwartslag en keek naar mezelf in de spiegel. Zo was het goed. Ik ben trots op mezelf. Ik heb de deur naar de toekomst geopend en zou zo de deur opendoen op weg naar vriendinnen, mijn eerste stappen in de toekomst.
Bedankt Veerle
Colinda, deze systeemoefening heeft toch wel een mooie uitwerking op jou … Het is goed dat je de nodige ruimte gaf aan wat er nog gevoeld mocht worden.
Hoe fijn is het om te mogen voelen dat je nieuwsgierig wordt naar jouw toekomst, dat daar nog wat angst bij komt kijken dat is normaal. Angst voor het onbekende wellicht?
Ik voel jouw enthousiasme tot hier, geweldig hoe je het kan neerschrijven en jouw gevoel kan verwoorden.
Ik wens jou dan ook een prachtige toekomst toe, met veel licht, liefde warmte en muziek waarop jij vrolijk zonder zorgen kan dansen.
Vandaag deze webinar gevolgd… Ik was aan het kijken of ik alle modules rond rouw had gedaan en zag deze nog staan en de sedona-methode. In het begin van de webinar moest ik huilen. Woorden als ‘een leven zonder je ex’, ‘verbonden’ gaan recht naar mijn hart en openen daar een soort sluis van verdriet. Het synchroon ademen helpt me dan wel om rustig te worden. Ik laat het verdriet eruit komen, het is er en ik ben op zoek naar een manier om daar mee om te gaan. Het is soms wel lastig om het niet te laten overheersen. Ik ben dan op zo’n moment ook in de war over in welke fase ik dan zit. Ben ik depressief? Ben ik aan het verwerken? Veel gedachten dan ook…
Wat ik dan wel vreemd vond, was dat ik geen weerstand voelde tijdens de oefening. Ik wou ze doen, alsof ik nieuwsgierig was. Tijdens de oefening voelde ik opluchting maar was ik ook in de war omdat ik mijn toekomst nog niet voor me zie.
Totdat ik naar buiten keek en de tuin zag. Ik kreeg nog geen beeld maar wel vertrouwen en een lach op mijn gezicht. Hoe komt dat? Ik ben al elke dag een uurtje bezig in de tuin aan het werken (voor de grote jobs vraag ik wel hulp). Het is voor mij mijn me-time, een soort meditatie, aarding. Ik kreeg de inspiratie doordat ik het boek van Nick Blaser aan het lezen ben en hij de tuin als metafoor gebruikt voor je ik-grens. Je moet wel weten dat ik nooit in de tuin heb gewerkt (geen groene vingers) en dat dit de job was van mijn ex. De laatste 6 maanden heeft hij er weinig tot niets in gedaan dus de tuin zag er niet uit. Ik keek dus uit het raam en zag het resultaat van al die uurtjes werk van mezelf en al mijn helpers. De tuin begint er beter en beter uit te zien en alle ‘rotte’ plekken verdwijnen langzaamaan. Ik voelde een tevredenheid over mezelf, een vertrouwen in de toekomst dat het wel zal lukken en mijn hart was rustig.
Het opruimen in de tuin is er ook gekomen na het opruimen in huis waar ik ook hulp voor heb gehad. Tijdens mijn ziekenhuisopname/ herstel en de maand daarvoor woonde mijn ex in ons huis en er stond heel veel rommel in huis, ook veel idolatrie met ‘haar’. Hij had in ons huis spullen gezet waar hij door haar een verbinding mee had. Bijvoorbeeld: een heiligenbeeld want zij is katholiek en nu is hij dat ook (ineens!). Bovendien was het huis niet fris. Dus heel veel spullen weggezet, kapotte en vuile dingen weggedaan die hij maar bleef bijhouden. Het huis is dus veel aangenamer, rustiger en frisser.
Maar het betekent veel meer dan gewoon een huis en een tuin opruimen. Dat heb ik nu door de oefening mogen zien. Dus een diepe buiging voor mezelf en mijn nieuwe pad.
Veerle, wat heb jij al goed gewerkt in deze training!
Bijzonder om jou zo te zien groeien. Er gebeurt wel heel veel op korte tijd.
Weet dat het ‘goed’ is dat de sluis van verdriet hier weer even geopend werd.
Elke vloed van tranen is een laagje van je ui.
En elk laagje van je ui is een stap dichter naar je ware zelf.
