De woorden van Nele kwamen binnen.
Ik voelde haar helemaal, want ooit zat ik daar ook.
In die eeuwige twijfel met een hoofd vol belemmerende overtuigingen waarom ik het niet moest doen.
* De oudste 2 uit mijn 1ste huwelijk hadden het al een keer meegemaakt.
* Wat gaan de mensen zeggen: “Die is nu 2 keer gescheiden.”
* Ik kan mijn ouders dit toch geen 2de keer aandoen?
Enz. enz. Ik was dus vooral bezig met de ander, maar niet met mezelf.
Ook Nele vervolgde:
“Jaren ben ik op zoek geweest naar manieren om ons huwelijk te verbeteren. Helaas waren gesprekken hierover niet mogelijk en naar een relatietherapeut gaan wilde hij al helemaal niet.
Ik kon hem niet veranderen, dus heb ik mezelf maar aangepast.
Mijn verwachtingen heb ik bijgesteld en desondanks alles heb ik steeds mijn best gedaan om de sfeer thuis goed te houden.”
Deze week sprak ik ook met Silke.
“Ik voelde me heel alleen in mijn gezin. Op het werk legde ik de lat heel hoog om maar niet te voelen wat er thuis verkeerd zat. In 2022 kreeg ik een burn out. Heel confronterend om te zien dat ook dan ik er alleen voor stond. Ik deed alles in het gezin, maar toen trok mijn lichaam het niet meer … pas toen zag ik dat het niet normaal was.
Tijdens de therapie die ik toen volgde ontdekte ik hoeveel jaren ik al aan het pleasen was!”
Beide vrouwen zochten jaren naar tal van oplossingen.
Hebben zichzelf zo aangepast om het toch maar te laten functioneren dat ze zichzelf onderweg verloren zijn.
Ze waren zeer creatief in het “marchanderen”.
“Misschien kunnen we het tuinhuis verbouwen om elkaar wat meer rust en ruimte te geven, als de kinderen maar ‘in het gezin’ kunnen blijven.”
“Dan ga ik maar alleen naar de relatietherapeut, misschien leer ik daar wel tools hoe ik me nog meer kan aanpassen zodat ons relatie toch nog kan werken.”
Dit dus.
Over het proces dat eraan voorafgaat.
Je moest eens weten hoeveel overlevingsstrategieën daar gehanteerd worden.
Je moest eens weten hoe hartverscheurend het kan zijn …
om zélf de knoop door te hakken.
Scheiden is rouwen.
Ook aan ‘de andere kant’.
Als rouwtherapeut (die persoonlijk beide kanten heeft meegemaakt) ben ik de laatste die verdriet in de weegschaal wil leggen, want dat heeft totaal geen zin.
Elk verhaal is anders en ieder persoon is uniek.
En ja, er zijn idd verhalen waar de ethiek volledig weg is en van de éne dag op de andere het gezin zonder woorden in de steek wordt gelaten. Maar over ‘die stap’ gaat het hier nu niet.
Het gaat wel over de mensen die jaren ongelukkig waren in een ongezonde situatie en die de moed maar niet vonden om dé stap te zetten.
Daarom wil ik ‘de andere kant’ liefdevolle aandacht geven.
Want ook dit taboe mag de wereld uit.
“Dat je niet rouwt als je er zélf voor gekozen hebt.”
Aub zeg!?
Ook ik kreeg destijds na mijn 2de scheiding de volgende woorden naar mijn hoofd geslingerd.
“Waarom huil jij, je hebt er toch zelf voor gekozen.”
Deze week ontstond er een pijnlijke discussie hierover in 1 van mijn Facebookgroepen.
Er was iemand die zich het volgende afvroeg in de groep “Scheiden is Rouwen”.
“Ik lees hier vooral verhalen over mensen die verlaten zijn, maar zijn er ook mensen die zelf de stap hebben gezet die zich ook herkennen in het verdriet en het falen? Het oneindige denken, je verscheurd voelen … Soms krijg ik beetje het gevoel dat de partij die de stekker eruit trok geen lijden zou mogen voelen.”
Gelukkig kreeg ze veel waardevolle reacties van mensen die met haar deelden dat je inderdaad ook rouwt aan de andere kant.
Er zaten ook een paar pittige reacties tussen van iemand die dit totaal niet begrijpt.
Een duidelijke reactie vanuit eigen pijn.
Uiteraard mag iederen zijn gevoel en mening delen, als het maar respectvol blijft.
Wat me vooral opviel is hoe voorzichtig mensen zijn als ze zelf de stap hebben gezet om er iets over te delen … bang voor het oordeel.
Dus ja, die verhalen zijn er, maar ik zie dat ze minder gedeeld worden.
Net daarom schreef ik deze brief vandaag.
Omdat jouw verdriet er ook mag zijn.
Omdat jouw verhaal ook gehoord mag worden.
Omdat scheiden rouwen is.
Ook aan de andere kant.
Ondertussen zijn er ook heel wat mensen in mijn K.R.A.C.H.T.-methode© die zélf de knoop doorhakten.
Ze willen bewust rouwen.
Ze willen weten waarom ze zo lang in een ongezonde relatie bleven, want dat heeft helemaal niks met naïef zijn te maken.
Ze willen onderzoeken wat er aan de bron ligt, waarom er een ‘rode draad’ in hun leven zit.
Ze willen zichzelf (her)ontdekken.
Ze willen goed het verschil kunnen voelen tussen een gezonde en een ongezonde relatie.
Om van daaruit een andere energie uit te stralen.
Want …
Wat je uitstraalt, trek je aan.
Wil je graag meer weten over mijn methodiek?
Dan nodig ik je uit om mijn gratis online masterclass te volgen.
Ik neem je heel graag mee doorheen de 3 must do’s die je nodig hebt om weer gelukkig(er) te kunnen worden na je scheiding/relatiebreuk.
Stap voor stap doorloop ik het hele proces, zodat je een duidelijk zicht hebt op wat jou te doen staat.
Reserveer 2 uur tijd in jouw agenda.
Ik hou niet van half werk en het is fijn als je tot op het einde kunt deelnemen.
Ben jij erbij? Meld je hier aan.
