32. Wat mag er nog uitgesproken worden? / HECHTING
Webinar
32. Wat mag er nog uitgesproken worden? / HECHTING
Visualisatie Helend Kampuur
Q&A Webinar 32
Visualisatie 7 moeders
Deze korte visualisatie geeft jou de kans om zaken in jouw moederlijn te helen.
Het doen van deze oefening zorgt voor een vredig gevoel.
Een dankbaar gevoel.
Dat gevoel had ik ook, dat gevoel van diep geluk toen ik in de bergen van Nepal even mocht uitrusten op een bankje
tussen deze 2 vrouwen. De blik van die éne oude vrouw gaf me zo’n bijzonder gevoel, wat je ook ziet aan mijn glimlach trouwens.
Dat gevoel kan je ook creëren met deze visualisatie.
Laat je bij de reacties hieronder even weten hoe jij dit mocht ervaren? Ik ben benieuwd!
Veel succes ermee!
Twee weken geleden deed ik na het beluisteren van het webinar de visualisatie. Ik ben toen niet verder geraakt dan dat mijn kleine meisje bij me kwam. Het was mijn oma die haar in mijn armen legde. Ze was zo klein, nog een hulpeloze baby. Ze had nood aan knuffels en voeding. Ik heb haar al mijn liefde en zelfs de borst gegeven. De rest van de hele visualisatie heb ik niet gehoord. Ik ben alleen met haar bezig geweest.
Terug bewuster, ben ik hier echt van geschrokken. Ik heb altijd gehoord als kind dat mama liever een jongen had dan een meisje en teleurgesteld was toen ik geboren werd. Nu leek het alsof ik voelde wat deze houding van haar destijds met mij als baby al had gedaan. Ik ‘dacht’ altijd dat de afwijziging er kwam als ze op twaalfjarige leeftijd mij afstond aan mijn vader. Nu voel ik dat dit al veel vroeger was.
Ik ben hier danig van onder de indruk geweest en twee weken weerstand gevoeld om verder te gaan met deze oefening. Vandaag mezelf en de gedachten/angsten hierrond verwoord en mezelf gerustgesteld. Ik heb het webinar opgenieuw gekeken en alle oefeningen in de werkbundel gedaan. En de invulling vooraf was veel erger dan de eigenlijke actie.
Vandaag was dan ook heel anders. Mijn kleine meid was vijf à zes jaar. Ze was er wederom met bomma en zat zo mooi te wiebelen op de boomstam naast haar. Ze zei me dat ze het leuk vond bij bomma want daar mocht ze wiebelen. Bij mama en papa moest ze stil zitten en zwijgen. Je zag ze genieten. Toen mijn vader erbij kwam zat ze op mijn schoot en zakte ze even in. En toch vond ze de moed om tegen hem te zeggen dat hij haar in de steek had gelaten vroeger. Dat hij er niet was om te spelen, dat hij heel vaak aan het werk was, dat hij liever met zijn vrienden dingen deed als hij niet moest werken, en dat hij haar bij mama alleen achter liet, die soms dagen niets tegen haar zei. Ze voelde zich vaak alleen.
Zijn reactie was heel mooi. Terwijl mijn kleine meid op mijn arm zat, omarmde hij ons beiden. De tranen stroomden, ontroering en dankbaarheid. En dan glipte ze tussen ons uit en lachend en kwebbelend liep ze verder. Wat een mooi, lief, vrolijk en moedig kind was ik toch.
Overtuigingen van mijn vader die ik achterliet:
* Eerst werken dan pas spelen. Kom doordoen.
* Moed en zelfopoffering. (Mijn vader was voor mijn geboorte paracommando, dit was zijn motto)
* Je moet hard werken, beetje doorzetten hé meid. Komaan.
* Je moet je dat niet aantrekken. Jij denkt veel te veel na. Dat is toch niet erg. Je overdrijft.