Fijn dat het synchroon ademen jou helpt om dan jezelf tot rust te brengen. Door te ademen ga je er ook doorheen en geef je het ook een kans om te bewegen.
Weet dat het geen must is om te analyseren in welke fase je nu precies zit. Je bewust zijn van de verschillende fases en er alert op zijn dat er beweging is in jouw proces dat is waar je oog moet voor hebben.
Ben jij ook nog in begeleiding met je arts van de operatie? Want ik schrik een beetje van jouw vraag die je stelt “Ben ik depressief?”, want met wat ik van jou lees zou ik dat nu niet zeggen. Uiteraard wel belangrijk om jouw gevoelens serieus te nemen en ook zeker te bespreken met een arts.
Wat als de opluchting los mag staan van het toekomstbeeld. Je kan wel opgelucht zijn toch zonder dat je al meteen een toekomstbeeld voor ogen moet hebben. Wat als je jezelf de ruimte mag geven om dat beeld stap voor stap weer vorm te geven, net zoals met een puzzel.
Heel bijzonder weer jouw verhaal over de tuin en het huis, hoe je omschrijft dat ‘de rotte plekken’ verdwijnen. Het lijkt wel of je op veel verschillende vlakken in je leven schoon schip aan het maken bent.
Je mag terecht een diepe buiging maken voor jezelf én jouw pad!
Van hart tot hart,
Veerle
Dag Veerle
Ik bedoelde met ´ben ik depressief ´ of ik in de depressieve fase zit van het proces? Ik vind het vaak verwarrend als de ´sluisen´ opengaan. Het zijn inderdaad veel verschillende vlakken van mijn leven die ik aan het opruimen ben.
Daarnaast word ik goed opgevolgd door artsen en paramedici. En als het niet gaat dan geef ik dat aan.
Groetjes Veerle
Veel emoties, veel tranen om het verleden de rug toe te keren. Me bewust geworden dat ik nog vasthoud aan iets wat er niet meer is..ik moet stoppen met vechten, ik moet stoppen met hopen op dat ene bericht waarin hij schrijft dat hij zich heeft vergist, ik moet durven mijn rug naar het verleden draaien want dit heb ik niet verdiend, dit mag ik niet opnieuw aanvaarden..ik moet durven kijken naar mijn toekomst.
De omschrijving was perfect, het voelt of ik al 21 weken door het leven ga met een half hart en met ontbrekende ledematen, zo sterk was de verbondenheid die er nu niet meer is 😢
Nathalie, wat goed dat je weer even met de training bent verder gegaan. Trots op jou!
En wat lees ik hier een ontzettend waardevolle bewustwording.
Het heeft idd geen zin om vast te houden aan iets wat er niet meer is. Ik weet dat het heel veel pijn doet Nathalie, maar aub geef jezelf de ruimte om hierdoor te gaan. Probeer eens met een nuchtere blik naar de voorbije jaren te kijken. Je verdient echt veel beter … Ik weet ook dat je hier op dit moment niet veel mee bent, maar vertrouw er aub op dat ook jij zult groeien tijdens jouw innerlijke reis. Er komt een dag dat je nog dankbaar zult zijn voor wat er nu allemaal gebeurt.
Probeer de kracht uit jezelf te halen en niet meer afhankelijk te zijn van wat hij beslist over “jullie”. Je moet niet willen aanvaarden dat je 2de keus bent en bij wijze van spreken in de wachtzaal zitten van je eigen leven tot hij misschien beslist dat hij jou terug zou willen.
Dit verdien je idd niet.
“Dit mag ik niet opnieuw aanvaarden” schrijf deze krachtige woorden van JOU op een post-it en plak het op jouw badkamerspiegel zodat je er elke dag opnieuw aan herinnerd wordt.
Hai Veerle,
Hoe meer verweven, hoe zwaarder deze fase.
Ik herken het in de oefening.
Mijn rug naar het verleden toekeren doet mij erg pijn.
Alsof ik mijn rug naar het kleurrijkste, liefdevolste , maar ook het GROOTSTE deel van mijn leven toekeer.
Ik voel het in mijn buik en moet erom huilen.
VOOR mij is er een leegte.
Terwijl ik best plannen heb liggen en was ik de laatste tijd juist heel erg in balans.
Zeker nu ik deze laatste 2 dagen aangeslagen ben over het veranderende contact met mijn kinderen en kleinkinderen.( aanleiding het opruimen van foto’s en speelgoed , waar niet meer mee gespeeld wordt)
Het lijkt of zij ook bij het verleden horen en geen groot deel meer gaan uitmaken van de toekomst.
