Over de secundaire rouw die plots weer heel erg op je bord kan komen.
Het leven van je ex gaat verder.
Jij worstelt nog steeds met de scheiding.
Ook je kinderen zien en voelen dat.
Het is logisch dat een kind daar last van heeft.
Het is normaal dat een kind beide ouders gelukkig wilt zien.
Het is logisch dat een kind niet snapt waarom je het moeilijk hebt om haar moeder te zien.
Want jullie waren toch ooit een koppel?
Jullie zijn toch haar mama én papa?
W. worstelt met zijn rouwproces.
Hij zit met heel veel vragen in zijn hoofd.
“Wat als je kind liever bij de andere ouder is.”
Over het “waarom ze is weggegaan”.
“Was ik dan zo slecht, dat ze ons gezin zomaar kon achterlaten?”
Maar we zien hier ook “het ego” dat spreekt.
Je partner die weggaat.
Je ex die gewoon doorgaat met zijn/haar leven.
Je ex die trouwt met een ander.
Dat doet wat met je.
Daar wordt vaak een innerlijke oude pijn geraakt.
Afwijzing.
Niet goed genoeg. Dat laatste kan je ook voelen wanneer je merkt dat je kind het leuker vindt bij de ander.
Jouw brein legt daar de link “als de ander leuker is, dan ben ik niet leuk, dus niet goed genoeg”.
Voel maar even door hier … herken jij dat gevoel van vroeger?
Misschien waren er vroeger wel vriendjes of vriendinnetjes die jou eens afgewezen hebben om dat de ander
leuker was? Mischien heb jij je wel eens uitgesloten gevoeld terwijl je zag dat de andere vrolijk verder speelden.
Misschien was het wel iets anders waardoor jij toen dat gevoel van ‘niet goed genoeg’ hebt gewaar geworden.
Ik nodig je uit om hier echt een moment van zelfrelfectie op te nemen, zodat je kunt voelen waar bij jou dat
innerlijk kind gevoel ontstaan is.
Daarnaast zien we dat W. zichzelf ook in de wachtkamer van zijn eigen leven zet.
Want stel je nu voor dat hij ook eens verder gaat?
Stel je voor dat hij nu ook gelukkig is met een ander?
Ook daar zit hij met een blokkade.
Weerstand.
“Het voelt dan alsof ik mee doe aan ‘iets’ waar ik helemaal niet voor gekozen heb.”
Zo gaat de tijd voorbij.
Doet hij zijn stinkende best om het rouwproces door te gaan.
Ondertussen weet hij heel veel.
Heeft hij ook geleerd om te voelen.
Maar die verbinding tussen hoofd en hart mag nog wat meer ruimte krijgen.
Alle oordelen in zijn hoofd, daar mag nog wat lading vanaf.
Want ongemerkt steekt hij zichzelf continue “in rollen”.
Van slachtoffer: “Waarom heeft ze me achtergelaten?”
Naar dader: “Ik voel mij de boeman als ik aan mijn dochter moet uitleggen,
waarom ik haar moeder liever niet zie.”
HIj mag terug naar zijn volwassen ik.
Hij mag de “stemmetjes” in zijn hoofd liefdevol omarmen.
De pijn en het verdriet toelaten.
Het aandacht geven en doorvoelen.
Er licht op laten schijnen zodat het kan verdwijnen net als de mist.
Hij mag onderzoeken wat hij nodig heeft om “de scheiding”,
een andere betekenis te geven in zijn leven.
Wat wat als je van je scheiding een kans maakt?
Een kans om te helen.
Een kans om bij je ware zelf te komen.
Een kans om al het oordeel los te laten.
Want niets gebeurt zomaar.
Het universum werkt voor ons.
Niet tegen ons.
En ja … ik begrijp dat dit in volle rouw totaal niet zichtbaar is.
Want dat is wat hij gedaan heeft, zijn rouwproces onbewust tegengehouden.
Bij elk rouwproces is er een “bodem”.
Wanneer je denkt dat je het diepste van je proces geraakt hebt, dan is er altijd nog een “luikje”.
Een luikje dat door 1 of andere gebeurtenis plots opengetrokken wordt, waardoor het lijkt alsof je van een glijbaan heel diep naar beneden valt.
Dat is vaak een keerpunt in een rouwproces.
Bij de 1 is dat al wat meer voelbaar dan bij de ander.
Ik stelde hem 3 vragen:
* Zou het kunnen dat jij door “valse hoop” jouw rouwproces ergens onbewust hebt geblokkeerd?
* Zou het kunnen dat jij door het gevoel van “niet mee te willen doen aan de scheiding” in de weerstand zat
om het rouwproces dan ook volledig te omarmen?
* Zou het kunnen dat jouw ego heel sterk is en dat “sterk zijn en weer door” een overlevingsstrategie is, waardoor jij dus niet bij je gevoel komt.
Zijn ego wil hem beschermen, maar het zorgt er wel voor dat hij niet verder komt.
Hij mag zichzelf toestaan om te rouwen:
Om de ontkenning voorbij te gaan.
Om de woede toe te laten.
Om het marchanderen nu voor eens en altijd los te laten.
Om het verdriet helemaal te omarmen.
Om te accepteren dat hij met alles wat er in zijn leven gebeurt, wel nog zelf de kracht in zichzelf heeft om er een mooi leven van te maken.
Na de rouw mag hij ook zijn innerlijke kind helen, want ook dat deel vraagt duidelijk de nodige aandacht.
En jij?
Zie jij wat je nodig hebt om er voor jezelf nog iets moois van te maken?
In mijn gratis online masterclass, neem ik je graag mee doorheen het hele proces.
Van gebroken hart naar geheeld hart.
Van leed naar liefde.
In de 1ste plaats voor jezelf en van daaruit voor een ander.
Alleen … als je er écht klaar voor bent om je hart weer te openen.
Want het leven is gewoon veel leuker om te delen met 2.