Nu gaan ik de Q&A nog bekijken. Binnenkort wil de oefening dan nog een keertje doen met mijn mama. Deze heb ik al op een vergelijkbare manier vaker gedaan. Ben beneuwd of ook hier nog een verrassing ligt 😉
Hey Anne,
Wat een mooie uitwerking heeft deze visualisatie op jou gehad.
Bijzonder ook dat jouw oma erbij was.
Weet dat er bij zo’n visualisatie geen goed of fout is, alles wat er gebeurt is het juiste.
Heel warm om te lezen dat jij zo innig verbonden was met jouw kleine ik, waardoor je de rest niet meer hoorde.
Ik kan begrijpen dat je even een pauze moment nodig had na deze toch wel ingrijpende ervaring.
Super dat jij als volwassen ik jouw delen die angstig waren hebt toegesproken en vanuit je volwassen ik op het podium toch de moed vond om hiermee verder te doen.
Fijn om te lezen dat jouw invulling blijkbaar zwaarder was dan het ervaren en doen zelf.
Heb je toch maar mooi gedaan!
Hoe je het omschrijft zie ik meteen die speelse Ann naast haar bomma wiebelen met haar benen.
Genietend van wat bij mama en papa niet hoorde.
Begrijpelijk dat je dus eerst voelde dat ze even in zakte bij jou toen ze haar vader zag.
Kippenvel bij de woorden die jouw moedige kleine Ann heeft uitgesproken .
Echt whaw!
Ontroerend hoe warm je ook zijn reactie mocht ervaren. En ja, hoe mooi dat die kleine erna een tijdje vanaf springt en weer gaat spelen.
Fijn om van jezelf te zien, wat een vrolijk kind je was.
De overtuigingen die je mocht acherlaten in het bos spreken dan ook boekdelen.
Echt om trots op te zijn hoe je in deze oefening gegaan bent.
Hoe je jezelf de ruimte hebt gegeven om te voelen en los te laten.
Bedankt om jouw ervaring met ons te delen Ann.
Ikzelf ben ook benieuwd hoe het zal zijn als je deze visualisatie herhaalt met je mama op de boomstam.
Hou ons op de hoogte
Ik heb deze webinar gevolgd. Ik weet nog wel het een en ander van vroeger. De visualisatie van het helend kampvuur was mooi en rustig. Ik weet wie de kleine Lieselotje (zoals mijn moeder mij noemde) is. Het is een meisje dat de liefde zoekt, die graag bij je zit, rustig, aandacht, veiligheid zoekt.
Die veiligheid is ze in de jaren erna kwijt geraakt. Vanaf mijn tienerjaren ben ik steeds meer een van de 7 kids geworden. er was meer aandacht aan het grote gezin dan aan de kinderen persoonlijk. In de kerk waarin we zaten gaven ze me vaak het gevoel dat ik niet goed genoeg was (niet een goede christen, te weinig in de bijbel gelezen, te weinig me laten zien in die groep christenen) Ik was verlegen dus vond het lastig om ‘aanwezig’ te moeten zijn.
Ergens in die jaren erna ben ik verstoten door die kerk (omdat ik een vriendje had, dat was niet gewenst voor ‘je huwelijk’) en ook door mijn ouders. De beetje veilige plek was totaal weg.
Het kleine meisje kwam in de grote boze wereld die ze niet kende (de kerk was soort een sektarisch gesloten gemeenschap) ik was bijvoorbeeld nog nooit naar de bioscoop geweest.
Ik ben zelf sterker geworden door die tijd, maar het laat een litteken achter, en dus steeds in relaties zoekend naar veiligheid en geborgenheid, en vaak te veel (pleasen)
De band met mijn ouders is gelukkig helemaal hersteld, maar de littekens blijven denk ik altijd. Ik heb ze geaccepteerd, ze mogen er zijn…
Het litteken van verstoten zijn bij mijn ex (volledig onbegrijpelijk en plotseling, net 3 mnd getrouwd en een huis gekocht) is nog vers. Het gloeit nog rood, maar ook die mag er zijn. Het hoort nu ook bij mij, ik wordt ook sterker hierdoor al doet het soms pijn. De ui moet nog steeds verder afgepeld worden, elke dag een stukje…
Heel fijn om te zien Lieselotte dat je jezelf ook de ruimte gaf om ons nieuwe webinar ook te volgen.