Wat ik met mijn partner heb, lijk ik ook bij een van de kinderen nu tegen te komen.
Mijn gevoel over de situatie klopt niet hoe zij het zien of ik begrijp ze niet.
Ik raak er van in de war. Wat zie ik niet goed ?
Mijn wens is een toekomst, die met plezier en ongedwongenheid met hen wil beleven.
Petra,
De oefening geeft idd ruimte aan de toekomst, iets wat je nog niet weet.
We zien heel vaak dat mensen loslaten lastig vinden omdat het ruimte geeft aan leegte in je leven.
De leegte die jij hier nu VOOR jou ziet liggen.
Stap voor stap mag jij doorheen jouw innerlijke reis dat pad invulling geven.
Het grootste deel van je leven de rug toekeren betekent niet dat het er niet meer mag zijn. Je moet het niet uitgummen alsof het niks is geweest.
Dat jouw kinderen en kleinkinderen ook bij dat verleden horen is een feit, zonder dat verleden zouden ze er nooit geweest zijn. Maar ook daar … zal je zien dat ieder op zijn manier toch ook een plek krijgt op dat toekomstpad. De één wellicht al wat meer dan de ander. Als ik hier nu voor mezelf kijk, dan zie en hoor ik mijn oudste zoon ook niet veel. Alleen als ik dat contact opzoek. Ik had het ook liever anders gezien, maar ik heb geaccepteerd dat hij anders is. Hij is mijn zoon en ik hou zielsveel van hem, alleen is hij maar weinig te zien op het pad dat ik nu bewandel.
Bij jou zou het eventueel ook kunnen dat wanneer ze zien dat jij jouw leven weer op de rit hebt en de rouw alle ruimte hebt gegeven dat dit spontaan zal herstellen. We zien echt heel vaak dat kinderen vluchten van rouw omdat ze niet goed weten hoe ze ermee moeten omgaan.
Wat je in jouw laatste zinnen vertelt, kan ik niet echt feedback over geven omdat ik de kern niet weet. Maar wel begrijpelijk dat het jou in de war brengt als je merkt dat je niet begrepen wordt, of je afvraagt als je kind jou niet begrijpt.
Waarom stel jij je de vraag “Wat zie ik niet goed?”
Kan het ook andersom “Wat ziet mijn kind niet goed?” Of wat wil mijn kind niet zien?
Ik hoop dat jouw wens een waardevolle invulling mag krijgen …
Ik heb nu de 5 webinars gevolgd van de 5 fases van rouwen. Het is wel heel duidelijk dat ik nog steeds balanceer tussen de verschillende fases. Ergens is er al aanvaarding maar er is ook woede, marchanderen,….Vandaag heb ik een hele moeilijke dag, die is vannacht begonnen met weinig slaap, veel gepieker en verdriet. Zo diep dat ik vandaag niet in staat ben om te gaan werken en mij ziek heb gemeld. Ik voel dat ik hier even door moet en op de rem moet gaan staan, dit verdriet moet toelaten en me dan niet schuldig moet voelen omdat ik me ziek meld. Ik onderzoek waar de woede en pijn mee te maken heeft. Ik weet en voel dat de huidige situatie mij heel veel stress geeft omdat ik er geen controle over heb. Mijn ex weigert communicatie, er moet vanalles geregeld worden rond het appartement, rond openstaande schulden van hem naar mij toe maar hij weigert communicatie. Zijn spullen staan hier ook nog op “zijn kamertje”. Hij heeft zogenaamd geen tijd om hier om te komen. Ik wil dat alles geregeld is zodat ik verder kan, alles kan afronden maar daar denkt hij blijkbaar anders over. Het zegt ook veel over hem, hij was tijdens onze relatie al niet oplossingsgericht, laat staan dat hij dat nu wel is. Ik heb dit niet onder controle (zijn proces, zijn denken) en dat vind ik lastig. Ik ontving vandaag een mail van de notaris dat mijn ex niet akkoord gaat met zijn voorstel en nu geen tijd heeft om samen te zitten. Pas eind juli heeft mijn ex hier ruimte voor. Pffff…dat lijkt mij nu een eeuwigheid.
Ik besef dat ik daar weinig kan aan doen maar wel iets kan doen met hoe ik hiermee omga. En dat is nu juist het moeilijke, dat lijkt me niet te lukken. Ik voel zoveel woede naar hem toe om wat hij me aandeed en aandoet. Tegelijkertijd voedt dit het besef dat ik zo blij ben om van hem verlost te zijn. Ik ben heel tevreden over mezelf dat ik deze relatie intussen 3 1/2 maanden geleden beëindigd heb. Met zo een man wil ik niet samenleven. Is dat dan aanvaarding? Ik kan genieten van kleine dingen, maak plannen, voel me goed op mijn werk, heb vele vrienden en familie die me steunen, waar ik fijne momenten mee beleef, voel me niet alleen of eenzaam….integendeel. Tijdens mijn relatie met hem had ik regelmatig last van paniekaanvallen, die zijn volledig weg. Dat zegt voor mij ook veel.
En toch…de woede is er nog wat betekent dat ik nog aan het rouwen ben, niet dat dit erg is maar het is wel lastig en confronterend. Deze webinars doen me beseffen dat het normaal is dat ik balanceer maar toch….
Katrien, het is idd zo dat je heen en weer beweegt door alle fases heen. Je zal merken dat er onderweg ‘fases afvallen’, maar er zal wel beweging blijven als het goed is.
Zolang je dus balanceert doorheen de fases, is dat een goed teken. Rouwen is een werkwoord waar beweging in mag liggen, daarmee bedoel ik dat je alert mag zijn dat je niet stagneert in 1 bepaalde fase.
De kans tot stagneren is nihil als je aan de slag blijft met de methode.
Ik las net tijdens het koken ook jouw tekst in de groep, maar zal vandaag geen tijd meer hebben om daar te reageren. Maar ik dacht meteen “dat is duidelijk dat zij in het marchanderen zit”.
Wat moedig van jou dat je jezelf toestaat om te rouwen Katrien!
Het gaat jou veel meer brengen wanneer je je nu even er helemaal doorheen laat zakken, dan wanneer je doordoet en je sterk probeert te houden. Er dwars doorheen is pittig maar wel de kortste pijn.
Onmacht is heel zwaar om te dragen. Ik schreef er onlangs een blog over. Heb je die gelezen? https://vanuitverbindingnaarkracht.com/blog/ik-voel-me-machteloos/
Aanvaarding is dat je kunt accepteren dat jouw toekomst verder gaat zonder hem, met wat je schrijft lijkt het er wel op.
Je kan dus het gevoel hebben dat je deze fase al hebt afgerond, maar dat wil niet zeggen dat de 4 andere daarmee ook al ‘klaar’ zijn. Soms denken mensen dat, omdat aanvaarding de laatste fase is denken ze dat ze erdoor zijn, maar de fases lopen dus niet volgens het ‘boekje’.
Bijzonder dat die paniekaanvallen weg zijn zeg, amai dat is overduidelijk dat dit de juiste beslissing was Katrien. Ik hoop voor jou dat je snel meer duidelijkheid krijgt, want hij kan het toch niet op de lange baan blijven schuiven hé. Wat zegt jouw notaris of advocaat hiervan?
Wees lief en mild voor jezelf Katrien, je mag ‘trots’ zijn op jezelf dat je nu even thuis bent. Het is een hele stap om toe te geven aan het proces! Dus dat heb je toch maar ‘goed’ gedaan. Klinkt dubbel, maar je snapt wel wat ik bedoel.
Draag zorg voor jezelf.
Van hart tot hart,
Veerle
ik merk dat ik al best wel ver sta in het aanvaarden van wat is geweest. het is nu bijna 1 jaar geleden dat alle puzzelstukjes in elkaar pasten en ik moest beseffen dat onze relatie aan een einde gekomen was.
ik heb de oefening zonder moeite kunnen doen en heb inderdaad gekeken naar mijn toekomst : ik verhuis binnen enkele maanden naar mijn nieuwe woning die dan klaar zal zijn. ik hoop dat deze gloednieuwe woning mij een confortabel gevoel geeft om op een gloednieuw pad verder te kunnen.
ik heb ook zeer veel steun aan mijn familie, ze hebben mij van in het begin opgevangen. ik had nooit verwacht dat ik zo open over mijn gevoel en emoties kon praten. fijn om te voelen dat dit OK is voor vele mensen die mij omringen. diegene die er meer moetie mee hebben, zie ik intussen ook veel minder.