Fijn dat je de visualisatie als rustig hebt mogen ervaren.
Ontroerend hoe je het omschrijft wie die kleine Lieselotje is …
Jammer om te lezen dat ze daarna een stukje van haar ware zelf is kwijtgeraakt.
Zoveel oordeel over je zijn dat hakt erin.
Duidelijk dat ze dus niet zagen wat er bij jou aan de oorsprong lag.
De verlegenheid werd niet gezien …
Het moet verschrikkelijk voor je geweest zijn om in je puberteit verstoten te worden, en dan nog wel omdat je liefde voelde.
Begrijpelijk dat die tijd jou veel geleerd heeft maar dat het wel een litteken achterliet.
Een litteken die er mag zijn.
Ikzelf zeg altijd “door de barsten schijnt het licht naar binnen” , jouw licht.
Weet dat je bewust zijn van die oude patronen de 1ste stap is naar verandering.
Ontzettend waardevol dat de band met je ouders is hersteld …
Ook zij hebben hun “hechting”.
Wat je meegemaakt hebt met je ex heeft duidelijk dat welgekende litteken opengereten. Weet dat het normaal is dat een open litteken zich niet zomaar vanzelf hersteld.
Sterk van jou dat je het kunt accepteren, dat het deel is van jou.
Uiteraard doet het pijn, maar lieve Lieselotte, jouw ui krijgt nu alle aandacht, laagje per laagje.
Stap voor stap.
Liefs,
Veerle
Ergens zie je dat je dus wel “een rol” op jou hebt genomen door extra braaf te zijn.
Waardoor je dus onbewust een aantal overlevingsstrategieën in je rugzak hebt gestopt.
Fijn dat jouw mama jouw bondgenoot was!
Wel confronterend voor je om er nu bij stil te staan dat je in jouw jeugd wel veel alleen bent geweest.
Wellicht is dat ook iets wat je nog zou kunnen uitspreken tijdens de visualisatie.
TIP: doe de visualisatie op een ochtend en al zittend op een stoel, de kans is dan veel kleiner dat je in slaap valt.
Sowieso neemt je onderbewustzijn zeker het nodige op, maar toch is het veel intenser als je het wel bewust meemaakt.
Veel succes met het werkboekje Nathalie!
Bedankt om jouw ervaring te delen.
Ik weet niet meer veel van vroeger. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 10 was mijn mama huilde veel. Papa had de hele tijd andere vrouwen. Met mijn mama kon ik met mijn emoties terecht papa werkte altijd had nooit tijd voor ons. Ik ben kind geweest. Wel een makkelijk kind mijn broer was heel stout dus ik was extra braaf ze hadden al problemen genoeg met hem. Mijn bondgenoot was mijn mama ze was mijn beste vriendin ik kon met alles bij haar terecht. Maar in mijn jeugdjaren zat ik op internaat zij was buschauffeur en had veel gebroken diensten en een vriend waar ze stapelverliefd op was. Dus mijn jeugdjaren ben ik wel veel alleen geweest. Ik had veel vrienden misschien toen al vluchtgedrag? Ik was niet graag alleen. Ik draag geen lasten van mijn familie op mijn schouders. Ik heb de visualisatie gedaan ik denk dat ik in slaap ben gevallen want ik weet niks.. 🙂 ik heb dat de laatste tijd altijd ook met mediteren ik val in slaap. Maar mijn onderbewust zijn zal het nodige wel opnemen. Ik blijf het proberen. Dankjewel voor dit fijne webinar. Ik ga aan het werkboekje beginnen.