ik herken een stukje van mezelf in het verhaal van Wilma; als ik ergens voor kies, doe ik het ook met volle overtuiging en de nodige energie. naast mijn persoonlijk traject met een therapeute, merk ik dat deze modules mij doen inzien dat ik eigenlijk wel goed bezig ben. sommige vrienden zeggen het mij ook wel, ik merk dat ik het soms moeilijk heb om het te geloven. maar met de webinars staat het er zwart op wit en dit bevestigt voor mij inderdaad dat ik al goed bezig ben.
ik ben wel blij met mezelf, al zeg ik het zelf.
af en toe denk ik wel aan wat ik niet meer zal beleven met hem, maar ik zelf ook altijd “zeg nooit nooit”.
het universum heeft misschien ergens wel voor ons beiden een tweede hoofdstuk aan ons verhaal klaar staan. ik ben bereid daar op dat moment in te lezen.
intussen doe ik verder met mijn eigen nieuwe hoofdstuk, dat hopelijk ook een mooi verhaald kan worden.
Fijn dat je zo mooie vooruitzichten hebt Annick, er zijn maar weinig mensen die een nieuwbouw van zichzelf hebben na een scheiding, dus daar mag je best wel trots op zijn op jouw eigen stek. Een nieuwe start op jouw eigen plek.
Goed dat er puzzelstukjes gevallen zijn waardoor je kunt zien dat jullie relatie aan zijn einde gekomen was…
Dit is een belangrijk onderdeel van het rouwproces.
Goed dat je jouw emoties opentrekt, delen is helen zeg ik altijd. Dus dat doe je goed.
Heel fijn dat je webinars jou ook de bevestiging geven, voor velen zit de kracht ook in herhaling en in bevestiging. De herkenning geeft jou een boost in je zelfvertouwen, waardoor je weer stappen zet in je innerlijke reis.
Ik heb ook de oefening aan de eettafel gedaan dat ik op de plek ging zitten waar mijn ex man altijd zat. Niet emotioneel maar ik merk wel dat ik er niet graag zit. En toen plopte de herinnering op dat ik niet graag op mijn moeders stoel in de woonkamer zat. Ik noemde dat haar troon, want we mochten er nooit zitten als zij er was. Als ik daar op zat als zij er niet was, dacht ik dat ik haar zou worden, dat ze me zou overnemen, dat ik net als haar zou worden. Ik zat daar dus niet graag
Whaw dat is wel bijzonder dat door dit te doen die herinnering plots weer naar boven kwam.
Best wel interessante informatie over “de troon”.
Info die jou van pas zal komen als je aan de module hechting begint.
Net deze module bekeken. Ik besef dat ik mijn rouw periode heb gehad. Vorig jaar juni kwam voor mij de genadeklap, een maand later maakte ik de beslissing om te scheiden. Ik besef dat ik veel geluk heb gehad dat ik in die periode door mijn vader en zijn vrouw ben opgevangen. De hele maand juni en juli heb ik daar gewoond, daarna in de weken dat mijn ex man in ons huis zat. Afgelopen februari ben ik overgegaan naar “ons” huis en is mijn ex man vertrokken. Door alle gesprekken die ik met mijn vader heb gehad en met meest dierbare vriendinnen, ben ik toen al volop in de rouw gegaan. Ik kijk hier met dankbaarheid op terug, dat ik deze mensen in mijn leven heb.
Ik geniet van mijn leven, voel met soms wel wat alleen maar nooit eenzaam. Ik ben actiever dan ooit in huis, in de tuin, omdat er niemand is die me op de huid zit of bv de pan wel goed op het vuur staat, of niet beide laden van de vaatwasser open staan, of ik mijn schoenen wel uit heb in huis, of ik geen dingen beschadig enz. En ik doe het niet om onrust weg te krijgen. Ik kan nu gewoon helemaal mezelf zijn! Wel heb ik eerst moet een tijdje moeten resetten van alle regels samen met mijn jongste zoon die nog bij mij woont. En dan heb ik het alleen nog maar over de regels, er speelde nog zoveel meer
Begin dit jaar heb ik korte tijd een relatie gehad, maar toen hij het uitmaakte besefte ik later dat niet alleen hij maar dat ik ook een “probleem” heb. Toen ben ik me gaan verdiepen in codependentie , hier herkende ik met zo erg in! En ‘toevallig’ kwam ik een bericht op Instagram tegen van Veerle over een webinar die die dag een kwartier later zou starten. Wat ben ik blij dat ik dat tegenkwam. Ik ga er altijd vol voor als ik ergens voor kies, een vloek en een zegen ;- maar ik doe het best goed vind ik zelf in etappes en niet alles achter elkaar.
Voor nu kan ik zeggen : ik ben mezelf weer, ik ben de persoon die ik hoor te zijn. Dat maakte me eerst nog wel eens verdrietig dat ik dus zolang mezelf niet ben geweest. Ik slaap beter, mij gewicht is weer normaal, mijn zenuwstelsel is weer wat tot rust gekomen. Ga binnenkort met de volgende module aan de slag
Wat goed dat je jezelf toen al hebt toegestaan om te rouwen en om jouw emoties er te laten zijn.
Een opvangnet is heel belangrijk daarin, dus fijn dat dat er was voor jou.
Super dat je reeds kunt genieten van wat er nu al is en dat je niet bang bent om alleen te zijn.
Begrijpelijk dat het eenzame gevoel er soms wel is, uiteindelijk is het gewoon veel fijner om je leven te kunnen delen met 2.
(Met de voorwaarde dat het dan wel een gezonde relatie is)
Het moet heftig zijn geweest om zo in controledwang te leven, kan me voorstellen dat dit nu wel als een verademing aanvoelt voor jou. Logisch ook dat je eerst moet resetten, dat is niet op 1 2 3 uit je systeem.
Een hele sterke zelfreflectie wat je doorzien hebt Wilma na die recente relatiebreuk.
Het heeft jou duidelijk inzichten gegeven die nu zullen zorgen voor jouw verdere groei in jouw proces.
Niets is toeval zeg ik altijd, maar zo voel jij het ook al aan want je schreef het niet voor niets tussen haakjes.
Het is een mooie eigenschap dat je er vol voor gaat, alleen ook hier belangrijk om je grenzen te voelen.
Maar ik heb niet de indruk dat je er in een 5de versnelling doorgaat, dus dat doe je goed.
Stap voor stap zoals je zegt is belangrijk.
Fijn dat je voelt dat je jezelf weer kunt zijn, anderzijds wel confronterend om te zien en te voelen dat je dat zolang niet bent geweest … ook dat verdriet mag er zijn en mag de ruimte krijgen.
Goed bezig Wilma!
Ik wens jou veel succes met de volgende stappen in de training.
Dank je Veerle dit had ik echt nodig, blij dat je me even terugbrengt. Dingen lukken beter en beter opnieuw blij dat ik me heb ingeschreven dit zijn de momenten waar ik dankbaar voor ben. Geloof in een sterk individualistische aanpak. Het gevoel dat ik soms zo gemeend hard van stappel ga ik mezelf onbewust een stukje verlies en van me hoofdpad afwijk. Dagelijks rollen de tranen langs me wangen te pas en ten onpas maar t is echt ok. De manier worden deze tranen komen zijn precies zuiverder. Een deel van me die voor de eerste keer zover ik me kan herinneren gehoord wordt.
Ongelooflijk wat ik de laatste maanden meemaak ik ben zo dankbaar… en ook mezelf dat ik deze keer wel initiatief neem om het mezelf toe te laten…
Tim, het is de waarheid! Soms is het niet altijd wat “we denken” wat “we nodig hebben” om te groeien, maar in deze situatie voelt dit voor jou dus wel zo.
Een blik vanuit de meta positie.
Het hard van stapel gaan is ook een conditionering wellicht van vroeger.
Voel maar waar dat vandaan komt.
Je bent hier om te delen en te verbinden tijdens jouw innerlijke reis, wij zijn er om jou af en toe eens bij te sturen wanneer je van het pad wat jou te doen staat afwijkt.
Tranen wassen onze ziel, wanneer ze vloeien vanuit innerlijk werk, zorgen ze ook voor “zuivering”.
Ook jij bent het waard om gehoord en gezien te worden!
Sterkte verder met de training en jouw pad.
Het universum is met je.
K.R.A.C.H.T.-groet,
Veerle
Dag Veerle, je zou hier nog een extra opleiding volgen om nog extra handvaten te kunnen aanbieden aan je kracht leden.
Zouden hier concrete bruikbare elementen naar boven gekomen zijn.
Ik zit hardnekkig vast in de aanvaardingsfase, deze geef ik alle tijd en ruimte en wil deze in zoveel mogelijkheid hoeken uitdiepen en stapje per stapje verder gaan. Hoewel iedere fase belangrijk is lijkt het me persoonlijk zaak hier bij de les te blijven gezien er nu en dag al wat goeie dagen zijn en ik a) niet in oude patronen wil vervallen b) de nieuwe aangeleerde of getransformeerde elementen zijn flow moeten ( blijven ) vinden c) ik er deze voormezelf bewuster en intensiever mee omga.
Vermoedelijk wil jij nu even te snel Tim … als ik jouw verhaal volg en weet in welke situatie jullie nu zitten dan is fase 5 “aanvaarden” nog helemaal niet aan de orde.
Vaak kunnen mensen daar pas in zakken als al het geregel ook achter de rug is.
Dus denk niet dat je mag zeggen dat je “vast” zit.
Zowieso groei je verder doorheen de volledige methode en zal je ontdekken dat je onbewust eigenlijk doorheen alle modules ook met de fases bezig bent .
Zo gaf iemand ooit aan dat de module toekomst haar geholpen heeft om echt die fase van aanvaarden te kunnen voelen en voor zichzelf te kunnen afvinken.
Vertrouw op het proces Tim.
Wat een mooi verhaal van het touwtrekken. Inderdaad loslaten is het sleutelwoord in vele situaties. Niet altijd makkelijk, maar oefening baart kunst 🙂 De oefening op de tijdlijn vond ik heel gemakkelijk, ik stond in de keuken en had me instinctief al naar de laptop gedraaid, zodra je zei kwartslag draaien stond ik naar mijn mooie living die verder doorloopt, als ik me niet anders had klaar gezet dan had ik als toekomst naar mijn keukenkast gestaan en dat was een veel korter pad 🙂 ik vond het toch straf dat ik dat vanzelf deed. Gisteren met de coach oefening stond ik gewoon met mijn gezicht naar de laptop. Toen ik met mijn rug naar het verleden met open hart. Ik dacht net vandaag (letterlijk) zet ik de eerste stap naar een nieuwe toekomst. Dadelijk om 15U30 moet ik naar de notaris en ik had al voor mezelf uitgemaakt dat het vandaag het sluiten van mij boek en mijn verleden is. Dus vandaag open ik een nieuw boek. Geen hoofdstuk want ik ben heel hard aan het werken om de beste versie van mezelf te worden en dat verdient een boek. Ik vond de oefening niet moeilijk, voelde nergens in mijn lichaam ongemak. Ik denk dat ik al een heel stuk zit in de fase acceptatie. IK BEN NIET MEER IN CONFRONTATIE MET MIJN NEDERLAAG MAAR IN ACCEPTATIE MET MIJN TOEKOMST!!!!
Eerst nog even zeggen dat je super goed bezig bent Nathalie. Heel fijn om te zien dat je zo consequent met de methode verder doet.
Wat een fijne ervaring dat je dus onbewust de juiste “draai” maakte in de oefening.
Heel krachtig van je dat je het bezoek aan de notaris linkt aan het openen van een nieuw boek.
Haha, idd jij verdient een heel boek op zich en niet alleen een nieuw hoofdstuk Nathalie.
Je bent super goed onderweg in je proces.
Daar mag je trots op zijn.
Dankjewel Veerle. Het is ook een geweldige methode. Ongelooflijk wat ik opceen maand tijd bereikt heb. Vanuit mijn diepe dal geklommen op weg naar een mooie toekomst. Dankzij jou en iedereen uit de groep dat geeft echt zoveel steun en hulp. En als ik de schrijnende verhalen lees in het cafe dan wil ik zo graag helpen.
Ik voel hun pijn. Ik hoop dat ze zich allemaal inschrijven voor de KRACHT methode. Jij doet dzt heel goed. Dikkedankjewel.
Dank je wel voor dit mooie compliment, dat doet me deugd Nathalie.
Je kunt met de K.R.A.C.H.T.-methode op korte tijd idd heel mooie resultaten bereiken als je er consequent mee aan de slag gaat, zoals jij nu gedaan hebt de voorbije maand.
Wat je zegt over de groep is ook heel waar, want zonder verbinding kan je dat niet.
Dat is waarin deze methode zicht onderscheid tov een uurtje naar de psycholoog gaan, je voelt je verbonden, er is 24/7 “iets” waar je terecht kunt. Daardoor wordt het een deel van je leven en zo kan je transformatie bereiken, door in beweging te blijven.
En ja, ik snap 100% wat je bedoelt wanneer je de verhalen leest in het Online Scheidingscafé. Ik heb dat ook, zou die mensen zo graag willen helpen, maar ik heb geleerd dat niet iedereen geholpen wil worden. Ik zie mensen waarmee ik een jaar geleden al in gesprek ben geweest die nu nog altijd in hetzelfde hangen, zo zonde. Maar ja, als ik dan weer met mijn K.R.A.C.H.T.-methode afkom dan klinkt dat verkoperig, alhoewel ik zo niet ben, ik wil écht helpen. Om die reden ben ik jullie allemaal ook dankbaar, ik vind het heel fijn om te zien dat vele K.R.A.C.H.T.-leden in het Scheidingscafé de training aanbevelen. DANK JE WEL DAARVOOR.
Hoi veerle
Na afgelopen 2 weken waarin in veel stappen heb gemaakt in moeilijke dingen doen waar ik voorheen m’n ex bij nodig had heb ik het nu allemaal zelf gedaan.
Ook geen behoefte om contact te zoeken met hem.
Wel kreeg ik vorige week door m’n val van de trap een lichte hersenschudding ( eigenlijk mag ik niet op m’n tel maar wou toch dit delen)
Normaal had ik hem verteld van m’n hersenschudding, maar had ik geen behoefte aan.
Omdat ik niet op m’n tel mocht en weinig mocht doen kwam ik heel dicht bij mezelf en m’n gevoel.
Ik heb nagedacht over de afgelopen 15 mnd
En voelde boosheid over zijn gelieg en gelieg.
Vandaag ging ik de webinar kijken van aanvaarden.
En ik merk dat met dit proces bezig ben.
De oefening om een stap te zetten naar de toekomst maakte veel verdriet los.
Verdriet om wat was ,en niet meer terugkomt
Verdriet dat ik zonder hem verder ga.
Het heeft weer een flink deel van de ui afgepeld.
Whaw Sandra! Wat een persoonlijke groei lees ik hier.
Gelukkig heb je “maar” een hersenschudding, maar zoals je weet zeg ik altijd.
Het universum geeft ons wat we nodig hebben en dat is idd niet altijd wat we willen.
Want wie wil nu in bed belanden met een hersenschudding.
Maar wat een inzichten kreeg je hier door.
Geen behoefte meer om dat met hem te delen.
Je bent door dit gebeuren verplicht om stil te staan en te doorvoelen.
Hoe mooi is het niet dat je jezelf daar de ruimte toe geeft en dat je jouw emoties volledig toelaat.
Sterker nog, je neemt zelfs de moeite om een webinar te bekijken.
Je mag ECHT wel trots zijn op jezelf.
Ook super voor je zelfvertrouwen dat je mocht ervaren dat je het kan.
Dat je hem niet nodig hebt om moeilijke dingen te doen.
Helemaal buiten je comfortzone dus, maar je hebt het wel gedaan.
Goed bezig Sandra!
Voor nu wens ik je een spoedig herstel toe, hopelijk ben je snel weer op de been.
Focus je niet op de tijd.
Dat is iets heel persoonlijk.
Laat dat los …
Je bent zo goed bezig Lieselotte.
Vertrouw op jezelf en op het universum.
Het is nooit te vroeg, het is nooit te laat, alles komt op zijn tijd wanneer jij er klaar voor bent!
Deze oefening was heel heel goed. Ik voel echt dat ik een stap zet naar toekomst. Wel een hele enge stap, wat gaat daar gebeuren, waar gaat het heen. Kan ik vertrouwen in anderen, kan ik weer liefde voelen? Een laagje is er weer af en ik voel me rustiger worden.
Maar… toen je zei dat het wel 2 jaar kan duren werd ik weer heel angstig, ik ben pas 6 maanden op weg… ik snap het, maar het klinkt zo ver weg.
wat bijzonder wat er gebeurde met mij, ik nam automatisch 2 stappen voorruit in de tijdlijn en het liedje Vaarwel verleden ik ga de toekomst in ( Niek en Simon) kwam spo9ntaan in mijn hoofd en ik zong het luidkeels mee.
hierna een enorm gevoel van kracht in mijn lijf.
Whaw Christa wat fijn dat je dit mocht ervaren, en hoe bijzonder dat het mooie bijpassende lied meteen in jouw gedachten kwam. Een cadeautje tijdens deze oefening.
Het luidkeels meezingen heeft het allemaal nog een boost gegeven!
Top dat je die kracht in je lijf mocht voelen.
Dat gevoel is van jou Christa, het is niet weg!
Dit kan niemand jou afnemen.